Σε ανοιχτό κατακερματισμό της παρεχόμενης γνώσης οδηγεί η περιβόητη διαθεματικότητα, της οποίας η εφαρμογή πλασαρίστηκε μάλιστα σαν πρωτοποριακή μέθοδος καταπολέμησης της αποσπασματικότητας και του ανιαρού και βαρετού χαρακτήρα της σχολικής λειτουργίας. Στην πράξη, διαθεματικότητα σημαίνει ότι περιορίζεται η διδασκαλία των διακριτών μαθημάτων, στο όνομα της ενιαιοποίησης της γνώσης και της «ολιστικής» μάθησης. Ετσι, αντί οι μαθητές να διδαχτούν συστηματικά και ολοκληρωμένα τη Γλώσσα, τη Φυσική, τα Μαθηματικά κλπ., αποκτούν μια κάποια ιδέα για όλα αυτά, για να τα ξαναπιάσουν στη συνέχεια περιστασιακά και παρεμπιπτόντως, μέσα από την επεξεργασία ενός θέματος, που εξετάζεται «σφαιρικά» και «πολυπρισμικά», από τη σκοπιά διαφόρων μαθημάτων.

Αντί, δηλαδή, για Φυσική θα διδάσκονται στους μαθητές ορισμένα θέματα από τη σκοπιά της Φυσικής και άλλων επιστημών, αντί για Ιστορία θέματα από τη σκοπιά της Ιστορίας και άλλων επιστημών «διεπιστημονικά», χωρίς στο τέλος να μαθαίνουν οι μαθητές τις βασικές γνώσεις των ίδιων των επιστημών! Αυτό είναι η διαθεματικότητα, δηλαδή η αποθέωση της αποσπασματικότητας στο όνομα της αντιμετώπισής της! Αυτή η αντιεπιστημονική, αντιεκπαιδευτική και πλήρως εναρμονισμένη με τη στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου για την Παιδεία αντίληψη λανσάρεται μάλιστα ως πρωτοποριακή. Η ουσία της, όμως, είναι ακόμα πιο συντηρητική, καθώς υπονομεύει κάθε δυνατότητα προσέγγισης της αλήθειας και της αντικειμενικής πραγματικότητας και αντί για στέρεες επιστημονικές γενικεύσεις οδηγεί αποκλειστικά σε μερικές και τοπικές εμπειρίες, που από τη φύση τους είναι περιορισμένες.

Το κύριο πρόβλημα, η κρίση στη μάθηση και στο περιεχόμενο της Παιδείας, το πρόβλημα της γνώσης, δε βρίσκεται φυσικά στην αυτοτέλεια των γνωστικών - διδαχτικών αντικειμένων, η οποία έχει αντικειμενική βάση, αφού στηρίζεται στη σχετική αυτοτέλεια των επιστημών. Η διδασκαλία των διακριτών μαθημάτων δίνει τη δυνατότητα, με ανάλογα προγράμματα και βιβλία, για συγκροτημένη παρουσίαση, αλλά και ανάλυση του αντικειμένου, για συνολική σχετικά γνώση, για την εξέταση του αντικειμένου ιστορικά μέσα από την εξέλιξή του.

Είναι γεγονός ότι τα γνωστικά - διδαχτικά αντικείμενα και οι επιστήμες δε χωρίζονται με σινικά τείχη. Εχουν αυτοτέλεια, όμως έχουν και σχέση μεταξύ τους. Επομένως, διαφυλάττοντας ως κόρη οφθαλμού την αυτοτέλεια, χρειάζεται, για παράδειγμα, στο μάθημα της Ιστορίας τα γεγονότα, οι εξελίξεις και τα φαινόμενα να αναλύονται και από τη σκοπιά της Πολιτικής Οικονομίας και Κοινωνιολογίας. Και δε χρειάζεται, βέβαια, η εισαγωγή ξεχωριστών «διαθεματικών» ωρών διδασκαλίας που υποβαθμίζουν ακόμη περισσότερο τη γνώση.

Αυτό που πρέπει να καταργηθεί είναι η πολυδιάσπαση του προγράμματος του σχολείου, ώστε να επικεντρωθεί σ' εκείνα τα μαθήματα που κυρίως χαρακτηρίζουν τη Γενική Εκπαίδευση: Γλώσσα, Μαθηματικά, Γνώση της Φύσης, Γνώση της Κοινωνίας, Αισθητική και Φυσική Αγωγή, δίνοντας και τη σχέση της θεωρίας με την πράξη, της γνώσης με τις εφαρμογές της στην παραγωγή και στη ζωή. Και, φυσικά, η ριζοσπαστική αλλαγή του προγράμματος σπουδών απαιτεί την προώθηση της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ για την Παιδεία και το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο Βασικής Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης.