Οταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην ΕΟΚ οι θιασώτες της ένταξης υποσχέθηκαν στο λαό μια πορεία προς τη "γη της επαγγελίας". Το μεγάλο τους "ατού" ήταν το κοινοτικό χρήμα που θα εισέρεε, σαν "πακτωλός", για να καλύψει ανάγκες, καθυστερήσεις, ελλείμματα. Ομως και στη συνέχεια, ακόμα και σήμερα, αν και έχει αποδειχθεί ότι η Ελλάδα έδωσε και δίνει πολύ περισσότερα απ' όσα παίρνει, οι ίδιες δυνάμεις συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι οφείλουμε ευγνωμοσύνη στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η κυβέρνηση, αλλά και τα άλλα κόμματα που υποστηρίζουν το Μάαστριχτ, για να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους, στον υπολογισμό του "δούναι και λαβείν" παίρνουν υπόψη τους μόνο της χρηματικές δοσοληψίες μεταξύ της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δηλαδή τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις και τις πληρωμές της Ελλάδας. Αποκρύπτουν ότι το σημαντικότερο στοιχείο αυτών των δοσοληψιών περιέχεται στο εμπορικό ισοζύγιο. Εκεί αποτυπώνεται τι πληρώνει η Ελλάδα για τις εισαγωγές από την Ευρωπαϊκή Ενωση και τι εισπράττει από τις όποιες εξαγωγές της προς αυτήν.

Στον πίνακα που δημοσιεύουμε γίνεται ο πραγματικός λογαριασμός για τα κέρδη και τις ζημιές που έχει η Ελλάδα στη σχέση της με την ΕΕ από το 1981 έως το 1994. Στη στήλη "αναλήψεις πόρων" αναφέρονται τα ποσά που εισπράττονται από την ΕΕ με τις κάθε είδους κοινοτικές χρηματοδοτήσεις, στη στήλη "καταβολές ιδίων πόρων" αναφέρονται τα ποσά που πλήρωσε η Ελλάδα, στη στήλη "καθαρή θέση" η διαφορά μεταξύ εσόδων και εξόδων στις χρηματικές δοσοληψίες Ελλάδας - ΕΕ, στη στήλη "εμπορικό ισοζύγιο" αναφέρεται η διαφορά μεταξύ της αξίας των εξαγωγών και των εισαγωγών από και προς την ΕΕ, στη στήλη "τελικό αποτέλεσμα" το αποτέλεσμα της αφαίρεσης αυτών που πήραμε με κάθε τρόπο από αυτά που πληρώσαμε με κάθε τρόπο.

Τα συμπεράσματα:

• Η οικονομική σχέση με την ΕΕ ήταν μονίμως ελλειμματική για την Ελλάδα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια το έλλειμμα αυτό παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις.
• Στο διάστημα 1980 - 1993 οι εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ αυξήθηκαν 18,9 φορές. Στην ίδια περίοδο οι εξαγωγές της Ελλάδας προς τις χώρες της ΕΕ αυξήθηκαν κατά 10,3 φορές. Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας μας με την ΕΕ αυξήθηκε 35,8 φορές!
• Η ένταξη της χώρας άλλαξε και τους εμπορικούς προσανατολισμούς, αφού με διάφορες συμφωνίες και σε εφαρμογή των κοινοτικών αποφάσεων η Ελλάδα στράφηκε προς τους "εταίρους" εγκαταλείποντας προνομιακές γι' αυτήν αγορές τρίτων χωρών. Το 1980 οι εισαγωγές της χώρας μας από τις χώρες της ΕΕ αποτελούσαν το 42% του συνόλου των εισαγωγών, ενώ το 1993 το ποσοστό αυτό έφτασε στο 63,9%.
• Η πιο δραματική επιδείνωση αφορά στο ισοζύγιο των γεωργικών προϊόντων, συνέπεια της αντιαγροτικής πολιτικής των κυβερνήσεων στην εφαρμογή της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής. Το 1980 η Ελλάδα είχε πλεόνασμα 763 εκατομμύρια δολάρια στο γεωργικό εμπορικό ισοζύγιο, το 1981, πρώτη χρονιά της ένταξης παρουσιάστηκε έλλειμμα ύψους 377 εκατ. δολ. και το 1994 αυτό το έλλειμμα στα 1.254 εκατ. δολ..!
• Ετσι, η πολυδιαφημιζόμενη μεγάλη αγορά των 350 εκατομμυρίων καταναλωτών της ΕΕ αποδείχτηκε πολύ μικρή για την εξαγωγή των ελληνικών προϊόντων και από την άλλη άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες της ελληνικής αγοράς για την ορμητική διείσδυση των προϊόντων, κεφαλαίων και υπηρεσιών από την ΕΕ.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έχει εκτός των άλλων και μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, η ίδια προβλέπει και ορίζει την αναθεώρησή της. Μέσα στο κείμενο της ίδιας της Συνθήκης που υπογράφτηκε το 1992 ορίζεται όχι μόνο ο χρόνος, αλλά και οι συγκεκριμένες διατάξεις που θα αναθεωρηθούν. Ο λόγος είναι απλός.

Οι "αρχιτέκτονες" της Συνθήκης γνώριζαν ότι μια προσπάθεια ενοποίησης που θα περιλάβει και τον οικονομικό και τον πολιτικό τομέα ήταν καταδικασμένη. Ξεκίνησαν λοιπόν από το πρώτο, δηλαδή την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Η απόκτηση και εμπέδωση της οικονομικής κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήταν ο καλύτερος προθάλαμος για την επιβολή και της πολιτικής κυριαρχίας. Ετσι και έγινε.

Η αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της Γερμανίας στην πορεία προς την ΟΝΕ απέναντι σ' όλους τους υπόλοιπους "εταίρους" έδωσε στον Χ. Κόλ το δικαίωμα να επιβάλει τους όρους και τις θέσεις για το Μάαστριχτ - 2. Εξάλλου, ο ίδιος το είχε προδιαγράψει πριν πέντε χρόνια, όταν δήλωνε: "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα βρίσκεται σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή προς ένα ομοσπονδιακό μέλλον. Μπροστά βρίσκεται μια νομισματική μηχανή που κατασκευάστηκε βάσει γερμανικών σχεδίων και η οποία καταργεί την εθνική κυριαρχία".

Σ' αυτό ακριβώς βρίσκεται το νόημα και το περιεχόμενο της αναθεώρησης που συζητείται στη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Πάνω στα αμφισβητούμενα αποτελέσματα της ΟΝΕ, που στοίχισαν ωστόσο πάνω από 20 εκατομμύρια ανέργους και πάνω από 50 εκατομμύρια Ευρωπαίους να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, επιχειρείται τώρα να επιβληθούν οι όροι της πολιτικής ενοποίησης. Κατάργηση του "βέτο", δημιουργία ενός "σκληρού πυρήνα" που θα αποφασίζει ερήμην των υπολοίπων, πλήρης εκχώρηση των αρμοδιοτήτων από τα εθνικά Κοινοβούλια, τις εθνικές κυβερνήσεις και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες στα υπερεθνικά "ομοσπονδιακά" όργανα και στην πλήρως ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αποφασίζουν για τα πάντα κατά πλειοψηφία και σύμφωνα με το δίκαιο του "ισχυροτέρου".

Καλά θα ήταν βέβαια για τους "αρχιτέκτονες" αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δούλευαν οι μηχανές χωρίς εργάτες, να λειτουργούσαν οι επιχειρήσεις χωρίς υπαλλήλους, να κάρπιζαν τα χωράφια χωρίς αγρότες, να "εξαφανίζονταν" οι συνταξιούχοι, να μην πλήρωναν οι εργοδότες ούτε δραχμή, να έβλεπαν έτσι τα θησαυροφυλάκιά τους να "φουσκώνουν" και να υπάρχουν μόνο οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Ομως όλοι αυτοί οι "παρείσακτοι" είναι εδώ. Η φωνή τους δυναμώνει, οι αγώνες τους φουντώνουν, η αντίσταση μεγαλώνει, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη δική τους αντεπίθεση.

Ενα από τα περισσότερο χρησιμοποιημένα επιχειρήματα για να πειστούν οι εργαζόμενοι κυρίως των "φτωχών" χωρών για την αναγκαιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ήταν ότι μέσα από τα προγράμματα "σύγκλισης" και τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις το βιοτικό τους επίπεδο θα ανέβει και θα φτάσει στο βιοτικό επίπεδο των πλουσιοτέρων. Για το σκοπό αυτό, εννοείται, αποφασίστηκε στο Μάαστριχτ η πολιτική της "συνοχής". Δηλαδή η οικονομική ενίσχυση των τεσσάρων οικονομικά ασθενέστερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία) μέσω του λεγόμενου Β' Πακέτου Ντελόρ.

Ενας σχετικά ασφαλής δείκτης για να εκτιμηθεί η πορεία της "συνοχής" είναι το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν σε κάθε χώρα. Δηλαδή το μέρος συνολικού πλούτου που παράγει μια χώρα που αντιστοιχεί σε κάθε κάτοικό της. Στον πίνακα που δημοσιεύουμε παρουσιάζεται το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 1983 και το 1993. Για την κατασκευή του πίνακα ορίστηκε με 100 μονάδες ο μέσος κοινοτικός όρος. Τι προκύπτει λοιπόν;

• Οχι μόνο δε μειώθηκαν οι διαφορές μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις (και περισσότερο της Ελλάδας) η διαφορά μεγάλωσε. Αυτό το άνοιγμα της ψαλίδας συνεχίστηκε και την επόμενη τριετία 1993 - 1996, σύμφωνα με τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις της EUROSTAT, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Οι τέσσερις χώρες της "συνοχής" συνεχίζουν να βρίσκονται κάτω από το μέσο όρο.
• Ειδικά για την Ελλάδα η εξέλιξη ήταν ακόμη χειρότερη σε σχέση με τους υπόλοιπους. Η χώρα μας πέρασε από την προτελευταία θέση στην τελευταία, την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα. Η διαφορά μάλιστα που τη χωρίζει από την προτελευταία Πορτογαλία μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι πέντε χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ η απόσταση της Ελλάδας από τις πλουσιότερες χώρες μεγάλωσε δραματικά, αλλά μένουμε πίσω ακόμα και από τις φτωχές.