Ετσι, το ΥΠΠΟ ανακοίνωσε χτες ότι ολοκληρώθηκε η «αποκατάσταση και μετατροπή του Ιλίου Μελάθρου σε Νομισματικό Μουσείο» και η εγκατάσταση της μόνιμης έκθεσης «Ιστορία του Νομίσματος».
Το Νομισματικό Μουσείο στεγάστηκε το 2003 στο Ιλίου Μέλαθρον, ενώ από το 1998 λειτουργούσε έκθεση αρχαίου ελληνικού νομίσματος. Οι εργασίες περιλάμβαναν: Αποκατάσταση της εξωτερικής όψης του κτιρίου, συντηρήσεις τοιχογραφιών και ψηφιδωτών, τοποθέτηση ανελκυστήρα για άτομα με κινητικά προβλήματα κλπ. Ο υπουργός Πολιτισμού δήλωσε: «Παραδίδουμε ένα εξαιρετικό μνημείο αρχιτεκτονικής», όπου «θα λειτουργήσει υποδειγματικά ένα μοναδικό στο είδος του μουσείο στην Ελλάδα και ένα από τα σημαντικότερα στον κόσμο».
Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση, πριν δύο χρόνια, στο πλαίσιο του αντιδραστικού νομοσχεδίου για τον Οργανισμό του ΥΠΠΟ, που απέσυρε λόγω των αντιδράσεων, σχεδίαζε να γίνει το Νομισματικό Μουσείο, όπως και άλλα εννέα μεγάλα μουσεία της χώρας, ΝΠΔΔ, απλώς «εποπτευόμενο» από το ΥΠΠΟ. Δηλαδή τα οδηγούσε στην ιδιωτικοποίηση, με αναζήτηση ...«χορηγών», ώστε να επιβιώσουν. Το γεγονός ότι η εμπορευματοποίηση της πολιτιστικής κληρονομιάς είναι στρατηγικός στόχος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου σημαίνει ότι η απειλή και για τα μουσεία παραμένει. Και θυμίζουμε ότι το παραπάνω έργο έγινε στις «πλάτες» δεκάδων συμβασιούχων συντηρητών του ΥΠΠΟ, οι οποίοι το 2005, επί μήνες απλήρωτοι, είχαν επιστρέψει στη δουλιά τους με ασφαλιστικά μέτρα και εργάζονταν με επίσχεση εργασίας.
«Υποδεχόμενοι» αγωνιστικά την τότε ηγεσία του ΥΠΠΟ (της σημερινής κυβέρνησης) σημείωναν ότι «για τη δημιουργία αυτών των μουσείων και για την πραγματοποίηση των περισσότερων έργων του ΥΠΠΟ εργάζονται σχεδόν αποκλειστικά συμβασιούχοι (...). Οι υπάρχοντες συμβασιούχοι χαρακτηρίζονται περιττοί και απολύονται, ενώ εξαγγέλλεται αντικατάστασή τους από συμβασιούχους νέου τύπου (π.χ. προγράμματα stage, ημιαπασχόληση κλπ.), με ακόμη λιγότερα δικαιώματα και χωρίς καμία προοπτική. Το ΥΠΠΟ αξιοποιεί το έμπειρο και εξειδικευμένο δυναμικό του "τακτοποιώντας" το σε μόνιμες θέσεις στο ταμείο ανεργίας». Σα να μην πέρασαν δύο χρόνια δηλαδή...
Το ΚΘΒΕ ανακοίνωσε τον απροσδόκητο χαμό ενός από τους πρωταγωνιστές του, του ηθοποιού Δημήτρη Καρέλλη, ο οποίος έχασε τη ζωή του χτες το πρωί, σε τροχαίο δυστύχημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ο Δημήτρης Καρέλλης εργάστηκε στο ΚΘΒΕ σαράντα χρόνια, υποδυόμενος δεκάδες πρωταγωνιστικούς ρόλους του ελληνικού και του παγκόσμιου ρεπερτορίου. Δίδαξε πολλά χρόνια στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ και διατέλεσε υπεύθυνος σπουδών. Παράλληλα είχε ενεργό συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης, συνεργαζόμενος με φορείς και πολιτιστικούς θεσμούς της πόλης.
Ο Δημήτρης Καρέλλης γεννήθηκε το 1943. Πρωτοεμφανίστηκε στο Πειραϊκό Θέατρο του Δ. Ροντήρη. Το 1967 εντάχθηκε στο ΚΘΒΕ. Συνεργάστηκε με πολλούς σκηνοθέτες (Σ. Καραντινό, Θ. Κωτσόπουλο, Κ. Μιχαηλίδη, Τ. Μουζενίδη, Σπ. Ευαγγελάτο, Κ. Χαρατσάρη, Μ. Βολανάκη, Γ. Σεβαστίκογλου, Α. Βουτσινά, Γ. Ιορδανίδη, Ε. Γαβριηλίδη, Γ. Χουβαρδά, Ν. Χαραλάμπους, Β. Παπαβασιλείου κ.ά.). Ηταν ταυτισμένος με την ιστορία του ΚΘΒΕ, έχοντας ερμηνεύσει περίπου 170 μεγάλους ρόλους. Επρόκειτο να παίξει στο έργο του Ν. Καζαντζάκη «Ιουλιανός ο Παραβάτης», που θα ανεβαστεί, σε σκηνοθεσία Ν. Τσακίρογλου, στις 10 Νοέμβρη 2007.
Το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΟΘ του ΚΚΕ, εκφράζοντας σε ανακοίνωσή του τη βαθύτατη θλίψη του για τον ξαφνικό χαμό του Δημήτρη Καρέλλη, μεταξύ άλλων υπογραμμίζει: «Ο Δημήτρης Καρέλλης αγάπησε με πάθος το θέατρο, το ΚΘΒΕ και πάνω από όλα τη Θεσσαλονίκη, που δεν εγκατέλειψε ποτέ. Ηταν ανήσυχη καλλιτεχνική προσωπικότητα, που συνδέθηκε με τα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Ακούραστα πρόσφερε τις γνώσεις, το ταλέντο, τις υπηρεσίες του, ανιδιοτελώς, σε δεκάδες πολιτιστικούς φορείς και ενώσεις. Δε θα ξεχάσουμε την προθυμία και ανταπόκρισή του σε πολιτιστικές επετειακές εκδηλώσεις του Κόμματος και στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ - "Οδηγητή".
Με την ευλογία των πάγιων καρεκλοκένταυρων, επέλεξαν ή υιοθέτησαν την επιλογή του προκατόχου. Προώθησαν την περισσότερο δαπανηρή «εύκολη λύση», για ανεπίτρεπτες χωροθετήσεις, πάντα με την πρόφαση του κατεπείγοντος, άλλοτε των Ολυμπιακών Αγώνων, άλλοτε της «επικείμενης» επιστροφής των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα και, δε δίστασαν να χτίσουν πάνω σε ιστορικούς ή αρχαιολογικούς χώρους, όπως στο χώρο της ιστορικής μάχης του Μαραθώνα το Κωπηλατοδρόμιο, ή στον αρχαιολογικό χώρο του οικοπέδου Μακρυγιάννη το Νέο Μουσείο Ακρόπολης (ΝΜΑ), για να αναφερθούμε στα δύο περισσότερο κραυγαλέα παραδείγματα. Ετσι καταρράκωσαν κάθε έννοια προστασίας της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, της οποίας όφειλαν να είναι θεματοφύλακες και έδωσαν ένα άθλιο μάθημα σε επίδοξους μιμητές τους, της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας».
Κι όμως. Σε αυτό το γελοίο επιχείρημα στηρίχτηκαν οι ιθύνοντες για να μην ψάξουν για μια λογική θέση για το Μουσείο. Και ενός κακού ελθόντος μύρια έπονται... Ενώ το αδιέξοδο κυκλοφοριακό πρόβλημα δεν έχει ακόμα προκύψει, η αυθαιρεσία συνεχίζεται:
Ο σημερινός ο υπουργός πολιτισμού κ. Βουλγαράκης, με την αναλγησία των προκατόχων του, δεκαέξι μέρες πριν εγκαταλείψει την «καρέκλα» λόγω των εκλογών, τη μέρα των ανύπαρκτων υπουργικών παραιτήσεων για λόγους ευαισθησίας, μπροστά στην ασύλληπτη απανθράκωση χωριών, ανθρώπων, ζώων, καλλιεργειών, δασών και τη γενική περιβαλλοντική καταστροφή από τις πυρκαγιές, στις 30 Αυγούστου, αποφάσισε την κατεδάφιση διατηρητέου κτιρίου, όμορου με το ΝΜΑ, ανοίγοντας το δρόμο για την κατεδάφιση ενός ακόμα κηρυγμένου από το ΥΠΕΧΩΔΕ διατηρητέου (κτίρια Αρεοπαγίτου 17 και 19).
Μην πεις τίποτα! Μαύρισε τους!
Η ΤΑΙΝΙΑ του Ταϊβανέζου σκηνοθέτη Ανγκ Λι, «Προσοχή, επιθυμία» (ερωτικό θρίλερ), απέσπασε το «Χρυσό Λέοντα» του 64ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Πριν δύο χρόνια, ο ίδιος σκηνοθέτης απέσπασε το ίδιο βραβείο για το ομοφυλοφιλικό «Μυστικό του Μπρόουκμπακ Μάουντεϊν».
Ο Ρώσος Νικίτα Μιχαλκόφ τιμήθηκε με τον «Αργυρό Λέοντα» για το σύνολο του έργου του, αν και συμμετείχε με την ταινία «12». Ο Μπράιαν ντε Πάλμα απέσπασε τον «Αργυρό Λέοντα» (καλύτερης παραγωγής) για την ταινία «Redacted» (για τον πόλεμο στο Ιράκ). Ο ηθοποιός Μπραντ Πιτ απέσπασε το βραβείο καλύτερου ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία «Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φορντ» του Αντριου Ντόμινικ. Ο Γαλλο-τυνήσιος κινηματογραφιστής Αμπντελατίφ Κεσίς, με την ταινία του «Ο σπόρος και το μουλάρι», μοιράστηκε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής, με τον Τοντ Χέινς που φιλοτέχνησε στην ταινία του «Δεν είμαι εδώ» ένα πρωτότυπο πορτρέτο του τραγουδιστή Μπομπ Ντίλαν. Η ηθοποιός Κέιτ Μπλάνσετ κέρδισε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για το ρόλο της στην ταινία «Δεν είμαι εδώ».