Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης με την επίσκεψή του στο Κόσσοβο στις 27 του περασμένου Ιούλη, θέλησε, ή του ζήτησαν, να συνεισφέρει και αυτός στην προσπάθεια "νομιμοποίησης" της νέας μεταπολεμικής κατάστασης στην περιοχή. Ποια είναι η νέα κατάσταση, είναι εύκολο να το διαπιστώσει κανείς, αρκεί να ρίξει μια ματιά στην ειδησεογραφία. Φόνοι και διωγμοί των Σέρβων, μετατροπή του KLA (Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσσόβου) σε πολιτική και στρατιωτική αρχή, κατάργηση των συνόρων της σερβικής - τυπικά - επαρχίας με την Αλβανία. Και όλα αυτά, με την ανοχή, αν όχι με τη συνεργασία, των ΝΑΤΟικών δυνάμεων που κατέχουν την περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση, λοιπόν, θέλει να συμμετέχει σε αυτό το "παιχνίδι" γιο το μοίρασμα της λείας και η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Κόσσοβο, είχε ως στόχο να διακηρύξει αυτή την επιθυμία.

Βέβαια, το μοίρασμα της λείας, είναι πολύ "μεγάλο κόλπο" για τις δυνατότητές της.

Το σχέδιο για το μοίρασμα της βαλκανικής "λείας" και τη δημιουργία του "νέου χάρτη", έχει, όπως συμβαίνει συνήθως, ένα εντυπωσιακό όνομα: "Σύμφωνο Σταθερότητας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη".

Η φιλοσοφία του εγχειρήματος - που δρομολογήθηκε την 1η Απρίλη με πρωτοβουλία του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, Γιόσκα Φίσερ, με μία συνάντηση της "τρόικας" της ΕΕ με τους υπουργούς Εξωτερικών των χωρών της περιοχής, παρουσιάστηκε στη συνέχεια "επισήμως" στο Συμβούλιο Υπουργών στις 8 Απρίλη, υποστηρίχτηκε ακολούθως ως ιδέα από τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον και υιοθετήθηκε τελικά από τους υπουργούς Εξωτερικών των "15", ως κείμενο - σχέδιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη Δευτέρα 17 Μάη, στις Βρυξέλλες - συνίσταται κατ' αρχήν στη διαμόρφωση των όρων συμβίωσης και επιβίωσης των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης μετά το τέλος του πολέμου στο Κόσσοβο.

Το "Σύμφωνο Σταθερότητας" ωστόσο, δεν είναι ένα περιβόητο "Σχέδιο Μάρσαλ" για την οικονομική ανασυγκρότηση της περιοχής, για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, αλλά ο καθορισμός των "κανόνων του παιχνιδιού" στις σχέσεις μεταξύ των χωρών της περιοχής (απαραβίαστο των συνόρων, καλή γειτονία κλπ), αλλά και ο εσωτερικός μετασχηματισμός τους (εκδημοκρατισμός, σεβασμός δικαιωμάτων των μειονοτήτων, οικονομία της αγοράς)... Ετσι τα αναφέρει το "Σύμφωνο", ως προϋπόθεση, προκειμένου να ενταχθούν στη στρατηγική της σταδιακής ενσωμάτωσης των χωρών της περιοχής στις λεγόμενες "ευρωατλαντικές δομές", τη μελλοντική ένταξή τους δηλαδή στην Ευρωπαϊκή Ενωση και στο ΝΑΤΟ. Με άλλα λόγια, οι "ισχυροί" μέσα από το Σύμφωνο, φιλοδοξούν και δεν το κρύβουν, να επηρεάσουν κατά το συμφέρον τους την πολιτική κατάσταση στις βαλκανικές χώρας, και έτσι, "ομογενοποιημένες", να τις οδηγήσουν στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Για την υλοποίηση του οικονομικού σκέλους της ανασυγκρότησης (με άλλα λόγια για την εμφάνιση του "καρότου") - η οποία αποτελεί, μαζί με "τον εκδημοκρατισμό, τα ανθρώπινα δικαιώματα" και "τα θέματα ασφαλείας", ένα από τα τρία βασικά αντικείμενα των εργασιών "Συμφώνου" - θα επιφορτιστούν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Διεθνής Τράπεζα να αναλάβουν πρωτοβουλία για τη σύγκληση αργότερα μιας "Διάσκεψης Δωρητών/Χορηγών" που θα χρηματοδοτήσει το εγχείρημα, το κόστος του οποίου βρίσκεται ακόμα στο χώρο της εικοτολογίας και κυμαίνεται από "τουλάχιστον 30 δισ. δολάρια" μέχρι "το πολύ 150 δισ. δολ.". Ολα αυτά τα χρήματα, που δεν κοστίζουν τίποτα όταν είναι απλές διακηρύξεις και δε βγαίνουν από τα θησαυροφυλάκια, "θα" χορηγηθούν, όταν οι χώρες της περιοχής "εκδημοκρατιστούν", με άλλα λόγια αποκτήσουν το απαραίτητο, απόλυτα εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό και μετατραπούν σε "πελάτες" του ΝΑΤΟ και των αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών, προκειμένου να "λύσουν" το πρόβλημα της "ασφάλειάς τους". Με πιο απλά ακόμη λόγια, να προκαταβάλουν το "νταβατζιλίκι"... Και μετά έπεται η συνέχεια για τα αμερικανικά και ευρωπαϊκά μονοπώλια στην καθυπόταξη των οικονομιών τους.

Εκτός "παιδιάς", ως προς το πρόγραμμα της ανασυγκρότησης, βρίσκεται η Γιουγκοσλαβία και θα παραμείνει - όπως έχουν καταστήσει επανειλημμένα σαφές Γερμανοί, Αμερικανοί και Βρετανοί πολιτικοί "όσο ο Μιλόσεβιτς βρίσκεται στην εξουσία". Αντίθετα, για το Μαυροβούνιο - που προβλέπεται να συμμετάσχει στο "Σύμφωνο" με το καθεστώς του παρατηρητή - θα υπάρξει "ειδική μέριμνα" οικονομικής υποστήριξης, που θα προσαρμοστεί στις πολιτικές εξελίξεις μετά τον τερματισμό του πολέμου... Εδώ, οι "νικητές" έχουν έτοιμη την επόμενη φωτιά που, αν χρειαστεί, θα την ανάψουν για να αποτελειώσουν τη Γιουγκοσλαβία.

Στο "Σύμφωνο" συμμετέχουν οι 15 χώρες της ΕΕ, οι οκτώ "όμορες" χώρες της Γιουγκοσλαβίας - Αλβανία, ΠΓΔΜ, Βοσνία - Ερζεγοβίνη, Σλοβενία, Κροατία, Ουγγαρία, Ρουμανία και Βουλγαρία - οι "ενδιαφερόμενες τρίτες χώρες", όπως οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Τουρκία, τα υπόλοιπα μέλη του "G-8" (Καναδάς και Ιαπωνία), καθώς και εκπρόσωποι όλων σχεδόν των διεθνών οργανισμών, πολιτικών (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΟΑΣΕ, Συμβούλιο της Ευρώπης, διαδικασία Ρουαγιαμόν - SECI) και οικονομικών (Διεθνής Τράπεζα, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Αναπτύξεως κλπ).

Ταυτόχρονα στις "Αρχές" (Κεφάλαιο ΙΙ, Σημείο 9) του "Συμφώνου" εισάγεται για πρώτη φορά ένας νεοτερισμός, που αναφέρεται στο "άμεσο και νόμιμο συμφέρον" κάθε μετέχουσας χώρας για το σεβασμό των αρχών και των δεσμεύσεων του ΟΑΣΕ - όπως π.χ. η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των μειονοτήτων, η ελευθερία του Τύπου κλπ - στο εσωτερικό της κάθε μίας, δεδομένου, όπως αναφέρεται, ότι αυτά τα ζητήματα "δεν ανήκουν αποκλειστικά στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών, αλλά αποτελούν ένα από τα θεμέλια της διεθνούς τάξης". Με άλλα λόγια, εδώ "νομιμοποιείται" το δικαίωμα της επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις των κρατών. Και αυτό το δικαίωμα, προφανώς, μπορούν να το ασκήσουν οι ισχυροί.

Η οργάνωση του "Συμφώνου Σταθερότητας" σε διαρκή θεσμό προβλέπεται κατά το πρότυπο της ΔΑΣΕ το 1975 - που μετεξελίχθηκε και μετονομάστηκε σε ΟΑΣΕ - δηλαδή διαρθρώνεται από τρία θεματολογικά "καλάθια", που ονομάζονται "τραπέζια εργασίας" υπό το γενικό "περιφερειακό τραπέζι της Νοτιοανατολικής Ευρώπης".

Το πρώτο "τραπέζι εργασίας" αφορά τον εκδημοκρατισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δεύτερο την οικονομική ανασυγκρότηση και τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις και το τρίτο "θέματα ασφαλείας", στα οποία - σύμφωνα με το παράρτημα που επισυνάπτεται - συμπεριλαμβάνονται η καταπολέμηση της εγκληματικότητας, η αντιμετώπιση του προβλήματος των προσφύγων, οι περιφερειακοί περιβαλλοντικοί κίνδυνοι, αλλά και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης στο στρατιωτικό - αμυντικό τομέα μεταξύ των συμβεβλημένων χωρών.

Πολλοί λοιπόν "κάνουν όρεξη" για να φάνε από αυτά τα "τραπέζια", λίγοι όμως θα δοκιμάσουν τελικά τις "γεύσεις" τους. Και για τους Ελληνες εκπροσώπους της ολιγαρχίας, που τόσα όνειρα κάνουν; Ισως να τους ανταμείψουν με την ελληνική - άλλωστε - παροιμία: "Φάτε μάτια ψάρια..."!

Δημήτρης ΜΗΛΑΚΑΣ