Την Κυριακή στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ο πρωθυπουργός ξανάβγαλε στο βήμα, όπως είχε κάνει και στην προ δεκαπενθημέρου συνεδρίαση με θέμα την ΟΝΕ, το "ηθοποιίστικο" στιλ του "στιβαρού αρχηγού" - ο ίδιος το αποκάλεσε έτσι μέσα στο αεροπλάνο που τον μετέφερε από το Λουξεμβούργο στην Ελλάδα - και... καταχέριασε τον Κ. Καραμανλή. Και τι δεν του είπε: Για το παρελθόν του... ονόματος "Καραμανλής", για τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για την κακούργα Δεξιά και άλλα τέτοια. Οσο για τον πρόεδρο της ΝΔ υπήρξε... ρηξικέλευθος στην αντιπολίτευσή του. Είναι... "τραβεστί" η οικονομία, είπε. Είναι αργοί οι ρυθμοί της πολιτικής σας, έψεξε την κυβέρνηση. Είστε το "παρελθόν", ενώ είμαστε το "μέλλον", συνέχισε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας από τους γνωστούς θεατρινίστικους καβγάδες, που έχουν κατοχυρωθεί στην πολιτική ιστορία του δικομματισμού σαν "κοκορομαχίες" άνευ αντικειμένου και κυρίως άνευ αντικρίσματος. Αλλη μια παράσταση, δηλαδή. Ε, και; Κι όμως, η υποκρισία φωταγωγήθηκε ξανά, και με τη δύναμη των προβολέων της δημοσιότητας επιδιώχτηκε να εμφανιστεί ως "φλέγον" ζήτημα.

***

Για παράδειγμα, οι επιμέρους ενστάσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται στο έπακρο, για να περιοριστεί η συζήτηση σε πλευρές που στηρίζουν την πολιτική του "ανήκομεν εις την Δύσιν - ανήκομεν εις το ΝΑΤΟ". Γίνονται το προπέτασμα καπνού, ώστε να δημιουργείται η εικόνα ότι, αν λυθούν κάποια επιμέρους θέματα, το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι και καλό για τον τόπο... Είναι δε ο ασφαλέστερος τρόπος, διά της προβολής εκείνων που έχουν επιμέρους ενστάσεις για τον τρόπο πρόσδεσης της χώρας στο ΝΑΤΟ, να στραγγαλίζεται η φωνή εκείνων που αμφισβητούν και αντιπαλεύουν, αυτή καθ' εαυτή, την πρόσδεση στο ΝΑΤΟ. Τα ίδια και με τον προϋπολογισμό. Είναι βολικό να καθίσταται ως το Α και το Ω της πολιτικής επικαιρότητας ότι ο "ιξ" κυβερνητικός βουλευτής δεν ψήφισε την παράγραφο "βου" του άρθρου "γου" του προϋπολογισμού, ή ότι ο ΣΥΝ καταψήφισε την πολιτική που στηρίζει στην πράξη ή ότι το ΔΗΚΚΙ εναντιώθηκε στην πολιτική του "νέου" ΠΑΣΟΚ, γιατί επιθυμεί την πολιτική του "παλιού", αλλά να περνάει στα ψιλά ότι αυτός ο προϋπολογισμός, που στο σύνολό του υπερψηφίστηκε και από τους 163 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είναι ο χειρότερος της μεταπολίτευσης. Είναι ακίνδυνο να στρέφονται οι προβολείς στα σικέ "καβγαδάκια" του Σημίτη με τον Καραμανλή ή του Σημίτη με τον Κεδίκογλου, και όχι στις πραγματικές διαφορές που αναδείχτηκαν από τη συζήτηση στη Βουλή. Τις διαφορές, που χωρίζουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων της "μααστριχτικής" συμπολίτευσης, με την πολιτική που προτείνει το ΚΚΕ.

***

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η αποθέωση του ασήμαντου, η υπερδιόγκωση του μηδαμινού, η φωταγώγηση του "μικρού", έχει μακρά θητεία στον τόπο. Τις περισσότερες μάλιστα φορές, η υπερενασχόληση με το "τίποτα", αποβλέπει στον εξοστρακισμό από το προσκήνιο εκείνου που είναι "κάτι". Η μεγαλοποίηση του "μικρού" είναι η μέθοδος για τη σμίκρυνση και τελικά την αποσιώπηση του "μεγάλου"

- Πώς δρομολογούνται οι εξελίξεις, μετά την αποδοχή από την πλειοψηφία του σωματείου της ΠΕΣΙΝΕ, της εφαρμογής του προγράμματος "ΠΡΟΚΛΗΣΗ";

- Οι εξελίξεις είναι αυτές ακριβώς, για τις οποίες η ΕΣΑΚ ενημέρωσε τους εργαζόμενους, κατά τη διάρκεια της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης του σωματείου, καλώντας τους να καταψηφίσουν την πρόταση του υφυπουργού Εργασίας που πρότειναν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και με την οποία νομιμοποιούνταν η εφαρμογή του προγράμματος "ΠΡΟΚΛΗΣΗ" με πάνω από 300 "οικειοθελείς απολύσεις". Πιστεύουμε ότι κατ' αυτό τον τρόπο θα υπάρξει "αποδιοργάνωση" του εργοστασίου, νομιμοποίηση της εργολαβοποίησης, αλλαγή ειδικοτήτων και κατάργηση των τμημάτων συντήρησης. Γενικά προωθείται η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και η απώλεια κατακτήσεων των εργαζομένων που έχουν κερδηθεί εδώ και δεκαετίες. Ηδη, τα αρνητικά αποτελέσματα των αποφάσεων της πλειοψηφίας του σωματείου - που συναίνεσε σε μια τέτοια αντεργατική κατεύθυνση - και του υφυπουργού Εργασίας δεν άργησαν να φανούν. Ανοιξαν στην κυριολεξία, την όρεξη της πολυεθνικής ΠΕΣΙΝΕ, η οποία επανέρχεται ζητώντας την απαλλαγή της από το "βάρος" του οικισμού των Ασπρων Σπιτιών και την πώλησή του. Η ΠΕΣΙΝΕ, αφού ποινικοποίησε τους αγώνες μας, με την ανοχή της κυβέρνησης προχωράει τώρα στο δεύτερο μέρος του σχεδίου της. Η πρόταση του υφυπουργού - στην τελευταία τριμερή συνάντηση - δεν επανέφερε το παλιό καθεστώς στέγασης για τους εργαζόμενους και δε βάζει εμπόδια στην παραπέρα συρρίκνωση του προσωπικού, αντίθετα αφήνει την ΠΕΣΙΝΕ να δρα ασύδοτα κατά των συμφερόντων των εργαζομένων της περιοχής και της χώρας μας.

- Τι οδήγησε την πλειοψηφία του σωματείου σ' αυτή τη στάση οπισθοχώρησης, με τις συνέπειες που αναφέρατε;

- Για μια ακόμα φορά αποδείχτηκε πως ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ πειθάρχησαν σε "άνωθεν εντολές" βάζοντας τα συμφέροντα των εργαζομένων σε δεύτερη μοίρα. Αποτέλεσμα είναι να ναρκοθετούν την παραπέρα πορεία του σωματείου και να βάζουν στο στόχαστρο της εταιρίας όλες τις καταχτήσεις των εργαζομένων, τις εργασιακές τους σχέσεις και τη στέγασή τους στον οικισμό.

- Ποια είναι η στάση της ΕΣΑΚ και τι προτείνει απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις;

- Η ΕΣΑΚ, από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε στο σωματείο το πρόγραμμα "ΠΡΟΚΛΗΣΗ" πριν ένα χρόνο, πρότεινε στο ΔΣ του σωματείου συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης και αγωνιστικής αντιμετώπισης των αντεργατικών αποφάσεων της πολυεθνικής. Παράλληλα πρότεινε τη δημιουργία μετώπου με φορείς της περιοχής, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, συλλόγους, ΕΒΕ, μαθητές, γονείς, ώστε να αναπτυχθεί ένα κοινωνικό μέτωπο πάλης και να αντισταθεί στις επιλογές της "Αλουμίνιον της Ελλάδος". Την ίδια πρόταση έκανε και τελευταία μετά τη "συμφιλιωτική" πράξη του υφυπουργού Εργασίας και την αποδοχή της από τις άλλες παρατάξεις. Δυστυχώς με ευθύνη τους, η πρόταση της ΕΣΑΚ απορρίφθηκε με αποτέλεσμα η ΠΕΣΙΝΕ να υλοποιεί το πρόγραμμα "ΠΡΟΚΛΗΣΗ" και όχι μόνο. Για όλα τα παραπάνω, με την υπάρχουσα πλειοψηφία στο σωματείο, δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα και να προστατευτούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, γιατί κατεύθυνση και επιλογή τους είναι το πέρασμα των αντεργατικών σχεδίων κυβέρνησης και εργοδοσίας. Ο μόνος δρόμος που πρέπει ν' ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι, είναι ο δρόμος του αγώνα και η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων στο σωματείο υπέρ των ταξικών δυνάμεων της ΕΣΑΚ.

Γ. Π.