Ενα από τα περισσότερο χρησιμοποιημένα επιχειρήματα για να πειστούν οι εργαζόμενοι κυρίως των "φτωχών" χωρών για την αναγκαιότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ήταν ότι μέσα από τα προγράμματα "σύγκλισης" και τις κοινοτικές χρηματοδοτήσεις το βιοτικό τους επίπεδο θα ανέβει και θα φτάσει στο βιοτικό επίπεδο των πλουσιοτέρων. Για το σκοπό αυτό, εννοείται, αποφασίστηκε στο Μάαστριχτ η πολιτική της "συνοχής". Δηλαδή η οικονομική ενίσχυση των τεσσάρων οικονομικά ασθενέστερων χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία) μέσω του λεγόμενου Β' Πακέτου Ντελόρ.

Ενας σχετικά ασφαλής δείκτης για να εκτιμηθεί η πορεία της "συνοχής" είναι το κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν σε κάθε χώρα. Δηλαδή το μέρος συνολικού πλούτου που παράγει μια χώρα που αντιστοιχεί σε κάθε κάτοικό της. Στον πίνακα που δημοσιεύουμε παρουσιάζεται το κατά κεφαλήν ΑΕΠ το 1983 και το 1993. Για την κατασκευή του πίνακα ορίστηκε με 100 μονάδες ο μέσος κοινοτικός όρος. Τι προκύπτει λοιπόν;

• Οχι μόνο δε μειώθηκαν οι διαφορές μεταξύ των πλουσίων και των φτωχών, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις (και περισσότερο της Ελλάδας) η διαφορά μεγάλωσε. Αυτό το άνοιγμα της ψαλίδας συνεχίστηκε και την επόμενη τριετία 1993 - 1996, σύμφωνα με τα στοιχεία και τις εκτιμήσεις της EUROSTAT, της επίσημης στατιστικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
• Οι τέσσερις χώρες της "συνοχής" συνεχίζουν να βρίσκονται κάτω από το μέσο όρο.
• Ειδικά για την Ελλάδα η εξέλιξη ήταν ακόμη χειρότερη σε σχέση με τους υπόλοιπους. Η χώρα μας πέρασε από την προτελευταία θέση στην τελευταία, την οποία διατηρεί μέχρι σήμερα. Η διαφορά μάλιστα που τη χωρίζει από την προτελευταία Πορτογαλία μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι πέντε χρόνια μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ η απόσταση της Ελλάδας από τις πλουσιότερες χώρες μεγάλωσε δραματικά, αλλά μένουμε πίσω ακόμα και από τις φτωχές.