ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σταθερά υπέρμαχος αντιλαϊκών λύσεων

Είχε δίκιο ο Κ. Καραμανλής όταν επικαλούνταν διαρκώς την περασμένη βδομάδα τη "βοήθεια του Θεού", για να κερδίσει το κόμμα του τις επόμενες εκλογές, παρ' όλο που τις χαρακτήριζε "εύκολη υπόθεση". Αντιλαμβάνεται πολύ καλά, ότι οι "δικές του" δυνάμεις δεν αρκούν για τον πολυπόθητο στόχο της ανόδου στην εξουσία και γι' αυτό προστρέχει στην "άνωθεν" συνδρομή. Βέβαια, δεν είναι ακριβώς ο Πανάγαθος που θα βοηθήσει τον πρόεδρο της ΝΔ, αλλά οι επί Γης ισχυροί. Εκεί ακριβώς αποσκοπεί με τη συνολικότερη πολιτική δράση και συμπεριφορά του. Προκειμένου να εξασφαλίσει την απαραίτητη εύνοια των μεγάλων αφεντικών, ο πρόεδρος της ΝΔ κάνει τα πάντα, αυτά δηλαδή που περιμένουν από αυτόν.

Από τη θέση του προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Κ. Καραμανλής κινείται με συνέπεια σε δύο άξονες:

Πρώτον: Προπαγανδίζει και καλλιεργεί το έδαφος για τις πλέον σκληρές νεοφιλελεύθερες επιλογές, επιχειρώντας να προλάβει - αλλά και να υποστηρίζει- την κυβέρνηση και να ασκήσει πιέσεις "από τα δεξιά". Επιδίωξή του, βέβαια, είναι πρώτα και κύρια η υποστήριξη και προβολή της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής, αλλά, αντικειμενικά, έρχεται να στηρίξει την κυβέρνηση Σημίτη που έχει επιλεγεί, σε αυτή τη φάση, να την εφαρμόσει. Μάλιστα, όταν διακρίνει, όπως τελευταία, "ατολμία" ή "κόπωση" στις προσπάθειες της κυβέρνησης δε διστάζει να την ενθαρρύνει ανοιχτά να προχωρήσει με θάρρος, αγνοώντας το "πολιτικό κόστος".

Δεύτερον: Η σοβαρότερη συμβολή του όμως είναι ότι από τη θέση μάλιστα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης πλειοδοτεί σε αντιλαϊκά μέτρα, τα οποίαεπιχειρεί να εμφανίσει ως διέξοδο στην "αποτυχία" της κυβέρνησης Σημίτη και - ακόμα χειρότερο - να τα παρουσιάσει ως φιλολαϊκά, ότι δηλαδή ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των πολλών, των λαϊκών στρωμάτων.

Στο πλαίσιο αυτό μονότονα επαναλαμβάνει την ανάγκη των τομών και των διαρθρωτικών αλλαγών, που πρέπει να γίνουν στην οικονομία. Είναι ξεκάθαρο ότι η πλήρης υλοποίηση αυτών των διαρθρωτικών αλλαγών - που προωθούνται βέβαια, αλλά όχι με τους επιθυμητούς ρυθμούς, όπως καταγγέλλει, από την κυβέρνηση Σημίτη - θα χειροτερέψουν την κατάσταση και το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών μαζών, θα αυξήσουν την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα. Αυτό συμβαίνει, εξάλλου, σε όλες τις χώρες του κόσμου που έχουν εφαρμοστεί, αλλά δεν είναι μικρή η εμπειρία που έχουν οι εργαζόμενοι στη χώρα μας, όπου σταθερά και μεθοδικά τους αφαιρούνται κατακτήσεις χρόνων. Η ηγεσία της ΝΔ όμως πασχίζει να πείσει, όσο το μπορεί, τους εργαζόμενους ότι θα συμβεί το ακριβώς αντίθετο. Οτι δηλαδή ανοίγει ο δρόμος για την ευημερία, την εξάλειψη της ανεργίας και γενικά θα καλυτερέψει η ζωή τους. Με άλλα λόγια επιχειρεί να παραπλανήσει και να παγιδέψει τμήματα των λαϊκών μαζών σε μια εχθρική για τα συμφέροντά τους πολιτική. Στην πραγματικότητα επιχειρεί να εξουδετερώσει, στο μέτρο των δυνατοτήτων της, την όποια σκέψη για αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες επιλογές και να καλλιεργήσει μια στάση μοιρολατρίας απέναντί τους, αν δεν καταφέρνει να εξασφαλίσει μια ενεργητική συμμετοχή στην υλοποίησή τους.

Αναγνώριση με νόημα

Η ομιλία του προέδρου της ΝΔ στη Βουλή για το φορολογικό νομοσχέδιο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, που έρχεται να ενισχύσει τις παραπάνω εκτιμήσεις. Δύο ήταν οι προτάσεις του Κ. Καραμανλή, πέρα από τις δημαγωγικές περικοκλάδες: Να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές για το μεγάλο κεφάλαιο- γιατί, τάχα, δεν προσελκύονται επενδύσεις - και δεύτερο να τολμήσει τις διαρθρωτικές αλλαγές, δηλαδή, δραστική μείωση των κρατικών δαπανών, ευρύ πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι προτάσεις που παρουσίασε για την αγροτική οικονομία. Το στίγμα τους ήταν σαφές: "η προσαρμογή της αγροτικής οικονομίας στις νέες και υπό διαμόρφωση συνθήκες των αγορών στα πλαίσια της ΚΑΠ και της απελευθέρωσης των αγορών μέσω ΓΚΑΤΤ".

Οι περισσότερες από τις προτάσεις του αποτελούν αντιγραφή των κοινοτικών οδηγιών και των κυβερνητικών μέτρων, στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας".

Μετά τα παραπάνω, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Κ. Καραμανλής έχει εξασφαλίσει τη "θερμή" υποστήριξη των Κ. Μητσοτάκη, Στ. Μάνου, Γ. Σουφλιά, ενώ ακόμα και ο ακραιφνής νεοφιλελεύθερος Α. Ανδριανόπουλος προσφέρεται να βοηθήσει τον ομοϊδεάτη του πρόεδρο της ΝΔ. Μπορεί το καθένα από τα παραπάνω στελέχη να έχει τις δικές του φιλοδοξίες, αλλά αναγνωρίζουν ότι ο Κ. Καραμανλής κινείται "στο σωστό δρόμο" και "επαναφέρει το κόμμα στο φιλελευθερισμό". Την ίδια αναγνώριση προσφέρουν και τα ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, που όμως δε βιάζονται να αλλάξουν τον Κ. Σημίτη.Από την πλευρά τους, οι εργαζόμενοι που δέχονται ολομέτωπη επίθεση, διακρίνουν πολύ καθαρά το ρόλο της ηγεσίας της ΝΔ και το ολοφάνερα εχθρικό για τα συμφέροντά τους χαρακτήρα της πολιτικής της. Μια πολιτική που από την πείρα τους όχι μόνο της γυρίζουν την πλάτη αλλά αγωνίζονται για να την ανατρέψουν.

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ

Στη ρότα του Ευρωατλαντισμού

Η προσαρμογή της Ελλάδας στο ρεαλισμό των δεδομένων του Ευρωατλαντισμού, η υποταγή ουσιαστικά, στα σχέδια της Νέας, Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων και η συμμετοχή στο πλιάτσικο που γίνεται στις χώρες που προέκυψαν στα βόρεια σύνορά μας και όχι μόνο, με τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και την ΕΣΣΔ, προβάλλει ο ΣΥΝ. Θεωρώντας ότι η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης δεν είναι αρκετά συνεπής ως προς αυτό. Η ηγεσία του συγκεκριμένου κόμματος, διακατεχόμενη από το σύμπλεγμα της "διόρθωσης" της κυβερνητικής πολιτικής, στέκεται ιδιαίτερα στη μη αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, αλλά και των δεδομένων της νέας δομής του ΝΑΤΟ, για να αντιμετωπίσει προς όφελός της προβλήματα που προκύπτουν από τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αλλά και την Τουρκία και τα Βαλκάνια. Αυτό το στίγμα δίνεται με σαφήνεια στην τοποθέτηση του Προέδρου του Συνασπισμού Ν. Κωνσταντόπουλου που έγινε σε δημόσια συζήτηση την οποία οργάνωσε, την προηγούμενη βδομάδα, το Πάντειο Πανεπιστήμιο με θέμα: "Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ".

* * *

Η ουσία των εκτιμήσεων και των επιλογών του ΣΥΝ σύμφωνα με το Ν. Κωνσταντόπουλο, στηρίζεται στη λογική ότι τα γεωπολιτικά δεδομένα έχουν αλλάξει και διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί, αναζητούνται νέες ισορροπίες, δε μένει παρά να δούμε πώς θα τη... βολέψουμε στα πλαίσια των δεδομένων πρώτ' απ' όλα της "διαδικασίας οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης της ΕΕ". Πιο συγκεκριμένα στην ομιλία του αναφέρει ότι: "Οι ανακατατάξεις στη ΝΑ Ευρώπη (Αιγαίο, Τουρκία, Βαλκάνια) και την ευρύτερη Παρευξείνια ζώνη και η μετεξέλιξη της ΕΕ είναι οι ιστορικές διαδικασίες που επηρεάζουν τις προοπτικές της χώρας μας και θα προσδιορίσουν τις γεωπολιτικές της δυνατότητες", και προσθέτει: "Η Ελλάδα, στα πλαίσια αυτά, θα πρέπει να θέτει ως υψίστη προτεραιότητα της συνολικής της στρατηγικής, τη μη αποκοπή από τον βασικό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης".

Κι επειδή οι αρνητικές επιπτώσεις είναι συντριπτικές και η προοπτική ακόμη χειρότερη, (παρ' όλο που ο ΣΥΝ υποστηρίζει ότι είχαμε και σημαντικά οφέλη! ), ο πρόεδρος του ΣΥΝ, "εισηγείται μια διαδικασία σοβαρής συνεννόησης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων (που συμφωνούν στην ΕΕ) για να απαντήσουν "πως η Ελλάδα θα αποφύγει την περιθωριοποίηση στα πλαίσια της ΕΕ... "

* * *

Ετσι όχι μόνο δεν μπορεί να δει την εξωτερική πολιτική της χώρας χωρίς την οπτική της ΕΕ, αλλά την εντάσσει ακόμη πιο βαθιά σ' αυτήν, στην οποία προσβλέπει προνομιακά οφέλη τόσο για την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, όσο και του προβλήματος της Κύπρου. Ετσι, ο Ν. Κωνσταντόπουλος, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η ΕΕ εντάσσει την πολιτική της σ' αυτά τα προβλήματα στο πλαίσιο των συμφερόντων των πολυεθνικών και των ανταγωνισμών τους, τους σχετικούς κινδύνους που συνεπάγεται αυτό, καταλήγει να προτείνει "τη σύνδεση της ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ με την ενεργοποίηση διαδικασιών σύσφιξης των σχέσεων Τουρκίας - ΕΕ και την ταυτόχρονη προσέγγιση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων ως προβλημάτων εντός του πλαισίου της ΕΕ". Μάλιστα, καλεί να εξεταστεί και το ενδεχόμενο αξιοποίησης του πλαισίου της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης και... η νέα δομή του ΝΑΤΟ που, ως γνωστόν, θέτει το Αιγαίο υπό την Αμερικάνικη επικυριαρχία... Τελικά, η πρόταση του Συνασπισμού είναι να μετατεθεί το ελληνοτουρκικό πρόβλημα από το πεδίο του τριγώνου Ουάσιγκτον - Αγκυρας - Αθήνας στο πεδίο της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ανταγωνισμού της με τις ΗΠΑ! Το πνεύμα του συμβιβασμού και της υποτέλειας αυτό επιβάλλει! Ο Ν. Κωνσταντόπουλος όσον αφορά την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, κάνει λόγο για "οριοθέτηση του διαλόγου, τμηματική και εξειδικευμένη προσέγγιση κατά τη διεξαγωγή του διαλόγου, προσέγγιση κατά κατηγορίες και κατά χρονικά στάδια των ζητημάτων που συγκροτούν τη διένεξη. Ταυτοχρόνως, προτείνει την προσφυγή στη Χάγη για τα Ιμια και την Υφαλοκρηπίδα. Κάθε ομοιότητα με τη "βήμα το βήμα" προσέγγιση και τα άλλα όμοια της κυβερνητικής πολιτικής δεν είναι παρά... "κεντροαριστερή" σύμπτωση... στα πλαίσια του Ευρωατλαντισμού των ΗΠΑ και της ΕΕ.

* * *

Την ίδια στιγμή, συμφωνώντας με την κυβερνητική τακτική, ο ΣΥΝ διεκδικεί μέρος από το μοίρασμα των βαλκανικών και παρευξείνιων χωρών. Προσβλέπεισε μεγάλα αναπτυξιακά προγράμματα που προκαλούν το ενδιαφέρον και της ΕΕ και των ΗΠΑ - το μόνο που ξέχασε να αναφέρει είναι το σλόγκαν για τη "Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα των Βαλκανίων και του Εύξεινου Πόντου"! Τέλος, όσον αφορά τη βαλκανική πολιτική ο ΣΥΝ κατηγορεί την κυβέρνηση για "τη Σκοπιανοποίηση της Εξωτερικής Πολιτικής" και, μάλιστα, διεκδικεί τη δικαίωση της πολιτικής του όταν είναι πασίγνωστο πως το κόμμα αυτό έχει συνεισφέρει στη σκοπιανοποίηση και τα αδιέξοδα που δημιούργησε με την άμεση στήριξη αυτής της πολιτικής (συμμετοχή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια και στήριξη της διαμελιστικής πολιτικής της ΕΕ σε βάρος των λαών της Γιουγκοσλαβίας).

* * *

Ολα αυτά δείχνουν την επιμονή του ΣΥΝ στην αδιέξοδη πολιτική της υποτέλειας απέναντι στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, στις επιλογές των ιμπεριαλιστών. Και φυσικά υπάρχει άλλος δρόμος προάσπισης των πραγματικώνσυμφερόντων του λαού από την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής, αλλά αυτόςείναι ο δρόμος της Αντίστασης στις επιλογές της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτό το δρόμο όμως, του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου Πάλης προβάλλει το ΚΚΕ, απέναντι στην υποταγή ή την ανοχή των άλλων κομμάτωντις επιλογές της άρχουσας τάξης και τωνΕυρωατλαντικών εταίρων...

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

"Προβλήματα" και προβλήματα

Τι γίνεται στο ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση; "Τρίζει", πράγματι, το κυβερνητικό οικοδόμημα, όπως ερμηνεύουν διάφοροι τις δημόσιες και "υπόγειες" κόντρες και διαφοροποιήσεις στελεχών από την επίσημη γραμμή της ηγεσίας; Μήπως, αντίθετα, όλα είναι "μέλι - γάλα" ή εν πάση περιπτώσει τα όποια προβλήματα είναι "άνευ σημασίας", όπως ισχυρίζονται άλλοι;

Το σίγουρο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνηση διέρχονται από μια νέα φάση εσωτερικών αναταράξεων. Αναταράξεις για τις οποίες υπάρχουν αρκετές αφορμές ώστε να εκδηλωθούν: Εσωκομματικές αρχαιρεσίες για την ανάδειξη οργάνων στις νομαρχικές οργανώσεις του κόμματος, σύγκληση συνεδρίου της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, επισημοποίηση των επιλογών της ηγετικής ομάδας για τους υποψήφιους στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές κλπ. Ταυτόχρονα, η λεγόμενη εσωκομματική αντιπολίτευση συνεχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της, προβάλλοντας την ένστασή της σε ορισμένες πρωθυπουργικές επιλογές και κυβερνητικές αποφάσεις (περίπτωση Μπέη για τη δημαρχία της Αθήνας, "διαφοροποιήσεις" σε επίπεδο δηλώσεων για το φορολογικό από βουλευτές, που τελικά και ως συνήθως το ψήφισαν επί της αρχής κλπ.).

Το σχετικά νέο στοιχείο είναι ότι σε αυτό το παιχνίδι εντυπώσεων έχουν αρχίσει να συμμετέχουν και υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη: Είτε αυτοπροσώπως, όπως ο Θ. Πάγκαλος, που θέλησε να δώσει τροφή περί δήθεν "αντιπαράθεσής" του με τον Σημίτη, μέσω των δηλώσεών του για την επιλογή της Μ. Δαμανάκη ως υποψήφιας του ΠΑΣΟΚ στην Αθήνα ή όπως ο Γερ. Αρσένης, με το γνωστό θέμα της νέας δομής του ΝΑΤΟ, είτε μέσω "διαρροών", στις οποίες καταφεύγουν οι περισσότεροι (ο Λαλιώτης εμφανίζεται "δυσαρεστημένος" για τον αποκλεισμό του από την υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Τσοχατζόπουλος "ενοχλημένος" για αναφορές του Σημίτη σχετικά με τις μεταθέσεις στρατιωτών, ο Πάγκαλος "οργισμένος" με τους ανθρώπους του Σημίτη στο υπουργείο Εξωτερικών κ. ο. κ.).

***

Η περιγραφή της παραπάνω κατάστασης, ακόμα κι αν ήταν πλήρης, δε δίνει απάντηση στο γιατί δημιουργείται ή στο γιατί επιλέγεται από κάποιους να δημιουργείται αυτή η εικόνα εσωκομματικής και ενδοκυβερνητικής σύγκρουσης. Και αυτό γιατί οι αφορμές εκδήλωσης των φαινομένων έντασης δεν είναι πάντα "συνεπείς" με τα αίτια που προκαλούν και συντηρούν τέτοια φαινόμενα.

Ποια είναι τα αίτια, λοιπόν, των "κρισιακών" συμπτωμάτων στο ΠΑΣΟΚ; Πριν δοθεί απάντηση, πρέπει να ληφθούν υπόψη ορισμένα δεδομένα:

Πρώτον, παρά τις όποιες θεωρίες περί "παντοκρατορίας" και "κυριαρχίας" Σημίτη, που επιμελούνται τα ΜΜΕ, δεν πρέπει να ξεχνιέται ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ο πρωθυπουργός του 41%, δηλαδή της χαμηλότερης λαϊκής αποδοχής - σε επίπεδο εκλογικής καταμέτρησης - που έχει κυβέρνηση μετά τη μεταπολίτευση.

Δεύτερον, η κυβέρνηση διαχειρίζεται την υπάρχουσα κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα και προωθεί την περαιτέρω αντιδραστικοποίησή της σε όλα τα επίπεδα, έχοντας ένα σημαντικό σύμμαχο σε πολιτικό επίπεδο: την αξιωματική και την υπόλοιπη δικομματικότροπη "αντιπολίτευση", η οποία συναινεί και στηρίζει την κυβερνητική πολιτική.

Τρίτον, η ανυπαρξία έστω και προσχηματικής αντιπολίτευσης από τη ΝΔ και το ΣΥΝ, σε συνδυασμό με τις "αναμνήσεις" περί "καλού ΠΑΣΟΚ" που εκπροσωπεί το ΔΗΚΚΙ, αφ' ενός δίνει τη δυνατότητα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να επιδεικνύει την αλαζονεία που αρμόζει στις περιπτώσεις του "εν ου παικτοίς", αφ' ετέρου παρέχει την εξασφάλιση της δυνατότητας στους εσωκομματικούς "αντιρρησίες" να επιδεικνύουν κάλπικες "φυγόκεντρες" τάσεις, χωρίς σοβαρό κίνδυνο για τη διατάραξη των εξουσιαστικών δομών που τους συντηρούν και τους τρέφουν.

Τέταρτον, και σημαντικότερο: Παρά το τι συμβαίνει στο αστικό πολιτικό εποικοδόμημα, υπάρχουν δυο παράμετροι εξαιρετικά σημαντικοί και καθόλου υποβοηθητικοί για το μεγάλο κεφάλαιο και κατ' επέκταση για τους σημερινούς κυβερνητικούς του υπαλλήλους. Η μία παράμετρος είναι ο ίδιος ο λαός, που ασφυκτιά, δυσανασχετεί, οργίζεται, αντιστέκεται στην ακολουθούμενη πολιτική και αντιλαμβάνεται την ανάγκη, όλο και περισσότερο, να συσπειρωθεί και να αρχίσει την αντεπίθεσή του κατά των πολιτευτών που θέλουν να τον καταστήσουν "απασχολήσιμο". Η δεύτερη παράμετρος είναι το ΚΚΕ. Οι κομμουνιστές με την πολιτική και τις θέσεις τους, αφ' ενός αποδεικνύουν ότι η θεωρία του "μονόδρομου" είναι φιλική μόνο για εκείνους που θέλουν να διασχίζουν τους δρόμους με "Μερσεντές", στέλνοντας τους υπόλοιπους, τους πολλούς, στο καλντερίμι του περιθωρίου και της ανέχειας, γωνία... Αφ' ετέρου, το ΚΚΕ με τη δράση του αποτυπώνει τον κίνδυνο του συστήματος να βρεθεί αντιμέτωπο σε πολιτικό επίπεδο με ένα λαό που, συσπειρωμένος σε ένα λαϊκό μέτωπο πάλης, θα αμφισβητήσει την πολιτική εξουσία του κεφαλαίου.

***

Στο φόντο αυτών των δεδομένων, πρέπει να δούμε την κατάσταση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Και πιο συγκεκριμένα: Ο Σημίτης ξέρει ότι το 1998 είναι ο "ωφέλιμος χρόνος", εντός του οποίου θα περάσει ή θα επιχειρήσει να περάσει το σύνολο, σχεδόν, της αντιλαϊκής πολιτικής του, παρά τον υπαρκτό κίνδυνο να υποστεί σοβαρό πλήγμα στις δημοτικές εκλογές (σοβαρό πλήγμα που υπολογίζει να ξεπεράσει με διάφορα "τρυκ", όπως ανασχηματισμός κλπ.). Και αυτό γιατί το 1999 έχει να υποστεί τις ευρωεκλογές με αδιευκρίνιστο αν θα καταφύγει και σε βουλευτικές, που κανονικά θα γίνουν το 2000. Με λίγα λόγια, ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι η "κόντρα" του με την κοινωνία, μόλις τώρα αρχίζει.

Εχει ανάγκη, ως εκ τούτου, τη στήριξη όλου του δυναμικού του ΠΑΣΟΚ και κυρίως όλων των πρωτοκλασάτων στελεχών για να τα βγάλει πέρα. Μόνο που οι άλλοι ζητούν ανταλλάγματα. Ζητούν περισσότερα "πόστα" στα κέντρα νομής της εξουσίας. Ζητούν εκχώρηση από τον πρωθυπουργό και της ομάδας των "ευρύτερων αρμοδιοτήτων". Ζητούν, δηλαδή, από το Σημίτη να λειτουργεί ως πρωθυπουργός και πρόεδρος του... 51% του ΠΑΣΟΚ και κατοχύρωση του ρόλου τους ως εν δυνάμει διάδοχοί του.

Από τη μεριά του ο Κ. Σημίτης, μέσα από τις εσωκομματικές αρχαιρεσίες, αλλά και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το 1999, θέλει να καταγραφεί ως ο "αδιαφιλονίκητος άρχων". Θέλει να "νικήσει" οριστικά, ώστε να είναι εκείνος που θα ηγηθεί του ανασυντιθέμενου αστικού πολιτικού σκηνικού, μέσα από τα "κεντρο-αριστερο-δέξια" σενάρια. Και γι' αυτό βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού: Να παραχωρήσει "ζωτικό χώρο" στις άλλες ομάδες του ΠΑΣΟΚ, εξαργυρώνοντας τη βοήθειά τους και τις "πλάτες" που θα βάλουν για την υπεράσπιση της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής ή να προχωρήσει μόνος του, βάζοντας τον Γιαννόπουλο να αποκαλεί "αποστάτη" και "διασπαστή" όποιον παίζει το παιχνίδι της "αντιπολίτευσης";

***

Το πού θα γείρει η πλάστιγγα έχει σχέση και με την εξέλιξη που θα έχουν τα πράγματα στις εσωκομματικές αρχαιρεσίες του ΠΑΣΟΚ. Η ουσία όμως για το λαό βρίσκεται αλλού: Στο πώς οι αγώνες του μαζικού κινήματος θα αποδειχτούν ισχυρός λόγος για να συμπαρασύρουν την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και να μετατρέψουν τα προβλήματα στο εσωτερικό του, σε προβλήματα της ίδιας της αντιλαϊκής πολιτικής, που δε θα επιδέχονται ίαση μέσω προσωπικών παιγνίων και μοιράσματος πόστων.

Εναν καλό σταθμό αποτύπωσης του πραγματικού προβλήματος του ΠΑΣΟΚ και της ακολουθούμενης πολιτικής, του προβλήματός του με την κοινωνία, μπορεί και πρέπει να αποτελέσουν οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Εκεί που οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι ψαράδες, οι εκπαιδευτικοί, οι φοιτητές δε θα καταψηφίσουν απλώς το ΠΑΣΟΚ και τις "αντάρτικες" παραφυάδες του. Δε θα καταψηφίσουν απλώς την πολιτική των "μπλε", "πράσινων" ή "ροζ" αποχρώσεων που τους καταδυναστεύει, αλλά θα υπερψηφίσουν εκείνη την πολιτική που θα είναι σύμφυτη με τους αγώνες τους.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Σημίτης ξέρει ότι το 1998 είναι ο "ωφέλιμος χρόνος", εντός του οποίου θα περάσει ή θα επιχειρήσει να περάσει το σύνολο, σχεδόν, της αντιλαϊκής πολιτικής του, παρά τον υπαρκτό κίνδυνο να υποστεί σοβαρό πλήγμα στις δημοτικές εκλογές (σοβαρό πλήγμα που υπολογίζει να ξεπεράσει με διάφορα "τρυκ", όπως ανασχηματισμός κλπ...