Είναι πραγματικά ύποπτο το γεγονός ότι δεν έχει βρεθεί ακόμα το «μαύρο κουτί» του πλοίου, το οποίο θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις σε πολλά από τα ερωτήματα που παραμένουν μετέωρα σχετικά με το ναυάγιο και τα όσα ακολούθησαν. Το «μαύρο κουτί», με το οποίο είναι εφοδιασμένα τα επιβατηγά πλοία, καταγράφει περίπου 45-60 διαφορετικά δεδομένα, από τη γέφυρα έως και τον κινητήρα, δηλαδή σχεδόν τα πάντα: Ομιλίες στη γέφυρα, ομιλίες στα VHF, ενδείξεις του ραντάρ, δεδομένα από το AIS (ποια πλοία βρίσκονται γύρω), ταχύτητα, πίεση στο κήτος, συνολική λειτουργία του κινητήρα κλπ.

Η εξωτερική μονάδα του «μαύρου κουτιού» αντέχει σε 6.000 μέτρα βάθος και οι προδιαγραφές είναι τέτοιες ώστε να μην παθαίνει την παραμικρή ζημιά ακόμα και κάτω από συνθήκες που προσομοιώνουν την πτώση από αεροπλάνο που πετάει σε ύψος 3 χιλιομέτρων. Τα δεδομένα είναι καταγεγραμμένα με ασφάλεια στην κάψουλα, αλλά και - στους περισσότερους τύπους - σε σκληρό δίσκο μέσα στη γέφυρα. Δηλαδή μπορούν εύκολα να ανακτηθούν. Βάσει του κανονισμού, το «μαύρο κουτί» πρέπει να λειτουργεί ακόμα και 2 ώρες μετά από ενδεχόμενο μπλακ άουτ, καταγράφοντας μόνο συνομιλίες στη γέφυρα και τον ασύρματο.

Στο συγκεκριμένο ατύχημα, το Λιμενικό έπρεπε να είχε αφαιρέσει έγκαιρα το «μαύρο κουτί», πράγμα όμως που δεν έκανε, αν και από τα δεδομένα φαίνεται πως είχε τη δυνατότητα και το χρόνο. Το γεγονός όμως ότι ακόμα και τώρα δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ύπαρξης της συγκεκριμένης συσκευής (παρά το γεγονός ότι και το ίδιο εκπέμπει σήμα) γεννά πολλά ερωτήματα, αφού η θέση του «μαύρου κουτιού» είναι πάνω από τη γέφυρα, στο χώρο των κεραιών, σε σημείο που να μπορεί να αφαιρεθεί από βαθυσκάφος με ρομπότ, ακόμα και σε βάθος 6.000 μέτρων.

Οι αποκαλύψεις του «Ρ» για το ναυάγιο του κρουαζερόπλοιου «SEA DIAMOND», αποδεικνύουν ότι κυρίαρχη αιτία είναι η «δίψα» του εφοπλιστικού κεφαλαίου για όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη. Αυτή η «δίψα για κέρδος» ώθησε το συγκεκριμένο πλοιοκτήτη να προχωρήσει σε πολλά «εγκλήματα»:

ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΕ καμπίνες επιβατών και κάτω από την ίσαλη γραμμή του κρουαζερόπλοιου, παρά τη ρητή απαγόρευση των σχετικών κανονισμών. Από την εκμετάλλευση των «υπόγειων κλουβιών» εισέπραττε επιπλέον χρήματα. Το γεγονός ότι δεν το επιτρέπουν οι κανονισμοί, λίγο τον ενδιέφερε και είχε τον τρόπο να το «ξεπεράσει». Οπως δεν τον ένοιαζε αν αυτά τα «κλουβιά» μπορεί να γίνουν «υγρός τάφος» για κάποιους από τους «πελάτες» του, όπως και έγινε με τους δυο Γάλλους τουρίστες, τον πατέρα και τη μικρή κόρη του.

ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΕ για την ασφαλή στεγανοποίηση των διαμερισμάτων και τη διασφάλιση των απαραίτητων σωστικών μέσων, θέλοντας να μειώσει τα έξοδα για την ασφάλεια του πλοίου. Γνώριζε ότι αυτή η «εξοικονόμηση» συνεπάγεται σοβαρούς κινδύνους για τη ζωή των εργαζομένων και των επιβατών - όπως κι αποδείχτηκε - αλλά δεν το έλαβε υπόψη.

ΕΠΕΒΑΛΛΕ την υπερεντατικοποίηση της εργασίας των ναυτεργατών και ναυτολόγησε πολλούς αλλοδαπούς, οι οποίοι, εκτός του ότι δε διαθέτουν τις απαραίτητες ναυτικές γνώσεις, έχουν και πρόβλημα γλωσσικής συνεννόησης με τους συναδέλφους τους. Ηξερε ότι αυτή η «σύνθεση» υπονόμευε την ασφαλή λειτουργία του πλοίου, ιδιαιτέρως σε κρίσιμες στιγμές, αλλά ουδόλως τον απασχόλησε.

Ολα αυτά τα «εγκλήματα» και πολλά άλλα, που θα βγουν αργότερα στον «αφρό», ο πλοιοκτήτης τα διέπραξε στηριζόμενος στις πλάτες των κυβερνώντων. Ιδού, λοιπόν, οι ένοχοι...