Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά, ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανονατοϊκή Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες, που θα παραβιάζει συστηματικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες, ακόμα και τα μεταπολεμικά σύνορα χάριν των αγορών. Πιο επικίνδυνη και εχθρική για τους φτωχούς λαούς της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, ως τη Λατινική Αμερική. Ενα ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο "Ενωμένη Ευρώπη", που θα συντηρείται και θα αναπαλαιώνεται με αίμα, βία και καταπίεση.Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα στην ομιλία της στη χτεσινή προ ημερήσιας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Παραθέτουμε στη συνέχεια την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα:

Το πρόγραμμα "σύγκλισης", που αποτελεί προκαταρκτικό όρο για τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, μαζί με το περίφημο σύμφωνο "σταθερότητας", που καθορίζει αν μια χώρα παραμένει ή όχι στην ΟΝΕ, χαλκεύουν νέα πιο βαριά δεσμά για τους λαούς. Είναι ο νέος μύθος του Σίσυφου, καθώς αποτελούν το πρόσχημα για θυσίες διαρκείας, πότε με στόχο να "μπούμε στην ΟΝΕ", πότε με στόχο να "μη βγούμε από την ΟΝΕ".

Αποδείχτηκε ότι εμείς είχαμε δίκιο και όχι εσείς και εκείνοι που υποστήριζαν ότι πρέπει να κάνουμε υπομονή μπροστά σε μια βραχυπρόθεσμη τάχα λιτότητα, ώστε να έρθει στη συνέχεια η ευημερία.

Δεν έχουν καμία βάση - και το ξέρετε - τα επιχειρήματά σας, ότι τα νέα μέτρα, που έχει πάρει ή θα πάρει η ΕΕ (τα σχετικά με το ενιαίο νόμισμα, το φορολογικό, αλλά και για τη λεγόμενη κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια), και για τα οποία αξίζει να κατακρεουργηθούν τα λαϊκά κεκτημένα, απορρέουν από τις λεγόμενες κοσμογονικές αλλαγές, που τάχα άλλαξαν ριζικά την εικόνα του σύγχρονου κόσμου μια για πάντα.

Το ενιαίο νόμισμα ήταν στόχος της ΕΟΚ από την πρώτη στιγμή. Δεν επιτεύχθηκε για διάφορους λόγους, γιατί τα λαϊκά κινήματα δεν άφηναν πολλά περιθώρια, κυρίως όμως γιατί υπήρξε ο λυσσαλέος ανταγωνισμός ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις, τη Γερμανία, τη Βρετανία, τη Γαλλία. Ο πόλεμος μεταξύ τους συνεχίζεται, παρά τα διμερή σύμφωνα φιλίας και συνεργασίας.

Επαναλαμβάνουμε για άλλη μια φορά: Αυτό που θεωρείται αναπόφευκτο και υποχρεωτικό για τους εραστές της ΕΕ, δεν είναι αναπόφευκτο και υποχρεωτικό για τους λαούς.

Δεν ευσταθούν καθόλου τα επιχειρήματα ότι οι στόχοι της "σύγκλισης" έχουν γενική αξία και ότι θα έπρεπε να τους πιάσουμε ακόμα και αν η ΕΕ δε μας το επέβαλε. Οι δημοσιονομικοί και νομισματικοί στόχοι δεν καθορίζονται αυτόνομα, καθορίζονται από την πολιτική γραμμή πλεύσης, από το ποια είναι η γραμμή ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Καθορίζονται από το ποιος έχει την εξουσία, υπεισέρχονται και οι εξωτερικοί διεθνείς συσχετισμοί.

Με διαφορετικό τρόπο θα προγραμματίσεις τους δείκτες στα πλαίσια μιας πολιτικής που το άστρο της είναι η κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, με διαφορετικό τρόπο αν θέλεις να κτυπήσεις τα ελλείμματα και τον πληθωρισμό στη ρίζα τους, δηλαδή σε αντίθεση με τις επιλογές και τα συμφέροντα των δυνάμεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Διαφωνούμε με τους στόχους της "σύγκλισης" γιατί αυτοί είναι στόχοι λαϊκής εκμετάλλευσης, συνιστούν ένα από τα βασικά εργαλεία και μέσα πλουτισμού για τους κεφαλαιοκράτες, τις οικονομικές ολιγαρχίες της Ευρώπης, βεβαίως και την ελληνική.

Οι στόχοι "σύγκλισης" έχουν οικονομικό και πολιτικό περιεχόμενο:

- Καθιερώθηκαν με στόχο - ανάμεσα στα άλλα - να διαμορφώσουν ένα ενιαίο απαράδεκτο επίπεδο εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των εργαζομένων, με τάση να πέφτει αυτό όλο και πιο χαμηλά.

- Να εξουδετερώσουν τα οποιαδήποτε θεσμικά, νομικά και οικονομικά εμπόδια απομένουν σε εθνικό επίπεδο, εκείνα τα οποία δυσκολεύουν ακόμα την πιο ασύδοτη και αχαλίνωτη δράση των πολυεθνικών και των θυγατρικών τους.

- Να εξασφαλίσουν ότι το μέσο ποσοστό κέρδους θα διατηρείται και θα αυξάνεται συνεχώς, να μη χάνεται ούτε ένα μάρκο, ούτε μια στερλίνα, ούτε ένα γαλλικό φράγκο εξαιτίας του διαφορετικού επιπέδου κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων από χώρα σε χώρα.

Επιπλέον, το υπογραμμίζουμε, η "σύγκλιση" και η " σταθερότητα" αποτελούν αυταπάτες, καθαρή ουτοπία, είναι αδύνατες.

Κανένα πρόγραμμα "σύγκλισης", άρα και " σταθερότητας", δεν είναι ούτε και θα είναι σε θέση να αναιρέσει τον αυθόρμητο και άναρχο χαρακτήρα ακόμη και της πιο προγραμματισμένης από τα πάνω καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σημειώσατε την πρόβλεψή μας, δεν πρόκειται να διαψευστεί όπως και αρκετές άλλες: Οτι η ανισόμετρη ανάπτυξη ανάμεσα στις χώρες μέλη της ΕΕ θα γίνει ακόμα πιο οδυνηρή, αλλά και ανάμεσα σε περιοχές και κλάδους της ίδιας χώρας. Αυτοί βεβαίως που θα πληρώσουν θα είναι οι εργάτες και οι εργάτριες, τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού. Θα συνθλιβεί στις μυλόπετρες της ΕΕ η μεγάλη πλειοψηφία των αναπτυξιακών δυνατοτήτων που απομένουν στη χώρα μας, ύστερα από τη μακρόχρονη ληστεία που έχουν υποστεί από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσης του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Ενώ η Συνθήκη του Μάαστριχτ διακήρυσσε ότι στόχος είναι η εξίσωση των επιπέδων ανάπτυξης και η δημιουργία ενός και ενιαίου κύκλου χωρών στα πλαίσια της ΕΕ, τώρα πια ομολογείται ότι η ΕΕ θα αποτελείται από χώρες με διαφορετικά επίπεδα ανάπτυξης, χώρες που θα ανήκουν σε διαφορετικούς ορόφους στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Ενώ για μας δεν αποτελεί έκπληξη, πρέπει να δώσουν λόγο στο λαό τα κόμματα που ψήφισαν το Μάαστριχτ τάζοντας λαγούς και πετραχήλια.

Το δεύτερο εξάμηνο του 1997 σημαδεύεται από δύο σοβαρά για τους λαούς γεγονότα, που έχουν μεταξύ τους στενή σχέση και καθόλου δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτουν περίπου και χρονικά:

- Τη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του Αμστερνταμ στις 16 - 17 Ιουνίου και τη σύνοδο κορυφής του Αμστερνταμ τον Οκτώβρη για την επικύρωση της αναθεωρημένης Συνθήκης του Μάαστριχτ.

- Τη σύνοδο του ΝΑΤΟ για την επικύρωση της νέας δομής του στις αρχές του Δεκέμβρη και τις διεργασίες στα πλαίσια της ΔΕΕ.

Η μελέτη των ντοκουμέντων του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της ΔΕΕ, δείχνει ότι και στους τρεις οργανισμούς προωθούνται οι ίδιες αλλαγές στις δομές, με στόχο την πλήρη μετατροπή τους σε αυταρχικά οικοδομήματα θωρακισμένα με στρατιωτικές δυνάμεις και ευέλικτα στρατιωτικά αποσπάσματα.

Η αγανάκτηση κατά της νέας δομής του ΝΑΤΟ και της στάσης της ελληνικής κυβέρνησης να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα είναι απόλυτα δικαιολογημένη.Η αλήθεια όμως είναι, ότι η πόρτα άνοιξε ακόμα πιο πλατιά στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε πράξεις υποτέλειας και εθελοδουλίας στις σύγχρονες συνθήκες, πιο πριν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τώρα του Αμστερνταμ. Ο ελληνικός λαός ένα πρέπει να κρατήσει: Οτι με βάση και την ΕΕ και όχι μόνο με βάση το ΝΑΤΟ, τα εθνικά σύνορα των χωρών θα τα διαχειρίζονται άλλοι, πέρα και πάνω από τα καθιερωμένα που καθορίζει το Σύνταγμα της κάθε χωριστής χώρας.

Θωρακίζονται με νέες αυταρχικές συνθήκες και αστυνομικοστρατιωτικούς θεσμούς με σκοπό να διασφαλίζεται η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων. Οταν τα κεφάλαια συναντούν αντιδράσεις, τότε οι δυνάμεις ταχείας επέμβασης με την απειλή των όπλων, αλλά και με τον ίδιο τον πόλεμο, θα διανοίγουν δρόμους, τους οποίους θα τους φυλάσσουν στη συνέχεια, για να μην τους χάσουν.

Οι θεσμοί που συγκροτούνται έχουν στόχο όχι απλά να υποκαταστήσουν τον λαϊκό παράγοντα, αλλά να τσακίσουν κάθε μορφή οργανωμένης ζωής και παρέμβασης. Τραβάμε για μια σύγχρονη δικτατορία σε όλη την Ευρώπη, με σύγχρονους τόπους εξορίας και στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.

Μπορούμε πια να μιλάμε με ακόμα μεγαλύτερη σιγουριά, ότι με πολιορκητικό κριό την ΕΕ οικοδομείται με ταχείς ρυθμούς μια αμερικανονατοϊκή Ευρώπη, ένα σύγχρονο κάτεργο για τους λαούς, με νέα δεσμά και πιο σκληρούς δεσμοφύλακες, που θα παραβιάζει συστηματικά όλες τις διεθνείς συμφωνίες, ακόμα και τα μεταπολεμικά σύνορα χάριν των αγορών. Πιο επικίνδυνη και εχθρική για τους φτωχούς λαούς της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ασίας, ως τη Λατινική Αμερική. Ενα ευρωπαϊκό οικοδόμημα με τον ψευδεπίγραφο τίτλο "Ενωμένη Ευρώπη", που θα συντηρείται και θα αναπαλαιώνεται με αίμα, βία και καταπίεση.

Τραβάμε για μια Ευρώπη ενωμένη καταναγκαστικά και ταυτόχρονα κατακερματισμένη, με υψωμένα τείχη στους λαούς εντός και εκτός ηπείρου.Η ΕΕ το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι μια Ευρώπη που θα πλειοψηφούν οι αδύναμες, εξαρτημένες χώρες, μια Ευρώπη, που ενώ θα διακηρύσσει την ενότητα, την ίδια ώρα θα ωθεί και θα εξωθεί σε διαιρέσεις και υποδιαιρέσεις, σε αποσχίσεις και διασπάσεις κρατών.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το τελευταίο διάστημα αναπτύσσονται πιο γοργά κινήσεις και δραστηριότητες υπέρ μιας διασπασμένης Ιταλίας, Βρετανίας, Ισπανίας. Βεβαίως ηγούνται των κινήσεων αυτών αντιδραστικοί εθνικιστές, όμως η υλική βάση αυτής της κίνησης καλλιεργείται από την ίδια την πολιτική της ΕΕ. Εδώ άλλωστε όλα πληρώνονται. Εννοούμε σαφώς την ευθύνη της ΕΕ και των άλλων διεθνών οργανισμών στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, στη διάσπαση της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και στη μεθοδευμένη διαίρεση πολλών κρατών, πρώην σοσιαλιστικών, σε ζώνες διαφορετικής ανάπτυξης. Πληρώνονται εδώ τα κηρύγματα περί της καλής Τσεχίας και της καθυστερημένης Σλοβακίας κ. ά. Πληρώνονται τα περί κακής Σερβίας και Σέρβων, καλών μουσουλμάνων και Κροατών.

Το ποια μορφή θα πάρει η Ενωμένη Ευρώπη, δεν είναι ζήτημα αυτής της στιγμής. Αυτό όμως που πρέπει να αποτελέσει στόχο και όραμα των λαών, δικό τους μέλημα είναι ότι όποια μορφή και αν πάρει θα πρέπει να ηγεμονεύεται από τα συμφέροντα των εργαζομένων, να βρίσκεται σε ανειρήνευτη αντίθεση και αναμέτρηση με τις πολυεθνικές και το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό που φαίνεται ρεαλιστικό σήμερα είναι ότι η Ευρώπη της ισότιμης συνεργασίας, της ειρήνης, θα αρχίσει να οικοδομείται πάνω στο έδαφος των διμερών και περιφερειακών μορφών συνεργασίας ανάμεσα σε χώρες, με κοινά προβλήματα και δυνατότητες ανάπτυξης, χώρες που οι λαοί τους έχουν κατακτήσει σημαντικά κλειδιά, την ίδια την πολιτική εξουσία. Μια τέτοια συνεργασία σε περιφερειακό και στην πορεία σε πανευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να είναι πραγματικά εθελοντική, προϊόν της θέλησης και της επιλογής των λαών, όπως εθελοντική πρέπει και μπορεί να είναι η έξοδος από αυτή. Αμοιβαία ωφέλιμη συνεργασία και καταναγκασμός αλληλοαποκλείονται.

Η περιφερειακή και πανευρωπαϊκή συνεργασία που αποσκοπεί στο συμφέρον των λαών, δεν είναι δυνατό να συγκρούεται με το συμφέρον στο εθνικό επίπεδο, όπως συμβαίνει σήμερα. Καταμερισμός και εξειδίκευση μπορεί και πρέπει να υπάρχει ανάμεσα σε ένα ευρύτερο ή στενότερο κύκλο χωρών, αλλά αυτός δε νοείται να μετατρέπει τη μια χώρα σε βίδα και εξάρτημα υπέρ μιας άλλης. Συνεργασία ναι, αλλά και δικαίωμα της κάθε χώρας να αξιοποιεί τις δικές της δυνατότητες, να έχει βιωσιμότητα η οικονομία της, να μην είναι έρμαιο των διεθνών επιλογών. Δε μιλάμε για πλήρη αυτάρκεια, αλλά για δυνατότητα να ζεις, θέτοντας σε κίνηση τις εγχώριες αναπτυξιακές δυνατότητες. Οχι για να κλειστείς στο δικό ΣΟΥ φρούριο, αλλά για να πολλαπλασιάσεις τις δυνατότητες αμοιβαίας ωφέλιμης διεθνούς συνεργασίας.

Είναι γνωστό ότι η Συνθήκη του Αμστερνταμ πρόκειται να ενσωματώσει την κατάπτυστη και επικίνδυνη Συμφωνία του Σένγκεν, που έχει καταγραφεί ως συμφωνία του ατομικού ηλεκτρονικού φακελώματος και συμφωνία δίωξης των μεταναστών.

Για τη Συνθήκη Σένγκεν έχουμε αναλυτικά καταθέσει τις απόψεις μας. Νομίζουμε ότι ο ελληνικός λαός γνωρίζει σήμερα περισσότερα από πριν.

Αναρωτιόμαστε τι εξήγηση θα δώσουν όλα τα ελληνικά κόμματα που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχ και υποσχέθηκαν ότι ποτέ δε θα υπάρξει ο κίνδυνος να ενσωματωθεί η συνθήκη αυτή στις συνθήκες της ΕΕ, γιατί τάχα η Ευρώπη παραδοσιακά είναι "πολύ ευαίσθητη στα ανθρώπινα δικαιώματα". Και μόνο εξ αιτίας της Σένγκεν αξίζει η καταψήφιση της Συνθήκης του Αμστερνταμ όταν έλθει στη Βουλή. Εδώ θα δοκιμαστούν και εκείνοι οι βουλευτές από τα άλλα κόμματα που καταψήφισαν στη Βουλή τη Σένγκεν.

Υπάρχει το θέμα του μεταναστευτικού ρεύματος, που για την ΕΕ βαφτίζεται ρεύμα εχθρών.

Το ότι οι αλλοδαποί εργάτες ευθύνονται για την ανεργία είναι ένα παραμύθι που έχει ξεσκεπαστεί.

Οι εξελίξεις δείχνουν ολοκάθαρα, για άλλη μια φορά, πως η Δυτική Ευρώπη χρησιμοποίησε τους αλλοδαπούς εργάτες.

Οταν τους είχε ανάγκη, για να εξασφαλίσει φτηνό μεροκάματο και πειθαρχία στην εργοδοσία, άνοιγε τα σύνορά της στους αλλοδαπούς εργάτες και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Τώρα που υποφέρει από την πιο μεγάλη και παρατεταμένη ανεργία της ιστορίας της, τώρα σκέφτηκε ότι οι αλλοδαποί εργάτες είναι ξένοι και εχθροί. Η ΕΕ, κυριολεκτικά, με τους νόμους και τις συνθήκες της κτίζει ένα φρούριο, ένα τεράστιο τείχος στους πιο εξαθλιωμένους εργάτες και εργάτριες που είναι θύματα της ίδιας της δικής της πολιτικής, όπως και της πολιτικής των ΗΠΑ στη μεγάλη πλειοψηφία των χωρών της γης.

Δε θα σταθώ αναλυτικά στο γεγονός ότι στο Λουξεμβούργο έγινε ...μια τρύπα στο νερό. Για μας αυτό ήταν αναμενόμενο. Απλά θυμίζουμε ότι η ανεργία έχει γίνει η χρυσή ευκαιρία για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και την καθιέρωση του απασχολήσιμου, του μισοάνεργου και μισοεργαζόμενου.

Απλά θα θυμίσουμε ότι έγινε ολόκληρη σύνοδος και δεν αποφάσισε να διαθέσει ούτε μια δραχμή για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Η καταψήφιση της Συνθήκης του Αμστερνταμ και η πραγματοποίηση δημοψηφίσματος μπορεί να αποτελέσει ένα καλό βήμα στην πάλη του λαού κατά των επιλογών και των δεσμεύσεων της ΕΕ. Η συγκρότηση παλλαϊκού μετώπου που θα διεκδικήσει στην πορεία και την εξουσία είναι μονόδρομος για τον ελληνικό λαό. Είναι και η καλύτερη προσφορά στο δρόμο για μια άλλη, διαφορετική Ευρώπη".

Η διαφορά μας με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν είναι σε ζητήματα τακτικής, ούτε αν είναι εφικτό και σκόπιμο να αποδεσμευτούμε από την ΕΕ. Η διαφωνία στο σοβαρό αυτό ζήτημα είναι υπαρκτή και εμφανής, όμως είναι δευτερογενής. Η πρώτη και μεγάλη διαφωνία είναι στην εκτίμηση αν η ΕΕ συμφέρει τους λαούς, και τον ελληνικό, την Ευρώπη και την Ελλάδα. Η διαφορά μας είναι ποια Ενωμένη Ευρώπη ωφελεί τους λαούς και όχι γενικά και αφηρημένα αν η Ευρώπη πρέπει να είναι ενωμένη ή όχι.

Το θέμα δεν είναι μόνο, ή αν θέλετε κυρίως, η μορφή ή η δομή που πρέπει να έχει μια Ευρώπη Ενωμένη ή με ποιο τρόπο θα παίρνονται οι αποφάσεις. Το πρόβλημα αφετηρίας είναι ποιες κοινωνικές δυνάμεις πρέπει να διευθύνουν, να διοικούν την Ενωμένη Ευρώπη. Σε τελευταία ανάλυση, δηλαδή, το θέμα είναι να επιλέξει κανείς αν θέλει Ευρώπη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, του μεγάλου κεφαλαίου ή Ευρώπη που ηγεμονεύεται και καθοδηγείται από τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, των λαών. Σημασία έχει τελικά τι επιλέγει κανείς: Μια Ευρώπη της ταξικής εκμετάλλευσης ή μια Ευρώπη χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση; Μια Ευρώπη του ΝΑΤΟ ή μια Ευρώπη που στέκεται εμπόδιο στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις; Μια Ευρώπη καπιταλιστική ή μια Ευρώπη που είναι ανοιχτή σε ριζικές αλλαγές έως το σοσιαλισμό;

Με βάση αυτό το γενικό κριτήριο πολιτεύεται και δρα το ΚΚΕ.

Οι ριζικές αλλαγές στην Ευρώπη δε θα έρθουν από τη μια μέρα στην άλλη. Θα εξαρτηθούν από τις διαδοχικές και κατά φάσεις αλλαγές που γίνονται στο εσωτερικό των χωρών - μελών της ΕΕ, αλλά και των χωρών που είναι εκτός ΕΕ. Τέτοιες εξελίξεις αναπόφευκτα θα είναι στενά συνδεδεμένες με την πάλη για την αποδυνάμωση, την ανατροπή και τη διάλυση της ΕΕ.

Ο αγώνας αυτός εκδηλώνεται και στο μέλλον θα εκδηλώνεται ακόμα πιο καθαρά σε εθνικό και ευρωπαϊκό - διεθνές επίπεδο ταυτόχρονα. Η σημασία της πάλης σε εθνικό επίπεδο όχι μόνο δεν αποδυναμώνεται εξαιτίας της διεθνοποίησης όπως υποστηρίζεται, αντίθετα αποκτά πολύ μεγάλη σημασία. Ετσι είναι δυνατόν να συσσωρευτούν θετικές αλλαγές. Αν σε εθνικό επίπεδο παραιτηθούν οι λαοί, τότε είναι βέβαιο ότι στο διεθνές, το ευρωπαϊκό στην προκειμένη περίπτωση, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολλαπλάσια αρνητικά. Ταυτόχρονα όμως αυξάνει ακόμα περισσότερο η σημασία ο αγώνας, που πραγματοποιείται σε κάθε χώρα, να αποκτά διεθνή διάσταση, να τοποθετείται σε ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο, ώστε οι παράλληλοι και κοινοί εθνικοί αγώνες να καταφέρνουν συντονισμένα χτυπήματα εναντίον της ΕΕ.

Δε νιώθουμε την ανάγκη να απολογηθούμε στις ανυπόστατες κατηγορίες που ακούμε ότι είμαστε κόμμα του εθνικού απομονωτισμού, επειδή αντιπαλεύουμε την ΕΕ και γιατί προβάλλουμε το στόχο της αποδέσμευσης. Δε θα ασχοληθούμε, γιατί ξέρουμε καλά ότι αυτοί που προβάλλουν αυτές τις κατηγορίες δεν κόπτονται για τα διεθνιστικά συμφέροντα των λαών, αλλά για το διεθνισμό των συμφερόντων των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών. Δε θα απαντήσουμε σ' αυτούς που κολλάνε δυσφημιστικές ταμπέλες για να εξωραϊσουν τη δική τους πολιτική. Εμείς πάντως δεν αισθανόμαστε κανενός είδους απομόνωση, αισθανόμαστε ότι είμαστε πολύ κοντά με τους εργάτες και τις εργάτριες της "Ρενό", τους αγρότες της Ιταλίας, τους φοιτητές και σπουδαστές της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Νιώθουμε την ανάγκη για άλλη μια φορά να εξηγηθούμε με εκείνους που καλοπροαίρετα ρωτούν αν είναι δυνατόν η Ελλάδα να επιλύσει τα προβλήματά της αντιστεκόμενη στην ΕΕ, εκτός της ΕΕ, όταν αυτός ο οργανισμός βρίσκεται σήμερα σε φάση διεύρυνσης με νέο αριθμό χωρών.

Για να απαντήσει κανείς σ' αυτό το ερώτημα, πρέπει προηγούμενα να τοποθετηθεί σε ορισμένα βασικά ζητήματα αρχής.

α. Από τι καθορίζεται το ρεαλιστικό και το σωστό; Από τους σημερινούς αρνητικούς συσχετισμούς ή από αυτό που συμφέρει τους λαούς, την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα;

Για μας ρεαλιστικό είναι ό,τι συμφέρει τους λαούς, ανεξάρτητα από το πόσοι κόποι και θυσίες απαιτούνται. Ο συσχετισμός παίζει ρόλο στον καθορισμό των μορφών και των μέσων πάλης, στην ιεράρχηση των στόχων, σε ζητήματα τακτικής, στους ελιγμούς που χρειάζονται. Κανένας συσχετισμός, όσο και αν είναι αρνητικός, δεν μπορεί να οδηγεί στο συμβιβασμό και την υποταγή. Αλλωστε τέτοιου τύπου συμβιβασμοί πληρώνονται ακριβά, δεν έχουν αρχή και τέλος. Σήμερα θα είναι το Αιγαίο και η συγκυριαρχία, αύριο θα είναι η εκστρατεία Ελλήνων στρατιωτών σε βάρος γειτονικών λαών. Σήμερα είναι η διχοτόμηση της Κύπρου, αύριο ποιος ξέρει τι θα ζητήσουν οι ιμπεριαλιστές από εμάς και από άλλους λαούς.

β. Θα δεχτούμε ότι υπάρχουν μονόδρομοι στη ζωή των κοινωνιών; Εμείς απαντάμε ότι μονόδρομοι στην ανάπτυξη των κοινωνιών δεν υπάρχουν. Ολη η ιστορία της ανθρωπότητας δείχνει ότι αυτή εξελίχθηκε μέσα από την πάλη γύρω από τους διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης. Η ταξική, η γενικότερη κοινωνική αντιπαράθεση, πάντα είχε επίκεντρο τους διαφορετικούς δρόμους και όχι τους μονόδρομους.

Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που σημαδεύουν τον 20ό αιώνα ήταν μονόδρομος γι' αυτούς που τους εξαπέλυσαν, για τους λαούς όμως ήταν μονόδρομος ο εθνικο-απελευθερωτικός αγώνας.

Η βία και η καταστολή αποτελεί μονόδρομο για μια πολιτική λιτότητας και αρπαγής των λαϊκών κατακτήσεων, η αντίσταση και η αντεπίθεση είναι μονόδρομος για τους λαούς.

Γιατί π. χ. είναι ρεαλιστικό οι λαοί να σκύβουν το κεφάλι και δεν είναι ρεαλιστικό να αντισταθούν και να οργανώσουν τη δική τους αντεπίθεση;

γ. Αν η "μοίρα" της χώρας μας είναι να υποτάσσεται και να εξαρτάται από τις δυνατές όπως λέγεται χώρες, γιατί είναι "μικρή" χώρα.Εμείς λέμε ότι η μοίρα της χώρας μας, του λαού μας δεν καθορίζεται από το μέγεθός της ούτε από τον πληθυσμό, από φυσικούς ή γεωγραφικούς όρους. Δεν είμαστε φτωχή χώρα, όπως όλες οι κυβερνήσεις έχουν υποστηρίξει. Στους διεθνείς πίνακες η Ελλάδα κατέχει μέση θέση και αρκετά υψηλά από πολλές άλλες που δε θεωρούνται μικρές και φτωχές και παραγωγικό πλούτο έχουμε και δυνατότητες ανάπτυξης. Η δική σας πολιτική, η πολιτική που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το δικό σας σύστημα που υπερασπίζεστε είναι που φτωχαίνει το λαό και υπονομεύει τον παραγωγικό πλούτο και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

Με τις θεωρίες "περί μικρής και ανυπεράσπιστης χώρας" επιδιώκετε τη δική σας εθελοδουλία. Θέλετε να την κάνετε κυρίαρχη φιλοσοφία και ιδεολογία του λαού μας, που ευτυχώς δεν τη συμμερίζεται.

Αλλωστε μην ξεχνάτε ότι η χώρα μας δεν κατοικείται μόνο από μισθοσυντήρητους, φτωχούς και μικρομεσαίους, κατοικείται και από την πλουτοκρατία, από ανώτερα μεσαία στρώματα. Τα τελευταία χρόνια σε αρκετούς δείκτες η πλουτοκρατία και ένας σημαντικός αριθμός ανώτερων μεσαίων στρωμάτων, ιδιαίτερα των νέων, έχουν μειώσει την απόστασή τους από την ολιγαρχία και τα ανώτερα μεσαία στρώματα και μάλιστα των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών.

Αναμφισβήτητα, η ολιγαρχία του πλούτου και όλοι οι νεόπλουτοι σάς οφείλουν πολλά τα τελευταία χρόνια. Αυτούς τους εξαιρείτε από τις θυσίες και τα ρεαλιστικά δήθεν κηρύγματα της υποταγής, που προνομιακά τα απευθύνετε μόνο στα λαϊκά στρώματα. Κάνετε ό,τι μπορείτε για να εξασφαλίσετε τα συμφέροντα του πιο σκληρού πυρήνα του κεφαλαίου στο εξωτερικό, κάνετε ό,τι μπορείτε για τους εξασφαλίσετε ένα χώρο δράσης στις ξένες αγορές. Τους εξασφαλίζετε και στο εσωτερικό βεβαίως όλο και νέα προνόμια, μεσολαβείτε για να πάρουν έργα και να θησαυρίσουν σε βάρος του λαού. Τους χαρίζετε δισεκατομμύρια μέσα σε ένα βράδυ, όπως έγινε:

- Με τις γνωστές ΠΑΕ.

- Με τους τόκους υπερημερίας του Λάτση.

- Με την αποποινικοποίηση της λήψης πλαστών τιμολογίων.

Πάνω από 1 τρισ. χρέη της πλουτοκρατίας έχετε διαγράψει με μια απλή νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή, μέσα σε ένα χρόνο. Την ίδια ώρα εκδίδετε εντολές να μπαίνει στη φυλακή κάποιος που μπορεί να χρωστά μερικές χιλιάδες δραχμές στο δημόσιο ή να του κρατάνε τα χρέη από το μισθό.

Μπορεί ο δρόμος για την άλλη Ευρώπη, αυτή που θα κτίσουν οι λαοί, να μην είναι στρωμένος με ρόδα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ο πιο σωστός και ρεαλιστικός δρόμος για τους ίδιους τους λαούς.

Το ερώτημα που πρέπει να προβληματίσει κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο είναι, για ποιο λόγο η ΕΕ νιώθει την ανάγκη να στηριχτεί σε στρατιωτικές δυνάμεις, σε ειδικές δυνάμεις στρατιωτικών επιχειρήσεων, κάτω μάλιστα από την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Από ποιον απειλείται στρατιωτικά η Ευρώπη;

Για να προλαβαίνουν και να διαχειρίζονται τις "κρίσεις", μας λένε. Ο γενικός όρος "κρίσεις" χωράει τα πάντα.

• "Κρίση" βαφτίζεται ο υποκινούμενος από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εμφύλιος πόλεμος και τα αποσχιστικά, αυτονομιστικά κινήματα. (Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε αυτό που όλοι ξέρουμε, ότι ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία ξεκίνησε μετά τις ανατροπές από μισθοφόρους που στάλθηκαν από τη Γερμανία, την Ουγγαρία και αλλού, στην περιοχή της Κροατίας και της Σλοβενίας).
• "Κρίσεις" βαφτίζονται οι κοινωνικές κινητοποιήσεις και οι αγώνες που διεξάγουν οι λαοί για το ψωμί και την ανεξαρτησία τους.
• "Κρίση" βαφτίζεται "η απειλή" να αναλάβουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές λαϊκές δυνάμεις.
• "Κρίση" βαφτίζεται κάθε γεγονός που θεωρείται απειλητικό για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των ιμπεριαλιστών.
• "Κρίση" βαφτίζεται κάθε γεγονός που φέρνει τη σφραγίδα της λαϊκής απαίτησης μια μισθούς και μεροκάματα, ανθρώπινες συντάξεις, για δουλιά, για άνοδο του βιοτικού επιπέδου και δημοκρατικά, κοινωνικά δικαιώματα.

Η ελληνική κυβέρνηση έθεσε ένα βασικό στόχο: Να ενσωματωθεί στη Συνθήκη του Αμστερνταμ η έννοια των κοινοτικών εξωτερικών συνόρων. Πράγμα που θα έδινε τη δυνατότητα να προστατευτούν από την Κοινότητα πολιτικά, ακόμα και στρατιωτικά, τα ελληνικά σύνορα σε περίπτωση απειλής. Ζήτησε ακόμα να παρθούν ιδιαίτερα μέτρα, κατ' εξαίρεση, για την ανάπτυξη των νησιών των παραμεθόριων περιοχών, στα πλαίσια της λεγόμενης περιφερειακής πολιτικής της ΕΕ. Καμία από τις προτάσεις της δεν έγινε ουσιαστικά αποδεκτή.

Στη Συνθήκη του Αμστερνταμ δεν υπάρχει καμία αναφορά σε "εξωτερικά σύνορα της Ενωσης", ενώ η σχετική διάταξη (Τίτλος V, άρθρο Ι.1.1.), η οποία αναφέρεται σε σύνορα, περιορίζεται στην υπογράμμιση των ήδη υπαρχόντων διεθνών συμφωνιών, που ενώ όμως είναι επικυρωμένες εδώ και πολλά χρόνια, δεν προστάτεψαν μέχρι στιγμής την Ελλάδα από βλέψεις και επιβουλές.Είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση, όταν τόνιζε ότι θα ζητήσει συγκεκριμένες εγγυήσεις, που παίρνουν υπόψη τις σύγχρονες εξελίξεις, δεν εννοούσε προφανώς να μείνουμε στον παλιό τρόπο της αφηρημένης - για τους τύπους και μόνο - διακήρυξης των αρχών και κανόνων του Διεθνούς Δικαίου. Αυτό γίνεται εύκολα, αλλά δεν έσωσε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, δεν αποτρέπει τη διχοτόμηση της Κύπρου, δε διασφαλίζει τα δικαιώματα του Παλαιστινιακού λαού, ούτε τα δικαιώματα των εκατομμυρίων προσφύγων του πολέμου στη Βοσνία.

Μήπως επιτέλους ήρθε ή ώρα να σκεφθούμε, πώς είναι δυνατόν μια χώρα, όπως η Τουρκία, να εισβάλλει βαθιά 200 χιλιόμετρα στο έδαφος μιας άλλης χώρας και να μην ακούγεται η παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας από πολιτικά κόμματα ούτε αλλού ούτε στην Ελλάδα; Πάντως εμείς ως ΚΚΕ πήραμε ανοιχτά μια και δύο και περισσότερες φορές θέση.

Η κυβέρνηση βεβαίως επικαλείται ότι για πρώτη φορά γίνεται λόγος στη συνθήκη για διαφύλαξη της ακεραιότητας της Ενωσης. Το θέμα είναι τι εννοεί η ΕΕ με τον όρο εδαφική ακεραιότητα και ποια θεωρεί εξωτερικά σύνορα. Γιατί λόγου χάρη στην περιοχή του Αιγαίου και όσο διάστημα η Τουρκία μένει εκτός ΕΕ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ΕΕ θεωρεί εξωτερικά σύνορα ό,τι και η Ελλάδα. Ξέρουμε ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης στα Ιμια, αλλά και μετά, η ΕΕ, σαν Πόντιος Πιλάτος, κάλεσε και τις δύο χώρες να συζητήσουν τις δήθεν εκκρεμότητες με τα σύνορα. Αν η Τουρκία γίνει μέλος της ΕΕ, τότε τα εξωτερικά σύνορα της Κοινότητας θα μετατοπιστούν, πράγμα που συνεπάγεται στην καλύτερη περίπτωση πλήρη αδιαφορία για το αν υπάρχουν διεκδικήσεις και επικίνδυνες ενέργειες σε βάρος των συνόρων της Ελλάδας, αφού για την Κοινότητα θα πρόκειται για εσωτερικά της σύνορα.

Το θέμα ίσως δε θα το θέταμε με έμφαση, αν δεν υπήρχαν και δύο ακόμα στοιχεία σοβαρότατα και κρίσιμα για τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας.

Το ένα αφορά την ίδια τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, την ΚΕΠΠΑ και τη σχέση ΔΕΕ και ΕΕ. Το άλλο αφορά τις πρόσφατες δραματικές εξελίξεις για την Ελλάδα και τους λαούς της περιοχής, που προκύπτουν με τη νέα δομή του ΝΑΤΟ και την πρόσφατη σύνοδο των υπουργών Αμυνας.

Πρόκειται συγκεκριμένα:

- Για το νέο ρόλο του ΓΓ του συμβουλίου, ως υπάτου αντιπροσώπου για την ΚΕΠΠΑ.

- Την αλλαγή στον τρόπο λήψης αποφάσεων με την υιοθέτηση της αρχής της "εποικοδομητικής αποχής" για τις στρατηγικής σημασίας αποφάσεις που χρειάζονται ομοφωνία. Αποφασίστηκε, ως γνωστό, η δυνατότητα παραπομπής σε σύνοδο Κορυφής, όταν υπάρχει κάποια αντίρρηση, αλλά η σύνοδος Κορυφής μπορεί να αποφασίζει διά πλειοψηφίας.

- Το ακόμα πιο σοβαρό είναι η δυνατότητα ενσωμάτωσης της ΔΕΕ στην ΕΕ με απλή απόφαση του Συμβουλίου, χωρίς νέα διαδικασία αναθεώρησης και η σύνταξη ειδικού πρωτοκόλλου για τη συνεργασία της ΕΕ και της ΔΕΕ.

- Εξίσου σοβαρή είναι η απόφαση δημιουργίας μονάδας σχεδιασμού της ΚΕΠΠΑ και η δυνατότητα επιχειρησιακής, δηλαδή στρατιωτικής δράσης της Ενωσης.

Η ΔΕΕ - είναι πασίγνωστο - αποτελεί τον πυλώνα του ΝΑΤΟ. Με την απόφαση αυτή, αλλά και από τις γενικότερες τοποθετήσεις των ηγετικών οργάνων της ΕΕ βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η Ευρώπη ΝΑΤΟποιείται ακόμη περισσότερο και από την περίοδο που δικαιολογούσε τη ΝΑΤΟποίηση - αμερικανοποίησή της με το πρόσχημα της επίθεσης από το Σύμφωνο της Βαρσοβίας.

Το ερώτημα είναι: θα αφήσουν οι λαοί της Ευρώπης να εξελιχθούν τα πράγματα ή θα προλάβουν τα χειρότερα που έρχονται;

Δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι ακριβώς. Το ζήτημα θα κριθεί από το αν θα δώσουν τελικά οι λαοί τη συγκατάθεση ή την ανοχή τους. Το βέβαιο είναι ότι τα επόμενα χρόνια αυτά τα σχέδια θα συναντάνε όλο και μεγαλύτερες αντιστάσεις, θα οδηγούν σε όλο και μεγαλύτερες συσπειρώσεις που θα απειλήσουν στα σοβαρά αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όσο προχωρά η περίφημη ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική τόσο μεγαλώνει το κύμα της δυσαρέσκειας και της αντίθεσης, ότι χρόνο με το χρόνο οι λαϊκοί αγώνες μεγαλώνουν, παρά το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα στα ηγετικά όργανα βρίσκεται στη χειρότερη μεταπολεμική κατάσταση, αν όχι στη χειρότερη σχετικά για όλο τον 20ό αιώνα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το αίτημα για δημοψήφισμα συναντά όλο και μεγαλύτερη αποδοχή στην Ευρώπη.

Η αποδοχή της ΕΕ, ακόμα και στο όνομα του ρεαλισμού, οδηγεί στην πλήρη ενσωμάτωση και ενεργητική υποταγή - συνενοχή.

Μέσα σ' αυτή την αίθουσα το 1992, όταν ψηφιζόταν από τα 3 κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμός) η Συνθήκη του Μάαστριχτ, από τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και την τότε πρόεδρο του Συνασπισμού, υποστηρίχτηκε ότι τα αρνητικά σημεία της Συνθήκης του Μάαστριχτ μπορεί να απαλειφθούν αν αλλάξουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών, αν ανέβουν δηλαδή στο κυβερνητικό τιμόνι τα σοσιαλδημοκρατικά, σοσιαλιστικά κόμματα και οι "νεο-αριστερές" δυνάμεις. Είναι γεγονός ότι αυτή η ελπίδα παγίδευσε ορισμένους πολιτικούς και ακόμα περισσότερους κοινωνικούς παράγοντες που έβλεπαν με σκεπτικισμό τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Βεβαίως ανάμεσά τους υπήρξαν και εκείνοι που βρήκαν την ευκαιρία να δικαιολογήσουν τη θετική τους ψήφο με το επιχείρημα της αλλαγής των συσχετισμών δύναμης από τα μέσα.

Τι έδειξαν όμως οι εξελίξεις; Αυτό που το ΚΚΕ σθεναρά υποστήριζε κόντρα στο ρεύμα εκείνης της περιόδου. Η Σοσιαλδημοκρατία όλης της Ευρώπης έγινε το καλύτερο στήριγμα και το καλύτερο, αποτελεσματικότερο άλλοθι της φιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ, των πιο άγριων και ξετσίπωτων μέτρων σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων. "Δόξα τω θεώ", αλλά όχι "δόξα τω λαώ", στην Ευρώπη ο σημερινός συσχετισμός δύναμης σε κυβερνητικό επίπεδο είναι υπέρ των σοσιαλιστικών - σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, και μάλιστα σε δύο χώρες υπάρχει και κυβέρνηση που εντάσσεται στο λεγόμενο σχήμα της Κεντροαριστεράς. Τι καλό είδε η Ευρώπη από αυτόν το συσχετισμό; Χειρότερα πήγαμε, καλύτερα όχι.

Οι αποφάσεις του Αμστερνταμ όπως και η πρόσφατη σύνοδος του Λουξεμβούργου για την ανεργία, απέδειξαν ότι υπάρχει σύμπτωση θέσεων και πολιτικών ανάμεσα στα χριστιανοδημοκρατικά - συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, αλλά και σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις που με διάφορα προσχήματα και επιχειρήματα θεωρούν την ΕΕ μονόδρομο. Τελικά αποδεικνύεται ότι όποιος δεν εναντιώνεται καθαρά στην ΕΕ και στους σκοπούς της, αργά ή γρήγορα ενσωματώνεται και γίνεται γρανάζι της.

"Αυτό που θεωρείται μοιραίο και αναπόφευκτο για τις δυνάμεις του μεγάλου κεφαλαίου δεν είναι μοιραίο και αναπόφευκτο για τους λαούς", υπογράμμισε χτες στη Βουλή η Αλ. Παπαρήγα κατά τη διάρκεια της προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης για την πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση.

Τη συζήτηση ζήτησε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος στην ομιλία του φρόντισε για μία ακόμα φορά να διαφημίσει το "μονόδρομο" της ΟΝΕ, την οποία μάλιστα χαρακτήρισε "κεντρικό εθνικό στόχο". Προδιαγράφοντας το μαύρο μέλλον που περιμένει τον ελληνικό λαό, αλλά και τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης, είπε ότι όλοι θα προσδεθούν στον "αυτόματο πιλότο" των Διευθυντηρίων της ΕΕ καθώς "το μέλλον των ευρωπαϊκών χωρών θα επηρεάζεται όλο και περισσότερο από τα συλλογικά όργανα της ΕΕ".

Δέσμιος της συμφωνίας του με τις κεντρικές επιλογές της κυβέρνησης για την ΟΝΕ εμφανίστηκε ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΝ Ν. Κωνσταντόπουλος.

σποτ 1

Με βάση και την ΕΕ και όχι μόνο με βάση το ΝΑΤΟ, τα εθνικά σύνορα των χωρών θα τα διαχειρίζονται άλλοι, πέρα και πάνω από τα καθιερωμένα που καθορίζει το Σύνταγμα της κάθε χωριστής χώρας

σποτ 2

Η σοσιαλδημοκρατία όλης της Ευρώπης έγινε το καλύτερο στήριγμα και το καλύτερο, αποτελεσματικότερο άλλοθι της φιλελεύθερης πολιτικής της ΕΕ, των πιο άγριων και ξετσίπωτων μέτρων σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων

σποτ 3

Εμείς πάντως δεν αισθανόμαστε κανενός είδους απομόνωση, αισθανόμαστε ότι είμαστε πολύ κοντά με τους εργάτες και τις εργάτριες της "Ρενό", τους αγρότες της Ιταλίας, τους φοιτητές και σπουδαστές της Γαλλίας και της Γερμανίας

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ