Οφείλουμε μετά παρρησίας να παραδεχτούμε ότι η συνέντευξη της κυρίας Μαριάννας Βαρδινογιάννη - περί φιλανθρωπίας και άλλων τινών - στην εκπομπή "Ενώπιος ενωπίω" του Νίκου Χατζηνικολάου, ήταν καθ' όλα άψογη και αψεγάδιαστη.

Ετοιμότητα άμεσης απάντησης στις ερωτήσεις του τηλεπαρουσιαστή - λες και τις γνώριζε εκ των προτέρων - ρέων λόγος χωρίς κόμπιασμα και το παραμικρό λεκτικό λαθάκι - λες και έκανε ανάγνωση κειμένου - χρωματισμός της φωνής και νοηματική συνέχεια με παρενθετικές παρεμβολές - λες και είχε προετοιμαστεί, προ πολλού, καταλλήλως.

Αψογος και ο τηλεπαρουσιαστής - το επέβαλε άλλωστε, η περίσταση, καθότι παρουσίαζε τις απόψεις και τις φιλανθρωπικές δραστηριότητες της συζύγου ενός εκ των αφεντικών του - δε διέκοπτε, ως, ενίοτε συνηθίζει, όταν συνομιλεί με απεργούς εργάτες και εξεγερμένους αγρότες, επιτρέποντάς της να "ολοκληρώνει".

Σ' αυτή τη συνέντευξη - η οποία προτείνουμε να προβάλλεται ως υπόδειγμα δημοσιογραφίας στις δημοσιογραφικές σχολές - είδαμε, εκτός των άλλων, πόσο βοηθάει το "ότο - κιού", όχι μόνο σε όσους, όπως η κυρία Βαρδινογιάννη, διαθέτουν, αλλά και σε εκείνους που υπολείπονται "άι - κιού"...

Στον κοσμάκη,

που ιδρώνει

απ' τα βάρη

και τη "ζώνη"

τακτική

"εξηνταβελόνη",

μα στους λίγους,

στους αγάδες,

γαλαντόμοι,

χουβαρντάδες,

οι πανάθλιοι

"παπάδες"!

Στον κοσμάκη

ούτε διάρα

κι ό,τι θέλει

η άλλη φάρα,

πού 'χει πλοία

και "φουγάρα",

στον κοσμάκη

σαν "Εβραίοι"

και στους λίγους

χρήμα ρέει,

φοβεροί

κατεργαραίοι!

Ο οίστρος

Ολα αυτά σημαίνουν, μήπως, ότι υποστηρίζουμε τη σημερινή κατάσταση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση; Οχι, βέβαια. Η σημερινή κατάσταση σφραγίζεται από έντονα και σοβαρά προβλήματα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως πρέπει να γίνει και χειρότερη. Αντίθετα, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε την εκπαίδευση - και όχι μόνο την τριτοβάθμια - πραγματικά δημόσια και δωρεάν. Χωρίς τους πολύμορφους σημερινούς ταξικούς φραγμούς. Αντίστοιχη των σύγχρονων αναγκών, τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε μεθόδους, αλλά και των απαιτήσεων μιας ουσιαστικής, ολόπλευρης και προς όφελος του λαού ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας - ώστε να βρίσκουν δουλιά και όσοι αποφοιτούν, εκτός των άλλων. Να αποκτήσουν οι εκπαιδευτικοί και οι εκπαιδευόμενοι, αλλά και η κοινωνία γενικότερα, ουσιαστικό ρόλο στην όλη διαδικασία. Να κυριαρχήσει ένα γόνιμο και δημιουργικό κλίμα αναζήτησης της γνώσης και της αλήθειας, δημιουργικής άμιλλας και αποτελεσματικής αξιοποίησης των ιδιαίτερων κλίσεων κάθε νέου και νέας.

Ωραία και καλά είναι όλ' αυτά, θα πείτε, αλλά απαιτούν ριζικές και γενικότερες αλλαγές, τις οποίες μόνο ο λαός μπορεί να τις επιβάλλει. Δίκιο έχετε. Ετσι ακριβώς είναι. Αντί, λοιπόν, να εγκλωβιζόμαστε στα ψεύτικα επιχειρήματα και τα κάλπικα διλήμματα των διαφόρων, ας βάλουμε πλάτη, για να μπει πραγματικά η παιδεία στην υπηρεσία του λαού και των παιδιών του.

Οποιοι, τυχόν, κεφαλαιοκράτες ιδρύσουν και λειτουργήσουν πανεπιστήμια ή ανώτατες σχολές στη χώρα μας, δε θα το κάνουν, επειδή διακρίνονται για τα φιλόπτωχα ή τα φιλελληνικά τους αισθήματα, ούτε στη μνήμη των πεθαμένων οικείων τους, αλλά για να κερδίσουν χρήματα. Χρήματα, που θα τα εξαγάγουν κατόπιν στο εξωτερικό, για να συνεχίσουν την εκμετάλλευση κάποιων άλλων εργαζόμενων σε άλλη χώρα. Συνάλλαγμα, επομένως, θα φεύγει πολύ περισσότερο, γιατί ζούμε πλέον σε συνθήκες "ελεύθερης οικονομίας".

Δεύτερον, είναι πολύ αμφίβολο - τουλάχιστον - αν θα υπάρξουν μεγαλύτερες δυνατότητες σπουδών για τους χιλιάδες νέους. Για παράδειγμα, τα δίδακτρα δε θα βρίσκονται στο ύψος, που τώρα πληρώνουν όσοι σπουδάζουν στο εξωτερικό, αλλά θα είναι πολύ ακριβότερα. Εδώ έχουν φτάσει στο 1.000.000 το χρόνο, τα δίδακτρα για τις ιδιωτικές δημοσιογραφικές σχολές. Για φανταστείτε, να έρθει ένα ξένο πανεπιστήμιο, να δαπανήσει σημαντικά κεφάλαια για κτίρια, εξοπλισμούς, κλπ, και να θέλει, όχι μόνο να τα αποσβέσει σε σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά ταυτόχρονα, να αποκομίζει κι ένα σημαντικό κέρδος;

Τέλος, τα περί ανταγωνισμού, ως μοχλού εξέλιξης και βελτίωσης, είναι εξ ολοκλήρου κάλπικα. Μήπως, δε βλέπουμε καθημερινά πώς λειτουργεί ο περιβόητος ανταγωνισμός; Ανταγωνισμός στο σημερινό καπιταλισμό σημαίνει ολόπλευρη λειτουργία των νόμων της ζούγκλας, του δίκαιου του ισχυρότερου και της περιθωριοποίησης ή της εξαφάνισης των αδυνάτων. Αυτό γίνεται σήμερα και τη διαδικασία αυτή την πληρώνουν πολύμορφα και ακριβά οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός. Κι όλ' αυτά, χωρίς να ασχοληθούμε, με το επίπεδο και την ποιότητα των όποιων ιδιωτικών πανεπιστημίων έρθουν να εγκατασταθούν στη χώρα μας...

Ναι, βέβαια, είναι πολλά και διάφορα τα πλεονεκτήματα από την ενδεχόμενη αναγνώριση και λειτουργία στη χώρα μας των ξένων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτό ισχυρίζονται όσοι υποστηρίζουν αυτή τη θέση και, προκειμένου να σε πείσουν, το κάνουν αμέσως και λιανά.

Πρώτον, δε θα φεύγει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, όπως συμβαίνει τώρα με όσους σπουδάζουν στην αλλοδαπή. Δεύτερον, θα υπάρχει η δυνατότητα σπουδών στην Ελλάδα, για χιλιάδες νέους, με δίδακτρα παραπλήσια των όσων πληρώνουν σήμερα σ' αυτές τις χώρες. Τρίτον, ο ανταγωνισμός θα βοηθήσει την εξέλιξη και τη βελτίωση των δημόσιων πανεπιστημίων της χώρας.

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα ή τα παραπάνω δεν έχουν το παραμικρό πραγματικό αντίκρισμα, πέρα από πολλά και διάφορα άλλα, που μπορεί να πει κανείς για την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης; Η γνώμη μας είναι το δεύτερο κι ας την κάνουμε κι εμείς λιανά.