Η καταστροφική για το περιβάλλον πολιτική που ακολουθούν όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις στη χώρα μας, έχει ήδη αρχίσει να «δείχνει» τις αρνητικές της συνέπειες, οι οποίες τα επόμενα χρόνια θα κορυφωθούν και θα προκαλέσουν πολύ σοβαρές συνέπειες στο σύνολο του πληθυσμού, όσον αφορά ακόμα και αυτήν την καθημερινή διαβίωσή του. Τα επίσημα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από την «Εθνική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Ερημοποίησης» προκαλούν έντονη ανησυχία, αφού σύμφωνα με αυτά, το 35% των ελληνικών εδαφών αντιμετωπίζουν άμεσο και υψηλό κίνδυνο ερημοποίησης.
Ιδιαίτερα στο νομό Αττικής, ο κίνδυνος είναι ιδιαίτερα αυξημένος μετά και την πρόσφατη τραγική πυρκαγιά στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, όπου πάνω από 25.000 στρέμματα πρασίνου κάηκαν, ενώ η φυσική αναγέννηση του ελατοδάσους θα χρειαστεί περισσότερα από 100 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Σύμφωνα πάντα με τα ίδια στοιχεία, οι κάτοικοι της Αθήνας θα πρέπει να αναμένουν άμεσα ακραίες κλιματολογικές συνθήκες, όπως ακόμη μεγαλύτερη άνοδο της θερμοκρασίας, παρατεταμένες περιόδους καύσωνα, πλημμύρες κι επιβάρυνση της ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα.
Τα στοιχεία ακόμη και των κρατικών οργανισμών δεν μπορούν να κρύψουν το εφιαλτικό μέλλον που φέρνει η ακολουθούμενη καταστροφική και για το περιβάλλον πολιτική. Μόνο που κοντά και κάποιοι «φίλοι» του περιβάλλοντος, σε ρόλο Δούρειου ίππου, όπως επιχειρηματίες και τραπεζίτες που διαθέτουν και σχέσεις με ΜΚΟ για να εκφράσουν τη «δραστήρια ευαισθησία τους» αναζητούν μερίδιο στην προστασία των δασών με το αζημίωτο. Φωνάζουν οι κρατικοί οργανισμοί «σωτηρία του περιβάλλοντος» και εμφανίζεται το κεφάλαιο ως σωτήρας! Σ' όλ' αυτά μόνον ο λαός μπορεί να βάλει «φρένο», με την πάλη του ενάντια και στους επιχειρηματίες και στην πολιτική τους και στο κράτος τους.
Λίγη σημασία έχει το εάν τελικά ο Γ. Παπαντωνίου έγινε πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ότι όμως, όπως αποκάλυψε ο νυν υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, η κυβέρνηση της ΝΔ είχε την πρόθεση να προτείνει για αυτή τη θέση τον υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονα του «σκανδάλου» του Χρηματιστηρίου στα 1999-2000, έχει ξεχωριστή σημασία και προσφέρεται για την εξαγωγή πολλών συμπερασμάτων που ισχύουν ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Πρώτα απ' όλα, αποκαλύπτεται πόσο σικέ είναι το δικομματικό παιχνίδι. Οταν η ΝΔ καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ για το «μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου» δεν το κάνει από πόνο για όσους εξαπατήθηκαν και έχασαν τα λεφτά τους, εξάλλου το φαγοπότι σε βάρος τους ήταν δικομματικό αλλά το κάνει στα πλαίσια της κούφιας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ομως η κίνηση αυτή του Γ. Αλογοσκούφη εκπέμπει και ένα μήνυμα που βλέπει πιο μακριά στον ορίζοντα. Είναι μια κίνηση στην κατεύθυνση της δικομματικής σύγκλισης ακόμα και σε επίπεδο κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Οταν στη Γερμανία τα δύο αντίστοιχα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κόμματα έχουν σχηματίσει από κοινού κυβέρνηση, που εφαρμόζει τη γνωστή αντιλαϊκή συνταγή στο τετράγωνο όμως, όταν στη Γαλλία ο Σαρκοζί σχηματίζει, χωρίς να το επιβάλλουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, κυβέρνηση με υπουργούς διακεκριμένα στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος, τότε κινήσεις τέτοιες σαν και αυτή του Γ. Αλογοσκούφη προς τον Γ. Παπαντωνίου, λένε πολλά περισσότερα από αυτά που δίνει η πρώτη ανάγνωση.