Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Κοινή συνισταμένη, οι επιδιώξεις των καπιταλιστών: Στην Παιδεία, η μισή μόρφωση πάει μαζί με τη στρεβλή γνώση, ώστε να είναι και ιδεολογικά δεμένος χειροπόδαρα ο απασχολήσιμος. Στην Υγεία, η ανάγκη τους να αυξηθεί κι άλλο η πελατεία στον ιδιωτικό τομέα οδηγεί σε νέες περικοπές σ' αυτό που αποκαλείται δημόσιο σύστημα. Στην Κοινωνική Ασφάλιση, η ανάγκη είναι διπλή: Και το χρήμα των Ταμείων να περάσει ακόμα περισσότερο στα χέρια του κεφαλαίου και η εργατική δύναμη να αγοράζεται φτηνά και να είναι διαθέσιμη περισσότερο χρόνο.

Ο καπιταλισμός και, κατά συνέπεια, οι πολιτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν δεν μπορούν να δώσουν λύση, που να συνταιριάζει τα κέρδη και το λαϊκό συμφέρον, γιατί, πολύ απλά, τέτοια λύση δεν υπάρχει. Κι αυτό σημαίνει πως όσο η ενδογενής στο σύστημα πίεση για αύξηση των κερδών θα αυξάνεται, τόσο θα χάνουν οι εργαζόμενοι.

Προοπτική, που για την αποτροπή της χρειάζεται αναγκαστικά τη ριζική αλλαγή των συσχετισμών, τη συγκέντρωση δυνάμεων για μιαν άλλη εξουσία, τη λαϊκή, ικανή να εφαρμόσει μια λαϊκή οικονομία, όπου τα καπιταλιστικά κέρδη δεν έχουν θέση.

Τα δύσκολα είναι μπροστά, πολύ περισσότερο που στο πολιτικό πεδίο όλα δείχνουν πως ψήνεται νέα επιχείρηση επανεγκλωβισμού λαϊκών μαζών υπέρ μιας διαχειριστικής πολιτικής που θα αυτοαποκαλείται αριστερή. Οταν προσδιορίζουν την «αριστερά», δεν κρύβουν λόγια.

Γνωρίζουν πως δεν αλλάζει ο Μανολιός. Ενα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα μπορεί να ρετουσάρει την εικόνα του, δεν μπορεί να ανατρέψει την ιδεολογία του, γιατί θα πάψει να είναι σοσιαλδημοκρατικό. Και πυρήνας της ιδεολογίας του ΠΑΣΟΚ είναι η διαχείριση του καπιταλισμού. Κατά συνέπεια, η συζήτηση δε γίνεται για ανατροπές, αλλά αφορά στη νομή της εξουσίας επί του κόμματος, για να γίνει δυνατή και η επανακατάληψη της εξουσίας επί των λαϊκών στρωμάτων. Ακόμα χειρότερα, η συζήτηση για το περιεχόμενο της «αριστεράς» οδηγεί σε ακόμα πιο δεξιά στροφή, προσπαθεί να κατοχυρώσει ότι είναι αριστερό η καπιταλιστική διαχείριση. Ακριβώς τώρα, που υπάρχουν σημάδια πως αυτή η θέση δέχεται σοβαρή αμφισβήτηση.

Ασχετο: Σωστές οι διαπιστώσεις για τα αποτελέσματα της ταξικής ανισότητας και στο χώρο της Υγείας. Μόνο που αφήνουν στο απυρόβλητο την πηγή της ανισότητας. Και οι σχετικές έρευνες δε γίνονται από τη σκοπιά άρσης της ανισότητας, αλλά την κάλυψή της με εξίσωση προς τα κάτω. Ηδη, ως λύση προβάλλεται, κατά κύριο λόγο, η διαμόρφωση «ενός βασικού πακέτου παροχών για κάθε ασφαλισμένο». Αυτό που ακούγεται σαν θετικό, παραπέμπει στη λογική του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» και της «ελάχιστης σύνταξης». Αποκρύπτεται το γεγονός της ήδη εμπορευματοποιημένης Υγείας, κατάσταση που αν δεν ανατραπεί δεν μπορεί να υπάρχει ισοτιμία στην παροχή υπηρεσιών, πολύ περισσότερο με όρους δημόσιας υγείας.