Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ

Ξάφνου, έπιασε πόνος τους αστούς για το αν οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες γνωρίζοντας τι θα γίνει με τις συντάξεις.

Ε, λοιπόν, οι ψηφοφόροι γνωρίζουν! Οπως γνώριζαν και χτες.

Μια σειρά παράγοντες οδηγούν τελικά τη συνείδηση στην υποταγή. Αλλά αυτό δεν είναι θέμα γνώσης.

Το ΠΑΣΟΚ ποτέ δεν έκρυψε ότι έχει συνδιαμορφώσει αυτό που είναι σήμερα κεντρική πολιτική στο θέμα των συντάξεων (αύξηση ορίων, κόψιμο πρόωρων κ.ά.). Δικός του είναι εξάλλου ο νόμος Ρέππα που προβλέπει ως και σύνταξη στα 67!

Το ίδιο και η ΝΔ, δικοί της οι νόμοι Σιούφα που έστειλαν όλες τις συντάξεις στα 65. Οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων δεν μπορούν, δεν το κάνουν εξάλλου, να δηλώνουν ότι δε γνώριζαν. Επιλέγουν κάθε φορά αυτό που θεωρούν μικρότερο κακό.

Η βάση αυτής της συμπεριφοράς βρίσκεται στο γεγονός ότι ο εργάτης δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του κι αυτό είναι αποτέλεσμα πολιτικο - ιδεολογικής παρέμβασης στη συνείδησή του. Οποιος του λέει σήμερα ότι η ΝΔ αθετεί τις υποσχέσεις της, του κάνει κακό. Γιατί τον προετοιμάζει για τον επόμενο δυνάστη που δήθεν θα τηρεί τις υποσχέσεις του.

Ποιες είναι αυτές; Και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο κεντρικό ζήτημα δηλώνουν ότι θα νοικοκυρέψουν τα δημόσια οικονομικά. Αυτά είναι φόροι που αναδιανέμονται. Σε ποιους; Εδώ τα δύσκολα. Κανένας αστός δε θα ομολογήσει ότι το δημόσιο ταμείο υπάρχει για να ενισχύει το κεφάλαιο. Το ΑΕΠ ως όρος είναι μέρος αυτής της κομπίνας. Μιλάνε για το χρήμα σα να είμαστε όλοι κάτοχοί του εξίσου. Είναι όμως άλλο πράγμα το κεφάλαιο, κι άλλο ο μισθός. Το πρώτο παράγεται από το δεύτερο.

Οσο αυτή ακριβώς η σχέση δεν ανατρέπεται, έτσι ώστε να μην ιδιοποιείται το κεφάλαιο την υπεραξία από τη δουλιά του εργάτη, κάθε κρατικο - κυβερνητική ρύθμιση (όποιο χρώμα κι αν έχει) θα δηλώνει τη συνέχεια της κυριαρχίας του κεφαλαίου. Ας πάψει λοιπόν το παραμύθι περί έγκαιρης προεκλογικής γνώσης των θέσεων των κομμάτων για τις συντάξεις. Οταν αυτό που κρίνεται κύρια είναι ένα και μόνο: Ποια πολιτική εξουσία στο όνομα ποιας τάξης, για τη λειτουργία ποιας οικονομίας. Κι εδώ τα στρατόπεδα ήταν, είναι και θα παραμείνουν μόνο δύο.

Ασχετο: ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος, ο αστυνόμος που κατηγορείται ότι τα 'παιρνε για να διευκολύνει σε συνεργασία με δικαστή, υποδίκους. Ούτε αυτός, ούτε οι όμοιοί του είναι απόστημα. Το σύστημα έχει κάθε λόγο να δείχνει τον κάθε παραβατικό αστυνομικό καθαγιάζοντας έτσι την κεντρική αποστολή - λειτουργία της αστυνομίας που είναι η καταστολή και η προστασία της μεγάλης ατομικής ιδιοκτησίας. Η οποία δεν κινδυνεύει βέβαια από τίποτα κλεφτρόνια, αλλά από την αμφισβήτηση της βάσης πάνω στην οποία παράχθηκε αυτή η ιδιοκτησία. Που σημαίνει πως όσο βαθαίνει ο βαθμός εκμετάλλευσης των εργατών, όσο οι αστοί κερδίζουν περισσότερα ακριβώς γιατί έχουν σε καταστολή τους εργάτες, τόσο θα δείχνουν επίορκους αστυνομικούς, δικαστές και δημοσίους υπαλλήλους. Αναλώσιμοι είναι όλοι, σε ρόλο χρήσιμης σαμπρέλας. Βρίζεις τον μπάτσο και αφήνεις ανέγγιχτο το αφεντικό του.