Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με την επίσκεψή του στο Κόσσοβο στις 27 του περασμένου Ιούλη, θέλησε, ή του ζήτησαν, να συνεισφέρει και αυτός στην προσπάθεια "νομιμοποίησης" της νέας μεταπολεμικής κατάστασης στην περιοχή. Ποια είναι η νέα κατάσταση, είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, αρκεί να ρίξει μια ματιά στην ειδησεογραφία. Φόνοι και διωγμοί των Σέρβων, μετατροπή του KLA (Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσόβου) σε πολιτική και στρατιωτική αρχή, κατάργηση των συνόρων της σερβικής - τυπικά - επαρχίας με την Αλβανία. Και όλα αυτά, με την ανοχή, αν όχι με τη συνεργασία, των ΝΑΤΟικών δυνάμεων που κατέχουν την περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, θέλει να συμμετέχει σε αυτό το "παιχνίδι" γιο το μοίρασμα της λείας και η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Κόσσοβο, είχε ως στόχο να διακηρύξει αυτή την επιθυμία.

Βέβαια, το μοίρασμα της λείας, είναι πολύ "μεγάλο κόλπο" για τις δυνατότητές της.

Το σχέδιο για το μοίρασμα της βαλκανικής "λείας" και τη δημιουργία του "νέου χάρτη", έχει, όπως συμβαίνει συνήθως, ένα εντυπωσιακό όνομα: "Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη".

Η φιλοσοφία του εγχειρήματος - που δρομολογήθηκε την 1η Απρίλη με πρωτοβουλία του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, με μία συνάντηση της "τρόικας" της ΕΕ με τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών της περιοχής, παρουσιάστηκε στη συνέχεια "επισήμως" στο Συμβούλιο Υπουργών στις 8 Απρίλη, υποστηρίχτηκε ακολούθως ως ιδέα από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον και υιοθετήθηκε τελικά από τους υπουργούς Εξωτερικών των "15", ως κείμενο - σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη Δευτέρα 17 Μάη, στις Βρυξέλλες - συνίσταται κατ' αρχήν στη διαμόρφωση των όρων συμβίωσης και επιβίωσης των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης μετά το τέλος του πολέμου στο Κόσσοβο.

Το "Σύμφωνο Σταθερότητας" ωστόσο, δεν είναι ένα περιβόητο "Σχέδιο Μάρσαλ" για την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, αλλά ο καθορισμός των "κανόνων του παιχνιδιού" στις σχέσεις μεταξύ των χωρών της περιοχής (απαραβίαστο των συνόρων, καλή γειτονία κλπ), αλλά και ο εσωτερικός μετασχηματισμός τους (εκδημοκρατισμός, σεβασμός δικαιωμάτων των μειονοτήτων, οικονομία της αγοράς)... Ετσι τα αναφέρει το "Σύμφωνο", ως προϋπόθεση, προκειμένου να ενταχθούν στη στρατηγική της σταδιακής ενσωμάτωσης των χωρών της περιοχής στις λεγόμενες "ευρωατλαντικές δομές", τη μελλοντική ένταξή τους δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, οι "ισχυροί" μέσα από το Σύμφωνο, φιλοδοξούν και δεν το κρύβουν, να επηρεάσουν κατά το συμφέρον τους την πολιτική κατάσταση στις βαλκανικές χώρας, και έτσι, "ομογενοποιημένες", να τις οδηγήσουν στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Για την υλοποίηση του οικονομικού σκέλους της ανασυγκρότησης (με άλλα λόγια για την εμφάνιση του "καρότου") - η οποία αποτελεί, μαζί με "τον εκδημοκρατισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα" και "τα θέματα ασφαλείας", ένα από τα τρία βασικά αντικείμενα των εργασιών "Συμφώνου" - θα επιφορτιστούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Διεθνής Τράπεζα να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη σύγκληση αργότερα μιας "Διάσκεψης Δωρητών/Χορηγών" που θα χρηματοδοτήσει το εγχείρημα, το κόστος του οποίου βρίσκεται ακόμα στο χώρο της εικοτολογίας και κυμαίνεται από "τουλάχιστον 30 δισ. δολάρια" μέχρι "το πολύ 150 δισ. δολ.". Ολα αυτά τα χρήματα, που δεν κοστίζουν τίποτα όταν είναι απλές διακηρύξεις και δε βγαίνουν από τα θησαυροφυλάκια, "θα" χορηγηθούν, όταν οι χώρες της περιοχής "εκδημοκρατιστούν", με άλλα λόγια αποκτήσουν το απαραίτητο, απόλυτα εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό και μετατραπούν σε "πελάτες" του ΝΑΤΟ και των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών, προκειμένου να "λύσουν" το πρόβλημα της "ασφάλειάς τους". Με πιο απλά ακόμη λόγια, να προκαταβάλουν το "νταβατζιλίκι"... Και μετά έπεται η συνέχεια για τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια στην καθυπόταξη των οικονομιών τους.

Εκτός "παιδιάς", ως προς το πρόγραμμα της ανασυγκρότησης, βρίσκεται η Γιουγκοσλαβία και θα παραμείνει - όπως έχουν καταστήσει επανειλημμένα σαφές Γερμανοί, Αμερικανοί και Βρετανοί πολιτικοί "όσο ο Μιλόσεβιτς βρίσκεται στην εξουσία". Αντίθετα, για το Μαυροβούνιο - που προβλέπεται να συμμετάσχει στο "Σύμφωνο" με το καθεστώς του παρατηρητή - θα υπάρξει "ειδική μέριμνα" οικονομικής υποστήριξης, που θα προσαρμοστεί στις πολιτικές εξελίξεις μετά τον τερματισμό του πολέμου... Εδώ, οι "νικητές" έχουν έτοιμη την επόμενη φωτιά που, αν χρειαστεί, θα την ανάψουν για να αποτελειώσουν τη Γιουγκοσλαβία.

Στο "Σύμφωνο" συμμετέχουν οι 15 χώρες της ΕΕ, οι οκτώ "όμορες" χώρες της Γιουγκοσλαβίας - Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Σλοβενία, Κροατία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία - οι "ενδιαφερόμενες τρίτες χώρες", όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Τουρκία, τα υπόλοιπα μέλη του "G-8" (Καναδάς και Ιαπωνία), καθώς και εκπρόσωποι όλων σχεδόν των διεθνών οργανισμών, πολιτικών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, διαδικασία Ρουαγιαμόν - SECI) και οικονομικών (Διεθνής Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αναπτύξεως κλπ).

Ταυτόχρονα στις "Αρχές" (Κεφάλαιο ΙΙ, Σημείο 9) του "Συμφώνου" εισάγεται για πρώτη φορά ένας νεοτερισμός, που αναφέρεται στο "άμεσο και νόμιμο συμφέρον" κάθε μετέχουσας χώρας για το σεβασμό των αρχών και των δεσμεύσεων του ΟΑΣΕ - όπως π.χ. η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων, η ελευθερία του Τύπου κλπ - στο εσωτερικό της κάθε μίας, δεδομένου, όπως αναφέρεται, ότι αυτά τα ζητήματα "δεν ανήκουν αποκλειστικά στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών, αλλά αποτελούν ένα από τα θεμέλια της διεθνούς τάξης". Με άλλα λόγια, εδώ "νομιμοποιείται" το δικαίωμα της επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών. Και αυτό το δικαίωμα, προφανώς, μπορούν να το ασκήσουν οι ισχυροί.

Η οργάνωση του "Συμφώνου Σταθερότητας" σε διαρκή θεσμό προβλέπεται κατά το πρότυπο της ΔΑΣΕ το 1975 - που μετεξελίχθηκε και μετονομάστηκε σε ΟΑΣΕ - δηλαδή διαρθρώνεται από τρία θεματολογικά "καλάθια", που ονομάζονται "τραπέζια εργασίας" υπό το γενικό "περιφερειακό τραπέζι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης".

Το πρώτο "τραπέζι εργασίας" αφορά τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δεύτερο την οικονομική ανασυγκρότηση και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και το τρίτο "θέματα ασφαλείας", στα οποία - σύμφωνα με το παράρτημα που επισυνάπτεται - συμπεριλαμβάνονται η καταπολέμηση της εγκληματικότητας, η αντιμετώπιση του προβλήματος των προσφύγων, οι περιφερειακοί περιβαλλοντικοί κίνδυνοι, αλλά και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στο στρατιωτικό - αμυντικό τομέα μεταξύ των συμβεβλημένων χωρών.

Πολλοί λοιπόν "κάνουν όρεξη" για να φάνε από αυτά τα "τραπέζια", λίγοι όμως θα δοκιμάσουν τελικά τις "γεύσεις" τους. Και για τους Ελληνες εκπροσώπους της ολιγαρχίας, που τόσα όνειρα κάνουν; Ισως να τους ανταμείψουν με την ελληνική - άλλωστε - παροιμία: "Φάτε μάτια ψάρια..."!

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ

Η προώθηση του διαβόητου "Συμφώνου Σταθερότητας" των ευρωατλαντικών συμμάχων στα Βαλκάνια αποτελεί συνέχεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία και πλαίσιο να συνεχίζονται και να εντείνονται όλων των μορφών οι επεμβάσεις για την προώθηση της "νέας τάξης" στην ευρύτερη περιοχή. Η στρατιωτική βία και η μόνιμη παρουσία κατοχικού ΝΑΤΟικού στρατού είναι επίσης ένα μέσο συμβολής στην καταλήστευση των λαών και την υποδούλωσή τους στον ευρωατλαντισμό, για να διαμοιράζουν τα μονοπώλια την πολύπαθη περιοχή και να δημιουργούν βάσεις και προϋποθέσεις για την προώθηση της ίδιας στρατηγικής εκμετάλλευσης και άλλων εδαφών και λαών προς ανατολάς. Η "Ευρασία", λόγω ενεργειακών πηγών και δρόμων, αλλά και πηγών πρώτων υλών, βρίσκεται στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών για μοίρασμα.

Η κυβέρνηση, ικανοποιώντας τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, "φιλοδοξεί να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο στην προώθηση του συμφώνου για τη "Σταθερότητα στα Βαλκάνια", εντείνοντας τον ανταγωνισμό της με την Ιταλία και την Τουρκία στην περιοχή. Ηδη, έχει πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση της μελέτης των προβλημάτων ανοικοδόμησης των Βαλκανίων και μέσα σε αυτά τα πλαίσια επιδιώκει την προώθηση του ελληνικού κεφαλαίου στη μοιρασιά"(1).

Μέσα από τη σχέση με το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο, η ελληνική ολιγαρχία προσδοκά να αποκομίσει οφέλη, αυξάνοντας τα κέρδη της και δυναμώνοντας την εξουσία της. Αυτό καθόρισε τη συμμετοχή της κυβέρνησης στον πόλεμο. Ετσι "επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο η αναφορά του Προγράμματος του ΚΚΕ, που ψηφίστηκε στο 15ο Συνέδριο, ότι "η ελληνική ολιγαρχία διατηρεί στενούς δεσμούς και με τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα. Φιλοδοξεί να παίξει ρόλο διαμεσολαβητή ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΝΑΤΟ, από τη μια, και τις χώρες των Βαλκανίων και της Μεσογείου, από την άλλη. Να δυναμώσει την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική παρουσία της στην περιοχή. Οι επιδιώξεις αυτές την καθιστούν πιο πρόθυμη να συμμετέχει στα ιμπεριαλιστικά επεκτατικά σχέδια".

Οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης είναι ιστορικές (... ) Στην απόφαση συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο, αντανακλάται και η επιθετική στάση του πιο σκληρού πυρήνα του μεγάλου κεφαλαίου της χώρας μας, που επιδιώκει να δράσει στις αγορές της Βαλκανικής και ευρύτερα". (2)

Οι ίδιοι λόγοι βρίσκονται πίσω από την αποδοχή της Συμφωνίας του "G-8", τη συμμετοχή στην προώθηση του "Συμφώνου Σταθερότητας", αλλά και της διεκδίκησης από τους ευρωατλαντικούς της εταίρους να οριστεί η Θεσσαλονίκη ως έδρα της διαβόητης ανασυγκρότησης των Βαλκανίων. "Το λεγόμενο "Σύμφωνο Σταθερότητας" είναι διανομή σε βάρος των λαών των Βαλκανίων, συνιστά την πιο κραυγαλέα μορφή εκβιασμού. Η παρουσία του ΝΑΤΟ σε όλες αυτές τις ρυθμίσεις που προβλέπει το Σύμφωνο είναι κυρίαρχη. Η οικονομική και πολιτική κατάσταση μπαίνει κάτω από τον άμεσο έλεγχο των ιμπεριαλιστικών κυβερνήσεων και οργανισμών, όπως του ΔΝΤ, της "Παγκόσμιας Τράπεζας", της "Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων" και της "Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης".

Η ΚΕ εκτιμά ότι η πραγματική "βαλκανιοποίηση" τώρα αρχίζει. Οι όροι που περιλαμβάνει το Σύμφωνο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Υπαγορεύουν πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις στις χώρες αυτές, από τον τρόπο διοργάνωσης των εκλογών, μέχρι και το άνοιγμα χωρίς κανέναν έλεγχο των αγορών τους στο εξωτερικό εμπόριο και στο μονοπωλιακό κεφάλαιο με ένα υποχρεωτικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων κλπ.

Εκβιάζεται ανοιχτά ο κατεστραμμένος, από τους εγκληματικούς βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, ηρωικός λαός της ΟΔ Γιουγκοσλαβίας, να ανατρέψει την πολιτική του ηγεσία, για να ανοικοδομήσει τη ρημαγμένη του χώρα και καλείται απροκάλυπτα η Δημοκρατία του Μαυροβουνίου να διαφοροποιηθεί και να αποτελέσει έναν από τους μοχλούς υποταγής της Γιουγκοσλαβίας στις ορέξεις των ιμπεριαλιστών. Η ανεξέλεγκτη δράση του λεγόμενου "Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσυφοπεδίου" (ΑΣΚ), κάτω από τις φτερούγες του ΝΑΤΟ, δείχνει καθαρά τι είδους ειρήνη θέλουν οι ιμπεριαλιστές σ' όλα τα Βαλκάνια (...)

Η ΝΔ έχει υιοθετήσει πλήρως την ιμπεριαλιστική συμφωνία, σιγοντάρει την παρουσία ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, αντιπολιτεύεται για κομματικούς λόγους την κυβέρνηση για το ύψος των όποιων ανταλλαγμάτων αυτή εξασφάλισε ή δεν πέτυχε.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ κυρίως, αλλά και το ΔΗΚΚΙ, δεν αντιπαλεύουν τη ΝΑΤΟική παρουσία στα Βαλκάνια. Δε ζητούν την επιστροφή του ελληνικού στρατιωτικού τμήματος, εγκρίνουν τη διεκδίκηση να αποτελέσει η Θεσσαλονίκη το κέντρο "της ανασυγκρότησης" των Βαλκανίων. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η "ανασυγκρότηση" είναι ενταγμένη πλήρως στο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και στην πολιτική της βίαιης επιβολής αναδιαρθρώσεων, που θα πλήξουν ακόμα πιο πολύ τους δοκιμαζόμενους λαούς της Βαλκανικής. Δε δίνουν βάρος να ισχυροποιηθεί και στις νέες συνθήκες το κίνημα κατά του ΝΑΤΟ και του πολέμου". (3)

Σ.

1,2,3. Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, "Για τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και τις εξελίξεις μετά την επιβολή της Συμφωνίας του G - 8", ("Ρ", 18/7/99).