Και αυτή την εβδομάδα δεν έχουμε μεγάλες ταινίες. Εχουμε, όμως, ενδιαφέρουσες ταινίες! Αποκαλυπτικές! Η «Irina Palm» του Γερμανού σκηνοθέτη (ζει στο Βέλγιο) Σαμ Γκαρμπάρσκι, παίρνει τη μερίδα του λέοντος! Μια συντηρητική γυναίκα που νικάει τις εσωτερικές αναστολές και παλεύει τα εξωτερικά εμπόδια!

Πιο πολιτικοποιημένο το «Import Export», του Αυστριακού «ανατρεπτικού» σκηνοθέτη Ούλριχ Ζάιντλ. Η Ευρώπη γερνάει (πολιτικά, ιδεολογικά) και πεθαίνει. Από κοντά και η ταινία του Δανού Aντερς Ρόνοου Κλάρλουντ «Πώς να ξεφορτωθούμε τους άλλους». Πολιτική σάτιρα για τον τρόπο που ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει τους «περιττούς»!

Τρεις, λοιπόν, οι ενδιαφέρουσες ταινίες και πολύ μας πάει! Μετά από αυτές τα κεφάλια μέσα! Η καλογυρισμένη, και τίποτα περισσότερο, «Yiella», του «σοβαρού» Γερμανού σκηνοθέτη Κριστιάν Πέτζολτ. Μια γυναίκα αναζητά τον εαυτό της! Ο «χαριτωμένος», και τίποτα περισσότερο, «Αόρατος», του Ντέιβεντ Γκόγιερ. Μεταφυσικό ερωτικό θρίλερ, χωρίς ακρότητες! Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε χωρίς ακρότητες και για τη «Θανάσιμη εκδίκηση», του Τζέιμς Γουάν! Δυστυχώς εδώ ενώ όλα ξεκινάνε ωραία στη συνέχεια γίνεται το έλα να δεις! Πατέρας που έχασε το παιδί του γίνεται ράμπο και παίρνει το νόμο στα χέρια του! Αίμα, αίμα και βία. Θρίλερ είναι και η «Μοιραία σύγκρουση», του Τέρι Τζορτζ. Και εδώ ένα παιδί σκοτώνεται και ο πατέρας παίρνει το νόμο στα χέρια του. Εδώ, ευτυχώς, δεν έχουμε βία. Στη θέση της έχουμε μελό (και πολλές σεναριακές συμπτώσεις).

Λες και δε μας έφταναν οι ντόπιοι σκηνοθέτες αντιγραφείς της τηλεόρασης αρχίσαμε και τις εισαγωγές! Και μάλιστα με τη συνδρομή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Γιατί, κύριοι; Η Ελληνοαμερικανίδα Κριστίν Κρόκος γύρισε «Το γαμήλιο πάρτι» της με υλικά του '60. Χωρίς τη δροσιά του '60!

Αν η ταινία μιλούσε μια άλλη γλώσσα, πιο φιλική στο αυτί του Ελληνα θεατή, από τη δανέζικη, η οποία ηχεί δύσκολα στα αυτιά μας, γιατί είναι στομφώδης και γι' αυτό (αντικειμενικά) αντικινηματογραφική, τότε η ταινία θα ήταν ακόμα πιο ευχάριστη και αποτελεσματική. Παρ' όλες αυτές τις αντικειμενικές δυσκολίες, η ταινία καταθέτει το χρήσιμο λόγο της.

Το «Πώς να ξεφορτωθούμε τους άλλους», είναι πολιτική σάτιρα. Και σαν τέτοια (σάτιρα) μοιάζει υπερβολική. Ωστόσο, όλα τα «υπερβολικά» που συμβαίνουν στην οθόνη συμβαίνουν και στη ζωή. Μόνο που στη ζωή συμβαίνουν, για την ώρα, καμουφλαρισμένα! Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως είναι λιγότερο σκληρά και λιγότερο απάνθρωπα! Πως το σύστημα δεν είναι φασιστικό και δολοφονικό, όσο αυτό της ταινίας!

Βρισκόμαστε στο αμέσως κοντινό μέλλον. Η συντηρητική δανέζικη κυβέρνηση, η δεξιά δηλαδή, έχει θεσπίσει νόμο ο οποίος κυνηγάει μέχρις εξοντώσεως τους ανθρώπους, που «δεν προσφέρουν στην κοινωνία». Στο σύστημα, δηλαδή. Στις τράπεζες, στο κεφάλαιο. Ολα τα «παράσιτα», όλοι οι αργόσχολοι, όλοι οι αντιπαραγωγικοί, αλλά και οι μετανάστες, κυρίως οι μαύροι, θα πρέπει να φύγουν από τη μέση! Βέβαια, πρώτοι απ' όλους θα πρέπει να φύγουν οι κομμουνιστές και οι άλλοι πολιτικά ανυπάκουοι!

Η «προοδευτική» σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που έχει διαδεχτεί τη δεξιά που θέσπισε το νόμο, δείχνει την «αριστερή» κοινωνική ευαισθησία της (υποκριτικά). Εχει δημιουργήσει «επιτροπές», που εξετάζουν μια μια τις περιπτώσεις. Αυτό το κοντινό ανατριχιαστικό καπιταλιστικό μέλλον περιγράφει η ταινία. Ενα μέλλον που δεν είναι και τόσο φανταστικό! Ο δανέζικος στρατός έχει συλλάβει και έχει κλείσει σε στρατόπεδα όλους τους «αντιπαραγωγικούς». Και τους ανυπάκουους! Στρατός και σοσιαλδημοκρατική πολιτική ηγεσία εξετάζουν μια μια τις περιπτώσεις. Εναν έναν τους κρατούμενους. Στόχος των ανακρίσεων είναι να ανακαλύψουν συνωμοσίες! Καθοδηγητές! Οποιος τους φέρνει αντιρρήσεις τον σκοτώνουν! Απλά, σηκώνουν το πιστόλι και τον πυροβολούν! (Οι αθώοι, αν υπάρξουν τέτοιοι, που δε θα υπάρξουν, θα αποδοθούν ελεύθεροι και καθαροί στην κοινωνία).

Οταν θα τελειώσει ο εξονυχιστικός έλεγχος κάποιους από τους κρατούμενους θα τους εκτελέσουν και κάποιους άλλους θα τους φορτώσουν στα καράβια και θα τους στείλουν στην Αφρική! Η νέα τάξη πραγμάτων θα επιβληθεί! Και θα είναι καθαρή. Οπως ήλπιζε ο Χίτλερ για τη δική του κοινωνία!

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως όλα αυτά είναι μύθος; Σενάριο κάποιας ταινίας; Μια ματιά στις Σέγκεν και στις Μέγκεν, στις κάμερες και στις συλλήψεις Πακιστανών, θα μας πείσει για το αντίθετο. Και επίσης μια ματιά στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στο Ιράν, θα μας αποκαλύψει τη διεθνοποίηση του δανέζικου μελλοντικού νόμου!

Εγώ θα ευχαριστιόμουν πολύ περισσότερο και θα συνέστηνα με μεγαλύτερο ενθουσιασμό την ταινία, αν αυτή είχε τολμήσει, και είχε καταφέρει, να ήταν πιο καθαρή πολιτικά. Δεν έχει σκοτεινά σημεία. Εχει ασαφή σημεία. Και η ασάφεια επιτρέπει, διευκολύνει καλύτερα, παρερμηνείες! Και αυτός ο κίνδυνος, ο οποίος προήλθε από την ατολμία της και τον κακώς εννοούμενο «αναρχισμό» της, υπάρχει στην ταινία! Απαίδευτοι θεατές μπορεί να τη διαβάσουν στραβά! Και κάποιοι άλλοι, πιο απαίδευτοι ακόμα, να παγιδευτούν και να «συμφωνήσουν» (σκεφτείτε τη σιωπηρή πλειοψηφία) στην ανάγκη να «καθαρίσει» η κοινωνία από τα «παράσιτα» (παιδεραστές, αιμομείκτες και άλλα λούμπεν στοιχεία). Και με την «ευκαιρία» και από τους μαύρους, τους μετανάστες και τους κομμουνιστές..!

Παίζουν: Σόρεν Πίλμαρκ, Πουρ Γκλάργαρντ, Λένε Πούλσεν, Μαξ Χάνσεν, Τόμι Κέντερ, Λιν Τίμροθ.

Δε με εκπλήσσουν οι ιδιώτες! Η «Audiovisual Enterprises SΑ» και οι όποιοι άλλοι σπόνσορες και συμπαραγωγοί! Ομως, δεν μπορώ να αδιαφορήσω για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το οποίο για άλλους σκοπούς έχει ιδρυθεί, όπως και η ΕΡΤ άλλωστε, και με τον καιρό έχουν γίνει βασιλικότεροι του βασιλέα! Και οι δυο κρατικοί αυτοί οργανισμοί χρηματοδοτούν ή συμμετέχουν σε παραγωγές, που δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με την τέχνη του κινηματογράφου. Συμμετέχουν σε ταινίες που γυρίζουν τον κινηματογράφο στη δεκαετία του '60 και πιο παλιά! Γιατί, κύριοι;

Μια τέτοια ταινία είναι και «Το γαμήλιο πάρτι»! Μια φαρσοκωμωδία επιπέδου βιντεοκασέτας! Ετούτη, μάλιστα, δεν έχει κάποιον Μουστάκα, κάποιον Ψάλτη ή κάποιον άλλον πολύ καλό ηθοποιό, για να σώσει (αν σώνεται) την κατάσταση! Μια υποτυπώδης ιστορία, άκεφοι διάλογοι, ένα διαρκές πηγαινέλα των ηθοποιών και τέλος!

Παίζουν: Aλεχ Ντιμιτριάντις, Φαίη Ξυλά, Γιώργος Καραμίχος, Μπέτυ Μαγγίρα, Χρήστος Μπήρος, Τάκης Χρησικάκος, Χρύσα Ρώτα, κ.ά.

«Yiella», του Κρίστιαν Πέτζολντ.

Μια γυναίκα, η οποία είχε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, λίγο πριν πεθάνει ...οριστικά, προσπαθεί να βρει τον εαυτό της! Το «παλιό» με το «καινούριο» συγκρούεται μέσα της. Νικητής, τελικά, βγαίνει το «καινούριο». Η νεαρή γυναίκα, που «συμπτωματικά» προέρχεται από την πρώην ανατολική Γερμανία (το «παλιό» κομμάτι της), θα μετακομίσει στο δυτικό τμήμα της χώρας (το «νέο» κομμάτι της) και θα γίνει γιάπης και ευτυχισμένη! Αυτά! Με αρκετή μεταφυσική. Και με «τεχνική» κάτι ανάμεσα στο ρεαλιστικό και στο φανταστικό κινηματογράφο! Τα νιώθει, τα βλέπει ή τα ζει η γυναίκα όσα συμβαίνουν στην οθόνη;

«Ο Αόρατος», του Ντέιβιντ Γκόγιερ.

Και εδώ μείξη ρεαλιστικού και φανταστικού κινηματογράφου! Σχεδόν η ίδια ιστορία! Στη θέση της γυναίκας εδώ έχουμε ένα νεαρό, ο οποίος χτυπήθηκε αλύπητα και πέθανε! Ομως, δεν πεθαίνει (και αυτός) οριστικά και αμετάκλητα! Στο Κώμα του, ας το πούμε έτσι για να συνεννοηθούμε, γίνεται αόρατος και βλέπει τα πάντα χωρίς να τον βλέπει κανείς! Μέχρι που έρχεται ο έρωτας και τα τακτοποιεί όλα! Ο έρωτας, ποιος έχει αντιρρήσεις, μέχρι και νεκρούς ανασταίνει!

«Μοιραία Σύγκρουση», του Τέρι Τζορτζ.

Ενδιαφέρον και χωρίς βία θρίλερ με μελό ...προεκτάσεις! Κάποιος σκοτώνει ένα παιδί με το αυτοκίνητό του και εξαφανίζεται! Μάρτυρας στο θανατηφόρο χτύπημα ο πατέρας του παιδιού. Ο οποίος, βλέποντας την αστυνομία (και το νόμο) να μην αποδίδει δικαιοσύνη, αναλαμβάνει ο ίδιος. Την τελευταία στιγμή, και αυτό είναι στα υπέρ της ταινίας, ο πληγωμένος πατέρας συγκρατείται και δεν εκτρέπεται! Τη βλέπεις, αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις!

«Θανάσιμη Εκδίκηση», του Τζέιμς Γούαν.

Εδώ σηκώνουμε τα χέρια και φωνάζουμε βοήθεια! Ενας πατέρας βλέπει το ταλαντούχο και χαρισματικό παιδί του να σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του από μια άγρια συμμορία. Χωρίς μεγάλες αναστολές, και αφού οι νόμοι δεν αποδίδουν δικαιοσύνη, ζώνεται ο ίδιος τα άρματα! Ε, από εδώ και κάτω γίνεται της ...Αμερικής! Η οθόνη γεμίζει πτώματα! Και αίμα! Και φασισμό!