Υπάρχουν φάσεις του αγώνα που είναι δυνατό να παραμεριστούν πικρίες, ακόμα και διαφωνίες για χειρισμούς, χωρίς να υπάρχει απαίτηση να ξεχαστούν. Αυτό που προέχει είναι η δράση για το Μέτωπο, η αφύπνιση, το νέο κουράγιο, η νέα εμπιστοσύνη που πρέπει να αποκτήσει ο λαός στη δύναμή του. Είμαστε πολύ περισσότεροι από ό,τι νομίζουμε, αρκεί να δράσουμε από κοινού, να συναντηθούμε σε λιγότερα ή περισσότερα μέτωπα πάλης. Το κάλεσμα μας υπαγορεύεται, πριν από όλα, από την ανάγκη, ούτε ένας αγωνιστής, ούτε μια αγωνίστρια να μη βρεθεί αποκομμένος από το μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, από τη μεγάλη πρωτοβουλία για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου.Τα παραπάνω τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα,χτες το βράδυ, μιλώντας στη συγκέντρωση του Κόμματος, στην πλατεία Κοραή, στον Πειραιά. Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από την ομιλία της.

"Γιατί η κυβέρνηση εμφανίζεται τόσο αδιάλλακτη; Γιατί θέλει να ανταποκριθεί στην εμπιστοσύνη που τρέφει στο ΠΑΣΟΚ η ελληνική και ευρωπαϊκή ολιγαρχία. Θέλει να την υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο. Με τη θέλησή του το ΠΑΣΟΚ προ πολλού δεσμεύτηκε να ανταποκριθεί στη δίψα των καπιταλιστών, που σήμερα έχει γίνει ακόρεστη, καθώς καινούριες αγορές, καινούρια πεδία εκμετάλλευσης έχουν ανοιχτεί στα Βαλκάνια και στην Κεντροανατολική Ευρώπη. Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση θα βρισκόταν μπροστά σε διλήμματα αν συναντούσε ισχυρή αντίσταση στο πολιτικό και το κοινωνικό επίπεδο, τέτοια που απαιτούν οι καιροί και οι ανάγκες.

Τα νομοσχέδια της κυβέρνησης καταψηφίζονται από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όχι βεβαίως και η Συνθήκη του Μάαστριχτ και ορισμένες καίριες επιλογές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η κριτική προς την κυβέρνηση γίνεται πιο έντονη από την πλευρά των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ακόμα και από μια μερίδα στελεχών του ίδιου του ΠΑΣΟΚ. Κι όμως, με εξαίρεση το ΚΚΕ, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τις όποιες διαφορές έχουν μεταξύ τους, δεν ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ να βάλουν φραγμό στην κυβερνητική πολιτική. Φραγμός απέναντι στην κυβερνητική πολιτική σημαίνει φραγμός στην ίδια την ΟΝΕ, στα στρατηγικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Ομως ποιο κόμμα της αντιπολίτευσης εκτός από το ΚΚΕ θέλει να βάλει εμπόδια στις επιλογές της ΕΕ, που σαφώς και πέρα από κάθε αμφιβολία προσθέτουν νέα βάσανα και δεινά στα λαϊκά στρώματα;

Με την κριτική τους βοηθούν στη μείωση του κύρους του ΠΑΣΟΚ, πριμοδοτούν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Το θέμα όμως είναι τι γίνεται από εκεί και πέρα, με ποιο πρόγραμμα με ποια πολιτική στρατηγική, με ποια μέσα ο λαός θα αλλάξει τα πράγματα. Η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα και στις κοινωνικές συμμαχίες αποκαλύπτει όσα κρύβει η ρηχή και μικροκομματική αντιπολιτευτική κριτική των άλλων κομμάτων.

Μπροστά στους αγώνες των εργαζομένων, στους οποίους συμμετέχουν στελέχη και μέλη όλων των κομμάτων, τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης υποχρεώνονται σε αρκετές περιπτώσεις να δείξουν ότι τους στηρίζουν. Στην κρίσιμη όμως στιγμή, όταν η πίεση προς την κυβέρνηση φθάνει σε ένα ανώτατο βαθμό, τότε στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας παίρνουν αποστάσεις.Ας θυμηθούμε την περίπτωση των αγροτικών κινητοποιήσεων και τη στάση της ΝΔ, αλλά και του ΣΥΝ, όταν, στην κρίσιμη στιγμή, πήραν ίσες αποστάσεις - σκόπιμα - απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και στις αγροτικές κινητοποιήσεις, επικαλούμενοι διαφωνία στις μορφές πάλης".

"Αποδεικνύεται ότι η διαμάχη ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν απειλεί την πορεία προς την ΟΝΕ, την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Η αμφισβήτηση αφορά τη διαχειριστική ικανότητα. Η πλουτοκρατία θα προτιμούσε μια ολοκληρωμένη συναίνεση ανάμεσα στα δύο κόμματα, αλλά, στο κάτω - κάτω, δε χάνει γιατί η δικομματική αντιπαράθεση μπορεί ακόμα να εγκλωβίζει λαϊκά στρώματα και να συντηρεί αναχρονιστικές διαχωριστικές γραμμές, πράγμα που, εδώ που τα λέμε, το ΠΑΣΟΚ έχει κάνει επιστήμη. Δεν είναι τυχαίο ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ τροφοδοτεί την κοινή γνώμη με πληροφορίες που προκαλούν αντιδράσεις στη ΝΔ, όπως με την περίπτωση του ΟΑΣΑ, μόνο και μόνο για να χρησιμοποιήσει την αντίδραση της ΝΔ σαν επιχείρημα, ότι συγκρούεται η προοδευτική με τη συντηρητική πολιτική.

Μήπως όμως συνάντησε η κυβέρνηση ουσιαστική αντίσταση από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Ο ΣΥΝ συντηρεί τη συζήτηση περί κεντροαριστεράς συνεργασίας, διαπραγματεύεται ανοιχτά και κρυφά τις καρέκλες των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών, παζαρεύει τη μετεκλογική συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, την ίδια ώρα που διακηρύσσει ότι η κυβερνητική πολιτική είναι συντηρητική και αυταρχική. Μόλις οι αγώνες φουντώσουν, φροντίζει να περιχαρακώσει τις δυνάμεις του από κάθε μορφής κοινή δράση που μπορεί να πάρει ένα περιεχόμενο αμφισβήτησης των επιλογών της ΕΕ, άρα και των επιλογών της κυβέρνησης.

Το ΔΗΚΚΙ επικρίνει σταθερά τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κι όμως δεν "περνάει το ποτάμι". Προτιμά με την έντονη κριτική του να καλλιεργεί αυταπάτες ότι η λεγόμενη "εσωκομματική αντιπολίτευση" και το "αντάρτικο" θα αλλάξει το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το πιο σημαντικό είναι ότι χρησιμοποιεί το χαρτί της πολιτικής των συνεργασιών, σαν ένα προπαγανδιστικό τρυκ, ενώ στην πραγματικότητα κάνει ό,τι μπορεί να κρατά αποστάσεις ακόμα και στο κοινωνικό επίπεδο, από τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις. Οι επιλογές του στις δημοτικές εκλογές το αποδεικνύουν.

Η ανακατανομή της εκλογικής πίτας, ανάμεσα σε κόμματα που δεν ενδιαφέρονται και δε θέλουν να συγκρουστούν με το μεγάλο κεφάλαιο, την πλουτοκρατία του τόπου, δεν πρόκειται να φέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα για το λαό. Αντίθετα θα προσθέσει νέες απογοητεύσεις. Το ζήτημα είναι η πραγματική αλλαγή, δηλαδή η πραγματική ανατροπή της σημερινής πολιτικής. Πρέπει να αλλάξει και ο χαβάς".

"Η ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής με τα σημερινά δεδομένα σημαίνει το λιγότερο ανατροπή της πολιτικής για την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, και ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αυτό εννοούν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής σημαίνει το λιγότερο σήμερα άρνηση συμμόρφωσης στις επιλογές του ΝΑΤΟ στην περιοχή, άρα και γενικότερα. Αυτό εννοούν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής σημαίνει το λιγότερο σήμερα, άρνηση της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Αυτό εννοούν τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Τι σημαίνει επίσης, για τα άλλα κόμματα, αλλαγή διακυβέρνησης; Τι διαφορετικό υπόσχονται σε σχέση με αυτό που προωθεί σήμερα το ΠΑΣΟΚ π.χ. όσον αφορά το πρόγραμμα σύγκλισης, τις ιδιωτικοποιήσεις, τις εργασιακές σχέσεις, τη φορολογική πολιτική, την πολιτική μισθών και εισοδημάτων, την κοινωνική πολιτική.

Υπάρχει πολιτική που ανακουφίζει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού δίχως να θιγούν τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του τόπου, δίχως να θιγούν βασικές επιλογές τις ΕΕ και του πολυεθνικού κεφαλαίου;

Σε κανένα από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης δε βλέπουμε προτάσεις και θέσεις που θίγουν ουσιαστικά τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης της χώρας μας.

Η ΝΔ τοποθετείται καθαρά στο ζήτημα αυτό. Υπερασπίζεται όλα τα νεοφιλελεύθερα μέτρα και στρατηγικές επιλογές.

Η από τα αριστερά κριτική που ασκείται στην κυβέρνηση, δεν τα λέει και τόσο πολύ αριστερά στην πραγματικότητα. Το να λες ότι πρέπει να μειωθεί η φτώχεια και η ανεργία ή να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, είναι εύκολο να το λες, αλλά δε λες τίποτε αν δε συνδυάσεις αυτές τις θέσεις με αντιμονοπωλιακά μέτρα και κατευθύνσεις. Είναι δυνατό σήμερα να γίνει π.χ. ρηξικέλευθη δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και, ταυτόχρονα, να μένει άθικτο το καθεστώς πλήρους απελευθέρωσης κεφαλαίων και εμπορευμάτων, εντός και εκτός Ελλάδας;".

Είναι αυταπάτη, αν όχι καραμπινάτο ψέμα, όταν ένα κόμμα όπως π. χ. ο Συνασπισμός, αλλά και το ΔΗΚΚΙ, ισχυρίζεται ότι υπάρχει άλλη μορφή διαχείρισης στα πλαίσια της ΟΝΕ, της πολιτικής για το ΕΥΡΩ και τα προγράμματα σύγκλισης. Και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα γερή δε γίνεται.

Δεν ισχύει ούτε η ωραιοποίηση ούτε η κινδυνολογία ότι η Ελλάδα σώζεται ή χάνεται αν θα περάσει ή δε θα περάσει στην ΟΝΕ. Μέσα ή έξω από την ΟΝΕ η λιτότητα και η ανεργία θα είναι παρούσες από τη στιγμή που όλα υποτάσσονται στην οικονομία της αγοράς, στην πολιτική της ανταγωνιστικότητας και παραγωγικότητας που συνδέεται αναπόσπαστα με τη συγκέντρωση κεφαλαίων, την ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση δύναμης και εξουσίας στο μεγάλο κεφάλαιο.

Από τη στιγμή που ένα κόμμα, ή ένα εργατικό σωματείο, δέχεται ως μονόδρομο, ως ιερό και απαραβίαστο το καθεστώς των 4 ελευθεριών (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών και εργατικού δυναμικού) μοιραία δένει τα χέρια του για λύσεις που βελτιώνουν τη ζωή των εργαζομένων.

Βεβαίως, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει, στα πλαίσια της πλήρους ενσωμάτωσης στην ΕΕ, της οικονομίας της αγοράς να υπάρξουν κάποιες αποχρώσεις σε ορισμένα ζητήματα, δηλαδή να στρογγυλευτούν κάποιες πολύ οξείες γωνίες της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής και διαχείρισης π. χ. κάποιες δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας να μην πωληθούν, να αμβλυνθούν κάποια σημεία της φορολογικής πολιτικής, ή και ακόμα να επιβληθούν εφάπαξ κάποιοι φόροι στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτές όμως οι παραλλαγές δεν πρόκειται να αλλάξουν τη συνολική τάση, να συγκεντρώνεται ο πλούτος και η δύναμη στα χέρια των λίγων, να χειροτερεύει η ζωή των πολλών.

Προς το παρόν, πάντως, η κεντροαριστερά του Ζοσπέν και του Πρόντι, η "αριστερά" του Μπλερ ούτε τέτοια δείγματα γραφής έχει δώσει. Δεν μπορεί προκαταβολικά να αποκλειστεί κάτω από την επίδραση μιας εκρηκτικής όξυνσης των αντιθέσεων, να αναγκαστεί μια κυβέρνηση να πάρει πίσω κάποια πολύ κραυγαλέα και βάρβαρα μέτρα, ή να μην τα τολμήσει καθόλου, χωρίς βεβαίως να παραιτηθεί οριστικά από την προώθησή τους σε εύθετο χρόνο. Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει χωρίς την όξυνση της λαϊκής πάλης, χωρίς ένα ισχυρό μαζικό λαϊκό κίνημα. Ενα λαϊκό κίνημα, που ξέρει εκ των προτέρων να αξιοποιεί και τις παραμικρές παραχωρήσεις, ώστε να κλιμακώνει τον αγώνα και όχι να τον υποστέλλει.

Ολα αυτά όμως δε συνιστούν κοινωνικό πρόσωπο, ούτε βεβαίως αλλάζουν τη γενική τάση σχετικής και απόλυτης χειροτέρευσης όλων των συνθηκών ζωής για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Υπάρχει και η πείρα του παρελθόντος, όπου τελικά απορροφήθηκαν και έχασαν τη δυναμική τους παροχές και παραχωρήσεις αρκετά ουσιαστικές σε σχέση με τα στενά όρια των παραχωρήσεων που υπάρχουν σήμερα.

Μια πολιτική υπέρ των λαϊκών στρωμάτων, ακόμα και η πιο τσιγκούνικη σήμερα, είναι αδύνατο να μην ξεσηκώσει την αντίδραση της άρχουσας τάξης της χώρας μας, αλλά και των ξένων. Επομένως, μια κυβέρνηση φιλολαϊκή θα έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση της ολιγαρχίας, εγχώριας και διεθνούς. Θα αντιμετωπίσει τα αντίμετρα, τα αντίποινα διεθνών οργανισμών όχι μόνο για οικονομικά ζητήματα, αλλά ακόμα για ζητήματα κυριαρχικών δικαιωμάτων και συνόρων.

Στις προτάσεις και τις θέσεις των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, του ΣΥΝ και του ΔΗΚΚΙ, δε βλέπουμε τέτοια πρόβλεψη, αντίθετα συναντάμε κατά κόρον θέσεις περί κοινωνικής συναίνεσης. Ειδικά ο ΣΥΝ την κοινωνική συναίνεση τη θέτει υπεράνω όλων και των πάντων.

Ο λαός μας πρέπει να παλέψει για λύσεις "εκτός των τειχών", για κυβερνήσεις και εξουσία "εκτός των τειχών. "

Ενα από τα βασικά κριτήρια για τον δημοκρατισμό των κομμάτων, για το επίπεδο της δημοκρατίας στη χώρα μας είναι η στάση απέναντι στις εργασιακές σχέσεις, η στάση απέναντι στην εργοδοσία και στο αποκρουστικό άρθρο του νομοσχεδίου, που ισχυρίζεται υποκριτικά ότι οι ανατροπές θα γίνουν τελικά με τη συναίνεση εργοδοσίας - εργοστασιακού σωματείου ή εκπροσώπων των εργαζομένων. Το δικαίωμα της συνδικαλιστικής και πολιτικής οργάνωσης στους εργασιακούς χώρους δεν παραδίδεται.

Από εδώ και εμπρός η τρομοκρατία στους τόπους δουλιάς δε θα έχει να ζηλέψει τίποτε από την τρομοκρατία που υπήρχε στην περίοδο της δικτατορίας. Τώρα χρειάζεται η μέγιστη ενότητα των εργαζομένων στο χώρο δουλιάς. Ο ένας για τον άλλο, και όλοι για τον ένα. Οι ατομικές συμβάσεις, οι συμβάσεις και τα συμβόλαια με το πιστόλι στον κρόταφο δεν πρόκειται να διασφαλίσουν ούτε προσωρινά το δικαίωμα για δουλιά και ανθρώπινη αμοιβή, έστω στις σημερινές συνθήκες.

Η υποχώρηση και ο συμβιβασμός, η παραίτηση θα είναι μοιραία επιλογή. Η αντίσταση και η αντεπίθεση είναι ο μόνος δρόμος, για να μη βρεθεί ο εργάτης και η εργάτρια, το παιδί του αύριο σε τραγικά αδιέξοδα.

Συναγερμό έπρεπε να σημάνουν όλα τα συνδικαλιστικά όργανα με την απόφαση του Αρείου Πάγου να θεωρηθεί νόμιμη η απόλυση εργαζόμενης στην ΕΒΟ, γιατί πρωτοστάτησε στη δημιουργία πολιτικής κομματικής οργάνωσης στο χώρο δουλιάς. Τα άλλα κόμματα ποιούν τη νήσσα.

Εμείς δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω. Οι εργαζόμενοι με το σπαθί τους κατέκτησαν το δικαίωμα - έστω και κάτω από τις συνεχείς πιέσεις και απειλές της εργοδοσίας - να συνδικαλίζονται στο χώρο εργασίας, να εκφράζονται πολιτικά με ανακοινώσεις κομματικών οργανώσεων.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, διακήρυξε το δικαίωμα όχι μόνο το δικό του, αλλά όλων των πολιτικών κομμάτων, να ιδρύουν επιχειρησιακές κομματικές οργανώσεις. Για το ΚΚΕ είναι θέμα αρχής. Κανένας Αρειος Πάγος δεν μπορεί να καταργήσει πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση στο χώρο δουλιάς. Η πλουτοκρατία του τόπου έχει άριστη και πολύ ισχυρή οργάνωση παντού και οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη λύση από το να ιδρύουν και να υπερασπίζονται την πολιτική και συνδικαλιστική τους οργάνωση παντού.

Ας αφήσουν τα άλλα κόμματα τις θεωρίες περί κομματικοποίησης ή μη κομματικής παρέμβασης. Ολα τα κόμματα παρεμβαίνουν. Τα κόμματα εξουσίας δε θέλουν οργανώσεις στους χώρους δουλιάς, όταν διασφαλίζουν ότι περνάει η πολιτική τους μέσω της εργοδοσίας και του εξαγορασμένου σωματείου. Οι εργαζόμενοι - τώρα - πρέπει να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση των κλαδικών σωματείων, να στηρίξουν τα ταξικά, να αλλάξουν τους συσχετισμούς δύναμης στα συμβιβασμένα, ώστε με μοχλό το κλαδικό σωματείο να αντιμετωπιστεί η νέα επίθεση της εργοδοσίας μετά τους νόμους της κυβέρνησης".

"Γνωρίζουμε από την καθημερινή επαφή των οργανώσεών μας με τους εργαζόμενους, από τη συμμετοχή μας στις κινητοποιήσεις ότι αγωνιστές δεν είναι μόνο οι κομμουνιστές. Βεβαίως, δεν είναι καμία καινούρια ανακάλυψη αυτή, όμως έχει σημασία να το διαπιστώνουμε καθημερινά.

Υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι στα αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο, εργατικά στελέχη που ανήκουν σε άλλα κόμματα, δραστήριοι παράγοντες στο αγροτικό κίνημα και στο χώρο των μικρομεσαίων, που σκέπτονται περίπου όπως εμείς, προβληματίζονται όπως εμείς, δρουν σε αντίθεση με τις επιλογές των κομμάτων τους. Διατηρούν ελπίδες ότι τα κόμματά τους θα αλλάξουν προς το καλύτερο, έχουν συναισθηματικές εξαρτήσεις, ή και δεσμεύσεις. Στελέχη, κυρίως αρκετά μέλη του ΠΑΣΟΚ δρουν με συνέπεια στους αγώνες. Ομως δυσκολεύονται να κάνουν το αποφασιστικό βήμα, όχι μόνο γιατί δεν έχουν καταλήξει, αλλά γιατί δέχονται ένα αληθινό όργιο εκβιασμών και πιέσεων. Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο, κύριε Τσουκάτε.

Σε όλους αυτούς τους αγωνιστές και αγωνίστριες, σε όλους όσοι σκέπτονται να δράσουν εμείς δίνουμε το χέρι. Οχι, γιατί πιστεύουμε ότι μπορεί να γίνουν κομμουνιστές σήμερα, θα το θέλαμε, αλλά δεν είναι για όλους τόσο απλό και εύκολο, έτσι πιστεύουν. Εμείς, πάντως, θέλουμε να δράσουμε μαζί τους, στα επίκαιρα, σήμερα, μέτωπα πάλης, σε ένα ή περισσότερα, στη μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών. Δείγματα γραφής ήδη έχουμε δώσει αρκετά.

Το μήνυμα αντίθεσης με την πολιτική της κυβέρνησης και τα κάλπικα ευρωπαϊκά οράματα πρέπει να δίνεται κάθε μέρα, πρέπει να δοθεί κατηγορηματικά με την ψήφο στις ερχόμενες εκλογές, που έχουν πολιτικό χαρακτήρα για πολλούς λόγους και για ένα ακόμα, γιατί η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει ήδη κληθεί να συνδράμει στην υλοποίηση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Ιδιαίτερα, απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους και εκείνες που έχουν ζήσει για ένα μεγάλο ή μικρό χρονικό διάστημα τη ζωή του οργανωμένου κομμουνιστή ή του ΚΝίτη - ΚΝίτισσας. Για διάφορους λόγους τα τελευταία χρόνια ή και τα προηγούμενα ξέκοψαν, χωρίς να βγάζουν από την καρδιά τους τις κομμουνιστικές ιδέες, τα οράματα του πραγματικού ριζοσπαστισμού.

Ορισμένοι ίσως πίστεψαν ότι μπορεί να συνδράμουν στους λαϊκούς αγώνες και στη βελτίωση της θέσης του λαού μέσα από άλλα κόμματα, που είχαν όμορφα συνθήματα και υπόσχονταν τρίτους ή πιο εύκολους δρόμους προς το σκοπό μας.Τώρα ξέρουν ότι το ΚΚΕ, παρά τις αδυναμίες και ελλείψεις του, παρά τη δύσκολη πορεία που είχε τα τελευταία χρόνια, είναι το κόμμα εκείνο που δεν είναι διατεθειμένο να πετάξει όπως λέει ο λαός μας μαζί με τα νερά και το παιδί.

Απευθυνόμαστε σε όλους εκείνους που μας λένε ότι οι κομμουνιστικές ιδέες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια, δεν είναι πια καταχωνιασμένες, οι ίδιες οι εξελίξεις τις έκαναν εξαιρετικά επίκαιρες όχι μόνο για την αναγκαιότητα του Μετώπου, αλλά και παραπέρα για τον αγώνα για το σοσιαλισμό.

Απευθυνόμαστε σ' εκείνους που δεν υπέκυψαν, τελικά, στον πειρασμό να προσχωρήσουν στο μηδενισμό, στη λαθολογία και στη λασπολογία σε βάρος της ιστορίας του Κόμματος και ιδιαίτερα του σοσιαλιστικού συστήματος.

Ολοι εμείς, μέλη και στελέχη του Κόμματος είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε πόσο πιο δυναμικός και μαχητικός μπορεί να γίνει εκείνος και εκείνη που επανεκτιμά τις εξελίξεις, δε μένει προσκολλημένος στις πικρίες του παρελθόντος, ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να διατηρεί σε ορισμένα ζητήματα. Υπάρχουν φάσεις του αγώνα που είναι δυνατό να παραμεριστούν πικρίες, ακόμα και διαφωνίες για χειρισμούς, χωρίς να υπάρχει απαίτηση να ξεχαστούν. Αυτό που προέχει είναι η δράση για το Μέτωπο, η αφύπνιση, το νέο κουράγιο, η νέα εμπιστοσύνη που πρέπει να αποκτήσει ο λαός στη δύναμή του.Είμαστε πολύ περισσότεροι από ό,τι νομίζουμε, αρκεί να δράσουμε από κοινού, να συναντηθούμε σε λιγότερα ή περισσότερα μέτωπα πάλης. Το κάλεσμά μας υπαγορεύεται, πριν από όλα, από την ανάγκη, ούτε ένας αγωνιστής, ούτε μια αγωνίστρια να μη βρεθεί αποκομμένος από το μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων, από τη μεγάλη πρωτοβουλία για την οικοδόμηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλαικού Δημοκρατικού Μετώπου".

Οι κόκκινες σημαίες με τα σφυροδρέπανα, οι σημαίες του αγώνα, οι σημαίες του ΚΚΕ, ανέμισαν χτες στην πλατεία Κοραή στον Πειραιά. Οι εργαζόμενοι της εργατούπολης από νωρίς είχαν μαζευτεί για να ακούσουν την ομιλία της Γενικής Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα.Τη φωνή του μοναδικού κόμματος, που μπορεί να τους κοιτά στα μάτια γιατί δεν έλειψε ποτέ από κανέναν αγώνα της εργατικής τάξης.

Πρώτη στάση της Αλέκας Παπαρήγα, προς την πλατεία Κοραή, έξω από το δημαρχείο, το μέρος όπου έχουν κατασκηνώσει για πάνω από ένα μήνα οι έκτακτοι υπάλληλοι, που από τη μία μέρα στην άλλη, με μια δικαστική απόφαση, σταμάτησε η μισθοδοσία τους και βρέθηκαν στον δρόμο, θύματα της γνωστής πολιτικής ομηρίας που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

"Βοηθήστε μας. Ψηφίστε στη Βουλή την τροπολογία που θα λύσει το πρόβλημά μας", ήταν το αίτημα των εργαζομένων προς την Γενική Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ.

"Για μας δεν είναι τίποτα να κάνουμε μεγάλη φασαρία στη Βουλή, αλλά αυτό δε φτάνει. Εμείς θα ψηφίσουμε την τροπολογία, αλλά αν εσείς δεν αντιδράσετε ακόμα πιο δυναμικά, να το ξέρετε, θα έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες", ήταν η απάντηση και η υπόσχεση της Αλέκας Παπαρήγα, η οποία πρόσθεσε πως η κυβερνητική πολιτική είναι τέτοια, που θέλει να καταργήσει το θεσμό των μονίμων σε όλο τον δημόσιο τομέα και να επεκτείνει το θεσμό των εκτάκτων.Τη συγκέντρωση άνοιξε ο γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ και μέλος της Γραμματείας της ΚΕ, Σήφης Κωτσαντής,ενώ, μεταξύ άλλων, παραβρέθηκαν η υποψήφια νομάρχης Πειραιά Ελπίδα Παντελάκη,οι υποψήφιοι δήμαρχοι Πειραιά Π. Σαλπέας,Περάματος Γ. Πατσιλινάκος,Νίκαιας Βέρα Νικολαϊδου,Κερατσινίου Ελένη Παπαδοπούλου,Κορυδαλλού Ν. Θεμελής και Δραπετσώνας Ν. Μπεάζογλου,Σαλαμίνας Β. Λεμπέσης.