ΠΑΙΔΕΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΑΙΔΕΙΑ

ΦΟΙΤΗΤΕΣ - ΣΠΟΥΔΑΣΤΕΣ - ΕΡΓΑΤΕΣ

Δυναμώνουν την κοινή πάλη

Σύσκεψη χτες στο Πολυτεχνείο, με τη συμμετοχή δεκάδων φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων και συνδικάτων της Αθήνας, για την ανάγκη ενίσχυσης της κοινής δράσης

Από τη χτεσινή σύσκεψη φοιτητών και εργατών στο αμφιθέατρο ΜΑΧ στο Πολυτεχνείο

«Δεν είναι ζήτημα αλληλεγγύης, η Παιδεία είναι πρώτα απ' όλα υπόθεση δικιά μας, των εργαζομένων»!

«Θεωρούμε ότι για να μπορέσει το φοιτητικό κίνημα να βγει πιο επιθετικά και να δυναμώσει η πάλη μας, η συγκρότηση ενός κοινού μετώπου φοιτητών - εργατών είναι απαραίτητη!»

Η γόνιμη κουβέντα που έγινε χτες το απόγευμα στο Πολυτεχνείο, μετά από πρωτοβουλία δεκάδων φοιτητικών και σπουδαστικών συλλόγων της Αθήνας και τη συμμετοχή συνδικάτων κι άλλων μαζικών φορέων, έφερε στο επίκεντρο την ίδια την εμπειρία που καθώς συσσωρεύεται, αναδεικνύει την αντικειμενική ανάγκη «για να γίνει πράξη αυτό που λέμε: φοιτητές - εργατιά, μια φωνή και μια γροθιά»!

«Χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές σηκώνουν εδώ και μήνες το χέρι τους μέσα στα αμφιθέατρα για να καταδικάσουν αυτή την πολιτική», σημείωσε ο Ορέστης Παπαγιαννόπουλος από το Σύλλογο Φοιτητών Παντείου, εξηγώντας ότι όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι τα μέτρα που δρομολογούνται θέλουν να τους κάνουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα. «Ολοι οι γονείς της χώρας έχουμε πολλούς λόγους να 'μαστε περήφανοι για τα παιδιά μας», τόνισε η πρόεδρος της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Γονέων και Κηδεμόνων Ελλάδας Βάνα Τζιαντζή. Υπογραμμίζοντας ότι η μεθοδευμένη επίθεση στο άσυλο επιδιώκει να «χτυπήσει» το ν' απλωθεί πλατιά η αντιπαράθεση για τις συνθήκες, π.χ., μέσα στις οποίες θα δουλεύει ο εργαζόμενος, ή το ποιον θα υπηρετεί η επιστήμη, ανέδειξε γιατί οι αντι-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις αφορούν κάθε εργατική και λαϊκή οικογένεια.

Οι αγώνες μας πρέπει να στήσουν βήμα «όχι μόνο καταδίκης, αλλά και ανατροπής αυτής της πολιτικής», επισήμανε εκπρόσωπος του Συνδικάτου Εργαζομένων στις Ιδιωτικές Κλινικές, ενώ ο Κώστας Ζιώγας, από το Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας, επισήμανε πως η ένταση της καταστολής και της τρομοκρατίας αποδεικνύει πόσο θορύβησαν την κυβέρνηση οι μαζικοί και αποφασιστικοί αγώνες. «Καταφέραμε να εμποδίσουμε τη λογική που μιλούσε για "ατομικές λύσεις" στα προβλήματά μας», εξήγησε φοιτητής από το Σύλλογο Φοιτητών ΣΕΜΦΕ. «Το φοιτητικό κίνημα, μαζί με τα συνδικάτα, κατάφεραν, η ελληνική κοινωνία να ανησυχήσει, να προβληματιστεί, να συζητήσει για το ζήτημα της Παιδείας», επισήμανε από το Συνδικάτο Μετάλλου ο Κ. Μυτιληνιού.

Ιδιαίτερα θετική ήταν η πείρα που μεταφέρθηκε από τις εξορμήσεις που έγιναν σε τόπους δουλιάς και σπουδών. Το αγωνιστικό ραντεβού ανανεώθηκε για τα επόμενα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια, αλλά και τους αγώνες για δουλιά με δικαιώματα, στην πρώτη γραμμή της οποίας ήδη μπαίνουν τα ταξικά συνδικάτα.

Στο σήμερα με γνώση του χτες

Μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση με θέμα την ιστορία του φοιτητικού κινήματος και τη σύνδεσή του με τις σημερινές κινητοποιήσεις, διοργάνωσε χτες η Τομεακή Οργάνωση Νομικών Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών της ΚΝΕ.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Νέστορας Ξυλάς, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, ο οποίος και σημείωσε πως η ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος συνδέθηκε ιστορικά άμεσα με την ενίσχυση του εργατικού κινήματος. Επιπλέον, σημείωσε, υπάρχει διαρκής έντονη διαπάλη στις γραμμές του φοιτητικού κινήματος, επειδή ακριβώς και οι φοιτητές και οι σπουδαστές, ως τμήμα της νεολαίας, είναι μέρος της κοινωνικοταξικής διάρθρωσης. Το κίνημά τους παίζει - στο μέτρο που του αναλογεί - ρόλο στην ταξική πάλη που αναπτύσσεται. Ιδιαίτερα αναδείχτηκε η ανάγκη για συντονισμό του φοιτητικού κινήματος, για ανασυγκρότηση οργάνων - με κυριότερη την ΕΦΕΕ - που έχουν διαλυθεί από συγκεκριμένες πολιτικές πρακτικές των παρατάξεων ΔΑΠ, ΠΑΣΠ και ΕΑΑΚ.

Η εκδήλωση έκανε αναφορά στο φοιτητικό κίνημα από το 1918, την ίδρυση του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ), την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, την Αντίσταση, την περίοδο της δράσης του Δημοκρατικού Στρατού, τη χούντα, τη μεταπολίτευση, μέχρι και τις μέρες μας, των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Τι είναι και πού οδηγεί η λεγόμενη «διαθεματική προσέγγιση» των μαθημάτων στο σχολείο;

Σε ανοιχτό κατακερματισμό της παρεχόμενης γνώσης οδηγεί η περιβόητη διαθεματικότητα, της οποίας η εφαρμογή πλασαρίστηκε μάλιστα σαν πρωτοποριακή μέθοδος καταπολέμησης της αποσπασματικότητας και του ανιαρού και βαρετού χαρακτήρα της σχολικής λειτουργίας. Στην πράξη, διαθεματικότητα σημαίνει ότι περιορίζεται η διδασκαλία των διακριτών μαθημάτων, στο όνομα της ενιαιοποίησης της γνώσης και της «ολιστικής» μάθησης. Ετσι, αντί οι μαθητές να διδαχτούν συστηματικά και ολοκληρωμένα τη Γλώσσα, τη Φυσική, τα Μαθηματικά κλπ., αποκτούν μια κάποια ιδέα για όλα αυτά, για να τα ξαναπιάσουν στη συνέχεια περιστασιακά και παρεμπιπτόντως, μέσα από την επεξεργασία ενός θέματος, που εξετάζεται «σφαιρικά» και «πολυπρισμικά», από τη σκοπιά διαφόρων μαθημάτων.

Αντί, δηλαδή, για Φυσική θα διδάσκονται στους μαθητές ορισμένα θέματα από τη σκοπιά της Φυσικής και άλλων επιστημών, αντί για Ιστορία θέματα από τη σκοπιά της Ιστορίας και άλλων επιστημών «διεπιστημονικά», χωρίς στο τέλος να μαθαίνουν οι μαθητές τις βασικές γνώσεις των ίδιων των επιστημών! Αυτό είναι η διαθεματικότητα, δηλαδή η αποθέωση της αποσπασματικότητας στο όνομα της αντιμετώπισής της! Αυτή η αντιεπιστημονική, αντιεκπαιδευτική και πλήρως εναρμονισμένη με τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για την Παιδεία αντίληψη λανσάρεται μάλιστα ως πρωτοποριακή. Η ουσία της, όμως, είναι ακόμα πιο συντηρητική, καθώς υπονομεύει κάθε δυνατότητα προσέγγισης της αλήθειας και της αντικειμενικής πραγματικότητας και αντί για στέρεες επιστημονικές γενικεύσεις οδηγεί αποκλειστικά σε μερικές και τοπικές εμπειρίες, που από τη φύση τους είναι περιορισμένες.

Το κύριο πρόβλημα, η κρίση στη μάθηση και στο περιεχόμενο της Παιδείας, το πρόβλημα της γνώσης, δε βρίσκεται φυσικά στην αυτοτέλεια των γνωστικών - διδαχτικών αντικειμένων, η οποία έχει αντικειμενική βάση, αφού στηρίζεται στη σχετική αυτοτέλεια των επιστημών. Η διδασκαλία των διακριτών μαθημάτων δίνει τη δυνατότητα, με ανάλογα προγράμματα και βιβλία, για συγκροτημένη παρουσίαση, αλλά και ανάλυση του αντικειμένου, για συνολική σχετικά γνώση, για την εξέταση του αντικειμένου ιστορικά μέσα από την εξέλιξή του.

Είναι γεγονός ότι τα γνωστικά - διδαχτικά αντικείμενα και οι επιστήμες δε χωρίζονται με σινικά τείχη. Εχουν αυτοτέλεια, όμως έχουν και σχέση μεταξύ τους. Επομένως, διαφυλάττοντας ως κόρη οφθαλμού την αυτοτέλεια, χρειάζεται, για παράδειγμα, στο μάθημα της Ιστορίας τα γεγονότα, οι εξελίξεις και τα φαινόμενα να αναλύονται και από τη σκοπιά της Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας. Και δε χρειάζεται, βέβαια, η εισαγωγή ξεχωριστών «διαθεματικών» ωρών διδασκαλίας που υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο τη γνώση.

Αυτό που πρέπει να καταργηθεί είναι η πολυδιάσπαση του προγράμματος του σχολείου, ώστε να επικεντρωθεί σ' εκείνα τα μαθήματα που κυρίως χαρακτηρίζουν τη Γενική Εκπαίδευση: Γλώσσα, Μαθηματικά, Γνώση της Φύσης, Γνώση της Κοινωνίας, Αισθητική και Φυσική Αγωγή, δίνοντας και τη σχέση της θεωρίας με την πράξη, της γνώσης με τις εφαρμογές της στην παραγωγή και στη ζωή. Και, φυσικά, η ριζοσπαστική αλλαγή του προγράμματος σπουδών απαιτεί την προώθηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για την Παιδεία και το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο Βασικής Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης.