Πριν προχωρήσουμε σε μια εκτίμηση με βάση τους αριθμούς (αφού σ' αυτούς αναφέρθηκε και ο πρωθυπουργός) θα μπορούσαμε να σχολιάσουμε το αποτέλεσμα της Συνόδου στο Βερολίνο ως εξής: Μη χειρότερα..!

Πρέπει επίσης να διευκρινίσουμε ότι με το παραπάνω σχόλιο δεν εννοούμε ότι ο κ. Σημίτης μας λέει ψέματα, υποστηρίζουμε όμως κατηγορηματικά ότι ο πρωθυπουργός δεν είπε την αλήθεια. Προσπάθησε, δηλαδή, να φέρει στα μέτρα του μια πραγματικότητα οδυνηρή για τον ίδιο, όμως πολύ περισσότερο οδυνηρή για τους αγρότες, τους εργαζόμενους, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας.

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής στο Βερολίνο, όπου όλοι οι ηγέτες των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εμφανίστηκαν σαν νικητές, ήταν το αποτέλεσμα του τρόπου που έγιναν οι διαπραγματεύσεις για την "Ατζέντα 2000" από την αρχή με τη σφραγίδα της γερμανικής προεδρίας. Θα το πούμε λίγο σχηματικά με τη βοήθεια ενός παραδείγματος: Η κυβέρνηση της Γερμανίας θέλησε να εξοικονομήσει 100 ΕΥΡΩ, μειώνοντας τη συνεισφορά της στον Κοινοτικό Προϋπολογισμό. Ανακοίνωσε λοιπόν στους "εταίρους" της ότι θα μειώσει τη συνεισφορά της κατά 150 ΕΥΡΩ. Στη συνέχεια για να αποδείξει την "καλή της θέληση" υποχώρησε στα 130 ΕΥΡΩ και στο Βερολίνο "έπεσε" στα 120 ΕΥΡΩ. Στον τελικό λογαριασμό η Γερμανία κέρδισε όχι 100, αλλά 120 ΕΥΡΩ.

Οσο για τους "εταίρους", αυτοί μπορούσαν να "πανηγυρίζουν" αφού κατάφεραν να μειώσουν τη ζημιά τους από τα 150 στα 120 ΕΥΡΩ. Μάλιστα μπορούσαν να ισχυρίζονται ότι "κέρδισαν" από τη διαπραγμάτευση τη διαφορά των 30 ΕΥΡΩ.

Αυτή λοιπόν είναι η πραγματικότητα. Ο πρωθυπουργός μίλησε για επιτυχία γιατί, απλούστατα, απέφυγε τα χειρότερα...

* * *

Αυτό που ενδιαφέρει βεβαίως περισσότερο, πέρα απ' τη γλώσσα των αριθμών, είναι το τι επιπτώσεις θα έχουν οι συγκεκριμένες εξελίξεις. Τα κονδύλια που θα πάρουμε απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι παρά ένα μικρό μέρος απ' αυτά που οι οικονομικά ισχυρές χώρες πήραν από την Ελλάδα μέσω και του εμπορικού ισοζυγίου (εισαγωγές - εξαγωγές). Χοντρικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι στην προηγούμενη περίοδο και ενώ είχαμε τα "πακέτα Ντελόρ", για κάθε δραχμή που περνάμε από την Κοινότητα πληρώναμε περίπου 2,5 δραχμές. Τώρα θα πληρώνουμε 3 δραχμές.

Πέραν αυτού πρέπει να τονίσουμε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων αυτών πηγαίνει στις πολυεθνικές επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν τα λεγόμενα "μεγάλα έργα", αποτελούν δηλαδή ένα είδος επιδότησης των βιομηχανιών, των μονοπωλίων των ισχυρών χωρών. Κατά δεύτερο λόγο η δέσμευση σημαντικών πόρων του κρατικού προϋπολογισμού, που είναι απαραίτητη για την είσπραξη των κοινοτικών κονδυλίων, θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Ενώ τα έργα που θα χρηματοδοτηθούν μ' αυτά τα κονδύλια δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές ανάγκες, τις απαραίτητες παραγωγικές επενδύσεις. Δεν έχουν καμιά σχέση με τις ανάγκες των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

* * *

* * *

"Η ΕΟΚ, κάτω από την επιρροή της Γερμανίας, παίρνει θέση εχθρική προς τη Σερβία, επιβάλλει κυρώσεις και προετοιμάζει το έδαφος για την αναγνώριση των κρατών που θα αποσχιστούν από τη Γιουγκοσλαβία, διατυπώνοντας τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες θα τις αναγνώριζε, πράγμα που τελικά έκανε για τη Σλοβενία και Κροατία. Στη διαφαινόμενη προσπάθεια διαμόρφωσης της "μικρής Γιουγκοσλαβίας", δηλαδή μιας κρατικής οντότητας που θα προσπαθήσει να συμπεριλάβει τις υπόλοιπες Δημοκρατίες, αντιτάσσονται η Αλβανία, που δημιουργεί προβλήματα στους Σέρβους στο Κοσσυφοπέδιο, οι μουσουλμάνοι της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης και τα Σκόπια...

Παραμένει όμως ο κίνδυνος επέκτασης της κρίσης της Γιουγκοσλαβίας στο Νότο, με απρόβλεπτες συνέπειες για όλη την περιοχή των Βαλκανίων. Γίνεται περισσότερο ορατή η επικίνδυνη αυτή προοπτική με την απόσχιση των Σκοπίων και τη δημιουργία αυτόνομου κράτους... Η απόσχιση του κράτους των Σκοπίων από τη Γιουγκοσλαβία, ανεξάρτητα από τη χρησιμοποίηση ή όχι του ονόματος "Μακεδονία", μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα γενικής αμφισβήτησης των συνόρων στα Βαλκάνια, με συνέπεια την ένταση τόσο στα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας με Βουλγαρία και Αλβανία όσο και με τη χώρα μας.

Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι η πιο επικίνδυνη για τα Βαλκάνια, γιατί μπορεί να οδηγήσει στη γενίκευση του πολέμου. Η Τουρκία και η Ρουμανία δε θα μείνουν αδιάφορες σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Στην πορεία αυτών των εξελίξεων θα πρέπει να περιμένουμε πιο δραστήρια παρέμβαση των ΗΠΑ στην περιοχή. Το ενδεχόμενο γενίκευσης του πολέμου, που υποδαυλίζεται από διαφορετικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, θα 'χει στόχο τη διαμόρφωση των νέων σφαιρών επιρροής στα Βαλκάνια". Μήπως σήμερα δε διαμορφώνονται τέτοιες συνθήκες; Παρακολουθώντας την προετοιμασία της δολοφονικής επιδρομής στο Κοσσυφοπέδιο, η Αλβανία, π.χ., αποφάσισε να συμφωνήσει με την αναγκαιότητά της, για τη "σωτηρία" των "αδελφών" αλβανοφώνων. Αλλά και τα σχέδια της μεγάλης Αλβανίας δεν τα 'χει εγκαταλείψει. Ποια θα είναι όμως η κατάληξη, με την επέμβαση των Αμερικανών, αλλά και από την ίδια τη δυναμική των γεγονότων μετά την επιδρομή, αν όντως αρχίσουν οι εδαφικές διεκδικήσεις; (Αλβανία για το Κοσσυφοπέδιο και τμήμα της ΠΓΔΜ, αφού και σ' αυτήν υπάρχει αλβανόφωνος πληθυσμός, Τουρκία για Θράκη, Βουλγαρία για το άλλο τμήμα της ΠΓΔΜ, αφού θεωρεί ότι αυτό το τμήμα τής ανήκει και βεβαίως αν κάποιοι θερμοκέφαλοι στην Ελλάδα βάλουν θέμα Νότιας Αλβανίας και του εκεί ελληνόφωνου πληθυσμού). Αυτό το ενδεχόμενο, έστω και ως γνώμη, είχε γίνει αποδεκτό από το 1992 ακόμη από διάφορους εθνικιστικούς κύκλους εντός Ελλάδας.

* * *

Το ενδεχόμενο τέτοιων "προβλέψεων" και απο το ΝΑΤΟ δεν είναι καινούριο. Με την ανάληψη δράσης του στη Βοσνία, η "Καθημερινή" (18/4/94), σε άρθρο της με τίτλο "Ας ετοιμάζεται η Αθήνα για την περίπτωση μιας εμπλοκής", και που διατύπωνε το ενδεχόμενο αλλαγής συνόρων στο Βαλκανικό Νότο, έγραφε: "Στην καλύτερη περίπτωση, οι μεταβολές που επιθυμούν οι ΗΠΑ στο Βαλκανικό Νότο θα επιδιωχτούν με βάση την εκτίμηση ότι η Ελλάδα, χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ, της Κοινότητας και της ΔΕΕ, δε θα πρέπει να θιγεί... Στη χειρότερη περίπτωση, οι μεταβολές θα επιδιωχτούν στη βάση μιας εκτίμησης, κατά την οποία η σύμμαχος Ελλάδα θα πρέπει, πιεζόμενη, να "συμφιλιωθεί" με την πιθανότητα κάποιων "απωλειών" και πάντως με την αντιμετώπιση κάποιων δύσκολων "προβλημάτων". Το δεύτερο δε θα πρέπει να θεωρείται ούτε απίθανο ούτε παράλογο. Αν συμβεί δε θα είναι η πρώτη φορά μεταπολεμικά που η Αθήνα θα κληθεί να δείξει "κατανόηση" σε κρίσιμα θέματα που τη θίγουν, αλλά που εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο ασφάλειας της Δύσης...Τα επικίνδυνα παιχνίδια του ΝΑΤΟ στην τέως Γιουγκοσλαβία βρίσκονται μόλις στην αρχή τους". Μήπως οι συνθήκες που διαμορφώνονται με τη ΝΑΤΟική επιδρομή δεν είναι ίδιες ακριβώς; Αλλά και το 1995 επίσης, απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ εκτιμούσε:

"H NATOική παρουσία στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη ασκεί σοβαρές αρνητικές επιδράσεις σε όλες τις Δημοκρατίες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, γίνεται ιδιαίτερος στόχος η περιοχή στο Κόσσοβο, γενικότερα οι επιδράσεις απλώνονται σε όλες τις βαλκανικές χώρες. Οι ΗΠΑ αξιοποιούν τη στρατιωτική τους παρουσία για να εκβιάζουν τις πολιτικές αλλαγές που επιθυμούν... Σ' αυτά τα πλαίσια, εντάσσονται οι αποσταθεροποιητικές προσπάθειες και πιέσεις στο σύνολο των βαλκανικών χωρών, στη Νέα Γιουγκοσλαβία... Ευνοούν μια στροφή προς τη γενική αντίδραση, με στήριξη των πιο ακραίων, αντιδραστικών, αντικομμουνιστικών δυνάμεων, με στόχο να αποδυναμώσουν και να καταργήσουν κυβερνήσεις και πολιτικούς, που είχαν κρατήσει κάποια γραμμή αντίστασης, ή δεν τους θεωρούν απόλυτα "του χεριού τους". Στην πορεία αυτή, οι ΗΠΑ δεν έχουν κανένα δισταγμό να υπονομεύουν ακόμα και κυβερνήσεις και πολιτικές δυνάμεις, που έχουν πολιτευτεί στο πνεύμα των κατευθύνσεων του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης".

Γίνεται κατανοητό, μετά απ' όλα αυτά, ότι η άκρως επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται μπορεί να μετατραπεί σε τραγική για το λαό μας, για όλους τους λαούς των Βαλκανίων και υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση με την πολιτική της, όπως και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, που στρατηγικά συμφωνούν με τη συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ανεξάρτητα από τις όποιες τώρα μικροδιαφοροποιήσεις. Μόνο η πάλη του λαού μας μέσα από το δικό του Μέτωπο, ενάντια στη σημερινή πολιτική και την εξουσία που την ασκεί, αλλά και ο κοινός αντιιμπεριαλιστικός αγώνας των βαλκανικών λαών μπορεί να αντιστρέψει τη σημερινή πραγματικότητα.

Σ.