(Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή Γ' Γυμνασίου, βιβλίο καθηγητή, σελίδα 103)

Φυσικά για να υπάρξει και το άλλοθι της ουδετερότητας, το βιβλίο αναφέρει ότι «πολλοί θεωρούν επικίνδυνες τέτοιες παρεμβάσεις, οι οποίες συχνά καταλήγουν σε στρατιωτικές επεμβάσεις με αμέτρητα θύματα». Πράγματι, είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τις καταδικάζουν και τις καταδίκασαν μέσα από τις συμμετοχή τους στα συλλαλητήρια για τους άδικους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, μαζί με αυτούς και εκπαιδευτικοί που σήμερα θα πρέπει να διδάξουν ότι είναι «δικαίωμα» οι σφαγές των αμάχων σε πολέμους που γίνονται για τα κέρδη και μόνο. Το αποκορύφωμα της υποκρισίας όμως είναι ότι η αναφορά στις διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις όπου το βιβλίο σημειώνει ότι «σε αυτές τις περιπτώσεις περιορίζεται στην ειρηνευτική και ανθρωπιστική βοήθεια μετά την εισβολή», με λίγα λόγια ο «ανθρωπισμός» των ιμπεριαλιστών συνοψίζεται στο εξής: «πρώτα σε καταστρέφω και μετά σε ανοικοδομώ».

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο σχεδιασμός των εμπνευστών των νέων βιβλίων και προγραμμάτων είναι να δημιουργήσουν μια πιο ενεργητική στάση υπέρ της ιμπεριαλιστικής πολιτικής από πολύ μικρή ηλικία. Στην κατεύθυνση αυτή δίνουν ιδιαίτερη σημασία στο ρόλο του εκπαιδευτικού, καθώς το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο του καθηγητή και του δίνει οδηγίες για το πού να στρέψει το μάθημα και ενδεχομένως και πώς θα απαντήσει σε απορίες των μαθητών. Αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά το γεγονός ότι το ξεφύλλισμα και μόνο των νέων σχολικών βιβλίων οδηγεί κάθε προοδευτικό άνθρωπο μόνο στην ενίσχυση της ανάγκης για απόσυρσή τους. Και αντικατάστασής τους με βιβλία σύγχρονα και κατανοητά, που θα βοηθούν τους μαθητές να κατακτήσουν την επιστημονική γνώση και όχι να εμπεδώσουν την προπαγάνδα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Βάζει όμως ακόμα πιο επιτακτικά το καθήκον του εκπαιδευτικού να απειθαρχήσει στις υποδείξεις και να κάνει το μάθημά του πηγή αγωνιστικής έμπνευσης.