ΕΡΓΑΤΙΚΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Η τακτική και οι στόχοι της ΠΑΣΚΕ στα συνδικάτα

Του Δημήτρη ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ*

Η τακτική και οι επιδιώξεις του ΠΑΣΟΚ στο συνδικαλιστικό κίνημα υλοποιούνται κατά κύριο λόγο από την ηγεσία της συνδικαλιστικής παράταξης αυτού του κόμματος, της ΠΑΣΚΕ, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και μας είναι γνωστές και από τα κείμενα, αλλά περισσότερο από την πρακτικήτης συνδικαλιστικής της ηγεσίας.

Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, με ενεργούμενό του την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, κατάφερε καίρια πλήγματα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Ακριτα πιστή στα προστάγματα του κόμματος αυτή η ηγεσία, δεν έχει καμία αναστολή στη διοχέτευση στους εργαζόμενους των πολιτικών - ιδεολογικών στόχων του ΠΑΣΟΚ σε κάθε στιγμή, είτε αυτό βρισκόταν στην αντιπολίτευση είτε στην κυβέρνηση. Αυτόν το ρόλο, ρόλο αποκλειστικά και μόνο συναινετικού υποστηρικτή της πολιτικής του, θέλει το ΠΑΣΟΚ για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ετσι, στη φάση που το ΠΑΣΟΚ ήταν εκτός κυβέρνησης, η παράταξή του ύψωνε έντονα τούς στείρα αντιπολιτευτικούς τόνους και με καιροσκοπικό τρόπο αντιμετώπιζε τους αγώνες και τις αγωνίες των εργαζομένων. Οταν πάλι το ΠΑΣΟΚ κέρδιζε στις εκλογές, αμέσως η παράταξή του στο συνδικαλιστικό κίνημα, ως χαμαιλέοντας, αναπροσάρμοζε την τακτική της και είχαμε το γνωστό σύνθημα: "Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται", άρα δε χρειάζονται αγώνες... Και όταν ξεσπούσαν οι αγώνες, αφού τα δίκαια των εργαζομένων έμεναν αδικαίωτα, πάλι το ΠΑΣΟΚ, με πολιορκητικό κριό την ΠΑΣΚΕ, άρχιζε την υπονόμευση των αγώνων, την εκτόνωση και συκοφάντησή τους, με τα γνωστά ιδεολογήματα περί "ρετιρέ" και "υπογείων". Δε δίστασε να στηρίξει ακόμα και το διαβόητο "άρθρο 4", όπως και κάθε αντιλαϊκή πολιτική και τα "νόμιμα" ή παράνομα σκάνδαλα της κυβέρνησης.

Τη δεκαετία που διανύουμε, δεν αλλάζει τους στόχους του το ΠΑΣΟΚ για το συνδικαλιστικό κίνημα. Απλά αναπροσαρμόζει την τακτική και τις μεθόδους, έτσι ώστε - ως γνήσιος πολιτικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου - να διαλύσει ή να ενσωματωθεί πλήρως το συνδικαλιστικό κίνημα στις πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου. Ετσι, χωρίς να εγκαταλείπει τις παλιές μεθόδους (χειραγώγηση, εξαγορά, εξαπάτηση, πολιτική ομηρία, πειθαναγκασμός), από τη μια εντείνει τον αυταρχισμό, προσφεύγει στην ποινικοποίηση και καλλιεργεί το φασιστικό εύρημα του "κοινωνικού αυτοματισμού" ενάντια σε αποφασιστικούς αγώνες (των αγροτών, των οικοδόμων, των ναυτεργατών, των μαθητών) και από την άλλη αναπτύσσει μια πρωτοφανή ιδεολογική επίθεση. Στόχος αυτής της "επικοινωνιακής πολιτικής", είναι η απαξίωση των συνεκτικών προωθητικών αξιών της εργατικής τάξης, των αξιών της συλλογικότητας, της αγωνιστικότητας, της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης και συλλογικής δράσης. Επίσης, η απονεύρωση και ο ευνουχισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, η υποβολή του ραγιαδισμού, η φθορά συνειδήσεων και η καλλιέργεια ψυχολογίας ήττας.

Για να τα πετύχει όλα αυτά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιστράτευσε τη λεξο-λαγνεία, όπως "εκσυγχρονισμός", "διάλογος", "συναίνεση"... Για να παραμεριστεί το συνδικαλιστικό κίνημα, στήθηκαν τα όργανα του κοινωνικού εταιρισμού, οι διαβόητοι "κοινωνικοί διάλογοι" και τα διαφθορεία τύπου ΟΚΕ, όπου οι λεγόμενοι κοινωνικοί εταίροι (κυβέρνηση, ΣΕΒ, υποταγμένοι συνδικαλιστές) συζητούν και αποφασίζουν πόσα δικαιώματα θα χάσουν οι εργαζόμενοι, πώς και πότε! Ηδη, μέσα απ' αυτά τα κοινωνικοεταιρικά όργανα καταργήθηκε νομοθετικά η μεγαλύτερη κατάκτηση, το 8ωρο.Απ' αυτά πέρασαν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η μερική απασχόληση, τα ΤΣΑ και σχεδιάζεται να περάσουν συνολικά όλες οι αντεργατικές επιταγές της ευρωενωσιακής Λευκής Βίβλου.

Σ' όλα αυτά η ΠΑΣΚΕ, λειτουργώντας ως "Δούρειος Ιππος", πρωτοστάτησε, έγινε ο κύριος φορέας που προωθεί στο συνδικαλιστικό κίνημα τις επιμέρους επιδιώξεις, αλλά και το γενικότερο στρατηγικό στόχο της κυβέρνησης. Το στόχο της αντιλαϊκής ΟΝΕ. Αυτόν το στόχο, συνεπικουρούμενη και από τις άλλες ευρωπροσανατολισμένες παραταξιακές συνδικαλιστικές ηγεσίες, τον επέβαλε με την πλειοψηφία της στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και σε μια σειρά άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Μ' αυτόν το στόχο λειτουργεί και καθορίζει την όλη τακτική της, όπως το δηλώνει στα κείμενά της. Στην εισήγηση της ηγεσίας της ΠΑΣΚ - Δημοσίου προς την 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψή της (23/24 Μάη 1998), διαβάζουμε: "Το διάστημα που ανοίγεται μπροστά μας είναι καταλυτικό για την ένταξη στην ΟΝΕ", "Για την ΠΑΣΚ η θέση αυτή οριοθετεί εκτιμήσεις, στρατηγική και τακτική, παραπέμπει σε συγκεκριμένες συμμαχίες και δράσεις". Ετσι, με βάση αυτήν την κύρια θέση, ξεκαθαρίζει συνεχίζοντας ότι η "συναίνεση" είναι πρώτος όρος για το συνδικαλιστικό κίνημα. Οτι η περιφρούρηση δικαιωμάτων είναι "άρνηση, συντεχνιασμός, ακαμψία και ακινησία"! Οτι "η φετιχοποίηση του δημόσιου τομέα σε υπέρτατο επίτευγμα, που δεν μπορεί να θιγεί, αποτελεί, πλέον, επιλογή υποχώρησης στην ενδογενή αδράνεια και την αντίσταση σε κάθε αλλαγή"! Οτι "ο καταγγελτικός λόγος και οι αναφορές σε μια "άλλη πολιτική" που εκφράζουν παραδοσιακές δυνάμεις, αποτελεί μικροπολιτική"..!

Συνεπής σ' αυτή τη λογική, η συγκεκριμένη παράταξη υπονόμευσε τους αγώνες, στήριξε ανοιχτά ή καλυμμένα κάθε αντεργατική επιλογή της κυβέρνησης. Και αφού, στον καθημερινό πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους, η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ τάσσεται με τον ταξικό εχθρό των εργαζομένων, το κεφάλαιο, είναι εξηγήσιμος και ο τρόπος που τοποθετείται - ανάλογος με αυτόν της κυβέρνησης - απέναντι στο βάρβαρο και βρώμικο πόλεμο των αμερικανοΝΑΤΟικών και ευρωενωσιακών εταίρων, ενάντια στο γειτονικό μας γιουγκοσλαβικό λαό για την επιβολή, με βίαια μέσα, της ίδιας εκμεταλλευτικής πολιτικής του κεφαλαίου.

Μ' αυτές τις μεθόδους και την τακτική το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί την προώθηση του βασικού του στόχου, που είναι όχι μόνο η διάλυση και η υποταγή, αλλά και ο προσεταιρισμός και η συνενοχή του συνδικαλιστικού κινήματος στην πιο βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων. Και βέβαια μπορεί να πέτυχε αυτές του τις επιδιώξεις προσεταιριζόμενο απόλυτα τις ηγεσίες της συνδικαλιστικής του παράταξης και εν μέρει των άλλων ευρω-υποταγμένων παρατάξεων. Μπορεί να πέτυχε την απόσπαση και διάσπαση αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών από τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Μπορεί να οδήγησε στην αποστράτευση, απογοήτευση, αποστροφή χιλιάδες εργαζόμενους, από ένα τέτοιο θεσμοθετημένο συνδικαλιστικό κίνημα, που αντί για όπλο τους, έγινε μπούμερανγκ σε βάρος τους. Ομως αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενοι, η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων σήμερα, σιγά - σιγά, όλη αυτή την αγανάκτηση και αποστροφή τη μεταλλάσσει σε οργανωμένη δράση, σε αντεπίθεση με σαφή ταξική χαρακτηριστικά. Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ,του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι η ολοκληρωμένη έκφραση αυτής της μεταστροφής των εργαζομένων, που προσβλέπουν με αισιοδοξία και απαντοχή σ' αυτό το Πανεργατικό Μέτωπο που στο μέχρι τώρα μικρό διάστημα της ύπαρξής του, έδωσε και δίνει δείγματα γραφής με την ταξική παρέμβασή του στο κύριο ζήτημα του βρώμικου πολέμου του ΝΑΤΟ, αλλά και του καθημερινού πολιτικού πολέμου του κεφαλαίου.

* Ο Δημήτρης Αγκαβανάκης είναι μέλος της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ

Η συνυπευθυνότητα της ΔΑΚΕ

Του Παναγιώτη ΣΟΦΟΥ*

Εχουμε μιλήσει αρκετές φορές για τις ευθύνες των παρατάξεων που διαμορφώνουν την πλειοψηφία στα ανώτερα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος. Ομως, τιμώντας την 1η Μάη, ημέρα της Εργατικής Τάξης, είναι ανάγκη να υπενθυμίσουμε και να επισημάνουμε σ' αυτό το σημείωμα ορισμένες αλήθειες κυρίως για την παράταξη της ΔΑΚΕ.

Η παράταξη αυτή, μαζί με την ΠΑΣΚΕ, πρωτοστατεί στο μπλοκ της υποταγής, αφού υιοθετεί την ιδεολογία και τις αντιλήψεις των εργοδοτών και δρα σαν "Δούρειος Ιππος" μέσα στο εργατικό κίνημα, προκειμένου να τις περάσει στους εργαζόμενους. Αυτή η τακτική έχει ως στόχο τον αποπροσανατολισμό, την υποταγή του εργατικού κινήματος στις επιλογές της ολιγαρχίας, η οποία έτσι διευκολύνεται να συνεχίζει ανενόχλητη τη ληστεία και εκμετάλλευση των εργαζομένων.

Κι αν γενικά είναι σωστό να ξεσκεπάζονται αυτές οι αντιλήψεις, σήμερα είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο. Και αυτό, γιατί η ΔΑΚΕ μαζί με την ΠΑΣΚΕ είναι πλειοψηφία στα ανώτερα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, σε μια περίοδο που ο καπιταλισμός και τα μονοπώλια έχουν εξαπολύσει επίθεση σε βάρος των δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης, προσπαθώντας έτσι να επαναφέρουν τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα, ακόμα και με βομβαρδισμούς και εγκληματικές επεμβάσεις σε βάρος λαών που αντιστέκονται, όπως στη Γιουγκοσλαβία.

Οι παρατάξεις αυτές βάζουν πλάτη να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται για την κυβέρνηση αυτή η πολιτική σε βάρος των εργαζομένων. Κι αν η ΠΑΣΚΕ έχει μεγάλη ευθύνη για τη μετατροπή των συνδικάτων σε ιμάντα διέλευσης της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και των απαιτήσεων των βιομηχάνων στους εργαζόμενους, εξίσου σημαντική ευθύνη έχει και η ηγεσία της ΔΑΚΕ που, με μεγαλύτερη ιδεολογική και πολιτική συνέπεια από την ΠΑΣΚΕ, λειτουργεί σαν δίδυμη αδελφή της. Γιατί αν ακόμα η ΠΑΣΚΕ έχει το άλλοθι της κυβερνητικής παράταξης, η ΔΑΚΕ δεν έχει ούτε αυτό.

Από ιδεολογία και πεποίθηση η ηγεσία της ΔΑΚΕ είναι ενάντια στους αγώνες και την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, είναι υπέρ της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, γιατί απλούστατα το σύστημα που υπηρετεί στηρίζεται στην εκμετάλλευση. Είναι υπέρ της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, γιατί θεωρεί ιερά και απαραβίαστα τα συμφέροντα των εργοδοτών.

Είναι υπέρ του "κοινωνικού διαλόγου" από θέση αρχών, γιατί υπέρτατο αγαθό της κοινωνίας θεωρεί το εργοδοτικό κέρδος. Υπογράφει μαζί με την ΠΑΣΚΕ συμβάσεις εργασίας που μειώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα, γιατί θεωρεί εθνικό στόχο την αύξηση των κερδών της ολιγαρχίας.

Συμφωνεί με την κατάργηση του 8ωρου, με τα "τοπικά σύμφωνα απασχόλησης", με τον αντεργατικό νόμο 2639/98, γιατί τα δικαιώματα των εργατών είναι "αντικίνητρο" για τους εργοδότες. Συμφωνεί με τις ιδιωτικοποιήσεις, γιατί εχθρεύεται κάθε τι κοινωνικό, δημόσιο και κρατικό.

Η ΔΑΚΕ υιοθετεί και αναπαράγει μέσα στο εργατικό κίνημα τις κεντρικές επιλογές της ολιγαρχίας του τόπου για ένταξη στην ΟΝΕ και για μεγαλύτερη πρόσδεση της χώρας στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.

Προσπαθεί ταυτόχρονα η συγκεκριμένη παράταξη να πείσει ότι είναι ευθύνη αποκλειστικά και μόνο της κυβέρνησης τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούνται και αυτή προσπαθεί να ψαρέψει στα θολά νερά, να κερδίσει από τη δυσαρέσκεια που δημιουργεί η πολιτική της κυβέρνησης.

Οι εργαζόμενοι όμως δεν τρώνε κουτόχορτο. Γνωρίζουν ότι οι προτάσεις της είναι ίδιες με αυτές της κυβέρνησης και επίσης πως κάνει ό,τι μπορεί για να μη λειτουργούν τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος ενάντια στην κυβερνητική πολιτική.

Βεβαίως θα της αναγνωρίσουμε συνέπεια στην πολιτική της, όμως τα "εύγε" και τα "μπράβο" ας τα εισπράξει από την κυβέρνηση, που αποδείχτηκε πολύτιμος συνεργάτης της. Ας τα εισπράξει από τους τραπεζίτες, που αύξησαν τα κέρδη τους σε αστρονομικά ύψη. Ας τα εισπράξει από τους μεγαλεμπόρους, τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές, τα μονοπώλια, που με τις πλάτες της περιόρισαν τα δικαιώματα των εργαζομένων και αύξησαν την εκμετάλλευσή τους.

Οι εργαζόμενοι, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ένα της αναγνωρίζουν, τη συνυπευθυνότητα με την κυβερνητική παράταξη για την παράλυση των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και άλλων συνδικαλιστικών οργάνων, τη συνυπευθυνότητα για την όξυνση των προβλημάτων.

Αυτή η διαπίστωση θέτει αυτόματα ένα σοβαρό καθήκον: Το ξεσκέπασμα παραπέρα μέσα στους εργαζόμενους του ρόλου της συγκεκριμένης παράταξης σαν το μακρύ χέρι της ολιγαρχίας μέσα στο εργατικό κίνημα. Ρόλο, που παίζει επάξια για δεκαετίες, από την ίδρυση της ΓΣΕΕ μέχρι σήμερα και με ποικίλες μορφές, με αποκλεισμούς ταξικών οργανώσεων, διορισμούς διοικήσεων κλπ. Σοβαρό καθήκον είναι η απομόνωσή της από τους εργαζόμενους μέσα σε κάθε σωματείο και τόπο δουλιάς, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ξεσκέπασμα της συγκεκριμένης παράταξης είναι βασική προϋπόθεση για να περπατήσει στη ζωή και στην πράξη η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, το δυνάμωμα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Θα δυναμώνει την ταξική γραμμή στο εργατικό κίνημα, όσο οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τους υπεύθυνους της υποταγής, εκείνους που μετέτρεψαν τα συνδικάτα από όργανα ταξικής πάλης σε όργανα και μηχανισμούς προσωπικού βολέματος και χειραγώγησης της εργατικής τάξης.

Οσο πιο καθαρά μιλήσουμε στους εργαζόμενους που δέχονται τις συνέπειες της αντιλαϊκής λαίλαπας, ανεξαρτήτως χρώματος και πολιτικής τοποθέτησης, τόσο πιο σύντομα θα ηττηθεί η λογική της ταξικής συνεργασίας.

* Ο Παναγιώτης Σοφός είναι γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Αθήνας

ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

"Αντιφιλελεύθερη σταυροφορία"

Του Γιώργου ΣΚΙΑΔΙΩΤΗ*

Οι εργαζόμενοι σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι στην Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν τα θύματα μιας ανελέητης επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών. Το σύνολο των εργασιακών, ασφαλιστικών, ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όλα όσα η ταξική πάλη και η ύπαρξη του σοσιαλισμού έδωσαν στον 20ό αιώνα, μπήκαν στην "Προκρούστεια καπιταλιστική κλίνη".

Ιδιαίτερα θύματα της κοινωνικής αυτής βαρβαρότητας υπήρξαν οι εργαζόμενοι και οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών. Στα Βαλκάνια οι εργαζόμενοι και ιδιαίτερα ο λαός της Σερβίας βιώνουν τη συνέχιση αυτής της πολιτικής μέσα από τη βαρβαρότητα του άδικου ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Είναι κοινά παραδεχτό ότι τόσο οι εργαζόμενοι της Ευρώπης, όσο και οι εργαζόμενοι της πατρίδας μας, υπήρξαν "ανέτοιμοι" να απαντήσουν σε αυτή την επίθεση και τον προετοιμαζόμενο πόλεμο και οι όποιες αντιστάσεις (και υπήρξαν πολλές) ήταν αναντίστοιχες της επίθεσης.

Κυρίως οι εργαζόμενοι βρέθηκαν ιδεολογικά αφοπλισμένοι απέναντι στη συνολική επίθεση του κεφαλαίου και κυρίως την ιδεολογική του επίθεση. Αιχμή του δόρατος στη δημιουργία ηττοπάθειας, απογοήτευσης και αυταπατών υπήρξε η χρησιμοποίηση της σοσιαλδημοκρατίας, των "ριψάσπιδων" του κομμουνιστικού κινήματος, των ρεφορμιστών μέσα στις γραμμές του συνδικαλιστικού και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος.

Σήμερα που η πάλη ενάντια στα μονοπώλια, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αναδείχνεται από τα πράγματα ως η μόνη ρεαλιστική και αναγκαία γραμμή συσπείρωσης, ορισμένοι που θεωρούν ότι η ταμπέλα του "αριστερού" αποτελεί επαρκές εισιτήριο, μακριά και πέρα από τη δοκιμασία του σήμερα και της πράξης, επιμένουν στον ιδεολογικό αφοπλισμό, στη σύγχυση και στον αποπροσανατολισμό. (Αν μη τι άλλο, οι τελευταίες εξελίξεις και ιδιαίτερα ο πόλεμος, έβγαλε τις μάσκες πολλών πρώην αριστερών και νυν "αριστερών", οι οποίοι τάχθηκαν αναφανδόν με τον ιμπεριαλισμό και τις αποφάσεις του).

***

Η ηγεσία της "Αυτόνομης Παρέμβασης" μας καλεί άμεσα σε δράση με στόχο μια αντινεοφιλελεύθερη "σταυροφορία" σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος. Η πρόσκληση αυτή για συσπείρωση σε μια τέτοια γραμμή ασφαλώς δεν ξαφνιάζει, αν κανείς πάρει υπόψη του ότι τόσο ο πολιτικός τους φορέας, όσο και η συγκεκριμένη συνδικαλιστική ηγεσία μέχρι σήμερα: α) Χαιρέτισαν τις αντεπαναστατικές αλλαγές και την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος ως θετική και προοδευτική εξέλιξη και βήμα για μια προοδευτική και ελεύθερη κοινωνία σε αυτές τις χώρες. Η ζωή απάντησε και δε χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία. β) Χαιρέτισαν τη μετατροπή της ΕΟΚ σε Ευρωπαϊκή Ενωση ως θετική εξέλιξη, ενώ ο αντιδραστικός χαρακτήρας αυτής της αλλαγής ήταν απ' την αρχή διακριτός και δε χρειαζόταν ο πόλεμος για να γίνει αντιληπτός. γ) Χαιρέτισαν ως αναγκαία και θετικά όλα τα μέτρα σε πολιτικό, θεσμικό κ.ά. επίπεδο που τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκφραστές πήραν για να προωθήσουν την πολιτική τους. Θυμίζουμε ορισμένα: Συμφωνία Μάαστριχτ, Αμστερνταμ, Λευκή Βίβλος, Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση. Αποκήρυξαν την ταξική πάλη ως "αποστεωμένη και δογματική" αντίληψη και πρακτική και έντρομοι μας εγκαλούσαν ώστε να μη διαρραγεί ο "κοινωνικός ιστός". Βάφτισαν τους κεφαλαιοκράτες "κοινωνικούς εταίρους" και συμμετείχαν σε "κοινωνικούς διαλόγους" με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αν αυτή η στάση μέχρι σήμερα και αυτές οι αντιλήψεις και πρακτικές ζημίωσαν, όπως η ζωή επιβεβαίωσε, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τους εργαζόμενους, η εμμονή σήμερα στην ίδια λαθεμένη γραμμή αποκαλύπτει και δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της συνειδητής υπονομευτικής και τυχοδιωκτικής τακτικής και αυτό γιατί:

- Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, οι πρώην αριστεροί, είτε είναι σε κυβερνήσεις είτε όχι, είναι φορείς ενός ακραίου ευρωατλαντικού φασισμού έτσι όπως εκφράζεται με το νέο ΝΑΤΟικό δόγμα και τα μέτρα ενάντια στο γιουγκοσλάβικο λαό. Τι νόημα έχει το αντιφιλελεύθερο συνεπώς μέτωπο, αν δε συμπεριλαμβάνει πριν από όλα αυτές τις δυνάμεις που σήμερα εκφράζουν τα συμφέροντα του πιο αντιδραστικού κεφαλαίου.

- Δεν μπορεί να μην αντιλαμβάνονται ότι αυτό που ζητούν, την ενίσχυση του στρατιωτικού βραχίονα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (της ΔΕΕ), αυτός ο μηχανισμός στοχεύει στα κοινωνικά - εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και λίγο ενδιαφέρει αν το αιματοκύλισμα των λαών θα γίνεται με την αμερικάνικη συμμετοχή ή από αμιγώς ευρωπαϊκές καπιταλιστικές δυνάμεις και μηχανισμούς. - Δεν μπορεί να μη βλέπουν ότι η γραμμή αυτή της συναίνεσης, του κοινωνικού εταιρισμού, των κοινωνικών διαλόγων επέτρεψε να χαθούν σχεδόν αμαχητί σημαντικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης (8ωρο, ΣΣΕ, ασφαλιστικά δικαιώματα κλπ.) και μετέτρεψε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ και αρκετά ακόμη συνδικάτα, σε φορείς των αντιλήψεων και των οραμάτων του κεφαλαίου και της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

***

Τι νόημα μπορεί να έχει σήμερα η παρότρυνση και η προτροπή τις ηγεσίες της "Αυτόνομης Παρέμβασης" "να μην τα στριμώχνουμε όλα στο καλάθι μεταξύ ταξικού και συναινετικού συνδικαλισμού";

Αυτό ακριβώς που δεν μπορεί και δε θέλει να αποδεχτεί η ηγεσία της "Αυτόνομης Παρέμβασης", αυτό ακριβώς αποτελεί την πρώτη αναγκαιότητα για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Να διευρυνθεί, να διογκωθεί, να διαπεράσει από τα πάνω μέχρι τα κάτω η αντιπαράθεση ανάμεσα στην ενότητα δράσης ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό από τη μια και τη γραμμή του συμβιβασμού, της συναίνεσης και της υποταγής από την άλλη.

Η δημιουργία του ΠΑΜΕ, ώριμο τέκνο των σημερινών αναγκών και απαιτήσεων, ήρθε να απαντήσει και να συμβάλει πρωτίστως σε αυτή ακριβώς την ανάγκη.

Και σε αυτό το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο βεβαίως και έχουν θέση όσοι εργαζόμενοι και συνδικαλιστές από τη ΔΑΚΕ, την ΠΑΣΚΕ, την "Αυτόνομη Παρέμβαση" κατανοούν και συμφωνούν με την ανάγκη της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκφραστές, την ανάγκη της ταξικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, που οι συσχετισμοί σήμερα δεν επιτρέπουν να γίνει με φορείς τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος του Συνδικαλιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ