Αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι, το ΚΚΕ με τη σημερινή δημόσια συζήτηση δεν οργάνωσε κάποια εσωκομματική διαδικασία. Κάνει μια παρέμβαση στην ελληνική κοινωνία. Και μπροστά στις συνθήκες που διαμορφώνονται στη χώρα μας και γενικότερα δείχνει τον άλλο δρόμο που μπορεί να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία, το δρόμο της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης, που προτείνει το ΚΚΕ.

Νομίζω ότι το κρίσιμο ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί τώρα είναι πώς οργανώνεται αυτό το μέτωπο. Δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι το μέτωπο θα χτιστεί με διαφώτιση ή μόνο με συζητήσεις από κάποια βήματα.

Ο σίγουρος δρόμος, που δείχνει η 80χρονη ιστορία του ΚΚΕ αλλά και του προοδευτικού κινήματος στη χώρα μας, δείχνει και το δρόμο που δεν είναι άλλος παρά η συσπείρωση των πλατιών τμημάτων του λαού μας πάνω στα μεγάλα προβλήματα που γεννάει η εποχή μας.

Θα έλεγα ότι αυτή η κατεύθυνση μπορεί και πρέπει να πάρει έναν πατριωτικό χαρακτήρα στις σημερινές συνθήκες. Πολύ περισσότερο που η εποχή μας χαρακτηρίζεται από μια απόλυτη πια ταύτιση των δύο διαφορετικών ρευμάτων διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, του σοσιαλδημοκρατικού και του χριστιανοδημοκρατικού πάνω στα βασικά προβλήματα της εποχής μας.

Και αυτό διευκολύνει δυνάμεις να απελευθερωθούν και να αναλάβουν αυτό που λέω, τον πατριωτικό τους ρόλο. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα τρία πιο σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αυτές τις μέρες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Το πρώτο, η αναμενόμενη επίθεση των Αμερικανών στο Ιράκ. Παρατηρείται μια τάση από όλες τις χώρες, η μια μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, είτε οι κυβερνήσεις είναι συντηρητικές, δεξιές, είτε είναι σοσιαλδημοκρατικές εξίσου δεξιές βέβαια, να υποτάσσονται στην απαίτηση των Αμερικανών να οδηγηθεί σε αποτυχία ακόμα κι αυτή η ύστατη πρωτοβουλία του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ και να στηρίξουν με τον ένα ή άλλο τρόπο τη στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ.

Κι ας λένε οι ίδιοι ότι δε γνωρίζουν ακόμη τις συνέπειες της επόμενης μέρας. Παράδειγμα ότι στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο προχτές, ακόμα και αυτή την προσπάθεια του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ την υπονόμευσαν και το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα των συντηρητικών, όταν με ψήφισμά τους ανοίγουν το δρόμο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανοίγει το δρόμο, στην αμερικανική στρατιωτική επίθεση στο Ιράκ.

Και απέρριψαν την πρόταση που έκανε η ομάδα μας, η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά μαζί με τους πράσινους, να διατυπωθεί χωρίς καμία περίφραση η απαίτηση σε καμία περίπτωση να μη χρησιμοποιηθεί βία, να μη χρησιμοποιηθεί στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ.

Αρα, εδώ έχουμε ταύτιση και του σοσιαλδημοκρατικού και του χριστιανοδημοκρατικού ρεύματος πάνω σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, όπως είναι το πρόβλημα του πολέμου και της ειρήνης.

Δεύτερο ζήτημα: στην περίοδο αυτή κρίνεται η πορεία προς την τρίτη φάση της ΟΝΕ, προς το ενιαίο νόμισμα. Δεν είναι μακρινό πρόβλημα. Σε δύο μήνες ακριβώς, στις 2 Μάη, θα αποφασιστεί και ποιες χώρες μετέχουν στο ενιαίο νόμισμα και οι ισοτιμίες των νομισμάτων όλων των χωρών, και αυτών που θα μείνουν απ' έξω.

Οι συνέπειες, όλοι το γνωρίζουμε που είμαστε εδώ μέσα, θα είναι συγκλονιστικές. Ομως, σ' αυτή την πορεία συγκλίνουν και οι σοσιαλιστές και οι χριστιανοδημοκράτες και οι ΠΑΣΟΚοι και οι νεοδημοκράτες.

Αυτό τι λέει στα στελέχη, στον κόσμο αυτόν που με τον ένα ή άλλο τρόπο ακολουθεί αυτά τα κόμματα, αλλά και από την άλλη μεριά τον αγγίζουν οι συγκλονιστικές συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή του ενιαίου νομίσματος και η πορεία όλη προς την ΟΝΕ;

Θα πάρουν πρωτοβουλίες μαζί με τους κομμουνιστές, μαζί με τους άλλους προοδευτικούς ανθρώπους να αντισταθούν;

Η τρίτη επιλογή και το τρίτο παράδειγμα που θέλω να πω γι' αυτή την περίοδο είναι η διεύρυνση προσχώρησης της Ανατολικής Ευρώπης, η οποία θα καταστρέψει και τους λαούς των χωρών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αλλά θα έχει τραγικές συνέπειες και για τους λαούς των ήδη χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Να σας δώσω μόνο ένα παράδειγμα. Η Ουγγαρία - με στοιχεία που μας έδωσε προχτές πρόεδρος ουγγρικού κόμματος που ήρθε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και συζήτησε μαζί μας, το 90% του ΑΕΠ της Ουγγαρίας παράγεται λέει από τον ιδιωτικό τομέα. Η Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλιστική οικονομία και αυτή τη στιγμή που μιλάμε πάνω από το 40% του ελληνικού ΑΕΠ παράγεται από το δημόσιο τομέα της οικονομίας. Το 75% των επενδύσεων της χώρας είναι ξένες επενδύσεις, εκ των οποίων το 45% είναι γερμανικές και το 35% αμερικάνικες. Δηλαδή μιλάμε για μια χώρα η οποία τελικά βρίσκεται στα χέρια του πολυεθνικού κεφαλαίου. Αυτό είναι το μέλλον αυτών των χωρών. Και σ' αυτό συμφωνούν και χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες.

Το ερώτημα επομένως μπαίνει για όλους. Τι θα κάνουμε, θα πούμε ότι αυτή είναι η πορεία και δε γίνεται τίποτα ή θα αναλάβουμε το πατριωτικό καθήκον να αντισταθούμε;

Και νομίζω ότι αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα είναι πάνω σ' αυτά τα προβλήματα της ειρήνης, της εθνικής ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας, των προβλημάτων που γεννάει η καπιταλιστική επέκταση, όπως εκφράζεται σήμερα με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, είναι να αναλάβουμε πρωτοβουλίες στήριξης του μαζικού λαϊκού κινήματος, το οποίο με τη σειρά του θα εκφραστεί και πολιτικά.

Γι' αυτό νομίζω ότι με κάθε ευκαιρία, δημοτικές - νομαρχιακές εκλογές, μαζικό κίνημα, εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, κινήματα ειρήνης και επιτρέψτε μου να πω ότι αυτή τη στιγμή χρειάζεται να παρθεί μια πρωτοβουλία και θα μπορούσε να είναι και μια πρώτη πρωτοβουλία που μπορεί να παρθεί από το στα σπάργανα βρισκόμενο μέτωπο. Πανευρωπαϊκή κινητοποίηση ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Τι περιμένουμε δηλαδή; Να επιτεθούν πρώτα οι Αμερικανοί και μετά να κινηθούμε για να διαμορφώσουμε κίνημα αντίστασης; Νομίζω ότι μπορεί να διαμορφωθεί από τώρα.

Και αργά ή γρήγορα στο βαθμό που θα συσπειρώνονται δυνάμεις, θα συγκεντρώνονται δυνάμεις πάνω στην πάλη για τα προβλήματα, είμαι βέβαιος ότι θα εκφραστεί στην πορεία και πολιτικά και θα διαμορφώσει και όρους και προϋποθέσεις να σπάσει το μπλοκ εξουσίας των συντηρητικών δυνάμεων, που με τη μια ή την άλλη εκδοχή, τη σοσιαλδημοκρατική ή τη χριστιανοδημοκρατική, αυτή τη στιγμή καθορίζουν την πορεία και τις εξελίξεις σε ευρωπαϊκό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Ευχαριστώ.

Φίλοι και φίλες, έχουν ειπωθεί αρκετά βέβαια όσον αφορά τις πολιτικές πλευρές. Ετυχε να είμαι ως ενεργό άτομο σε πολλές περιπτώσεις συγκρότησης μετώπων από την κίνηση της Νεολαίας Λαμπράκη, όταν συγκροτούνταν, από την κίνηση ενότητας της Αριστεράς το '79 - '80, στο Συνασπισμό, αλλά και σε διασπάσεις, όπως το '68 και το '91, που ήμουν συμμέτοχος σε όλες αυτές τις διαδικασίες, από τις οποίες έβγαλα ένα συμπέρασμα.

Τα μέτωπα και οι διασπάσεις είναι ένα φυσικό επακόλουθο της όξυνσης των ταξικών πολιτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων και των κρίσεων. Πάνε, δηλαδή, ή συγκροτούνται για να λύσουν αυτές τις οξυμένες συγκρούσεις, ή διαλύονται τα μέτωπα εξαιτίας των οξυμένων συγκρούσεων, διότι τίθεται τότε στους συμμετέχοντες ένα κρίσιμο ερώτημα: Με ποιους θα πάμε και με ποιους θα συγκρουστούμε.

Και αν δεν ξεκαθαρίσει έως πού είμαστε αποφασισμένοι να φτάσουμε, τότε πολλά μέτωπα δυστυχώς διαλύονται. Πρέπει να πούμε ότι ένα μέτωπο θα πρέπει να έχει πολλά επίπεδα συνεργασίας, ένα επίπεδο επιμέρους, ατομικό επίπεδο, μια πολιτική συμφωνία με πολιτικό στόχο συγκεκριμένο, μια συμφωνία προγραμματική με στόχο εξουσίας και γενική ιδεολογική συμφωνία.

Ολα αυτά τα επίπεδα δεν αποκλείουν το ένα το άλλο, είναι ανοιχτά, δε νοείται ότι κάποιος πρέπει να τα αποδεχτεί όλα ή τίποτα. Συνεπώς, όλα τα επίπεδα πρέπει να είναι ανοιχτά και να δουλεύουν.

Υπάρχει η πείρα από την ΚΕΑ, την Κίνηση Ενότητας της Αριστεράς, που έδειξε ότι δεν μπορείς να στηρίξεις μέτωπο σε πολύ στενούς στόχους ή αντιπαράθεση προς μια πολιτική, τότε του Εσωτερικού και αποδοχής μιας άλλης, όπως επίσης και σε μη καθαρούς στόχους, όπως έγινε το '89 με το Συνασπισμό.

Για ένα αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο πρέπει ο στόχος να είναι ξεκάθαρος. Για μένα πρέπει να εδράζεται στην κυρίαρχη αντίθεση της εποχής, μονοπώλια, πολυεθνικές, ιμπεριαλισμός από τη μια, λαός από την άλλη, όχι βέβαια απαραίτητα και στη βασική αντίθεση, η οποία όμως μπορεί να είναι γενεσιουργός σχέση.

Ετσι, είναι δυνατόν να έχουμε έναν πολύ ευρύ στόχο και στον οποίο μπορεί να συστρατευτεί ακόμη και ο πιο απλός άνθρωπος που εκφράζει μια απλή συναισθηματική αντίθεση με την κυριαρχία των μονοπωλίων ή με τη δράση των μονοπωλίων ή με τη δράση των πολιτικών τους εκπροσώπων.

Και από εκεί θα καθοριστεί ο βαθμός συμμετοχής του καθενός. Από αυτές τις διαδικασίες - να προχωρήσουμε και πιο πρακτικά - θα πρέπει να βγει τελικά μια χάρτα, μια διακήρυξη, με τους πολιτικούς και οργανωτικούς στόχους αυτού του μετώπου, για το τι επιδιώκουμε, πρέπει να το πούμε αντλώντας από εκεί την αρχή, μια άλλη εξουσία, κόντρα στην εξουσία των πολυεθνικών για να το ξεκαθαρίσουμε και να μην λέμε δεν το ξέραμε και για το πώς θα οργανωθούμε επειδή υπάρχει μεγάλη πείρα, ας την αξιοποιήσουμε, δεν είναι δυνατόν να επαναλάβουμε μορφές του παρελθόντος, είτε επιτυχημένες, είτε αποτυχημένες, δεν έχει σημασία.

Πρέπει να απαντήσουμε με τη δική μας σύγχρονη μορφή προσαρμοσμένη στα σημερινά δεδομένα, πώς θα είναι δηλαδή η δομή, η οργάνωση, ο βαθμός αυτοτέλειας της πολιτικής, της ιδεολογίας, της οργανωτικότητας και τα διάφορα επίπεδα μετώπων.

Οσον αφορά την οργανωτική δομή, θα πρέπει σταδιακά κι αυτό να το απαντήσουμε, γιατί είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Η κα Πρίφτη το έθεσε ήδη τι μορφή θα έχει, κεντρικός φορέας, επιμέρους μέτωπα; Ξεκινάμε από τα επιμέρους μέτωπα για να δούμε στο τέλος αν θα συγκλίνουμε όλοι μαζί σε ένα ενιαίο μέτωπο;

Ολα είναι πιθανά, δεν είναι όμως δυνατόν να προσδιοριστούν από τώρα και εκ της αρχής. Στο χώρο από τον οποίο προέρχομαι - είναι οι επαγγελματίες βιοτέχνες, οι έμποροι - πραγματικά εκεί τα πράγματα είναι πάρα πολύ σκληρά, υπάρχει εκ των πραγμάτων ένα αντιμονοπωλιακό μέτωπο που εκφράζεται στη γενική αποδοχή από το σύνολο σχεδόν και του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά και των μελών των οργανώσεων, της αντιμονοπωλιακής φύσης της οργάνωσης.

Δηλαδή, αυτή τη στιγμή, για μας, η κυρίαρχη αντίθεση του χώρου μας, που βεβαίως εκφράζει και ευρύτερο κοινωνικό χώρο, είναι η αντίθεση ανάμεσα στις πολυεθνικές, στα πολυκαταστήματα, στα μονοπώλια και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Στο χώρο που παλεύουμε εκφράζεται με τις θέσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, με τη δράση του και με την τοποθέτησή του.

Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό στοιχείο αυτό. Υπάρχει δηλαδή ένας κοινωνικός χώρος, που αφ' εαυτού υλοποιεί αυτό το αντιμονοπωλιακό μέτωπο, όχι βέβαια τόσο συνειδητά, όσο θα νόμιζε κανείς, γιατί υπάρχουν δυνάμεις προς τιμήν τους που ενώ ανήκουν σε χώρους εντελώς αντίθετους από το κομμουνιστικό κόμμα, σε χώρους που προωθούν την κυριαρχία των μονοπωλίων, βάζουν την υπογραφή τους κάτω από αντιμονοπωλιακές θέσεις.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό, διότι ακριβώς φέρνει μια πραγματικότητα μετώπου, που απομένει βέβαια τώρα η πολιτική της μετουσίωση, η πολιτική της έκφραση. Ευχαριστώ πολύ.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, θα ήθελα να μεταφέρω περισσότερο την εμπειρία και να μη σταθώ στα θεωρητικά ζητήματα. Αλλωστε αναλύθηκαν νομίζω από αρκετούς ομιλητές. Εκείνο που πρέπει να δούμε στον αγροτικό χώρο είναι ότι η αναδιάρθρωση του ίδιου του συστήματος, ακουμπάει και αυτό το χώρο και έχουμε δύο γραμμές.

Η μία γραμμή είναι η καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής οικονομίας με τη συγκέντρωση της γης, της παραγωγής, της επεξεργασίας, της διακίνησης και από την άλλη μεριά είναι η γραμμή της υπεράσπισης των μικρομεσαίων αγροτών, των συνεταιρισμών, με τη μορφή εκείνη που και στην κοινή οργάνωση της παραγωγής χρήζει μηχανημάτων κλπ. αλλά, πάντως, όχι με τη σημερινή τους μορφή.

Αυτή είναι η ουσία, αυτή είναι η σύγκρουση και βέβαια έχει διάφορα επίπεδα με διάφορα μέτρα που παίρνονται από τη μεριά της κυβέρνησης, προκειμένου να περάσει αυτή την πολιτική του αφανισμού των μικρομεσαίων αγροτών και της συγκέντρωσης της γης.

Αυτό το καταλαβαίνει ο μικρομεσαίος αγρότης. Το καταλαβαίνει κάθε χρόνο και όσο πιο γρήγορα είναι τα βήματα τόσο πιο πολύ το αισθάνεται, τόσο πιο πολύ αισθάνεται την απειλή, γιατί βλέπει να μειώνεται το εισόδημά του, γιατί βλέπει να πουλάει φτηνά και να αγοράζει ακριβά.

Αυτό τον αναγκάζει να οργανωθεί. Οπου το πρόβλημα παρουσιάζεται με οξύτητα και υπάρχουν και οι δυνάμεις εκείνες, οι οποίες δουλεύουν μέσα στον ίδιο τον αγροτικό χώρο και αναδεικνύουν τα προβλήματα, διαφωτίζουν, αναλύουν και δίνουν με καλύτερο τρόπο να καταλάβουν οι αγρότες το τι συμβαίνει. Εκεί ξεπερνούν τις όποιες διασπαστικές ενέργειες ή τα φρεναρίσματα που πάει να βάλει η κυβέρνηση και οι άλλες δυνάμεις που στηρίζουν αυτή την πολιτική. Κατορθώσαμε με τις συντονιστικές επιτροπές, αφού είχαμε και για μαγιά τους αγροτικούς συλλόγους σε ορισμένα χωριά, αλλά και τις ομοσπονδίες αγροτικών συλλόγων, με βάση ένα πλαίσιο, το οποίο υποστηρίζει αυτή τη γραμμή της στήριξης του μικρομεσαίου αγρότη, της ανάπτυξης κόντρα στις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, να γίνει αυτή η συσπείρωση και αναπτύχθηκαν αυτοί οι αγώνες.

Προσπαθήσαμε, επειδή είναι αγροτική η περιοχή της Θεσσαλίας και η αγροτική οικονομία κινεί ουσιαστικά όλη την οικονομία και υπήρξε συσπείρωση και των φορέων. Κι εδώ φαίνεται η δυναμική του κινήματος. Οι πάντες ήρθαν και συντάχθηκαν με τα αιτήματά μας, με τον αγώνα.

Βεβαίως, το ζήτημα είναι πώς καλύτερα θα προχωρήσει αυτή η υπόθεση και πώς αυτή θα εξελιχθεί σε ένα τοπικό μέτωπο, το οποίο θα είναι ως παράδειγμα.

Αν για παράδειγμα, υπήρχε ένα ξεχωριστό συντονιστικό από τους φορείς, που θα στήριζε αυτή την προσπάθεια του αγώνα, εάν η Τοπική Αυτοδιοίκηση, εάν η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση, τα Εργατικά Κέντρα όλα αυτά είχαν το φορέα του μετώπου θα γίνονταν ένας φορέας του μετώπου στήριξης των αγώνων της αγροτιάς σε πρώτη φάση, σε ζητήματα ανάπτυξης, παιδείας, θα μπορούσε καλύτερα να προχωρήσει αυτός ο αγώνας, αλλά και να δώσει και τις προοπτικές. Επειδή μπαίνουν ζητήματα από πάρα πολλούς και εδώ, γιατί φύγατε, πώς φύγατε, τι έγινε αυτός ο αγώνας και απ' ό,τι καταλαβαίνω είναι και πολλοί άλλοι ίσως που ρωτούν, κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσουμε το εξής.

Τις αποφάσεις και την τακτική που θα ακολουθήσει ένας αγώνας τις παίρνουναυτοί που συμμετέχουν στον αγώνα. Τις δυσκολίες και τις δυνατότητες ενός αγώνα τις γνωρίζουν καλύτερα αυτοί οι οποίοι είναι στην πρώτη γραμμή και είναι μέσα στον αγώνα.

Αυτό έγινε. Κουβεντιάσαμε, συζητήσαμε και ήταν μια κίνηση τακτικής για να βγούμε πιο δυναμωμένοι στο επόμενο βήμα. Και ήδη αυτό από την πρώτη στιγμή, την πρώτη μέρα δηλαδή είμαστε πιο δυναμωμένοι - ως αγρότες εννοώ - υπάρχει ένα κλίμα αγωνιστικό.

Τα τρακτέρ σε πολλά χωριά δεν πήγαν στα σπίτια, σταμάτησαν στις πλατείες, έστησαν γλέντια και είναι έτοιμοι για νέες μορφές, νέο κύκλο κινητοποιήσεων, κόντρα σ' αυτή τη λογική που θέλουν να περάσουν, την κατευθυνόμενη από τη μεριά της κυβέρνησης, ότι τέρμα, δεν ξαναβγαίνουν οι αγρότες στον αγώνα, υπάρχουν ευθύνες κλπ.

Εχω τη γνώμη ότικαι από την εμπειρία των αγώνων και από την εμπειρία της στάσης της Τοπικής και Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης σ' αυτούς τους αγώνες και από την ανάγκη να υπάρξει στήριξη σ' αυτή τη γραμμή υπεράσπισης, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, αν σωστά κινηθούμε, να κερδηθούν δήμοι και νομαρχίες, ακόμα - ακόμα με τη λογική αυτή, με την ευρύτερη λογική της αντίστασης, της αντιμετώπισης αυτής της πολιτικής και υπεράσπισης της άλλης γραμμής.

Πιστεύω ότι πρέπει να πέσει βάρος σ' αυτό και όσο πιο πολλά σωματεία, νομαρχίες, ομοσπονδίες ή δυνάμεις οι οποίες στηρίζουν την άλλη πολιτική, την αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική συσπειρωθούν, τόσο καλύτερα θα προχωρήσει και η υπόθεση του μετώπου.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι, χαιρετώ τη σημερινή εκδήλωση του ΚΚΕ για το κοινωνικοπολιτικό αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης. Θα αναφερθώ σε ένα ζήτημα, γιατί με έχουν καλύψει σε πολλά άλλα.

Θα αναφερθώ για τη διαμόρφωση της νεολαίας, που είναι το πιο βασικό από όλα. Θα πω δυο λόγια για μένα. Εχω έρθει από τη Σοβιετική Ενωση, είμαι παιδί πολιτικού πρόσφυγα, στην οποία έζησα από τη μέρα που γεννήθηκα μέχρι τη μέρα που επαναπατρίστηκα στην πατρίδα των γονέων μου, άρα και τη δική μου.

Εχω ζήσει εδώ, στην πατρίδα μου, 23 χρόνια και έχω αποκτήσει αρκετή εμπειρία για την κατάσταση του τόπου αυτού, που λεηλατείται από τα μονοπώλια, για την καταπίεση των λαϊκών στρωμάτων και το καταστροφικό κατρακύλισμα της πατρίδας μας.

Πρέπει να δοθεί τέλος πια σ' αυτό το ξεπούλημα, τη διαφθορά και τη δολιοφθορά. Νέο ξεκίνημα απαιτεί η κατάσταση αυτή. Επανερχόμενος στην τοποθέτησή μου για τη διαφώτιση της νεολαίας μας, που με τη δυναμικότητα και την αθωότητά της εύκολα πέφτει στις παγίδες των ναρκωτικών και αναρχικών που προωθεί το παρακράτος για να αποπροσανατολίσει και να διαβρώσει αυτή τη δραστήρια γενιά, η οποία αν διαφωτιστεί σωστά θα γίνει ο πυρήνας της αλλαγής.

Θα πρέπει να πλησιάσουν με κάθε μέσο μέσα στα σχολεία, στις συνοικίες με διάφορες εκδηλώσεις, διαφωτίσεις, με πρόγραμμα δράσης. Ενα άλλο βασικό που νομίζω πρέπει να τονιστεί, είναι ότι θα πρέπει να μάθουμε να περιφρουρούμε τους αγώνες μας, θα πρέπει να δράσουμε τόσο μελετημένα, ώστε να μη γίνει όπως παλιά που έπεφταν οι αγώνες στις προδοσίες και τις προβοκάτσιες, οι οποίες μας έφεραν σ' αυτή την αδυναμία, αυτή την πραγματικότητα.

Και τελειώνοντας, κάνω έκκληση να λειτουργήσει πιο καλά ο "902", η τηλεόραση, να μπορέσει η νεολαία να ακούσει και να διαφωτιστεί σωστά και γενικά ο λαός της πατρίδας μας να δει και να ακούσει μια αληθινή πραγματικότητα, αληθινό λόγο. Ευχαριστώ.

Εγώ θα είμαι σύντομος και θα πω δυο πρακτικά πράγματα. Τις αναλύσεις τις αφήνω σ' αυτούς που χειρίζονται με ευχέρεια το λόγο.

Είμαι 32 χρόνια εργαζόμενος σε έναν ευαίσθητο βιομηχανικό χώρο, το Θριάσιο Πεδίο, είμαι 20 χρόνια συνδικαλιστής και κινούμαι στο χώρο των πολυεθνικών εταιριών, στον πετρελαϊκό χώρο.

Φτάσαμε στο σημείο να αγωνιζόμαστε, γιατί δε μας έχουν χαρίσει τίποτα, όχι για κάτι καινούριο, αλλά για να διατηρήσουμε αυτά τα κεκτημένα, που κι αυτά τα αμφισβητούν, τα οποία έχουμε κερδίσει τόσα χρόνια και χαίρομαι που δίπλα στο προεδρείο κάθεται ο Δήμος Κουμπούρης, ο οποίος ήταν μαζί τότε συμπαραστάτης, αλλά και σήμερα είναι και κάναμε μακροχρόνιους αγώνες για να κερδίσουμε κάτι για τους εργαζόμενους.

Συνδικαλιστής δεν ήθελα να γίνω για τίποτε άλλο, ούτε για κανένα κέρδος, αλλά από την αγωνία για το μεροκάματο να ζήσω την οικογένειά μου, για τον ίδιο λόγο έγινα συνδικαλιστής για να μπορέσω να το υπερασπιστώ.

Και αυτά που ακούστηκαν εδώ σήμερα ή που δεν ακούστηκαν τα ζούμε καθημερινώς στις πολυεθνικές εταιρίες και για το λόγο αυτό προχωρήσαμε και φτιάξαμε κι ένα συντονιστικό όργανο, ενάντια στην απραξία του συνδικαλιστικού κινήματος και συμφωνούμε απόλυτα στα περισσότερα σημεία της εισήγησης και χαίρομαι που ακούστηκε από την εισήγηση ότι αυτό που γίνεται σήμερα εδώ θα είναι, το κάλεσμα δηλαδή αυτό σήμερα, μόνο η αρχή.

Γιατί δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια, έφτασε πλέον η ώρα του κοινού μετώπου ενάντια στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των πολυεθνικών και γενικά του κεφαλαίου. Εγώ θέλω να βαδίσω τον άλλο δρόμο και φεύγοντας από εδώ θα πάω στους χώρους δουλιάς να πείσω τους εργαζόμενους ότι πρέπει όλοι μαζί σ' αυτό το μέτωπο να βαδίσουμε στον άλλο δρόμο.

Κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω το ΚΚΕ, που μου έδωσε αυτό το έρεισμα κι αυτό το ελεύθερο βήμα εδώ, να πω δυο λέξεις γι' αυτό που θα μπορέσω να προσφέρω κι εγώ, εμπράκτως πλέον και όχι μόνο λόγια σ' αυτήν την αίθουσα. Σας ευχαριστώ.