ΤΟ "ΜΙΚΡΟ" ΚΑΙ ΤΟ "ΜΕΓΑΛΟ" | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΤΟ "ΜΙΚΡΟ" ΚΑΙ ΤΟ "ΜΕΓΑΛΟ"

Ο Σημίτης διέγραψε τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ από την ΚΟ του κόμματός του. Ε, και; Μήπως, πρόκειται για κίνηση που θέτει σε αμφισβήτηση τη μέχρι τώρα ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική; Μήπως, το ειδικό βάρος των διαγραφέντων συνιστά πολιτικό ζήτημα ολκής για τον τόπο; Μήπως, οι διαμαρτυρίες των θιγέντων, που ζητούν τη διατήρηση σε κάποιους κυβερνητικούς βουλευτές του δικαιώματος να διαμαρτύρονται για την κυβερνητική πολιτική, για να πηγαίνουν μετά να την ψηφίζουν, προσφέρει τίποτα στα δικαιώματα των πολιτών; Οχι, βέβαια. Και αυτό πριν από όλους το γνωρίζουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση. Το γνωρίζουν και οι "διαφωνούντες", που έχει καταντήσει ανέκδοτο πια, να "πνίγουν" τη... δυσφορία και την γκρίνια τους προς τον Κ. Σημίτη, στηρίζοντας και το Μάαστριχτ, και το Αμστερνταμ, και το χειρότερο προϋπολογισμό της μεταπολίτευσης, και τον "Καποδίστρια", και το ΝΑΤΟ και γενικώς. Ωστόσο, το θέμα της διαγραφής των τριών έχει μετατραπεί σε μέγιστο ζήτημα της πολιτικής ζωής της χώρας. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση, που, σε κάποιο γεγονός, προσδίδονται άλλες διαστάσεις, πολύ μεγαλύτερες από αυτές που στην πραγματικότητα έχει.

Την Κυριακή στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για τον προϋπολογισμό, ο πρωθυπουργός ξανάβγαλε στο βήμα, όπως είχε κάνει και στην προ δεκαπενθημέρου συνεδρίαση με θέμα την ΟΝΕ, το "ηθοποιίστικο" στιλ του "στιβαρού αρχηγού" - ο ίδιος το αποκάλεσε έτσι μέσα στο αεροπλάνο που τον μετέφερε από το Λουξεμβούργο στην Ελλάδα - και... καταχέριασε τον Κ. Καραμανλή. Και τι δεν του είπε: Για το παρελθόν του... ονόματος "Καραμανλής", για τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, για την κακούργα Δεξιά και άλλα τέτοια. Οσο για τον πρόεδρο της ΝΔ υπήρξε... ρηξικέλευθος στην αντιπολίτευσή του. Είναι... "τραβεστί" η οικονομία, είπε. Είναι αργοί οι ρυθμοί της πολιτικής σας, έψεξε την κυβέρνηση. Είστε το "παρελθόν", ενώ είμαστε το "μέλλον", συνέχισε. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένας από τους γνωστούς θεατρινίστικους καβγάδες, που έχουν κατοχυρωθεί στην πολιτική ιστορία του δικομματισμού σαν "κοκορομαχίες" άνευ αντικειμένου και κυρίως άνευ αντικρίσματος. Αλλη μια παράσταση, δηλαδή. Ε, και; Κι όμως, η υποκρισία φωταγωγήθηκε ξανά, και με τη δύναμη των προβολέων της δημοσιότητας επιδιώχτηκε να εμφανιστεί ως "φλέγον" ζήτημα.

***

Αυτή η αποθέωση του ασήμαντου, η υπερδιόγκωση του μηδαμινού, η φωταγώγηση του "μικρού", έχει μακρά θητεία στον τόπο. Πρόκειται για φαινόμενο όπου, για την εμφάνιση και επανεμφάνισή του, δουλεύουν πολλοί: Πολιτικά επιτελεία, πλήθος ΜΜΕ, "ενημερωτές" και "διαμορφωτές" της κοινής γνώμης. Φυσικά, στις περιπτώσεις του τι θα προβληθεί και του τι θα αξιοποιηθεί από τα τεκταινόμενα στο δημόσιο βίο, ισχύει η μαθηματική αρχή του "μηδενικού αθροίσματος". Δηλαδή, όταν προσθέτεις δημοσιότητα στο "μικρό", τότε πρέπει να αφαιρέσεις δημοσιότητα από το σημαντικό, από το "μεγάλο". Τις περισσότερες μάλιστα φορές, η υπερενασχόληση με το "τίποτα", αποβλέπει στον εξοστρακισμό από το προσκήνιο εκείνου που είναι "κάτι". Η μεγαλοποίηση του "μικρού" είναι η μέθοδος για τη σμίκρυνση και τελικά την αποσιώπηση του "μεγάλου".

Για παράδειγμα, οι επιμέρους ενστάσεις των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ για τη νέα δομή του ΝΑΤΟ, αξιοποιήθηκαν και αξιοποιούνται στο έπακρο, για να περιοριστεί η συζήτηση σε πλευρές που στηρίζουν την πολιτική του "ανήκομεν εις την Δύσιν - ανήκομεν εις το ΝΑΤΟ". Γίνονται το προπέτασμα καπνού, ώστε να δημιουργείται η εικόνα ότι, αν λυθούν κάποια επιμέρους θέματα, το ΝΑΤΟ μπορεί να είναι και καλό για τον τόπο... Είναι δε ο ασφαλέστερος τρόπος, διά της προβολής εκείνων που έχουν επιμέρους ενστάσεις για τον τρόπο πρόσδεσης της χώρας στο ΝΑΤΟ, να στραγγαλίζεται η φωνή εκείνων που αμφισβητούν και αντιπαλεύουν, αυτή καθ' εαυτή, την πρόσδεση στο ΝΑΤΟ. Τα ίδια και με τον προϋπολογισμό. Είναι βολικό να καθίσταται ως το Α και το Ω της πολιτικής επικαιρότητας ότι ο "ιξ" κυβερνητικός βουλευτής δεν ψήφισε την παράγραφο "βου" του άρθρου "γου" του προϋπολογισμού, ή ότι ο ΣΥΝ καταψήφισε την πολιτική που στηρίζει στην πράξη ή ότι το ΔΗΚΚΙ εναντιώθηκε στην πολιτική του "νέου" ΠΑΣΟΚ, γιατί επιθυμεί την πολιτική του "παλιού", αλλά να περνάει στα ψιλά ότι αυτός ο προϋπολογισμός, που στο σύνολό του υπερψηφίστηκε και από τους 163 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είναι ο χειρότερος της μεταπολίτευσης. Είναι ακίνδυνο να στρέφονται οι προβολείς στα σικέ "καβγαδάκια" του Σημίτη με τον Καραμανλή ή του Σημίτη με τον Κεδίκογλου, και όχι στις πραγματικές διαφορές που αναδείχτηκαν από τη συζήτηση στη Βουλή. Τις διαφορές, που χωρίζουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων της "μααστριχτικής" συμπολίτευσης, με την πολιτική που προτείνει το ΚΚΕ.

***

Σε αυτή τη διαπάλη του "μικρού" με το "μεγάλο" είναι σίγουρο ότι διαθέτουν πλεονέκτημα όσοι βολεύονται με την αποθέωση του "μικρού" και έχουν το "πάνω χέρι" στους μηχανισμούς χειραγώγησης της συνείδησης του πολίτη. Ομως δεν είναι στο χέρι τους, τελικά, να αποκρύψουν το "μεγάλο". Δεν είναι στο χέρι τους, εφόσον, όταν αυτοί θα κάνουν τη δική τους δουλιά, εμείς θα κάνουμε τη δική μας. Και δική μας δουλιά, των κομμουνιστών, είναι να φέρουμε στο προσκήνιο τα πραγματικά, τα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τον τόπο. Δική μας δουλιά είναι να καταδείξουμε ότι στην αντίπερα όχθη των πρωταγωνιστών του "μονόδρομου", υπάρχει το ΚΚΕ που πάει κόντρα στο ρεύμα. Που παλεύει για μια πολιτική, η οποία, όπως φάνηκε στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, δεν αρκείται στις επιμέρους "ωραιοποιήσεις", αλλά καθρεφτίζει τον "άλλο" δρόμο, που συνάδει με τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού. Που δε θέλει τους πολίτες αυτού του τόπου θεατές μιας στημένης "κοκορομαχίας", αλλά ενεργούς και αποφασισμένους αγωνιστές που θα συμπαρασύρουν με την πάλη τους το "θέατρο σκιών" της δικομματικής πολυχρωμίας. Τελικά, είναι στο δικό μας χέρι να φέρουμε τα "μεγάλα" στο επίκεντρο της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, στη βάση των ταξικών διαχωρισμών που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία. Και όσο περισσότερο θα ερχόμαστε σε επαφή με τον κόσμο, με το λαό, εκεί όπου αυτός εργάζεται, σπουδάζει, ψυχαγωγείται, τόσο περισσότερο θα αποδεικνύεται ότι η κοινωνία είναι σύμμαχός μας. Και στα "μικρά" και στα "μεγάλα".

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η αποθέωση του ασήμαντου, η υπερδιόγκωση του μηδαμινού, η φωταγώγηση του "μικρού", έχει μακρά θητεία στον τόπο. Τις περισσότερες μάλιστα φορές, η υπερενασχόληση με το "τίποτα", αποβλέπει στον εξοστρακισμό από το προσκήνιο εκείνου που είναι "κάτι". Η μεγαλοποίηση του "μικρού" είναι η μέθοδος για τη σμίκρυνση και τελικά την αποσιώπηση του "μεγάλου"