Το άκουσμα του ονόματος "Ν. Πλουμπίδης" φέρνει στη σκέψη τη μορφή του κομμουνιστή - λαϊκού αγωνιστή, με την ανιδιοτελή στάση ακόμη και μπροστά στην πιο μεγάλη δοκιμασία της ζωής. Οι συνθήκες της περιόδου ήταν τόσο αντίξοες για το Κόμμα και τον ίδιο, που αναγκαστικά βρέθηκε να δίνει μόνος τη μάχη υπεράσπισης των κομμουνιστικών ιδανικών, αφήνοντας πίσω του το ιδανικότερο, ίσως, παράδειγμα για το πώς πρέπει να στέκει μπροστά στον ταξικό εχθρό, ο αληθινός ιδεολόγος, το αληθινό μέλος του ΚΚΕ, με την πίστη στους σκοπούς της πάλης της εργατικής τάξης, ανεξάρτητα και πέρα από τις όποιες αναποδιές - που δεν είναι και έξω από την ανθρώπινη φύση και δράση - βρεθούν στο δρόμο του, προκειμένου να στήσουν ανυπέρβλητα εμπόδια ή και να κλονίσουν συνειδήσεις. Κάποιοι βεβαίως παρουσιάζουν τον Πλουμπίδη ως την τραγική φιγούρα ενός ανθρώπου που βρέθηκε στο εδώλιο του κατηγορουμένου και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα, κυνηγημένος από εχθρούς, φίλους και συντρόφους, μα προπαντός από την ίδια την καθοδήγηση του Κόμματος. Και το κάνουν έχοντας προσπεράσει πλέον τον ίδιο δρόμο, μα με αλλοιωμένη τη συνείδηση και κλονισμένη την πίστη στην υπόθεση του λαού και προπαντός χωρίς ίχνος από το προτέρημα της ανιδιοτέλειας του αγωνιστή. Μόνο που γι' αυτό ακριβώς το σύστημα όχι μόνο καραδοκεί, αλλά στήνει παγίδες και δόκανα για να λυγίσει, να "σπάσει" και να χρησιμοποιήσει σε βάρος του λαϊκού κινήματος όσο μπορεί τους συμβιβασμένους. Δόκανα και παγίδες όπου ο Πλουμπίδης όχι μόνο δεν έπεσε, αλλά προσπερνώντας τες έγινε παράδειγμα θέλησης και αποφασιστικότητας στην πάλη για τη νέα κοινωνία. Αυτοί που συνεχίζουν να ακολουθούν την πορεία των ιδανικών του μέσα από το παράδειγμά του βλέπουν τον κομμουνιστή. Κι εκείνοι που έχουν ξεκόψει από το δρόμο του ταξικού επαναστατικού αγώνα, βρίσκουν στην περίπτωσή του το άλλοθι της υποχώρησής τους. Θέλουν από τον αγωνιστή Πλουμπίδη να θεμελιώσουν την αντίστροφη πορεία τους. Και το κυριότερο να εμφανίζουν τη θεμελιακή αρχή της διαλεκτικής σχέσης της ηγεσίας με τη βάση και του Κόμματος, με το λαό, σαν μια ανειρήνευτη αντίθεση. Δεν είναι τυχαίο. Ξέρουν καλά πως η διάρρηξη αυτής της σχέσης, θολώνει το τοπίο στην πορεία προς τα μπρος. Αυτό που κάθε φορά "χτυπάνε" τα σφυριά της αντιπαράθεσης είναι η καθοδήγηση. Και την αξιοποιεί καλά ο αντίπαλος αυτή τη μέθοδο.

Στην πραγματικότητα, το πώς θα δει κανείς τον Πλουμπίδη εξαρτάται από τις επιλογές ζωής που κάνει και αυτό ισχύει ως το θάνατο. Τι είναι αντικειμενικά αληθινό απ' όλα όσα έχουν λεχθεί και έχουν γραφτεί ώστε να γίνεται πραγματική η προσέγγιση αυτού του ανθρώπου; Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Τη δίνει η ίδια η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης. Το προς τα πού τραβάει η ανθρωπότητα. Τη δίνει ο ίδιος ο Πλουμπίδης με τη στάση του και το παράδειγμα του αγωνιστή, χωρίς τίποτε το διαφορετικό που να τον κάνουν να ξεχωρίσει απ' όλους τους άλλους αγωνιστές, ώστε να αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση.

Πολλά έχουν γραφτεί γύρω από την υπόθεση Πλουμπίδη, τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, αλλά και για την ηρωική του στάση. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 45 χρόνων από την εκτέλεσή του έχει μεγάλη αξία να "σπάσουμε" τη σιωπή γύρω από το ρόλο που έπαιξε σ' αυτήν ο ταξικός εχθρός, το ντόπιο και ξένο κατεστημένο, με τα όργανα εξουσίας του. Το ελληνικό κράτος εμφανίζεται στην τότε εποχή και στις τότε συνθήκες απλώς στο ρόλο του αστυνομικού οργάνου, που καταδιώκει και συλλαμβάνει τον Πλουμπίδη, στο ρόλο του δικαστικού οργάνου που τον δικάζει και στο ρόλο του εκτελεστικού αποσπάσματος που τον εκτελεί. Η εικόνα αυτή του κράτους το αθωώνει για το έγκλημα που διέπραξε. Εμφανίζεται να εκτελεί λειτουργίες στα πλαίσια της κυριαρχίας της τάξης της οποίας είναι μοχλός εξουσίας, έστω κι αν αυτή χαρακτηρίζεται αντιδημοκρατική. Ο ρόλος του στη σπίλωση του Πλουμπίδη έχει αποκρυβεί εντελώς. Το σπουδαιότερο, έχουν αποκρυβεί εντελώς βασικές δραστηριότητες των οργάνων του ενάντια στο ΚΚΕ, χάριν της κατασταλτικής, που προβάλλεται ιδιαιτέρως, λες και είναι η μόνη.

Τιμώντας τη μνήμη του Ν. Πλουμπίδη, θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε πλευρές της ενοχής του τότε καθεστώτος, αλλά και των μεθόδων που χρησιμοποιούσε για να εξολοθρεύσει το ΚΚΕ.

Το Μάρτη του 1949, διαρκούντος του εμφυλίου πολέμου, οι διωκτικές αρχές του κράτους καταφέρνουν ισχυρότατο χτύπημα στις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ στην Αθήνα. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρίσκεται και ο αρχηγός του παράνομου μηχανισμού του Κόμματος Στέργιος Αναστασιάδης, μέλος του ΠΓ από το 7ο Συνέδριο. Από κει και στο εξής - μέχρι τον ερχομό του Μπελογιάνη το καλοκαίρι του '50 - επικεφαλής της παράνομης κομματικής δουλιάς τίθεται ο Ν. Πλουμπίδης, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Μια προσεκτική μελέτη του δημοσιευμένου ιστορικού υλικού της εποχής για την οποία συζητάμε, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, πέραν των άλλων, οι κρατικές υπηρεσίες δίωξης του κομμουνισμού - με την άμεση καθοδήγηση των Αμερικανών - είχαν τελειοποιήσει τις μεθόδους αντιμετώπισης της δράσης του ΚΚΕ. Δίπλα στον ωμό και πρωτόγονο αντικομμουνισμό, χρησιμοποιούσαν και τη ραφιναρισμένη αντικομμουνιστική - ψυχολογική προπαγάνδα. Εκμεταλλεύονταν στο έπακρο την ήττα που είχε υποστεί το κίνημα και το Κόμμα στον εμφύλιο και αξιοποιούσαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό πολιτικοϊδεολογικές διαφορές και τριβές που εμφανίζονταν στο εσωτερικό του. Είχαν συνειδητοποιήσει ότι η αντιμετώπιση ενός κόμματος και μιας ιδεολογίας που εξέφραζε κοινωνικές αναγκαιότητες και είχε πλατιά επιρροή, δεν ήταν δυνατή με τη χρησιμοποίηση μόνο κατασταλτικών μέτρων, αλλά χρειαζόταν, ταυτόχρονα, μακροχρόνια δουλιά ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής υπονόμευσης.

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση του Πλουμπίδη, μέχρι τη σύλληψή του από την Ασφάλεια, έγινε με την επιστολή του για τον Νίκο Μπελογιάννη, το Μάρτη του '52. Από κει και μετά τα ίχνη του χάνονται. Ούτε ο κομματικός ραδιοσταθμός κάνει καμιά αναφορά σ' αυτόν. Μόνο στον Τύπο εμφανίζονται κατά καιρούς δημοσιεύματα - υποβολιμαία από τις Υπηρεσίες Δίωξης του κομμουνισμού και ενταγμένα στα πλαίσια του ψυχολογικού πολέμου - που λένε ότι εθεάθη σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος αυτός περνούσε τις πιο δύσκολες στιγμές της παράνομης επαναστατικής του ζωής. Ο κομματικός μηχανισμός που καθοδηγούσε είχε συντριβεί. Επαφή με το Κόμμα, στο εξωτερικό, δεν είχε. Τα μέσα συντήρησής του είχαν εκμηδενιστεί και οι χώροι διαμονής του είχαν περιοριστεί σε σημείο απελπισίας. Σύντροφός του, μόνιμος, η αρρώστεια που του κατέτρωγε τα σωθικά. Και δίπλα σ' αυτήν είχε προστεθεί η αδράνεια, που είναι θάνατος για έναν άνθρωπο ο οποίος σ' όλη του τη ζωή μόνο δρούσε.

Τελικά ο Ν. Πλουμπίδης θα συλληφθεί στις 25 Νοέμβρη 1952, σύμφωνα με τις επίσημες ανακοινώσεις των αρχών, στο σπίτι που διέμενε, στην οδό Πρεβέζης 14, στον Κολωνό. Οι εφημερίδες ανακοινώνουν το γεγονός αυθημερόν με έκτακτα παραρτήματα. Το ίδιο και το ραδιόφωνο. Την επομένη, 26 Νοέμβρη η είδηση της σύλληψης θα κοσμεί τις πρώτες σελίδες του Τύπου, ενώ τα ρεπορτάζ θα είναι αναλυτικότερα. Ο συλληφθείς εμφανίζεται στα δημοσιεύματα ως εκπρόσωπος της ηγεσίας του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Από τα δημοσιεύματα αυτά έχει αξία να κρατήσουμε τα εξής στοιχεία:

- Η Ασφάλεια και οι Υπηρεσίες Δίωξης του κομμουνισμού, ενώ ανακοινώνουν τη σύλληψη του Πλουμπίδη στον Τύπο, αποφεύγουν τις επίσημες περαιτέρω δηλώσεις επί του θέματος. "Λεπτομέρειαι επί των συνθηκών της συλλήψεώς του θα ανακοινωθούν εν καιρώ" δηλώνει στους δημοσιογράφους τη μέρα της σύλληψης ο υπουργός των Εσωτερικών Π. Λυκουρέζος. Είναι φανερό ότι η στάση αυτή αποτελεί προϊόν μεθόδευσης. Μέγιστη δεν απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι οι διαρροές πληροφοριών προς τις εφημερίδες δίνουν και παίρνουν.

- Στον Τύπο διοχετεύονται δημοσιεύματα κατευθυνόμενα από την Ασφάλεια που εμφανίζουν τον Πλουμπίδη, από τη μια να είναι ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στην Ελλάδα κι από την άλλη να βρίσκεται σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία, έτοιμος δε να προβεί σε αποκαλύψεις εις βάρος της. Συγκεκριμένα:

- Αναδημοσιεύονται οι δηλώσεις που είχε κάνει ο Πανόπουλος στις 22 Μάρτη του 1952 με αφορμή την επιστολή Πλουμπίδη για τον Μπελογιάννη και την αμφισβήτηση της γνησιότητάς της από το ΚΚΕ. Ετσι υπενθυμίζεται προς πάσα κατεύθυνση το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι αρχές δίωξεις του κομμουνισμού χειρίζονται την υπόθεση Πλουμπίδη και το ΚΚΕ.

- Δίνεται βιογραφικό της δράσης του Πλουμπίδη από την Ασφάλεια στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται: "Κατά τη διάρκεια του ελληνο - ιταλικού πολέμου ο Πλουμπίδης έλαβε την αντίθετον προς τον Ζαχαριάδην θέσιν έναντι του πολέμου και έρριψε το σύνθημα "πόλεμος εναντίον πολέμου". Διά τη θέσιν του αυτήν έναντι του πολέμου, ο Ζαχαριάδης κατά το 7ο Συνέδριον του ΚΚΕ, το 1945, του έκαμε δριμυτάτην κριτικήν, παρά ταύτα εξελέγη εκ νέου μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ". Με άλλα λόγια επιχειρείται να στοιχειοθετηθεί πειστικά ο ισχυρισμός ότι ο Πλουμπίδης βρισκόταν σε σύγκρουση με την κομματική ηγεσία και μάλιστα χρόνια πριν, αλλά επειδή είχε ισχυρή επιρροή στην κομματική βάση ο Ζαχαριάδης δεν μπόρεσε να απαλλαγεί απ' αυτόν, παρόλο που το επιχείρησε.

- Τέλος καθ' υπόδειξη της Ασφάλειας ο Τύπος σχολιάζει ως εξής την υπόθεση της σύλληψης του Πλουμπίδη: "Αι αστυνομικαί αρχαί αναμένουν ότι ο Πλουμπίδης μετά τη συλληψίν του θα προβή εις ομολογίας εις βάρος του Ζαχαριάδη, αι οποίαι - κατά την αστυνομίαν - θα είναι συντριπτικαί διά τον Ζαχαριάδη και θα κρίνουν την τύχην του τελευταίου ως αρχηγού του ΚΚΕ" (Βλέπε: "Προοδευτική Αλλαγή" και άλλες εφημερίδες, 26/11/1952).

Είναι φανερό ότι η Ασφάλεια αφήνει να εννοηθεί ότι στην ουσία έχει στα χέρια της τις "ομολογίες Πλουμπίδη" κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Πώς ήταν όμως δυνατόν οι ομολογίες ενός κομμουνιστή συλληφθέντος από τις διωκτικές αρχές να "κρίνουν την τύχη του Ζαχαριάδη ως αρχηγού του ΚΚΕ"; Για να μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο - αν υποθέσουμε ότι ο Πλουμπίδης θα προέβαινε στις ομολογίες που υποσχόταν η Ασφάλεια - θα έπρεπε το αστικό κράτος να είναι σε θέση να επηρεάσει - ιδεολογικά, πολιτικά και με άλλους τρόπους - ευρύτερες δυνάμεις του Κόμματος, τόσο σε επίπεδο ηγεσίας, όσο και σε επίπεδο βάσης, τις οποίες μπορούσε να θέσει σε κίνηση κατά του Ν. Ζαχαριάδη και του ηγετικού πυρήνα που βρισκόταν γύρω του. Ασφαλώς ένα ευρύτερο σχέδιο καταλυτικών παρεμβάσεων στα εσωτερικά του ΚΚΕ υπήρχε από τον ταξικό αντίπαλο και τις υπηρεσίες του, οι οποίες σκόπιμα εντάσσουν τον Πλουμπίδη σ' αυτό, εμφανίζοντάς τον ούτε λίγο - ούτε πολύ ως άνθρωπό τους, για να σπείρουν σύγχυση στο Κόμμα και την ηγεσία του.

Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σημασία αυτής της τακτικής απέναντι στο ΚΚΕ, θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι ο ταξικός αντίπαλος και οι ειδικές υπηρεσίες του με τη βοήθεια των Αμερικανών μελετούσαν προσεκτικά τις εσωτερικές τριβές που κατά καιρούς εμφανίζονταν στο Κόμμα και τις διόγκωναν με μεγάλη επιδεξιότητα. Οι αρχές δίωξης του κομμουνισμού και οι υπηρεσίες ψυχολογικού - αντικομμουνιστικού πολέμου γνώριζαν τις συγκρούσεις στο εσωτερικό του ΚΚΕ το 1950, με τις γνωστές πλατφόρμες του Παρτσαλίδη, του Καραγιώργη και του Βαφειάδη, αξιοποιούσαν τις απόψεις που είχαν διατυπώσει αυτά τα ηγετικά στελέχη, καθώς και τις προσωπικές επιθέσεις που είχαν εξαπολύσει κατά του Ν. Ζαχαριάδη. Ετσι υπολόγιζαν ότι το αντιηγετικό πολιτικο - ιδεολογικό ρεύμα στο ΚΚΕ ήταν υπαρκτό και γι' αυτό θα έπρεπε να το ενισχύσουν παντοιοτρόπως.

Η καλλιέργεια και ενίσχυση της εντύπωσης πως το ΚΚΕ σπαράσσεται από εσωτερικές έριδες θα συνεχιστεί και τις αμέσως επόμενες μέρες, όταν θα δημοσιοποιηθεί ότι η 3η ολομέλεια της ΚΕ του Κόμματος (συγκλήθηκε στο διάστημα 23 - 25/11/1952) καθαίρεσε από μέλος του ΠΓ τον Γιάννη Ιωαννίδη. Ο Τύπος θα παρουσιάσει ηχηρά την είδηση ως επιβεβαίωση των ισχυρισμών περί εσωκομματικών εκκαθαρίσεων και φυσικά θα συσχετίσει το θέμα με την υπόθεση του Ν. Πλουμπίδη. Παράλληλα μέσα από τις σελίδες του θα διοχετεύονται έντεχνα ειδήσεις ότι σχεδιάζεται η δημιουργία ενός νέου ΚΚΕ απαλλαγμένου από τον Ν. Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα που υπήρχε γύρω από αυτόν.

Στις προσπάθειες των υπηρεσιών του κράτους να πλήξουν το ΚΚΕ, να το συκοφαντήσουν και να διασύρουν τον ίδιο, ο Ν. Πλουμπίδης αντιτάχθηκε, αγωνιζόμενος μέχρι εσχάτων. Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του, που τον κάνει να ξεχωρίζει απ' όλους τους άλλους αγωνιστές, αφού εκείνος, πέραν των άλλων, είχε κατηγορηθεί και απομονωθεί από το Κόμμα.

Την πρώτη μέρα της δίκης, ο Πλουμπίδης θα δώσει ιδιόχειρη επιστολή προς τον Τύπο, με την οποία απαντούσε στο δημοσίευμα της εφημερίδας "Προοδευτική Αλλαγή", της 4/7/53, που εμφάνιζε την ηγεσία του ΚΚΕ να θέλει να τον δολοφονήσει και τον ίδιο να έχει κάνει πρακτόρικες δηλώσεις, εις βάρος του ΚΚΕ, σε αξιωματικό της στρατιωτικής δικαιοσύνης. Η επιστολή πιάστηκε από τα αστυνομικά όργανα, αλλά δημοσιεύτηκε στον Τύπο της εποχής απ' όπου και την αντιγράφουμε: "Το δημοσίευμα - έγραφε ο Πλουμπίδης, απαντώντας στα γραφόμενα της προαναφερόμενης εφημερίδας - δεν είναι έργον συντάκτου, αλλά επιτελικά οργανωμένο σχέδιο των σκοτεινών κύκλων, που ενδιαφέρονται να πλήξουν το λαό και να παρουσιάσουν εμένα σαν προδότη, τη δεν ηγεσία του Κόμματός μου σαν δολοφόνους και ν' αποδώσουν σ' αυτήν ό,τι τυχόν μέλλει να μου συμβή. Δε με επεσκέφθη κανένας αξιωματικός της στρατιωτικής δικαιοσύνης, παρά μόνο ο εισηγητής του στρατοδικείου, στις 29/12/52, όταν έλαβε την απολογία μου. Το δημοσίευμα έχει σκοπό να μειώση το Κόμμα που έχει βαθιές ρίζες στο λαό. Δεν έκανα σε κανέναν τις συκοφαντικές δηλώσεις που βάζουν στο στόμα μου. Εις απάντησιν δηλώνω τα ακόλουθα: 1) Το ΚΚΕ είναι τόσο ισχυρό, ώστε δεν μπορεί να το διασπάσει κανείς. 2) Δε φοβάται τις αποκαλύψεις κανενός είδους προδότη, γιατί οι σκοποί και οι επιδιώξεις του είναι καθαρές σαν κρύσταλλο. 3) Δε με χωρίζει καμιά διαφορά με την ηγεσία του Κόμματος μου. Η ανακοίνωσι του Κόμματος περί αποκηρύξεώς μου είχε σκοπό να προφυλάξη το Κόμμα από έναν υποτιθέμενο εχθρό και οφείλεται σε σφαλερές ενδείξεις και υποβολιμαίες πληροφορίες. Πάντως πιστεύω ότι το Κόμμα θα επανεξετάση εν καιρώ το ζήτημα. Η απόφασι του Κόμματος, οποιαδήποτε κι αν είναι, θα είναι για μένα σεβαστή. 5) Δεν είμαι προδότης, αλλά ήμουν, είμαι και θα είμαι πιστός στο Κόμμα".

Σ' όλη τη διάρκεια της δίκης, ο Ν. Πλουμπίδης δίνει τη μάχη της υπεράσπισης του Κόμματος και του εαυτού του σαν κομμουνιστή - λαϊκού αγωνιστή.

Σ' ένα διάλειμμα της δίκης, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, θα πει: "Μια μέρα το Κόμμα θα με αποκαταστήση γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Θα παραδεχθή το σφάλμα του. Το ΚΚΕ παραδέχεται τα σφάλματά του... Οι πληροφορίες για μένα πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το Κόμμα ήταν εσφαλμένες και υποβολιμαίες. Και αυτό είναι η νίκη της ασφάλειας που κατόρθωσε να τις μεταδώση".

Απαντώντας στις ασφαλίτικες συκοφαντίες ότι συνελήφθη γιατί τον πρόδωσε το ΚΚΕ, θα τονίσει:

"Γνωρίζω ποιος με πρόδωσε, αλλά δε χρειάζεται να το αποκαλύψω. Πάντως δεν είναι το Κόμμα. Γιατί το Κόμμα δεν προδίδει ποτέ, ακόμη κι αυτούς τους προδότες του. Τους αφήνει στη λάσπη της ιστορίας περιφρονημένους".

Τέλος, στέλνει στο καθεστώς το σαφέστατο μήνυμα, να μην περιμένει τίποτα απ' αυτόν.

"Εγώ, είπε, θα υποστηρίξω εκείνο που πιστεύω, ανεξαρτήτως της ποινής που θα μου επιβληθή" (Βλέπε: "Προοδευτική Αλλαγή", 26/7/53).

Αν και κομμάτια από την απολογία του έχουν κατ' επανάληψη δημοσιευτεί, εν τούτοις μέσα απ' αυτήν αποκαλύπτεται το μεγαλείο της συνείδησης των αγωνιστών, που παρά τις αντιξοότητες μένουν με ακλόνητη την πίστη στην υπόθεση του Κόμματος. Ετσι ο Ν. Πλουμπίδης, παρόλο που είναι άρρωστος και καταβεβλημένος, είναι εξίσου - κι ακόμη περισσότερο - συντριπτικός κατά των αντιπάλων του ΚΚΕ και δικών του αντιπάλων.

Θα πει μεταξύ άλλων:

"Η υπόθεσι που δικάζετε, δεν είναι υπόθεσις κοινή. Δεν είναι υπόθεσις κατασκοπίας, αλλά είναι υπόθεσις πολιτική. Είναι υπόθεσι ιδεολογική. Δε δικάζετε τον Πλουμπίδη σαν δράστη του άλφα ή του βήτα εγκλήματος, αλλά τον δικάζετε σαν κομμουνιστή ηγέτη. Δε δικάζετε τους ερήμην δικαζόμενους Ζαχαριάδην, Ιωαννίδην, Μπαρτζιώταν, Βλαντάν, Ρούσον και λοιπούς σαν δράστας εγκλημάτων, αλλά σαν ηγεσία του ΚΚΕ. Χαρακτηριστικό του πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου της δίκης είναι η διχογνωμία εάν πρέπει να γίνη η δίκη αυτή ή όχι. Υπήρξαν δύο απόψεις. Η μία ήτο ότι είναι συμφερώτερον να μην γίνη η δίκη, αλλά να συνεχίζεται η κατάστασις της συγχύσεως και του διχασμού των κομμουνιστών, αν ο Πλουμπίδης είναι προδότης ή όχι. Και ακόμα να μη γίνη η δίκη γιατί με τη δίκη αυτή θα δοθή η ευκαιρία εις τον κομμουνισμόν να διεξαγάγη εκστρατείαν προπαγάνδας. Η δευτέρα άποψις ήτο ότι πρέπει να γίνη η δίκη, γιατί ο Πλουμπίδης από ψευτοφιλότιμο ή θα αναγκαστεί να προβή σε αποκαλύψεις, οπότε θα έχωμε συμφέρον ή αν δεν αποκαλύψη θα αναλάβει τις ευθύνες, οπότε θα αντιμετωπίση το εκτελεστικόν απόσπασμα και οι ερήμην δικαζόμενοι θα καταδικασθούν εις θάνατον, έτσι που μετά τη νομιμοποίηση του Κόμματος που θα επακολουθήση την ειρήνευσιν του κόσμου να μην μπορούν να έλθουν στην Ελλάδα και το Κόμμα να αποκεφαλισθή.

Η δίκη ορίσθη. Κατά την προετοιμασίαν της δίκης, οι αντικομμουνιστικοί κύκλοι και οι εχθροί του λαού προσπάθησαν με κάθε μέσον να δυσφημίσουν το ΚΚΕ και τους ηγέτας του. Εφθασαν στο σημείο να δημοσιεύσουν εις εφημερίδα ψεύτικες δηλώσεις μου, προς δήθεν ανώτερο αξιωματικό της στρατιωτικής δικαιοσύνης, που αποδεικνύουν ότι ο Πλουμπίδης είναι αποστάτης, είναι προδότης στις τάξεις του Κόμματος, ότι οι κομμουνιστές ηγέτες είναι δολοφόνοι και ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα ύπουλο με σκοπούς ανομολόγητους. Φοβούνται τις αποκαλύψεις του προδότου και αποφάσισαν τη δολοφονία του. Ακόμη εδημοσίευσαν ψεύτικη και φανταστική συνέντευξί μου σε απογευματινή εφημερίδα για να παρουσιάσουν τον προδότη Πλουμπίδη στρεφόμενον εναντίον του Ζαχαριάδη, δηλαδή του αρχηγού του Κόμματός μας. Αλλά και κατά τη διαδικασίαν, κύριοι, τινές των αστυνομικών προσπάθησαν να ηρωποιήσουν τον Πλουμπίδη, να τον παρουσιάσουν μέντορα, μορφωμένο κλπ. Είναι τυχαίο αυτό; Οχι είναι πολιτικό ζήτημα. Αυτό έγινε - κατά τη γνώμη μου - για το λόγο ότι αν ο Πλουμπίδης θιγόμενος από τη συνεχιζόμενην πολιτική εναντίον του από το Κόμμα, μπορεί να προβή εις αποκαλύψεις. Ακόμη ο κ. Πανόπουλος στην απάντησή του στην επιστολή μου για τον Μπελογιάννη με απεκάλεσε ιδεολόγο κομμουνιστή, υπερήφανο, τίμιο κλπ. Στη χθεσινή κατάθεσίν του, όταν ηρωτήθη αν είναι - από το συνήγορό μου - ο Πλουμπίδης ιδεολόγος, ο κ. Πανόπουλος που τότε είπεν τον Πλουμπίδη ιδεολόγο διότι ήθελε να αφήση την εντύπωσι ότι ο Πλουμπίδης είναι προδότης και σήμερα που πιάστηκε, ότι ο Πλουμπίδης δεν προδίδει το Κόμμα του, απήντησε ότι ο Πλουμπίδης είναι κομμουνιστής. Αυτό είναι σοβαρό, κύριοι.

Οι σκοποί των αντικομμουνιστικών κύκλων με τη δίκη αυτή και με τη σκηνοθετημένη κατηγορία της δίκης είναι σαφείς. Είναι η συνέχεια της σκηνοθετημένης κατηγορίας που έγινε με τη δίκη Μπελογιάννη, με τη διαφορά ότι τότε μεν έγινε η δίκη εκείνη σε εποχή ψυχρού πολέμου, αυτή δε διεξάγεται όταν αρχίζη η διεθνής ειρήνευσις να κάνη τα πρώτα της βήματα. Οι σκοποί που επιδιώκονται είναι σαφείς: Αντιπερισπασμός στη διεθνή ειρήνευσι. Οπως ο Σίγμαν Ρη εις την Κορέα φέρει εμπόδια εις την ανακωχή, όπως ο Αντενάουερ, ο καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας δε θέλει την ενοποίηση της Γερμανίας για να μπορεί να μεταβάλη τη Δυτική Γερμανία σε φρούριο επιθέσεως, έτσι και η Ελλάς μεταβάλλεται σε στήλη, σε βάθρο, σε προπομπό των κύκλων των διεθνών που αντιδρούν στην ειρήνη.

Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ' αυτού δηλώνω, παρ' όλον ότι σήμερα όχι μόνον δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμικήν εναντίον μου, δηλώνω, ότι αναλαμβάνω πλήρως τας ευθύνας διά την πολιτική του Κόμματός μου... ".

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ: Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Στις 14 Αυγούστου 1954 και ώρα 5.25 π.μ. το αντιδραστικό μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς στην Ελλάδα διαπράττει άλλο ένα έγκλημα στο Δαφνί, με τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος. Αυτή τη φορά νεκρός πέφτει ο κομμουνιστής ηγέτης Νίκος Πλουμπίδης. Στην κυβερνητική εξουσία βρισκόταν ο "Ελληνικός Συναγερμός", η "Δεξιά", του Παπάγου, ενώ δύο χρόνια πριν, το Μάρτη του 1952, που στο εκτελεστικό απόσπασμα στάλθηκαν ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, στους κυβερνητικούς θώκους βρισκόταν το "Κέντρο", με επικεφαλής τον Πλαστήρα. Η γραμμή αντιμετώπισης του ΚΚΕ ήταν κοινή και δεν ήταν το μόνο κοινό ανάμεσα στους δυο διαφορετικούς αστικούς σχηματισμούς. Η κοινή πολιτική αντιμετώπισης του ΚΚΕ χαρασσόταν και εκτελούνταν με αξιοθαύμαστη προσοχή από τα ντόπια όργανα αρχής, υπό την αυστηρή καθοδήγηση των Αμερικανών και της CIA. Η υπόθεση Πλουμπίδη είναι χαρακτηριστική απόδειξη όλων αυτών κι ίσως ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα των φρικιαστικών μηχανορραφιών, του αμερικανόδουλου και αμερικανοκατευθυνόμενου μετεμφυλιακού καθεστώτος, ενάντια στο ΚΚΕ.