Μέσω του κρατικού προϋπολογισμού δίνονται ετησίως 50 δισεκατομμύρια ευρώ με τη μορφή των κοινωνικών δαπανών, λέει η κυβέρνηση και ο επί της Οικονομίας υπουργός υποτίθεται πως το αποδεικνύει με στοιχεία. Παρ' όλα αυτά, λέει ο Γ. Αλογοσκούφης, δεν καταφέραμε ακόμα να αντιμετωπίσουμε τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης τουλάχιστον για 1,2 εκατομμύρια πολίτες της χώρας που ζούνε κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Γι' αυτό, λέει η κυβέρνηση, για να «αντιμετωπιστεί» η φτώχεια, θεσπίζεται το Ταμείο Κοινωνικής Συνοχής, που θα διαθέτει - από το 2010 και μετά - 2 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία μπορεί να είναι της ΝΔ, αλλά ακριβώς τα ίδια λέει και το ΠΑΣΟΚ. Συμφωνούν και για το ύψος των «κοινωνικών δαπανών», και για τον αριθμό των «φτωχών», και για το κονδύλι «αντιμετώπισης της φτώχειας».

Για να καταλάβουμε τι λένε, ας ξεπεράσουμε τις ενστάσεις που υπάρχουν - και είναι απολύτως βάσιμες - για την κατηγοριοποίηση των 50 δισ. ευρώ, ως κοινωνικές δαπάνες, μια και στο κονδύλι αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι συντάξεις των απόμαχων της δουλιάς. Να ξεπεράσουμε ακόμα και την εκτίμηση ότι, σε συνθήκες σύγχρονης φτώχειας, ζει αισθητά μεγαλύτερος αριθμός πολιτών από το 1,2 εκατομμύριο που υπολογίζει η κυβερνητική στατιστική.

Και αφού ξεπεράσαμε αυτούς τους σκοπέλους, ας αναλογιστούμε: Με κοινωνικές δαπάνες 50 δισ. ευρώ, η φτώχεια υπάρχει και αναπαράγεται πλήττοντας ολοένα και νέα στρώματα του πληθυσμού. Με τα 2 δισ. ευρώ, μήπως μας δουλεύουν, όταν λένε ότι θα εξαλείψουν τη φτώχεια;

Και βέβαια μας δουλεύουν. Και μάλιστα πολύ χοντρά. Και οι δυο τους. Αλλά, καλό είναι να το έχουμε συνεχώς υπόψη μας πορευόμενοι προς τις κάλπες, ώστε να τους τιμωρήσουμε και τους δύο όπως τους αρμόζει...

«Οι εργαζόμενοι της χώρας μας, όση προεκλογική στάχτη και αν τους ρίξει στα μάτια η κυβέρνηση της ΝΔ, δεν μπορούν να ξεχάσουν τις αντικοινωνικές πολιτικές της επί 3,5 χρόνια. Τους προϋπολογισμούς διαρκούς και εντεινόμενης λιτότητας, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και την κατάργηση του 8ωρου. Το ξεπούλημα του δημόσιου και κοινωνικού πλούτου, τη διάχυση κλίματος ασφαλιστικής τρομοκρατίας για κατεδάφιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης μετά τις εκλογές (...)».

Αυτά είπε ο Δ. Στρατούλης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ, σε ομιλία του στα Κύθηρα. Ο ίδιος όμως μπόρεσε και «ξέχασε» κάτι πολύ βασικό να θυμούνται οι εργαζόμενοι. Αυτή η πολιτική δεν προέκυψε ξαφνικά πριν από 3,5 χρόνια. Εφαρμόζεται δεκαετίες τώρα. Πότε απ' τη ΝΔ, πότε απ' το ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη του ΣΥΝ. Γιατί στήριγμα της αντιλαϊκής πολιτικής ήταν η υπερψήφιση του Μάαστριχτ, η συμμετοχή στους στημένους «κοινωνικούς διαλόγους». Να του θυμίσουμε τις πρωτοβουλίες που αναλάμβανε ο ΣΥΝ το 1997 «με στόχο την αποτροπή του εκφυλισμού του κοινωνικού διαλόγου», τις διακηρύξεις περί «του αναγκαίου του κοινωνικού διαλόγου» ως «ένα ακόμη πεδίο αντιπαράθεσης για την ωρίμανση και προώθηση προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και αλλαγών στις ασκούμενες πολιτικές» και τις προτάσεις «να οργανωθεί ένας σοβαρός και συγκροτημένος κοινωνικός διάλογος για το σύνολο του ασφαλιστικού προβλήματος, στη βάση των κοινωνικών συμφωνιών που θα προκύψουν, να προωθηθεί η αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος».

Ας θυμούνται οι εργαζόμενοι. Κι ας μαυρίσουν και αυτούς που τις εφάρμοσαν αυτές τις πολιτικές και αυτούς που τις στήριξαν αποκοιμίζοντάς τους την κρίσιμη ώρα που το ζητούμενο ήταν η οργάνωση και η ανάπτυξη της πάλης τους.