Το θέμα της συνύπαρξης δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης αφορούσε μία από τις ερωτήσεις που έγιναν.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θα ήθελα να μας επαναλάβετε, γιατί κατά τη γνώμη σας δεν μπορεί να συνυπάρξει η δημόσια με την ιδιωτική εκπαίδευση. Γιατί ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, θα αποβεί, όπως λέτε, εις βάρος της δημόσιας εκπαίδευσης και θα την υπονομεύσει.

Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κατ' αρχήν θα μπορούσα να σας πω πάρα πολλά παραδείγματα από το πεδίο της οικονομίας, γιατί ανάλογο είναι και το θέμα. Διαμορφώνεται μια ενιαία αγορά Παιδείας που μέσα εκεί θα είναι και τα δημόσια που θα λειτουργούν όμως με ιδιωτικά κριτήρια.

Κατά τον ίδιο τρόπο που «φτήνυναν» τα προϊόντα με την κατάργηση π.χ. του λεγόμενου κρατικού μονοπωλίου, με τον ίδιο τρόπο θα έχουμε αυτές τις εξελίξεις στην Παιδεία.

Δηλαδή τι θα έχουμε στην Παιδεία; Κατ' αρχήν μια σειρά πανεπιστήμια, ΤΕΙ, ακόμα και σχολεία στην πορεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια, θα κλείσουν. Είτε λόγω έλλειψης πελατείας είτε έλλειψης μέσων. Θα κλείσουν. Θα γίνει ό,τι γίνεται τώρα στον τομέα της οικονομίας.

Θα υπάρχουν μια σειρά πανεπιστήμια πάρα πολύ καλά, μια σειρά πανεπιστημιακές σχολές, οι οποίες θα είναι πάρα πολύ καλές στην Ελλάδα. Μπορεί να έχουμε και το ελληνικό Χάρβαρντ, να μην το αποκλείσουμε αυτό.

Θα υπάρξει ένας τιμοκατάλογος πανεπιστημίων. Κατ' αρχήν να πω και το εξής. Ο ανταγωνισμός δημόσιου και ιδιωτικού είναι ο ανταγωνισμός του δημόσιου πανεπιστημίου, που υπηρετούσε ως δημόσιο μια συνολικά αντιλαϊκή πολιτική, και ενός ιδιωτικού.

Δηλαδή, δεν είναι ότι το δημόσιο σχολείο ή η δημόσια Παιδεία στην Ελλάδα είναι πραγματικά μια δημόσια φιλολαϊκή Παιδεία και επομένως έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει το ιδιωτικό.

Είναι μια δημόσια Παιδεία με τεράστια προβλήματα, σε κρίση, ο ανταγωνισμός θα είναι αδυσώπητος. Και θα είναι και στο περιεχόμενο της μόρφωσης.

Βεβαίως, θα μπουν κεφάλαια. Θα γίνουν επενδύσεις χρημάτων, θα βάλουν κεφάλαια. Γιατί θα τα βάλουν τα κεφάλαια; Για να μην κερδίσουν;

Τώρα συζητάμε το σύγγραμμα και ποιος θα γράφει τι. Μα αυτά θα έρχονται κονσέρβα και δε θα είναι μόνο ελληνικής κατασκευής. Από το αμερικάνικο Πεντάγωνο, περασμένα μέσα από το πανεπιστήμιο του Μπιλ Γκέιτς και δεν ξέρω ποιανού, θα έρχονται στην Ελλάδα να τα διδάσκουμε στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Και θα έχεις και ελληνικό αλατοπίπερο. Αλλά το θέμα δεν είναι το ελληνικό και το ξένο, είναι η ουσία του περιεχομένου.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Θεωρείτε ότι τα ιδιωτικά πανεπιστήμια θα συνδεθούν με την αγορά εργασίας; Δηλαδή ακούγεται ότι θα λένε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια ελάτε σε μας γιατί εμείς ελέγχουμε και 100 θέσεις εργασίας σε 4 πολυεθνικές, που γίνεται ήδη στο εξωτερικό.

ΑΛ. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Αν κάποια πανεπιστήμια κατ' αρχήν το εξασφαλίσουν, θα είναι για ελάχιστους. Δεύτερον: Μπορεί ένας επιχειρηματίας να παίρνει από ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, αλλά αυτό θα είναι σε βάρος όλων των υπολοίπων. Θα πάρει ένα μέρος.

Δε λύνεται το πρόβλημα της απασχόλησης των πολλών. Βέβαια, για σκεφτείτε, πόσο θα πληρώνεις σ' αυτά, διότι το πρόσθετο κίνητρο θα είναι να στείλω το παιδί μου εκεί για να βρει δουλιά.

Αλλά να βάλουμε και ένα άλλο ζήτημα: Ποιος θα καθορίσει ποια επαγγέλματα πρέπει να αναπτυχθούν για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας;

Εδώ είναι τραγέλαφος. Εδώ μπαίνει το θέμα του σχεδιασμού και ο σχεδιασμός δεν είναι τεχνοκρατικός, είναι τι οικονομία έχω, τι θέλω να αναπτύξω σ' αυτή τη χώρα, ποιες κοινωνικές υπηρεσίες θέλω να αναπτύξω, ποιο είναι το περιεχόμενο της κοινωνικής πολιτικής, του πολιτισμού και από εκεί καθορίζεις και λες, θέλω ας πούμε σκηνοθέτες, θέλω καθηγητές Καλλιτεχνικής Παιδείας.

Ο σχεδιασμός δεν μπορεί να υπάρξει σε μια κοινωνία όπου πια ο σχεδιασμός είναι κατά επιχείρηση. Και όταν προτάσσεται το κέρδος, δεν μπορεί να υπάρξει σχεδιασμός, διότι ο σχεδιασμός των επαγγελμάτων δεν μπορεί να υπηρετήσει στενά το κέρδος.