Στην "καρδιά" του καλοκαιριού, θα αρχίσουν οι "ασκήσεις επί χάρτου" για την εισοδηματική πολιτική που θα εφαρμοστεί στο δημόσιο το 1999. Με βάση την εγκύκλιο του υπουργείου Οικονομικών, που δίνει οδηγίες για τον τρόπο κατάρτισης του κρατικού προϋπολογισμού 1999, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να παρατείνει - για έναν τουλάχιστον ακόμη χρόνο - την εισοδηματική πολιτική λιτότητας για τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τους συνταξιούχους.

Στα πλαίσια αυτά, η κυβέρνηση έχει ήδη διαμηνύσει στις αρμόδιες υπηρεσίες - που ασχολούνται με θέματα εισοδηματικής πολιτικής - δύο πράγματα.

Πρώτον, ότι όχι μόνο δεν προτίθεται να δώσει διορθωτικό ποσό - για τη διαφορά ανάμεσα στις φετινές ονομαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων (εφάπαξ 2,5% την 1- 1-1998) και τον πληθωρισμό (που προβλεπόταν στο 2,5% αλλά λόγω υποτίμησης θα κλείσει στο τέλος του χρόνου πάνω από 4%).

Δεύτερον, ότι ο φιλόδοξος στόχος για τη συγκράτηση του πληθωρισμού σε ποσοστά γύρω και κάτω από το 2% στο τέλος του 1999, προϋποθέτει τη συνέχιση της ίδιας με φέτος "αντιπληθωριστικής" εισοδηματικής πολιτικής και άρα την παραπέρα μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων.

Προκειμένου, να υποστηρίξει την "αναγκαιότητα" εφαρμογής εισοδηματικής πολιτικής, που θα διασφαλίζει και το 1999 μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων, η κυβέρνηση, η κυβέρνηση των "εκσυγχρονιστών":

• Θα αξιοποιήσει το γεγονός, ότι στο δημόσιο εξακολουθεί να μην ισχύει ο θεσμός των "ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων" και άρα η εισοδηματική πολιτική του 1999 θα κινηθεί στον αστερισμό της πολιτικής του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν", όπως έγινε και τα προηγούμενα χρόνια. Δηλαδή, η κυβέρνηση θα κάνει μερικές συναντήσεις εργασίας με το προεδρείο της ΑΔΕΔΥ, η οποία εκπροσωπεί τα συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων, και - ανεξάρτητα από την τύχηαυτών των συναντήσεων - θα ανακοινώσει την εισοδηματική πολιτική του 1999.
• Θα επικαλεστεί την ανάγκη να εκπληρωθούν πάση θυσία οι στόχοι για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ το 2001. Στα πλαίσια αυτά, θα καλέσει τους εργαζόμενους στο δημόσιο να αναλάβουν το μερίδιο των θυσιών που τους αναλογούν για την εκπλήρωση του συγκεκριμένου στόχου και άρα να συναινέσουν σε ονομαστικές αυξήσεις που θα οδηγούν στη μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθών και συντάξεων.

Η πολιτική του "γιέσμεν", που ακολουθεί η κυβέρνηση απέναντι στο Διευθυντήριο των Βρυξελλών, προκύπτει και από όσα δήλωνε ανεπίσημα αρμόδιος υπηρεσιακός παράγοντας οικονομικού υπουργείου, που σημείωνε πως μεταξύ άλλων η εισοδηματική πολιτική που ακολουθούμε, μας έρχεται έτοιμη από τις Βρυξέλλες.Μας λένε "αυτό είναι το ποσό που μπορείτε να δαπανήσετε από τον προϋπολογισμό για μισθούς και συντάξεις". Με βάση, λοιπόν, το ποσό που μας καθορίζει η κοινότητα για μισθούς - συντάξεις του δημοσίου, παίρνει και η κυβέρνηση τις τελικές της αποφάσεις για την εισοδηματική πολιτική και τα ποσοστά των αυξήσεων. Εχοντας υποτάξει τα πάντα στη λογική του, υπεράνω όλων είναι η υλοποίηση των πολιτικών που χαράζουν οι Βρυξέλλες, τα στελέχη της κυβέρνησης, "φοβούμενα μην τυχόν και τους κάνουν παρατήρηση οι ελεγκτές της κοινότητας", εφαρμόζουν κατά γράμμα τα συμφωνηθέντα...

Με βάση όλα τα παραπάνω, που στην ουσία αποτελούν κοινό μυστικό, προκύπτουν τα εξής δύο ερωτήματα:

Πρώτον, αφού η εισοδηματική πολιτική που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση στο δημόσιο τομέα, καθορίζεται από τις Βρυξέλλες - και άρα το ποσοστό των ονομαστικών αυξήσεων των μισθών και συντάξεων είναι γνωστό πριν την ψήφιση του προϋπολογισμού - προς τι οι διαπραγματεύσεις που κάνει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών με τους εκπροσώπους των δημοσίων υπαλλήλων(ΑΔΕΔΥ);

Δεύτερον, αφού το ποσοστό των ονομαστικών αυξήσεων στους μισθούς και συντάξεις του δημοσίου είναι δεδομένο και γνωστό από το Νοέμβρη κάθε χρόνου, που κατατίθεται για ψήφιση στη Βουλή ο προϋπολογισμός (όπου εγγράφεται το συγκεκριμένο κονδύλι για μισθούς και συντάξεις), γιατί το δημόσιο χορηγεί τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων τον Απρίλη ή το Μάη του επόμενου χρόνου(δηλαδή με καθυστέρηση 4 ή και 5 μηνών) και δε χορηγεί τις αυξήσεις από την αρχή του χρόνου (Γενάρη);

Απάντηση δεν πήραμε, αν και ο συνομιλητής μας, αναγνώρισε σαν εύλογο το ερώτημα, αφήνοντας να εννοηθεί πως αυτό είναι θέμα της πολιτικής ηγεσίας και όχι των αρμόδιων υπηρεσιών που ασχολούνται με τα μισθολογικά των δημοσίων υπαλλήλων.

Λ.Τ.

Δεν είναι σχήμα λόγου. Πρόκειται για μια αλήθεια, την οποία φροντίζουν να μας τη θυμίζουν και να την επιβεβαιώνουν οι κυβερνήσεις των τελευταίων 25 ετών. Και το επιβεβαιώνουν με τις δεκάδες αποφάσεις που εκδόθηκαν από το υπουργείο Οικονομικών, με τις οποίες "ρυθμίζονται οι εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις"... Ολες οι μέχρι σήμερα πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Οικονομικών συνόδευαν την απόφαση της κυβέρνησής τους για ρύθμιση των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, με τις εξής δηλώσεις - σχόλια: Πρώτον, ότι με το "αυτόματο κλείσιμο" των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, θα απαλλαγούν οι εργαζόμενοι στις εφορίες από ελέγχους παλιών υποθέσεων και θα μπορέσουν έτσι να κάνουν πιο συστηματικό και αποτελεσματικό έλεγχο στις τρέχουσες φορολογικές υποθέσεις.

Δεύτερον, ομολογούσαν ότι με τις ρυθμίσεις ευνοούνται οι φοροφυγάδες και τιμωρούνται οι ειλικρινείς φορολογούμενοι.

Τρίτον, διαβεβαίωναν πως η συγκεκριμένη ρύθμιση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων "είναι η τελευταία" και πως δεν πρόκειται η κυβέρνηση να κάνει νέα ρύθμιση ή να παρατείνει τις προθεσμίες της υφιστάμενης, γιατί δε θέλει να καλλιεργεί τη φοροδιαφυγή και τη φοροκλοπή.

Δεν περνούσαν παρά 1, 2 ή το πολύ 4 χρόνια - και συνήθως κοντά σε κάποια προεκλογική περίοδο (δημοτικές εκλογές, ευρωεκλογές, βουλευτικές εκλογές) οι κυβερνώντες έβρισκαν πάντα κάποια δικαιολογία, για να αυτοδιαψευστούν. Οπως αυτοδιαψεύστηκε και η κυβέρνηση του "εκσυγχρονιστή" πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, που πριν μια βδομάδα ανακοίνωσε (λίγους μήνες πριν τις εκλογές του ερχόμενου Οκτώβρη για την ανάδειξη τοπικών αρχόντων) πως θα ενεργοποίησει την απόφαση του υπουργείου Οικονομικών που δίνει τη δυνατότητα στους φορολογούμενους να ζητήσουν το αυτόματο κλείσιμο των εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων της δεκαετίας 1987-1997.

Με τις αλλεπάλληλες φορολογικές ρυθμίσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και η σημερινή:

• Εξασφάλιζαν και εξασφαλίζουν την είσπραξη πρόσθετων φορολογικών εσόδων, από μερίδα φοροφυγάδων και φοροκλεφτών, που εκτιμούσαν (ανεξαρτήτως αν ήταν σωστή ή λάθος εκτίμηση) ότι εξαγοράζοντας την αρχειοθέτηση των παλιών εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, βγαίνουν κερδισμένοι.
• Εξανάγκαζαν και εξαναγκάζουν μερίδα ειλικρινών φορολογούμενων να πληρώσουν τον επιπλέον φόρο, ώστε να αρχειοθετηθούν οι εκκρεμείς φορολογικές τους υποθέσεις (και άρα να δεχτούν ότι είναι φοροφυγάδες και φοροκλέφτες) κάτω από το φόβο ότι αν θέλει η εφορία να σου βρει κάτι, θα σου βρει...
• Εδιναν και δίνουν πιστοποιητικό φορολογικής νομιμοφροσύνης σε έναν αριθμό μεγαλοφοροφυγάδων και φοροκλεφτών, οι οποίοι - με την πληρωμή ενός συμβολικού ποσού φόρου σε σχέση με όσα είχαν ωφεληθεί από τη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή - εξαγόραζαν την αρχειοθέτηση των φορολογικών τους εκκρεμοτήτων και εμφανίζονταν στην κοινωνία σαν άσπιλοι και αμόλυντοι...
• Οδηγούσαν και οδηγούν πολλούς από φορολογούμενος φοροφυγάδες και φοροκλέφτες να μη συμβιβάζονται με την εξαγορά της φορολογικής ασυλίας για φοροπαραβάσεις του παρελθόντος, επειδή την έβρισκαν "ακριβή" και επειδή εκτιμούσαν - σωστά - ότι θα έρθει κάποιος άλλος υπουργός Οικονομικών και θα εξαγγείλει νέα ρύθμιση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων.
• Οδηγούσαν και οδηγούν, πολλούς ειλικρινείς φορολογούμενους, να επιδοθούν στο σπορ της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής - και να μην τους αποκαλούν οι "ξύπνιοι φοροφυγάδες" "φοροβλάκες" - γνωρίζοντας πως αν κάποτε θελήσουν να αποκτήσουν πιστοποιητικό φορολογικής ευσυνειδησίας, θα μπορούν να το αποκτήσουν, καθώς οι ρυθμίσεις εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων δεν έχουν τέλος...

Λ. Τ.