Λίγη σημασία έχει το εάν τελικά ο Γ. Παπαντωνίου έγινε πρόεδρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Το ότι όμως, όπως αποκάλυψε ο νυν υπουργός Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφης, η κυβέρνηση της ΝΔ είχε την πρόθεση να προτείνει για αυτή τη θέση τον υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και αρχιτέκτονα του «σκανδάλου» του Χρηματιστηρίου στα 1999-2000, έχει ξεχωριστή σημασία και προσφέρεται για την εξαγωγή πολλών συμπερασμάτων που ισχύουν ούτως ή άλλως και ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Πρώτα απ' όλα, αποκαλύπτεται πόσο σικέ είναι το δικομματικό παιχνίδι. Οταν η ΝΔ καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ για το «μεγάλο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου» δεν το κάνει από πόνο για όσους εξαπατήθηκαν και έχασαν τα λεφτά τους, εξάλλου το φαγοπότι σε βάρος τους ήταν δικομματικό αλλά το κάνει στα πλαίσια της κούφιας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ομως η κίνηση αυτή του Γ. Αλογοσκούφη εκπέμπει και ένα μήνυμα που βλέπει πιο μακριά στον ορίζοντα. Είναι μια κίνηση στην κατεύθυνση της δικομματικής σύγκλισης ακόμα και σε επίπεδο κυβερνητικής συνδιαχείρισης. Οταν στη Γερμανία τα δύο αντίστοιχα με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κόμματα έχουν σχηματίσει από κοινού κυβέρνηση, που εφαρμόζει τη γνωστή αντιλαϊκή συνταγή στο τετράγωνο όμως, όταν στη Γαλλία ο Σαρκοζί σχηματίζει, χωρίς να το επιβάλλουν οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, κυβέρνηση με υπουργούς διακεκριμένα στελέχη του σοσιαλιστικού κόμματος, τότε κινήσεις τέτοιες σαν και αυτή του Γ. Αλογοσκούφη προς τον Γ. Παπαντωνίου, λένε πολλά περισσότερα από αυτά που δίνει η πρώτη ανάγνωση.