«Το να κάνω ταινίες είναι για μένα ένστικτο, μια ανάγκη, όπως η πείνα, η δίψα, ο έρωτας», έλεγε, αν και, μετά την αυτοβιογραφική ταινία «Φάνι και Αλέξανδρος» (1983) και παρά τα τέσσερα «Οσκαρ» που αυτή απέσπασε, δήλωσε ότι εγκαταλείπει τον κινηματογράφο. «Υπόσχεση» που κράτησε, με μια «παρένθεση» το 2003, οπότε γυρίζει το «Saraband», για τη σουηδική τηλεόραση, ως «ελεύθερη συνέχεια» της μίνι σειράς «Σκηνές από ένα γάμο» (1973). Ωστόσο, συνέχιζε να συμμετέχει στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων άλλων σκηνοθετών, να γυρίζει ταινίες για την τηλεόραση και να σκηνοθετεί στην άλλη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο.

Ο Μπέργκμαν γεννήθηκε στις 14/7/1918 στην Ουψάλα και μεγάλωσε στη Στοκχόλμη. Τα παιδικά του χρόνια - «οδυνηρά και περιπλεγμένα» τα χαρακτήριζε - «σφραγίζονται» από την αυστηρή πειθαρχία του λουθηρανού πάστορα πατέρα του. Ξεκίνησε να σκηνοθετεί φοιτητικές θεατρικές παραστάσεις, σπουδάζοντας Φιλολογία και Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Ανέβασε στα σημαντικότερα θέατρα της Σουηδίας έργα μεγάλων θεατρικών συγγραφέων (Στρίντμπεργκ, Σαίξπηρ, Πιραντέλο, Καμύ, Ουίλιαμς, Ανούιγ, Μπρεχτ, Τσέχοφ, και δικά του).

Επηρεασμένος από τον υπαρξισμό και την ψυχανάλυση, επικεντρώθηκε περισσότερο στο άτομο και όχι στην κοινωνία ή στην ιστορία, αλλά έθεσε ηθικά και φιλοσοφικά προβλήματα, με φόντο την κρίση και παρακμή της αστικής κοινωνίας.

Η πρώτη του ταινία, «Κρίση», γυρίστηκε το 1945. Το 1955 γίνεται γνωστός στην Ευρώπη με την ταινία «Χαμόγελα καλοκαιρινής νύχτας». Η ταινία που τον καταξίωσε ως δημιουργό παγκόσμιας κλίμακας είναι «Η έβδομη σφραγίδα» (1957). Ακολουθούν αριστουργηματικές ταινίες: «Αγριες φράουλες», «Περσόνα», «Κραυγές και ψίθυροι» και δεκάδες άλλες. Το 1976 γύρισε στη Γερμανία «Το αυγό του φιδιού», μια ταινία για την άνοδο του ναζισμού.

Μετά το θάνατο της τελευταίας του συζύγου, Ινγκριντ (1995), έμενε μόνος στο νησί Φουρέ στη Βαλτική, που χρησίμευσε ως ντεκόρ πολλών ταινιών του. Παντρεύτηκε πέντε φορές και απέκτησε εννέα παιδιά. Τιμήθηκε με πολλές διεθνείς διακρίσεις, ενώ το 1978 το Σουηδικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου θεσμοθέτησε βραβείο στο όνομά του.

Ο δημιουργός, που από τη 10ετία του '50 «έστρωσε» το «έδαφος» στο σύγχρονο κινηματογράφο και έκανε σκηνοθέτες όπως ο Γκοντάρ να «υποκλιθούν» στην ιδιοφυΐα του, δήλωνε πριν λίγα χρόνια, αποκαλύπτοντας τη σεμνότητα των μεγάλων δημιουργών: «Υστερα από 60 χρόνια στον κινηματογράφο δεν μπορώ να εγκαταλείψω τον τρόπο με τον οποίο έχω μάθει να εργάζομαι. Μπορώ όμως να τον βελτιώσω»..!

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος στην κορυφή του Ταΰγετου

Τα 16 χρόνια από το θάνατο του σπουδαίου ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, μνημόνευσαν, με εκδήλωση στην κορυφή του Ταΰγετου, στις 21 και 22 Ιούλη, η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης, το «Αρχείο Νικηφόρου Βρεττάκου» και ο Σύλλογος «Φίλοι του Αρχείου Ν. Βρεττάκου». Στην εκδήλωση συμμετείχαν και 1.000 περίπου ορειβάτες, στα πλαίσια της 67ης Πανελλήνιας Ορειβατικής Συνάντησης, στους οποίους οι οργανωτές της εκδήλωσης μοίρασαν δωρεάν μπλουζάκια με αποτύπωση φωτογραφίας του Βρεττάκου και στίχων από το ποίημά του «Ηλιακός λύχνος» και αντίτυπα μιας μικρής έκδοσης με τα «Ποιήματα για το βουνό» από την ποιητική συλλογή «Χορωδία» (1η έκδοση 1988, με εικονογράφηση του Κώστα Γραμματόπουλου).

Αφορμή για την αναφορά στον ποιητή και στην αγάπη του για τον Ταΰγετο ήταν η συμμετοχή του στην 26η Πανελλήνια Ορειβατική Συνάντηση (20-21/7/1991), σε υψόμετρο 1.700μ., στον Ταΰγετο, όπου ο Νικηφόρος Βρεττάκος έκλεισε τη συνάντηση απαγγέλλοντας τον επίλογο από το ορατόριό του «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη». Αυτή ήταν η τελευταία δημόσια εμφάνισή του. Δέκα μέρες μετά, στις 4/8/1991, άφησε την τελευταία του πνοή στην αγαπημένη του Πλούμιτσα.

«Ιφιγένεια η εν Ταύροις» από το ΘΟΚ

Ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου (ΘΟΚ) θα παρουσιάσει (3-4/8) στην Επίδαυρο την ευριπιδική «Ιφιγένεια η εν Ταύροις», σε μετάφραση Κ. Χ. Μύρη, μουσική Θάνου Μικρούτσικου, σκηνοθεσία - κίνηση Γιάννη Μαργαρίτη.

Η Ιφιγένεια ζει στην Ταυρίδα, ως ιέρεια του ναού της Αρτέμιδος, εντεταλμένη να προετοιμάζει για θυσία τους Ελληνες, που φθάνουν στη γη του Θόα. Η ίδια θυσιάστηκε για να ξεκινήσουν τα πλοία των Ελλήνων για την Τροία. Η Θεά Αρτεμις όμως την έσωσε από το μαχαίρι του στρατηλάτη πατέρα της, για να την υπηρετεί στην Ταυρίδα, όπου φτάνει ο αδελφός της Ορέστης, για να εξιλεωθεί για τη μητροκτονία του. Ο Ορέστης με τον σύντροφό του Πυλάδη συλλαμβάνονται και οδηγούνται για θυσία. Ομως αναγνωρίζονται από την Ιφιγένεια και οργανώνουν τη διαφυγή τους.

Τα σκηνικά είναι του Αντη Παρτζίλη, τα κοστούμια του Σταύρου Αντωνόπουλου, συνεργάτης χορογραφίας Ανδρομάχη Δημητριάδου Lindahl, μουσική διδασκαλία Εύη Αυξεντίου, φωτισμοί Γιάννη Μαργαρίτη - Γιώργου Κουκουμά. Παίζουν: Στέλλα Φυρογένη, Νεοκλής Νεοκλέους, Αχιλλέας Γραμματικόπουλος, Γιώργος Μουαΐμης, Αντώνης Κατσαρής Ανδρέας Τσουρής, Μαργαρίτα Ζαχαρίου και πολυμελής γυναικείος Χορός.