Η ταινία έχει δυο κεντρικά πρόσωπα! Δυο νέους. Μια Ουκρανή και έναν Αυστριακό. Δυο όψεις του ίδιου νομίσματος! Από τη μια, η νεαρή γυναίκα που εξαναγκάζεται σε φυγή από την πατρίδα της, διωγμένη από τις άθλιες συνθήκες ζωής που επικρατούν πια εκεί, αφήνοντας πίσω της τα δυο ανήλικα παιδιά της και τη μάνα της. (Φεύγει προς την «ευημερούσα» Αυστρία)!

Από την άλλη, ο νεαρός Αυστριακός, που αφού γνωρίσει του κόσμου τις ταπεινώσεις στον «ευημερούντα» τόπο του, μεταναστεύει στις καινούριες καπιταλιστικές χώρες, γυρεύοντας πιο ανθρώπινες συνθήκες, ελπίζοντας να καταφέρει να επιβιώσει με λιγότερους καθημερινούς εξευτελισμούς σε αυτές! Γιατί πιστεύει, πως δεν μπορεί να έχουν εξαφανιστεί όλα, όσα εκείνες είχαν καταχτήσει, σε τόσο μικρό διάστημα!

Στην ουσία, τα δυο αυτά πρόσωπα αλλάζουν θέσεις. Η Ευρώπη, πια, είναι όμοια και ενιαία! Η Ουκρανή υφίσταται και αυτή, πια, τις ταπεινώσεις του Αυστριακού (στρατιωτικές συνθήκες εργασίας, έτοιμη ανά πάσα στιγμή η απόλυση, κλπ.), και εκείνος τις τεράστιες και αβάσταχτες δυσκολίες επιβίωσης σε μια διαλυμένη χώρα (Ουκρανία). Σε μια χώρα που «τρέχει» να γίνει και αυτή «ευημερούσα». Να γεμίσει με εκατομμύρια ανέργους, με εκατομμύρια άστεγους. Παντού, λοιπόν, φόβος και απελπισία! Από τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη. Παντού αγωνία για το σήμερα και ακόμα μεγαλύτερη αγωνία για το αύριο! Παντού εξευτελισμοί και ταπεινώσεις!

Πολύ λίγες φορές ο κινηματογράφος είναι τόσο καθαρός και τόσο συγκεκριμένος! Πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει η ψεύτικη ελπίδα πως αυτή η κατάσταση μπορεί, με τα σημερινά δεδομένα, να διορθωθεί! Μιλάει καθαρά πως αυτή η πολιτική, αυτό το σύστημα τέλειωσε, σάπισε! Χ...ται πάνω του, λιώνει στα αναπηρικά γεροντικά κρεβάτια του. Ο,τι ανθίζει, ό,τι πάει να χαμογελάσει τσαλαπατιέται και σπρώχνεται με βία στα άχρηστα!

Οι εικόνες της ταινίας είναι απωθητικές! Πολλές από αυτές άκρως απωθητικές! Ο σκηνοθέτης, θέλοντας να αφυπνίσει τους κοιμισμένους Ευρωπαίους χρησιμοποίησε ακραίο ρεαλισμό! Αλλες στιγμές ανατριχιάζεις από την απελπισία και άλλες σχεδόν κάνεις εμετό από την ωμότητα. Σκουπίδια και σπίτια χωρίς έπιπλα και παράθυρα στο μισό κάδρο, και στο άλλο μισό γερασμένα κορμιά που χ...νται πάνω τους! Κορίτσια που αυνανίζονται μπροστά στο φακό στο μισό κάδρο και στο άλλο μισό άντρες που αυνανίζονται κοιτώντας τα κορίτσια (πάνω από 2.000 δορυφορικά κανάλια δείχνουν όλο το 24ωρο παρόμοια θέαμα). Και έξω στους δρόμους χιλιάδες πεινασμένα παιδάκια να πέφτουν πάνω σου για φιλοδώρημα!

«Δεν κάνω ταινίες για να διασκεδάσω τους θεατές, αλλά να τους ενοχλήσω, να τους ξυπνήσω από το λήθαργο», δηλώνει ο Ούλριχ Ζάιντλ. Πράγματι, αυτό κάνει η ταινία! Και το κάνει με ωμό και βασανιστικό τρόπο! Πολλές φορές, μάλιστα, ξεπερνάει τα όρια. Επιμένει. Επιμένει αργά, βασανιστικά. Στέκεται για αρκετή ώρα και επίμονα στις «λεπτομέρειες» μέχρι να αναγκάσει το θεατή να γυρίσει το κεφάλι του αλλού. Μέχρι η εικόνα της να μετατραπεί σε χαστούκι! Ούτε μια σκηνή, ούτε ένα πλάνο, ούτε μια κινηματογραφική στιγμή, δεν είναι ψεύτικη! Ολα είναι πραγματικά και σαφή. Δε φταίει, λοιπόν, η ταινία που σε κάνει να πάρεις τα μάτια σου από την οθόνη, φταίει η πραγματικότητα η οποία είναι ανυπόφορη!..

Παίζουν: Εκατερίνα Ρακ, Πολ Χόφμαν, Μάικλ Τόμας, Μαρία Χοφστάτερ, Γκεόργκ Φρίντριχ, Ναταλία Επουαρεάνου, Ερικ Φίντσες.