Υπό τη σκιά των F16 πραγματοποιήθηκε η συνάντηση των Βαλκάνιων ηγετών, στο φιλόξενο νησί της Κρήτης. Προσπαθώντας να λύσουμε γρίφους διερωτόμαστε αν κι αυτή η συνάντηση θα 'χει την τύχη των άλλων. Απ' την κορύφωση της αγωνίας μας, το μόνο που έμεινε ήταν τα λουκούλλεια γεύματα κάτω απ' τη μύτη του λιτοδιαιτούντος ελληνικού λαού και περιμένουμε τώρα ν' ανάψουν κάτι μεγάλα πιρούνια στο φιλόξενο βαλκανικό τραπέζι και κάτι πολυεθνικές μασέλες να χτυπήσουν σαν καστανιέτες.

Είναι λυπηρό, ύστερα από μισό αιώνα από τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, οι ιμπεριαλιστές δεν άφησαν ούτε μια μέρα τους λαούς να χαρούν ξέγνοιαστοι την ειρήνη. Σαράντα χρόνια είχαμε τον "ψυχρό" πόλεμο και τα κανόνια μας "βλέπανε" κυρίως προς βορράν και χάρις στη Σοβιετική Ενωση ο ψυχρός πόλεμος δε θερμάνθηκε.

Σήμερα όμως που μείναμε χωρίς "εχθρούς", τι να κάνουμε; Ας είναι όμως καλά οι προαιώνιοι "φίλοι μας", που νοιάζονται γι' αυτό και μας βάζουν πάντοτε να καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα.

Αλήθεια, με τίνος πλάτες κατάφεραν οι Τούρκοι να μας κάνουν να ψαχνόμαστε για το Αιγαίο (μη υπάρχοντος προβλήματος) να μας παρουσιάζουν σαν το κακό παιδί, κι αυτοί από θύτες να γίνονται θύματα;

Παίζοντας το ρόλο του μικρού ιμπεριαλιστή αγνοούν φαίνεται ότι όλοι χορεύουμε σ' ένα κουκλοθέατρο και τα σπαγκάκια τα κρατάει από πάνω ο πλανητάρχης!

Και το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Παρά την προκλητικότητα των Τούρκων, εκείνο που μετράει είναι ότι και οι δυο αεροπορίες βρίσκονται στον αέρα, κι αν δεν υπήρχε η επικινδυνότητα του λάθους, θα 'λεγα ότι πρόκειται για παιγνίδια για μικρά παιδιά, κι αυτόματα μπαίνει το ερώτημα στους αρμόδιους: Αν ένας Τούρκος αεροπόρος πατάξει πάνω από το Αιγαίο μας, όσο του καπνίσει και δε συμμορφωθεί με την ανάσχεση, τότε τι θα κάνουμε; Θα μπούμε μπροστά του να του κόψουμε το δρόμο ή θα τον καταρρίψουμε; Αν όχι, τότε άδικα φθείρουμε τ' αεροπλάνα μας, ταλαιπωρώντας τους αεροπόρους με όχι μικρό τίμημα. Μαυροφορέσανε εν ειρήνη κάτι Ελληνίδες μάνες (2 αεροπλάνα πέσανε στη Χαλκιδική, άλλο στον Αϊ Στράτη, άλλο από λάθος προσγείωση, στη θάλασσα κτλ.).

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΛΙΛΙΑΚΙΔΗΣ

Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκη

Με το φαινόμενο της φυγής, από την Ολομέλεια της Βουλής, των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όταν καλείται στο βήμα ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, ασχολείται στο γράμμα του ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ από τα Λέικα Καλαμάτας και γράφει μεταξύ άλλων: "... Θυμάμαι ρωτήθηκε κάποτε, στο διάλειμμα της συνεδρίασης, από δημοσιογράφο ο Χαρ. Φλωράκης: "Γιατί κ. Πρόεδρε, όταν καλείσθε στο Βήμα ο κ. πρωθυπουργός (Παπανδρέου τότε) σηκώνεται και φεύγει;". "Και γιατί δε ρωτάτε τον ίδιο"; απάντησε ο Φλωράκης.

Το θλιβερό αυτό φαινόμενο - κατά την άποψή μου - έχει την αιτία του, θέλει να περάσει προς τα έξω το μήνυμα της αδιαφορίας - τάχα - για τα όσα λένε οι κομμουνιστές! Ομως όλοι όσοι προσπαθούν να στείλουν αυτό το μήνυμα, κάνουν το ατόπημα, νομίζοντας ότι μπορούν να σηκώνουν το ανάστημά τους πάνω από εκείνο των εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων ενός ιστορικού και ηρωικού κόμματος, όπως είναι το ΚΚΕ.

Επίσης η αχαρακτήριστη αυτή στάση τους, φανερώνει αισθήματα ενοχής και δειλίας. Αισθάνονται ένοχοι, γιατί ακολουθούν αδιέξοδη και αντιλαϊκή πολιτική και δειλοί, γιατί δεν μπορούν να σταθούν όρθιοι και ν' ακούσουν το λόγο που τους καταγγέλλει, αποκαλύπτει και τσουρουφλίζει μπροστά στο λαό που παρακολουθεί τις συνεδριάσεις της Βουλής.

Θα 'πρεπε όλοι αυτοί που δείχνουν περιφρόνηση στο ΚΚΕ, να ανοίξουν λίγο την ιστορία και να δουν ποιοι βουλευτές πήραν σωστές και πατριωτικές θέσεις σε κρίσιμες στιγμές που περνούσε ο τόπος.

Στη Μικρασιατική Εκστρατεία το μόνο κόμμα που αντιτάχθηκε σ' αυτήν ήταν το ΚΚΕ. Κομμουνιστές ήταν οι δυο βουλευτές που σηκώθηκαν στη Βουλή και αντιμέτωποι στις κάργες του μεγαλοϊδεατισμού, τους είπαν καθαρά και ξάστερα: "Και αν ακόμη υλοποιηθούν τα όνειρά σας περί "Σαγγάριου" και "Κόκκινης Μηλιάς", οι Τούρκοι δε θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια, αλλά θα γίνουν τσέτες και τα Ελληνόπουλα θα σκορπίσουν τα κόκαλά τους στα τούρκικα καταράχια".

Αλλα και στις μέρες μας ποιανού η πολιτική θέση δικαιώθηκε σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, του ΚΚΕ ή των υπολοίπων με τα συλλαλητήρια και τις εθνικιστικές κορόνες; Η για ν' αναφερθούμε στην κρίση στα Ιμια, στο Κυπριακό, στα Ελληνοτουρκικά;

Ο λόγος του ΚΚΕ πρέπει ν' αποτελεί αντικείμενο σεβασμού. Ο αντίπαλος πρέπει ν' αντιμετωπίζεται με αντίλογο, επιχειρήματα και παλικαριά. Αλλά αυτό απαιτεί και αρετή και τόλμη".

ΤΙΜΟΘΕΟΣ Κ. ΚΙΛΙΦΗΣ,Αρχιμανδρίτης Ι. Μ. Πεντέλης. Βέβαια, η Οχτωβριανή Επανάσταση του 1917, μετά από 70 χρόνια, κατέρρευσε. Οχι όμως και το πνεύμα της. Και τούτο, γιατί τα αίτια που την προκάλεσαν, παραμένουν εντελώς άθικτα, καίτοι συμπληρώθηκαν μέχρι σήμερα 80 χρόνια από την κήρυξή της.

Η αδικία, η ανισότητα, η εκμετάλλευση, η ανελευθερία μέσα στη σημερινή κοινωνία συνεχίζουν αμείωτες το έργο τους, όπως αμείωτη θα είναι και η αγανάκτηση των λαών, που μόλις θα βρίσκουν ευκαιρία, θα εξεγείρονται κατά των εκάστοτε καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών εξουσιών.

Η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε τη Ρωσία στον εκσυγχρονισμό και στην αλματώδη κοινωνική, τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξή της, ώστε να παίξει σπουδαίο ρόλο για 50 και πλέον χρόνια, στη διαμόρφωση του ιστορικού γίγνεσθαι. Μάλιστα δε, κατά τη 10ετία 1950 - 60, κατέλαβε και την πρωτοκαθεδρία μέσα στην ιστορία. Μέγιστος ο ρόλος της, έναντι του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ετσι εξασφαλίστηκε η σχετική εξισορρόπηση των δυο υπερδυνάμεων, εις τρόπον ώστε να αποφευχθούν μεγάλες συγκρούσεις σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αλλά η έλλειψη δημοκρατικότητας, αληθινής δικαιοσύνης και ισότητας, την οδήγησαν στην κατάρρευση. Αυτό όμως, με κανένα τρόπο δε σημαίνει και την εξαφάνιση του υπέροχου γνήσιου πνεύματος της ιστορικής αυτής επανάστασης. Το πνεύμα αυτό θα ζει ολοζώντανο στις ματωμένες καρδιές των καταπιεσμένων λαών και μαζών, που θα εξεγείρονται εναντίον της φαυλότητας, κατά αδήριτη ανάγκη.

Ακολουθώντας την ιστορική λογική, διαβλέπω, ότι η φαύλη, αμερικανική, ιμπεριαλιστική και καπιταλιστική έκρηξη στον κόσμο, θα εκφυλιστεί κι αυτή και θα φτάσει στην κάμψη της.

Και τότε, ασφαλώς νέες, αληθινές δημοκρατικές δυνάμεις, θα ξεπηδήσουν δυναμικά και ανεπηρέαστες από ισλαμικά, σιωνομασονικά και αλλά παρόμοια μισαλλόδοξα τόξα και από αμερικανικές πλανηταρχιακές εξουσίες, θα δημιουργήσουν μια καινούρια ιστορική πραγματικότητα, με κοινωνίες αληθινής Δικαιοσύνης, Δημοκρατίας και Ελευθερίας.

Και αν κάποιος ήθελε να αναλογιστεί την υποσχετική θεία ρήση, ότι θα έρθει η ώρα, που όλοι οι λαοί θα γίνουν μια ποίμνη, με Ποιμένα τον Ηλιο της Δικαιοσύνης, δε θα απέχει και πολύ από την πραγματικότητα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΖΑΖΗΣ,Αθήνα. Επί σαράντα χρόνια "υπηρέτησα" και γω, σαν εργαζόμενος την αγορά των Αθηνών και είδαν πολλά τα μάτια μου και εμπειρίες πολλές απόχτησα. Πέρασε κρίσεις η αγορά, δυσκολεύτηκαν τα μικρομάγαζα, ζορίστηκαν οι μαγαζάτορες, αλλά μπόρεσαν και επιβίωσαν κουτσά - στραβά. Το σημερινό όμως χάλι όπως το βλέπω εγώ, απόμαχος πια από χρόνια της δουλιάς, είναι μεγάλο. Μαγαζιά μικρομεσαίων κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ή αλλάζουν χέρια για λίγο, φυτοζωώντας ώσπου να πάνε για φούντο και αυτά.

Ο κ. Σημίτης και η παρέα του προσπαθούν να μας παρουσιάζουν την τρικυμία για μπουνάτσα. Ομως πιστεύω πως ο κόσμος τούς κατάλαβε πια και κυρίως η νεολαία, τα εγγονάκια μου και του καθενός εργαζόμενου τα παιδιά και τα εγγόνια, δε συμφωνούν. Από αυτούς παίρνω και γω τώρα κουράγιο, που βρίσκομαι στα βαθιά μου γεράματα και σ' αυτούς έχω πίστη ότι θα αποτινάξουν αυτό το ζυγό που μας πνίγει και μας κάνει τη ζωή μας δύσκολη.

Με την ευκαιρία των γενεθλίων των 80 χρόνων του ΚΚΕ, με μεγάλη συγκίνηση θυμήθηκα ένα γεγονός, μια λεπτομέρεια από τη μακρόχρονη ζωή του "Ριζοσπάστη".

Οπως είναι γνωστό από τον Απρίλη του 1944, άρχισε να κυκλοφορεί ο "Ριζοσπάστης της Αθήνας", όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ. Την ευθύνη για την έκδοσή του είχε η Διαφώτιση της ΚΟΑ, που καθοδηγούσε η ηρωίδα του λαού μας Ηλέκτρα Αποστόλου,ως την τραγική θυσία της. Αρχισυντάκτης ήταν η Διδώ Σωτηρίου.Η εφημερίδα έβγαινε καθημερινά, κυκλοφορούσε ελεύθερα στις ανατολικές συνοικίες και στην υπόλοιπη Αθήνα παράνομα.

Από τα μέσα του Σεπτέμβρη του 1944 ύστερα από την επιτυχή δράση του 2ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ Αθήνας, οι Ανατολικές συνοικίες, Βύρωνας, Καισαριανή, Υμηττός κλπ. λευτερώθηκαν. Με την ευκαιρία αυτή ο "Ριζοσπάστης της Αθήνας" άρχισε να τυπώνεται σ' ένα σχολείο του Βύρωνα σε ταχυπιεστήρια, σε τυπογραφικό χαρτί που έπαιρναν οι αγωνιστές από τους Γερμανούς, μα και οι εργάτες - αγωνιστές που δούλευαν και το έβγαζαν από το Εθνικό Τυπογραφείο!Σε μένα, που ήμουν τότε σύνδεσμος, ανατέθηκε κι ένα πρόσθετο καθήκον: Να πηγαίνω, κάθε πρωί πριν τις 8πμ, στα όρια της ελεύθερης με τη μισοελεύθερη πια Αθήνα, να παίρνω ένα τεράστιο δέμα με εφημερίδες και να τα παραδίνω σ' έναν από τους διακινητές του σε ορισμένες συνοικίες της Αθήνας, σε παράνομο, φυσικά, ραντεβού. Για τη μεταφορά της εφημερίδας, μου έδωσαν κι ένα σύντροφο ταξιτζή.

Στις 12 του Οκτώβρη 1944 πρωί - πρωί, όπως και όλες τις προηγούμενες μέρες, φθάσαμε στον τόπο του ραντεβού. Ηταν ένας φράχτης κάποιου περιβολιού, σκεπασμένος με αγιοκλήματα και γιασεμιά. Ακόμα μισοσκόταδο. Ωσπου να παραλάβω το δέμα με τους "Ριζοσπάστες", ξημέρωσε για τα καλά! Πλησιάζοντας στ' αυτοκίνητο άκουσα καταιγισμό πυροβολισμών. Βλήματα τρύπησαν το μπαρπρίζ του αυτοκινήτου και ο ταξιτζής πετάχτηκε έντρομος έξω. Εγώ άρχισα να τρέμω. Κάτσαμε όμως και σκεφτήκαμε και αποφασίσαμε να πάμε όπως κάθε μέρα στη δουλιά μας. Ομως αυτή τη φορά το ραντεβού μας με τον άλλο σύνδεσμο δεν πραγματοποιήθηκε. Οι πυροβολισμοί προέρχονταν από τις οπισθοφυλακές των κατακτητών που άδειαζαν την Αθήνα.

Τη μέρα εκείνη, 12 του Οκτώβρη 1944, ο "Ριζοσπάστης της Αθήνας" μοιράστηκε νόμιμα σε όσους πρόλαβαν από τις εκατοντάδες χιλιάδες Αθηναίων, που ήδη κατέβαιναν απ' τις βόρειες συνοικίες και τα Πατήσια σε πυκνές φάλαγγες ανεμίζοντας τις γαλανόλευκες και τα κόκκινα λάβαρα, κρατώντας ψηλά τα πανό με τα συνθήματα, με κόκκινα γαρίφαλα στα χέρια, τραγουδώντας τ' αγαπημένα μας τραγούδια. Κι ο ήλιος να λάμπει, να λούζει στο χρυσό του φως τα πάντα, κι ο κόσμος να γελά και να φωνάζει συνθήματα, πλησιάζοντας στα Χαυτεία.

Στεκόμουν με τους "Ρίζους" στην αγκαλιά και τα δάκρυα ποτάμια από τη συγκίνηση, τη χαρά μα και τη λύπη για κείνους που δεν επέζησαν να μοιραστούν μαζί μας, τη δικαίωση των αγώνων και των θυσιών τους.

ΗΡΩ ΜΠΑΡΤΖΩΤΑ