Είναι αλήθεια ότι ένα τέτοιο επιχείρημα υπεράσπισης της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), δε θα ήταν εύκολο να διατυπωθεί ούτε από τις δυνάμεις εξουσίας των κρατών - μελών της. Να λοιπόν που πολιτικές σαν αυτή που προβάλλει η ηγεσία του ΣΥΝ, δεν είναι απλά χρήσιμες στο κατεστημένο, αλλά συμβάλλουν στην αντιμετώπιση των δυσκολιών του, όταν πλέον είναι αυταπόδεικτο ότι δολοφονούν λαούς με τον πόλεμο, αλλά στις λαϊκές μάζες πρέπει να εμφανίζονται ως υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η παραπάνω εκτίμηση σημαίνει ότι η ΕΕ συμμετέχει στον πόλεμο γιατί αποφάσισε να... αυτοκτονήσει. Επομένως κάποιος πρέπει να την προλάβει, να την προστατεύσει και να τη γλιτώσει. Τέτοια υπηρεσία προσφέρει, όχι για την αποφυγή της αυτοκτονίας της ΕΕ, αλλά για την αποφυγή, όσο γίνεται, των λαϊκών αντιδράσεων ενάντιά της.

Η πιο πάνω εκτίμηση της ηγεσίας του ΣΥΝ, δε γίνεται από αφέλεια. Οι κεντρικές πολιτικές επιλογές ενός κόμματος, απαιτούν λαϊκή στήριξη. Αλλωστε βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο για ευρωεκλογές. Επομένως, η επιδίωξη να πειστεί ο λαός ότι η ΕΕ μπορεί να παίξει προοδευτικό ρόλο, απαιτεί την άμβλυνση της αποστροφής που αναπτύσσεται ενάντια σ' αυτήν, με τη συγκάλυψη του πραγματικού ρόλου και του χαρακτήρα της. Σε συνδυασμό με την καλλιέργεια αυταπατών ότι με την ΚΕΠΠΑ θα μετατραπεί σε παράγοντα ειρήνης! Γι' αυτό αναφωνούν: "Το ΝΑΤΟ εκτός από τη Γιουγκοσλαβία, βομβαρδίζει και οποιαδήποτε εναλλακτική λύση ενοποίησης της Ευρώπης"! ("Αυγή" 27/5/99). Ετσι καλούν το λαό να μην εναντιωθεί στην ΕΕ, γιατί ψηφίζοντας το ΣΥΝ, θα συμβάλλει στην προοδευτική στροφή αυτού του αντιδραστικού οργανισμού! Βεβαίως, οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ψήφισαν ομόφωνα και από κοινού με τα άλλα κράτη του ΝΑΤΟ την απόφαση για τον πόλεμο, τον διεξάγουν από κοινού και προσδοκούν οφέλη από το μοίρασμα της λείας. Αν πράγματι τα κράτη - μέλη της ΕΕ ήταν φιλειρηνικά, δε θα ψήφιζαν τον πόλεμο. Η ΕΕ δολοφονεί μαζί με τις ΗΠΑ τους Γιουγκοσλάβους, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πολυεθνικών, με το μοίρασμα των Βαλκανίων.

* * *

Τα κράτη - μέλη της ΕΕ, στο ζήτημα του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας και όχι μόνο, ακολουθούν κοινή εξωτερική πολιτική, η οποία είναι εξίσου αντιδραστική με την εσωτερική, που καθορίζεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη Λευκή Βίβλο, τους δείκτες για την ΟΝΕ. Πρόκειται για πολιτική, που πηγάζει, επίσης, από τον κεφαλαιοκρατικό ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της ΕΕ, η οποία προωθεί και υπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου πολυεθνικού κεφαλαίου, με το ξεζούμισμα των εργαζομένων. Με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, με τις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών τομέων, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και του 8ωρου, την κατεδάφιση των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων, τη σχεδιαζόμενη επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, το ξεκλήρισμα των αγροτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης, τους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση κλπ. Αυτή την πολιτική προωθούν και με την πολιτική των βομβαρδιστικών που στέλνουν οι ευρωατλαντικοί εταίροι ενάντια στους λαούς που αντιστέκονται στον εξανδραποδισμό που επιβάλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.

* * *

Ομως κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να ξεχνά. Και δεν πρέπει να ξεχνά πως μόνον το ΚΚΕ σταθερά, από την αρχή μέχρι σήμερα, προειδοποίησε και συνεχίζει να αγωνίζεται ενάντια στις αρνητικές αυτές εξελίξεις στα πλαίσια της ΕΕ και ουσιαστικά ενάντια στον πόλεμο στα Βαλκάνια. Η ενίσχυσή του είναι ο πιο αποφασιστικός παράγοντας για τα λαϊκά συμφέροντα.

Γιάννης ΖΑΓΓΑΝΑΣ

Οσο περνά ο χρόνος απ' την εκδήλωση της δολοφονικής επίθεσης του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στη Γιουγκοσλαβία, τόσο φαίνεται να εδραιώνεται και να αυξάνει στη χώρα μας η λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυβερνητική πολιτική. Με την εκτίμηση αυτή συμφωνούν πλέον αρκετοί αστοί αναλυτές και τα περισσότερα προεκλογικά γκάλοπ.

Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που δηλώνει ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα διαφορετικό απ' το να συνυπογράφει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα πολέμου, μεγαλώνει τη διάθεση για διαμαρτυρία και αντίσταση.

Ποιος είναι όμως ο δρόμος της πραγματικής, αποτελεσματικής αντίστασης σήμερα; Δεν είναι λίγοι αυτοί που δυσκολεύονται να διακρίνουν τις βασικές διαφορές ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις που ασκούν κριτική στη σημερινή κυβέρνηση.

Η περίπτωση του ΔΗΚΚΙ είναι χαρακτηριστική. Το συγκεκριμένο κόμμα ασκεί κριτική στη σημερινή μορφή της ΕΕ, στο νέο ρόλο του ΝΑΤΟ, στη Συνθήκη του Αμστερνταμ, στη στάση του πρωθυπουργού απέναντι στην επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Στελέχη του συμμετέχουν στην αγωνιστική προσπάθεια του ΠΑΜΕ και ορισμένων αντιπολεμικών συσπειρώσεων.

Δεν υποστηρίζουμε ότι όλα τα παραπάνω δεν έχουν σημασία, ούτε βάζουμε τις ηγεσίες όλων των κομμάτων στο ίδιο τσουβάλι. Ομως πιστεύουμε ότι κάθε λαϊκός αγωνιστής, κάθε ψηφοφόρος θα πρέπει να αναρωτηθεί αν αρκούν αυτές οι διακηρύξεις για τη χάραξη μιας ελπιδοφόρας και ρεαλιστικής διεξόδου προς όφελος των εργαζομένων.

Φτάνουμε λοιπόν στο βασικό ερώτημα: ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ θα πρέπει να κινηθεί ο αγώνας αυτών που θέλουν να αντισταθούν; Η απάντηση του ΔΗΚΚΙ στο κρίσιμο αυτό ερώτημα δίνεται στις θέσεις του για την ΕΕ (28/3/99) και δυστυχώς δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Συγκεκριμένα:

1.Μέσα απ' το σύνολο των στόχων του ΔΗΚΚΙ είναι ολοφάνερη η αδυναμία κατανόησης του ρόλου και του χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού οργανισμού των Βρυξελλών, καθώς και η αυταπάτη για τη δυνατότητα εσωτερικής του μετεξέλιξης προς όφελος των λαών της Ευρώπης.

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά:

"Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η ΕΕ πρέπει να δείξει το κοινωνικό της πρόσωπο, πρέπει να καλύψει το δημοκρατικό έλλειμμα στους θεσμούς της και ότι θα πρέπει να είναι παράγοντας ειρήνης σε όλη την περιοχή της Ευρώπης". Ο κ. Τσοβόλας φαίνεται πως αγνοεί την αντιδραστική φύση του ιμπεριαλισμού, η οποία έχει αποδειχθεί περίτρανα από την ιστορική πείρα. Δεν υπάρχει καμία ουσιαστική πτυχή της κοινοτικής πολιτικής όλα αυτά τα χρόνια που να μην οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η συγκρότηση, η δομή και η λειτουργία της ΕΟΚ και στη συνέχεια της ΕΕ, έχει σαν στόχο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των κοινοτικών μονοπωλίων. Οι οργανισμοί του ιμπεριαλισμού θα είναι πάντα αντιδημοκρατικοί, αντιλαϊκοί και φιλοπόλεμοι, εξαιτίας της αποστολής τους. Αποτελεί επικίνδυνη αυταπάτη για το λαϊκό κίνημα η θέση ότι μπορούν να μετασχηματιστούν προς όφελος των εργαζομένων.

2.Το ΔΗΚΚΙ επιχειρεί να εγκλωβίσει το λαό στο ψευτοδίλλημα επιλογής μεταξύ του αμερικανικού και του κοινοτικού ιμπεριαλισμού.

Διαβάζουμε σε πρόσφατη συνέντευξη του Δημ. Τσοβόλα ("Εθνος" 16/5/99):

"Γιατί θέλουμε η Ευρώπη να προχωρήσει προωθώντας όμως μαζί με τη σύγκλιση των αριθμών και την ενιαία ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική ως απαραίτητο αντίβαρο έναντι της παντοδυναμίας των ΗΠΑ".

Φαίνεται πως οι επιθέσεις του ΝΑΤΟ εναντίον του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας και η προηγούμενη τραγωδία στη Βοσνία, δε δίδαξαν και ιδιαίτερα πράγματα την ηγεσία του ΔΗΚΚΙ. Οι προαναφερθείσες περιπτώσεις είναι αρκετές για να αντιληφθεί κανείς ότι ο ανταγωνισμός των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων πηγαίνει χέρι - χέρι με τη συστράτευσή τους ενάντια στους μικρούς λαούς και στην εργατική τάξη όλων των χωρών. Φυσικά το εργατικό κίνημα προσπαθεί πάντα να αξιοποιήσει τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Δεν μπορεί όμως να έχει την αυταπάτη ότι υπάρχουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που είναι πραγματικοί και προνομιακοί φίλοι του. Η κοινή αμυντική και εξωτερική πολιτική του κοινοτικού ιμπεριαλισμού στρέφεται ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων, μέσα και έξω από την Ευρώπη, π.χ. η αποστολή στρατιωτών των κρατών - μελών της ΕΕ στο μέτωπο της Γιουγκοσλαβίας.

3.Ο κ. Δ. Τσοβόλας θεωρεί ότι η προώθηση της κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της ΕΕ θα συμβάλλει στη θωράκιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Στην εισήγησή του για την ΕΕ αναφερόμενος στην ανάγκη διαχωρισμού της εθνικής πολιτικής για την ΕΕ, με την πολιτική της χώρας, που αφορά συνολικά την Ευρώπη, τόνισε ότι αυτό είναι αναγκαίο μέχρι τότε που "η ΕΕ θα αποκτήσει ενιαία αμυντική πολιτική, της οποίας καίριο στοιχείο θα είναι η κατοχύρωση των εξωτερικών συνόρων των κρατών - μελών έναντι τρίτων μη μελών".

Εκτός απ' όσα αναφέραμε προηγουμένως πιστεύουμε ότι μια ματιά στην πρόσφατη ιστορική εμπειρία των ελληνοτουρκικών σχέσεων (Ιμια, Συμφωνία Μαδρίτης, "S-300" κλπ.) καθώς και στην πορεία του Κουρδικού και του Κυπριακού, θα βοηθούσε τον πρόεδρο του ΔΗΚΚΙ να αντιληφθεί ποια ήταν και θα είναι η στάση της ΕΕ απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Σε κάθε περίπτωση η προσδοκία ότι ο λύκος θα αποδειχθεί καλός φύλακας για τα πρόβατα, μάλλον δεν είναι ρεαλιστική...

4.Το ΔΗΚΚΙ ζητά επιτάχυνση της εφαρμογής κοινών πολιτικών της ΕΕ.Παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα των θέσεών του, για να μη νομίσει ο αναγνώστης ότι υπερβάλλουμε:

"Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ ότι πρέπει να προηγηθεί η εμβάθυνση όλων των πολιτικών για τα σημερινά μέλη της ΕΕ, πριν επεκταθεί η Ευρ. Ενωση σε νέα διεύρυνση".

Στο ίδιο κείμενο ο πρόεδρος του ΔΗΚΚΙ κάνει και τη διαπίστωση ότι σε οικονομικό επίπεδο η ΕΕ έχει μόνο μια κοινή πολιτική, την Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), γεγονός που το θεωρεί αρνητικό.

Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε πλήθος κοινών πολιτικών της ΕΕ όπως της Λευκής Βίβλου για την εργασία, της ΟΝΕ, του νέου ρόλου της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας.

Το κύριο ζήτημα όμως είναι η αυταπάτη του ΔΗΚΚΙ ότι μπορούν να υπάρξουν κοινές πολιτικές του κοινοτικού ιμπεριαλισμού, σε φιλολαϊκή και προοδευτική κατεύθυνση.

Στις ερχόμενες εκλογές, λοιπόν, ο εργαζόμενος που θέλει να στείλει με την ψήφο του μήνυμα αντίστασης και διαμαρτυρίας, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά. Θα ενισχύσει εκλογικά δυνάμεις που αρθρώνουν έναν αντιφατικό λόγο, που καλλιεργούν αυταπάτες, που ρίχνουν άσφαιρα πυρά;

Η θα ενισχύσει το ΚΚΕ, που με αγωνιστική συνέπεια και ιστορική σταθερότητα δίνει τη μάχη, με ξεκάθαρο αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό;

Η εκλογική και πολιτική ενίσχυση του ΚΚΕ θα συμβάλλει επίσης σε θετικές διεργασίες μέσα στις γραμμές δυνάμεων, όπως αυτής του ΔΗΚΚΙ, για το ξεπέρασμα αυταπατών, ταλαντεύσεων και λαθεμένων αντιλήψεων σχετικά με τον προσανατολισμό του λαϊκού κινήματος. Θα διευκολύνει την προσπάθεια για το χτίσιμο ενός πλατιού λαϊκού μετώπου αντιιμπεριαλιστικής πάλης στα χρόνια που έρχονται.

Μάκης ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ