Υπόλογη καθιστούν την κυβέρνηση οι μαθητές, καταγγέλλοντας την αδιαλλαξία της και την "ανευθυνότητα" που επιδεικνύει απέναντι σε χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειες τους, με το να αρνείται να κάνει ουσιαστικές υποχωρήσεις και να δεσμευτεί συγκεκριμένα, παίρνοντας υπόψη τα αιτήματα του μαθητικού κινήματος. Οι μαθητές καλούν τον υπουργό να συζητήσει τη διεύρυνση της γενικής μόρφωσης για όλα τα παιδιά, με ενιαίο 12χρονο σχολείο, να αποδεσμευτεί το Λύκειο από τις πανελλαδικές εξετάσεις και τη διαδικασία εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και τουλάχιστον να "παγώσει" ο νόμος. Ενας νόμος απαξιωμένος πια στις συνειδήσεις των μαθητών, εκπαιδευτικών, της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Σήμερα,συνεδριάζουν τα Συντονιστικά Αγώνα Σχολείων Αθήνας και Πειραιά για να εκτιμήσουν την πορεία των κινητοποιήσεών τους και να χαράξουν τα επόμενα βήματά τους, ενώ αγωνιστική αναμένεται να είναι και αυτή η βδομάδα.

Τη βδομάδα που πέρασε πάνω από 700 σχολεία σε όλη τη χώρα εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε κατάληψη, ενώ πολλά Γυμνάσια και Λύκεια συμμετείχαν με άλλες μορφές στον αγώνα, με αποχές από τα μαθήματα και αποκλεισμούς δρόμων, συμμετοχή στις διαδηλώσεις κλπ. Την ίδια στιγμή, συνεχιζόταν το όργιο τρομοκράτησης των μαθητών, με τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ "επί τω έργω" του "σπασίματος" των καταλήψεων και με τις απειλές για εισαγγελικές παρεμβάσεις ενάντια στους αγωνιζόμενους μαθητές.

Μαθητές, γονείς, απεργοί εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι, με ένα ακόμα συλλαλητήριο στην Αθήνα την Πέμπτη 28 Γενάρη, ακόμα μεγαλύτερο σε όγκο και παλμό από εκείνο της 21ης Γενάρη, και τις διαδηλώσεις σε ακόμα 40 πόλεις της χώρας, έδωσαν το τελικό χτύπημα στο όργιο τρομοκρατίας με το οποίο η κυβέρνηση επιχείρησε να σπάσει τον αγώνα τους. Στο κενό έπεσαν και οι προσπάθειες του υπουργείου Παιδείας να στήσει "διάλογο" με επιλεγμένους προέδρους 15μελών μαθητικών συμβουλίων, στην αναζήτησή του για "υποστηρικτές" της μεταρρύθμισης. Ο πραγματικός στόχος του υπουργείου Παιδείας αποκαλύφτηκε καθώς περισσότεροι ήταν οι πρόεδροι 15μελών από σχολεία του Λεκανοπεδίου στους οποίους απαγορεύτηκε η είσοδος στο υπουργείο Παιδείας και έμειναν στην είσοδο να κάνουν "διάλογο" με τους παρατεταγμένους αστυνομικούς.

Η βδομάδα ξεκίνησε με την πολυσυζητημένη συνάντηση του υπουργού Παιδείας με την ΟΛΜΕ, κατά την οποία ο υπουργός εξήγγειλε τρία μέτρα - ελιγμούς που δεν άγγιζαν ούτε στο ελάχιστο την ουσία της μεταρρύθμισης. Πρόκειται για τη μονιμοποίηση της ρύθμισης για υπολογισμό της βαθμολογίας των εξετάσεων της Β' Λυκείου στο βαθμό του απολυτηρίου μόνο όταν είναι στο συμφέρον του μαθητή, η διεύρυνση μεταξύ προφορικού και γραπτού βαθμού από 3 σε 5 μονάδες στις περιπτώσεις μαθητών με χαμηλή βαθμολογία και η διαφορά των 3 μονάδων δεν τους επιτρέπει να προαχθούν. Η τρίτη ρύθμιση είναι η τρίτη ευκαιρία στους αποφοίτους του "Ενιαίου" Λυκείου να βελτιώσουν τη βαθμολογία τους, αντί για δύο που ισχύουν.

Με τις παραπάνω ρυθμίσεις που εξήγγειλε, ο υπουργός Παιδείας έμεινε "πιστός" στις δηλώσεις του ότι κουβεντιάζει μόνο για την καλύτερη εφαρμογή του νόμου και αρνήθηκε να ικανοποιήσει ακόμα και το αίτημα για κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων της Β' Λυκείου που συνδέουν το Λύκειο ακόμα στενότερα με την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και αποτρέπουν τους μαθητές από το να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Λύκειο. Την απάντηση πάντως την έδωσε η βάση του κλάδου των καθηγητών που με συντριπτική πλειοψηφία στη γενική συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ επέλεξε το δρόμο του αγώνα στο πλευρό των μαθητών από τους προσχηματικούς διαλόγους.

Για χτες,το απόγευμα, είχε προγραμματιστεί η συνέχιση της συνεδρίασης του ΔΣ της ΟΛΜΕ το οποίο, σύμφωνα με την απόφαση της γενικής συνέλευσης των προέδρων των ΕΛΜΕ, καλούνταν να διαμορφώσει εισήγηση προς τις γενικές συνελεύσεις του κλάδου που προγραμματίστηκαν από τη γενική συνέλευση για αύριο, 1 Φλεβάρη. Κατά την πρώτη μέρα της συνεδρίασής του, την Παρασκευή, το ΔΣ δεν κατέληξε σε απόφαση, καθώς η ΠΑΣΚ πίεζε στο να καταλήξει το ΔΣ στο ζήτημα της έναρξης νέου κύκλου διαλόγου με το υπουργείο Παιδείας.

Πάντως οι μαθητές συνεχίζουν αγωνιστικά, έχοντας αποδείξει ότι δεν τους πτοεί η τρομοκρατία και ότι οι όποιες προσπάθειες τρομοκράτησής τους θα πέσουν στο κενό. Επιδεικνύοντας παράλληλα ιδιαίτερη ωριμότητα καλούν την κυβέρνηση να κάνει το ίδιο και να αφήσει τα "πείσματα". Την Παρασκευή 5 Φλεβάρη,σύμφωνα με την απόφαση που πήραν οι εκπρόσωποι των Συντονιστικών Αγώνα από όλη τη χώρα στην πανελλαδική τους συνάντηση στις 24 Γενάρη, θα γίνει πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα, στις 12 το μεσημέρι. Στο μεταξύ συνεχίζουν με πολύμορφες κινητοποιήσεις, καταλήψεις, μαζικά μπλόκα και τοπικές κινητοποιήσεις, σε συντονισμό πάντα με εκπαιδευτικούς, γονείς και εργαζόμενους οι οποίοι δεν έλειψαν σε καμία στιγμή από το πλευρό των μαθητών στο σκληρό αγώνα τους.

Από τα τέλη του 1941 η Γερμανία άρχισε να σχεδιάζει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις που θα πραγματοποιούσε στην ΕΣΣΔ για το καλοκαίρι του 1942. Ο Χίτλερ σε λόγο του στις 9/9/1941 ανέλυσε λεπτομερειακά τους σχεδιασμούς λέγοντας μεταξύ άλλων: "Βάλαμε σκοπό μας, πρώτο να καταλάβετε τις τελευταίες μεγάλες σιτοπαραγωγικές περιοχές του αντιπάλου, δεύτερο να καταλάβετε τις ανθρακοφόρες περιοχές, απ' όπου θα προμηθευόμαστε κοκ, τρίτο να προελάσετε προς τις πετρελαιοπηγές του και τέταρτο η επίθεση θα συνεχιστεί ως ότου κοπεί η τελευταία μεγάλη υδάτινη αρτηρία του Βόλγα" (Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: Β Παγκόσμιος πόλεμος, εκδόσεις 20ός αιώνας, Αθήνα 1959, σελ. 238).

Για την καλοκαιρινή επίθεση του 1942 προετοιμάστηκαν 5 γερμανικές στρατιές, μια ρουμάνικη, μια ιταλική και μια ουγγρική. Αν πετύχαιναν τους στόχους τους οι γερμανικές δυνάμεις κάτω από τον έλεγχο των χιτλερικών δυνάμεων θα περνούσαν οι βασικές σιτοπαραγωγικές περιοχές του Νότου της ΕΣΣΔ καθώς και οι περιοχές εξόρυξης πετρελαίου και μεταλλευμάτων ενώ θα σταματούσαν οι συγκοινωνίες μέσω της υδάτινης αρτηρίας του Βόλγα. Σημειωτέον ότι στην περιοχή του Βορείου Καυκάσου και της Υπερκαυκασίας αναλογούσαν πάνω από τα 4/5 της πανενωσιακής εξόρυξης πετρελαίου και πάνω από το μισό των μεταλλευμάτων μαγγανίου. Αλλά και η ευρύτερη περιοχή του Στάλινγκραντ όπως και η ίδια η πόλη έπαιζαν σημαντικό ρόλο στο πολεμικο - οικονομικό δυναμικό της Σοβιετικής Ενωσης. Στις παραμονές του πολέμου το Στάλινγκραντ ήταν σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας με 450.000 κατοίκους και 126 βιομηχανικές επιχειρήσεις. Το εργοστάσιο τρακτέρ του Στάλινγκραντ έφτιαχνε πάνω από τα μισά τρακτέρ της χώρας και το εργοστάσιο "Κράσνι Οκτιάμπρ" έβγαζε κάθε χρόνο γύρω στους 800 χιλιάδες τόνους χάλυβα και περίπου 600 χιλιάδες τόνους ελασμάτων (Βλέπε: "Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1939 - 1945", εκδόσεις "Σύγχρονη Εποχή", τόμος Α σελ. 409 - 410). Δε χωράει αμφιβολία ότι η μάχη του Στάλινγκραντ ήταν αποφασιστικής σημασίας όχι μόνο για την τύχη της ΕΣΣΔ αλλά και για την πορεία συνολικά του πολέμου δεδομένου ότι δύσκολα θα μπορούσε να σταματήσει η πολεμική μηχανή της Γερμανίας και των συμμάχων της αν περνούσε στα χέρια τους οικονομική δύναμη τέτοιου μεγέθους όπως αυτή των νοτίων σοβιετικών περιοχών. Την κρισιμότητα της μάχης τόσο για την ΕΣΣΔ όσο και για τον πόλεμο συνολικότερα υπογραμμίζει επίσης το γεγονός ότι από την έκβασή της εξαρτούσε η Τουρκία την απόφασή της να μπει στον πόλεμο στο πλευρό των δυνάμεων του φασισμού δεδομένου ότι πέραν των άλλων είχε και εδαφικές βλέψεις στις νότιες περιοχές της ΕΣΣΔ. Ετσι όταν άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις συγκέντρωσε στα σοβιετοτουρκικά σύνορα 26 μεραρχίες στρατού έτοιμες ανά πάσα στιγμή να εισβάλουν στο σοβιετικό έδαφος. Τέλος την έκβαση της μάχης του Στάλινγκραντ περίμενε και η Ιαπωνία έτοιμη αν ηττούνταν οι Σοβιετικοί να βάλει αμέσως στο χέρι τις περιοχές της σοβιετικής Απω Ανατολής.

"Τώρα πια τίποτα δεν είναι όπως πριν!". Μετά από τρεις μήνες σκληρού αγώνα κόντρα στην τρομοκρατία, οι μαθητές κατάφεραν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο της μεταρρύθμισης. Η "βιτρίνα" γκρεμίστηκε και φάνηκε η αντιεκπαιδευτική ουσία των μέτρων, οι μαθητές έσπασαν την τρομοκρατία μέσα και έξω από τα σχολεία και, τέλος, η Παιδεία έγινε υπόθεση όλου του λαού, ο οποίος συντόνισε τα βήματα και δεν έλειψε από τους αγώνες των μαθητών. "Για τρεις μήνες, οι νόμοι της κυβέρνησης για την Παιδεία έχουν μείνει στα χαρτιά", τονίζει το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας στο ανοιχτό γράμμα του, με αποδέκτες όλη την ελληνική κοινωνία, την κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας.

"Συνεχίζουμε το δύσκολο και σκληρό αγώνα μας", τονίζουν οι μαθητές, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι για το δίκαιο των αιτημάτων τους και απέδειξαν αυτούς τους τρεις μήνες αγώνα ότι, παρά τους αντίθετους ισχυρισμούς του υπουργείου, η μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών, αλλά και της κοινής γνώμης είναι αντίθετοι με την εφαρμογή αυτής της μεταρρύθμισης. "Είμαστε πεισμένοι ότι οι νέοι νόμοι χειροτερεύουν ακόμα περισσότερο τους όρους της μόρφωσής μας",λένε οι μαθητές και αγωνίζονται για την κατάργησή τους. Παράλληλα, τονίζουν ότι δεν υπερασπίζουν την Παιδεία του χτες. Διεκδικούν μια άλλη Παιδεία, σύγχρονη - δημόσια και δωρεάν για όλους, που να δίνει ουσιαστικές γνώσεις και εφόδια για τη ζωή.

Σε αυτά τα αιτήματα, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα τους, οι μαθητές αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση με αλαζονεία. Ο υπουργός Παιδείας επέλεξε να συζητήσει με επιλεγμένους μαθητές, "στήνοντας" διάλογο - φιέστα, που και αυτός σύντομα αποκαλύφτηκε, ενώ μέχρι τώρα αρνείται συνάντηση με το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας, το οποίο είναι καταξιωμένο στις συνειδήσεις χιλιάδων μαθητών που ανταποκρίθηκαν στα καλέσματά του, σαν γνήσιου και συλλογικού εκφραστή του μαθητικού κινήματος στην Αθήνα, το έχουν δεχτεί ο Πρόεδρος της Βουλής, τα πολιτικά κόμματα, ο πρόεδρος του ΕΣΥΠ.

"Πιστεύουμε ότι τελικά οι νόμοι της κυβέρνησης θα καταργηθούν από την ενωμένη και συντονισμένη δράση του λαού, που κάνει δική του υπόθεση τη μόρφωση της νεολαίας",τονίζει το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας και καταγγέλλει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη στάση του υπουργείου Παιδείας, που επιμένει αδιάλλακτα στις θέσεις του, όταν υπάρχουν εκατοντάδες σχολεία σε κατάληψη, γίνονται μπλόκα και διαδηλώσεις, με οργισμένους μαθητές από την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. "Δεν είναι δυνατόν η αλαζονεία της κυβέρνησης να ξεπερνά κάθε όριο ανευθυνότητας, απέναντι σε χιλιάδες μαθητές και τις οικογένειές τους",τονίζουν οι μαθητές.

Οι μαθητές καλούν τον υπουργό Παιδείας να εγκαταλείψει τις "εμμονές" και τα "πείσματα" και να κάνει ουσιαστικό διάλογο και με τους μαθητές, οι οποίοι διευκρινίζουν ότι αγωνίζονται για την κατάργηση των νόμων της μεταρρύθμισης, με θέσεις, προτάσεις, αιτήματα, που αναβαθμίζουν τη μόρφωση της νεολαίας. "Δεν γκρεμίζουμε, απλά, ζητάμε να χτίσουμε κάτι καλύτερο, Γι' αυτό ζητάμε, επιτέλους, να μας ακούσει ο υπουργός, να συναντηθεί μαζί μας, να διαπραγματευτεί, χωρίς εμμονές, έξω από τη λογική "δεν υποχωρώ, αλλά συζητώ μόνο την εφαρμογή του νόμου". Δικιά του είναι η λογική "όλα ή τίποτα"",τονίζει το Συντονιστικό και καλεί την κυβέρνηση, έστω και τώρα, να κάνει ουσιαστικές υποχωρήσεις, "ώστε να υπάρξει εμπιστοσύνη για το άνοιγμα ενός ουσιαστικού διαλόγου για την Παιδεία. Να συζητήσει τη διεύρυνση της γενικής μόρφωσης, για όλη τη νεολαία, με ενιαίο 12χρονο σχολείο μέχρι τα 18 της χρόνια. Να πάψει πλέον ο εξαναγκασμός μας να κάνουμε επιλογή ζωής στα 14 μας χρόνια. Να απαλλάξει το Λύκειο από το βραχνά των πανελλαδικών εξετάσεων, να το αποσυνδέσει από τη διαδικασία εισαγωγής στα ΑΕΙ. Να παγώσει, τουλάχιστον, ο νόμος και τα εξεταστικά μέτρα".

Την ίδια στιγμή, οι μαθητές καλούν σε ακόμα πιο ενεργητική αλληλεγγύη, όλο το λαό, "στον αγώνα για τα δικαιώματά μας στη μόρφωση, στη δημιουργική ζωή". Οι ίδιοι συνεχίζουν αγωνιστικά, έχοντας ήδη κλείσει το επόμενο ραντεβού τους στο πανελλαδικό συλλαλητήριο διαμαρτυρίας, στις 5 Φλεβάρη, στο Σύνταγμα, στις 12 το μεσημέρι.

Οι εταίροι της ΕΣΣΔ στην αντιχιτλερική συμμαχία, δηλαδή η Αγγλία και οι ΗΠΑ, την άφησαν στη μάχη του Στάλινγκραντ εντελώς μόνη και αβοήθητη, εγκαταλειμμένη, φτάνοντας πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής, από την οποία σώθηκε χάρη στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού και στις απεριόριστες δυνάμεις που έκρυβε το σοσιαλιστικό καθεστώς.

Οι δυτικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Αγγλία έβλεπαν στη μάχη του Στάλινγκραντ τη δυνατότητα να υπάρξει, το λιγότερο, μια αμοιβαία εξασθένηση της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας, που θα τους έδινε τη δυνατότητα να ξεμπερδεύουν με το σοσιαλισμό και να μοιράσουν τις παγκόσμιες αγορές αναμεταξύ τους, χωρίς να μπλέκει στα πόδια τους ένας μεγάλος ανταγωνιστής, όπως ήταν η Γερμανία. Ετσι, αρνήθηκαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά των δυνάμεων του γερμανικού φασισμού κι έδωσαν τη δυνατότητα στο Χίτλερ να συγκεντρώσει στο ανατολικό μέτωπο τεράστιο αριθμό δυνάμεων και πολεμικού υλικού. Μάλιστα, ο Τσώρτσιλ ταξίδεψε ο ίδιος στη Μόσχα για να ξεκαθαρίσει στον Στάλιν ότι μέσα στο 1942 οι ΗΠΑ και η Βρετανία δεν επρόκειτο να προχωρήσουν στο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου. Στα απομνημονεύματα δε, ο Βρετανός πρωθυπουργός ξεκαθαρίζει με άκρως αποκαλυπτικό τρόπο πως το σαμποτάζ στο άνοιγμα του δεύτερου μετώπου ήταν συνέχεια της ίδιας αντισοβιετικής πολιτικής, που ο ίδιος εφάρμοσε στην προπολεμική περίοδο. Να, τι γράφει, αναφερόμενος στις σκέψεις που έκανε μέσα στο αεροπλάνο που τον πήγαινε στην ΕΣΣΔ: "Σκεπτόμουν την αποστολή που με έφερνε στο θλιβερό αυτό μπολσεβικικό κράτος. Αλλοτε, είχα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις μου, να το στραγγαλίσω στη γέννησή του και ως την εμφάνιση του Χίτλερ το θεωρούσα θανάσιμο εχθρό της ελευθερίας και του πολιτισμού. Ποιο ήταν τώρα το καθήκον μου; Ο στρατηγός Ουέιβελ που είχε φιλολογική διάθεση τα ανακεφαλαίωσε όλα σε ένα ποίημα με πολλές στροφές, που τελείωνε με τις λέξεις: "Οχι δεύτερο μέτωπο το 1942"" (Ουίν. Τσώρτσιλ: "2ος Παγκόσμιος Πόλεμος", εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τόμος Δ σελ. 317.).

Η υπονομευτική στάση των Δυτικών απέναντι στην ΕΣΣΔ δε σταματάει στα παραπάνω. Από τα στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αποκαλύπτεται πως ήταν έτοιμοι να καταλάβουν τις πετρελαιοπηγές του Καυκάσου σε περίπτωση νίκης των ναζί, μη διστάζοντας ακόμη και να προχωρήσουν σε μια πλατιά αντισοβιετική συμμαχία με τους Γερμανούς, εφόσον δεν μπορούσαν να πράξουν αλλιώς. Το μόνο που τους ανησυχούσε για το πώς θα δράσουν ήταν το ενδεχόμενο νίκης της ΕΣΣΔ.

Στις 28 Ιουνίου 1942 οι Γερμανοί πέρασαν στην επίθεση και ύστερα από σφοδρές μάχες ο σοβιετικός στρατός κατάφερε να τους σταματήσει στο Βορονέζ. Ετσι το κύριο βάρος του πολέμου μεταφέρθηκε νοτιότερα προς την κατεύθυνση του Στάλιγκραντ. Η μάχη για την πόλη άρχισε στις 17 Ιουλίου του 1942 στον ποταμό Τσιρ. Το αμυντικό στάδιο της Μάχης του Στάλιγκραντ κράτησε έως τις 18 Νοέμβρη 1942. Μάλιστα το Σεπτέμβρη η πόλη κινδύνεψε να κυριευτεί από τον εχθρό, αφού αυτός κατάφερε να περάσει στο εσωτερικό της και να φτάσει ως το κέντρο της. Σε κείνες τις συνθήκες το ραδιόφωνο του Βερολίνου, προδικάζοντας το αποτέλεσμα, έσπευσε να ανακοινώσει πως το Στάλιγκραντ έπεσε. Παρόμοιες ανακοινώσεις βγήκαν και στις κατεχόμενες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου μεταξύ άλλων κυκλοφόρησε πλατιά μία προκήρυξη των κατοχικών δυνάμεων με τίτλο "ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΓΚΡΑΝΤ". Στην προκήρυξη αυτή οι δυνάμεις κατοχής εξηγούσαν τη στρατηγική σημασία της δήθεν νίκης των δυνάμεων του άξονα στο σοβιετικό νότο.

Στις 19 Νοέμβρη του 1942 ο σοβιετικός στρατός πέρασε στην αντεπίθεση και ως τις αρχές του Γενάρη είχε καταφέρει να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση, θέτοντας σε κλοιό τα εχθρικά στρατεύματα, τα οποία και κάλεσε να παραδοθούν με τελεσίγραφο που απέστειλε στις 8 Γενάρη 1943. Η απόρριψη του τελεσιγράφου από τη γερμανική διοίκηση σήμανε και την τελευταία φάση της μάχης του Στάλινγκραντ, όπου οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν την επίθεση για την ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 2 Φλεβάρη. Η νίκη ήταν μεγάλη και για πολλούς ανέλπιστη. Εγινε όμως κατορθωτή, γιατί όπως έγραφε κι ένας Γερμανός συνταγματάρχης, που έλαβε μέρος στις μάχες μέσα στην πόλη, "ο πληθυσμός πήρε τα όπλα. Στο πεδίο της μάχης κείτονται εργάτες με τις φόρμες τους, σφίγγοντας συχνά το ντουφέκι ή το πιστόλι στα ξυλιασμένα χέρια. Οι νεκροί με εργατική φόρμα είχαν κοκαλώσει πεσμένοι πάνω στους μοχλούς χτυπημένου τανκ. Δεν είδαμε ποτέ κάτι παρόμοιο". Να πού χρωστάει η ανθρωπότητα την Αντιφασιστική Νίκη. Σε κείνους τους ξυλιασμένους από το θάνατο εργάτες του Στάλιγκραντ και στους μαχητές του κόκκινου στρατού, που δείξανε εμπράκτως τι σημαίνει αγώνας για την ελευθερία και την υπεράσπιση και τη σωτηρία της σοσιαλιστικής πατρίδας.

Γ. Π.

Από την αρχή της σχολικής χρονιάς και με την έναρξη των μαθητικών κινητοποιήσεων, η κυβέρνηση απαντούσε: Οι νόμοι θα εφαρμοστούν. Διάλογο κάνουμε μόνο για μέτρα εφαρμογής τους. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Εδώ και μήνες, η "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" εφαρμόζεται σε κλειστά σχολειά. Ο μεγαλειώδης αγώνας των μαθητών έχει φέρει το πρόβλημα της Παιδείας στο επίκεντρο της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, κι η αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση αμφισβητείται πια ευρύτερα στην κοινωνία, όπως δείχνουν όχι μόνο τα γκάλοπ αλλά και η ενεργητική εμπλοκή και συμμετοχή στους αγώνες των εργατικών σωματείων, των επιστημονικών και πολιτιστικών ενώσεων, παραγόντων και φορέων του λαϊκού κινήματος. Και η κυβέρνηση; Κατηγορεί τους πάντες ως αδιάλλακτους κι αυτοπροβάλλεται διαλλακτική, γιατί κάνει διάλογο για την εφαρμογή των νόμων. Ο,τι δηλαδή έλεγε και πριν. Να ο ορισμός της αδιαλλαξίας.

Εξαγγέλλει η κυβέρνηση μέτρα εφαρμογής των αντιεκπαιδευτικών νόμων και τα παρουσιάζει σαν υποχωρήσεις: πόσο θα μετράει αυτό, πόσο θα μετράει εκείνο, πόσες "ευκαιρίες" εξετάσεων ο ένας, πόσες ο άλλος κλπ. Απέναντι σε ποιους υποχωρούν; Ποιος τους τα ζήτησε αυτά που εξαγγέλλουν, αυτά που οι ίδιοι έντεχνα διοχετεύουν από πριν στα ΜΜΕ; Οι μαθητές πάντως δε ζήτησαν μέτρα εφαρμογής των νόμων 2525/97 και 2640/98 αλλά την κατάργησή τους. Γιατί αμφισβητούν τη γενική τους κατεύθυνση και τον ουσιαστικό σκοπό τους: την ασφυκτική πρόσδεση του λυκείου στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ - ΤΕΙ, την ταύτιση των προαγωγικών και απολυτηρίων εξετάσεων του λυκείου με τις εισαγωγικές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, την οικοδόμηση ενός ακόμη πιο ελιτίστικου λυκείου για όσους προσανατολίζονται για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την έξωση των υπολοίπων από το λύκειο, την πρόωρη εγκατάλειψη της εκπαίδευσης. Ζητούν ένα άλλο σχολείο για όλους, ένα σχολείο άλλης ποιότητας: προσανατολισμένο στη γενική μόρφωση, στη σφαιρική διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Γι' αυτό διεκδικούν την κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων της Β' και Γ' Λυκείου, την κατάργηση των ΤΕΕ.

Οταν λοιπόν υπάρχει γενική και ουσιαστική αμφισβήτηση της "εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης", όταν υπάρχει αντίθεση στον πυρήνα των νόμων της, ειλικρινής διάλογος θα ξεκινούσε με αναστολή των νόμων και τοποθέτηση πάνω στα αιτήματα των μαθητών, που σήμερα κάνει πως δεν τα βλέπει. Η κυβέρνηση όμως επιμένει στην εφαρμογή των νόμων. Οπότε διάλογος μπορεί να γίνει με όσους συμφωνούν μαζί της. Γι' αυτό και η ίδια διαλέγει κι είναι πολύ επιλεκτική ως προς τους συνομιλητές της. "Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει". Ενα είναι μόνο το νόημα τέτοιου διαλόγου: να καλύψει την κυβερνητική αδιαλλαξία, να απομονώσει το μαθητικό κίνημα, να το συντρίψει. Αν θέλει να τη χαίρεται η κυβέρνηση την αδιαλλαξία της, όμως πολύ δύσκολα θα την κρύψει. Δική της επιλογή, να υπηρετεί άλλα συμφέροντα και να παίρνει αντίθετα μέτρα από αυτά που διαδηλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, από αυτά που υπαγορεύουν τα συμφέροντα του λαού μας. Αλλά κι οι νέοι άνθρωποι κι οι εργαζόμενοι της χώρας μας βγάζουν κι αυτοί συμπεράσματα και για την κυβέρνηση και για την πολιτική της και για τα συμφέροντα που υπερασπίζεται με τόσο φανατισμό. Και κάνουν τις επιλογές τους, χαράζουν το δικό τους δρόμο. Ας μην είναι, λοιπόν, τόσο σίγουροι οι κυβερνώντες ότι η πολιτική τους θα περάσει με την αδιαλλαξία τους. Γιατί η αδιαλλαξία είναι δίκοπο μαχαίρι κι αυτό το μαχαίρι κρατά σφιχτά στα χέρια της η κυβέρνηση.

Ν. Ρ.

Προχτές το βράδυ "άγνωστος" τηλεφώνησε στο σπίτι κομμουνιστή εκπαιδευτικού που υποστηρίζει ενεργά τον αγώνα των μαθητών στη Μεσσηνία και τον απείλησε λέγοντάς του "να μην τολμήσεις να κυκλοφορήσεις μετά τις 8, γιατί θα σε ξεκάνουμε όπως τον Λαμπράκη με το τρίκυκλο"... Τη σοβαρή αυτή καταγγελία κάνει η ΝΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ, που σε ανακοίνωσή της επισημαίνει: "Επιβεβαιώνεται και έτσι η προηγούμενη καταγγελία της ΝΕ για ύπαρξη και λειτουργία τρομοκρατικού μηχανισμού στη Μεσσηνία. Ο μηχανισμός αυτός καθοδηγείται από το ΠΑΣΟΚ και στόχο έχει να κάμψει το αγωνιστικό φρόνιμα των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών, γονέων και μαθητών.

Αλλες εκφράσεις αυτού του μηχανισμού αποτελούν οι μηνύσεις ενάντια σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, οι συλλήψεις μαθητών, οι απειλές από την αστυνομία, στα σχολεία, η παρουσία "αγανακτισμένων" γονέων έξω και μέσα στα σχολεία μάλιστα συνοδεία ιδιωτικής αστυνομίας (!), οι δηλώσεις του κ. Σούμπλη, η απεργοσπαστική και διατεταγμένη δράση ορισμένων διευθυντών σχολείων κ.ά.

• Η ΝΕ Μεσσηνίας του ΚΚΕ καταγγέλλει την παραπάνω ενέργεια και συνολικά τη δράση των τρομοκρατικών - κατασταλτικών μηχανισμών και καλεί τους μαθητές να συνεχίσουν τον καθ' όλα δίκαιο αγώνα τους.

Τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της Μεσσηνίας να εκφράσουν ακόμα πιο ενεργά και αποφασιστικά την έμπρακτη αλληλεγγύη τους.

Σε ό,τι αφορά τις απειλές σε μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, έχουμε να πούμε τα εξής: χάνουν τον καιρό τους αυτοί που νομίζουν ότι θα καταστείλουν τη δράση του Κόμματός μας με τέτοιες μεθόδους. Θα έπρεπε να έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους από την 80χρονη ιστορία του, οι κομμουνιστές δε λύγισαν ούτε σε εξορίες ούτε σε φυλακές, δε θα λυγίσουν σήμερα από τη θρασύδειλη δράση των παρακρατικών μηχανισμών".

Η ανακοίνωση την δυνάμεων Κατοχής στην Ελλάδα αναγγέλει την πτώση του Στάλινγκραντ. "Το στρατηγικώς σπουδαιότατον σημείον εις Γερμανικάς χείρας". Λογάριαζαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο...

Στιγμιότυπο από την ηρωική αντίσταση του σοβιετικού λαού στην ιστορική μάχη του Στάλινγκραντ, ενάντια στο φασιστικό στρατό του Χίτλερ. Είναι η στιγμή που ένας στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού ανεμίζει τη σημαία της Σοβιετικής Ενωσης

Πριν από 56 χρόνια, οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις ολοκλήρωναν νικηφόρα τη μάχη του Στάλινγκραντ, δίνοντας αποφασιστική στροφή σ' όλη τη μέχρι τότε πορεία του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στις 31 Γενάρη του 1943 συνέτριβαν τελειωτικά την αντίσταση του νοτίου και στις 2 Φλεβάρη του βορείου συγκροτήματος της στρατιάς Πάουλους. Οι απώλειες για τον εχθρό υπήρξαν τεράστιες. Σημαντικότερη, όμως, ήταν η απώλεια οποιουδήποτε στρατιωτικού ή ψυχολογικού πλεονεκτήματος, το οποίο είχαν και έχασαν στο Στάλινγκραντ οι δυνάμεις το φασισμού, μη καταφέρνοντας να το επανακτήσουν ούτε για μια στιγμή σ' όλη την υπόλοιπη διάρκεια του πολέμου. Δε χωράει αμφιβολία - άλλωστε κανένας πλέον δεν το αμφισβητεί - ότι η νίκη του σοβιετικού λαού και στρατού στο Στάλινγκραντ υπήρξε ταυτόχρονα και η χαραυγή της νίκης των λαών κατά του φασισμού. Ομως, κάτω από ποιες συνθήκες έγινε κατορθωτή μια τέτοια νίκη; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα κρύβει ιστορικά συμπεράσματα μεγάλης αξίας, πολύ περισσότερα και σπουδαιότερα απ' όσα μπορεί να φανταστεί κανείς, εξετάζοντας το θέμα επιφανειακά. Ας επιχειρήσουμε να τα προσεγγίσουμε.