ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η... «πράσινη» καταστροφή των δασών

Γρηγοριάδης Κώστας

«Το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο της πολιτικής του για την "Πράσινη Ανάπτυξη", αντιμετωπίζει τα δάση ως εθνικό κεφάλαιο, και έχει θέσει ως βασική του προτεραιότητα την προστασία και διαχείρισή τους, τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό για την πρόληψη και αντιμετώπιση των πυρκαγιών και την ουσιαστική στήριξη και αναβάθμιση των υπηρεσιών, που έχουν επιφορτιστεί με το έργο αυτό, στον κρατικό μηχανισμό».

Αυτό ούτε λίγο, ούτε πολύ δήλωσε με την ευκαιρία της Παγκόσμιας Μέρας Δασοπονίας ο υπεύθυνος του Τομέα Περιβάλλοντος του ΠΑΣΟΚ Σ. Κουβέλης. Αλήθεια, δεν είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που:

Με το νόμο 1734/1987 επιχείρησαν να αποχαρακτηρίσουν 45 εκατ. στρέμματα δάσους βαφτίζοντάς τα ως... χορτολίβαδα;
Με την αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος το 2001, παρέδωσαν στην εμπορευματοποίηση εκατομμύρια στρέμματα δασών;
Με το «κόλπο» της εξαίρεσης από την αναδάσωση το 1995 και 1998, μετέτρεψαν χιλιάδες στρέμματα δάσους της Πεντέλης που κάηκαν, σε «φιλέτα»;
Με την κατάργηση το 1998 των Σωμάτων δασοπυρόσβεσης κατακερμάτισαν και άφησαν «ανάπηρο» το οποιοδήποτε σύστημα πρόληψης και καταστολής των δασικών πυρκαγιών;
Αρνήθηκαν να ξεκινήσουν τη σύνταξη του Δασολογίου και των Δασικών Χαρτών;
Αναδάσωναν μόλις 1 για κάθε 11 στρέμματα που καίγονταν;

Αν δεν κάνουμε λάθος, αυτή η «Πράσινη Ανάπτυξη», που ευαγγελίζεται το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τα δάση ως εθνικό κεφάλαιο, αλλά τα εμπορευματοποιεί και τα παραδίδει βορά στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως κάνει άλλωστε και η κυβέρνηση της ΝΔ. Ας μη μας εμπαίζουν, λοιπόν, μερικοί...

Ευρω - θεσμο - λαγνικές πονηριές... .

Η ευρω-λαγνεία των στελεχών του Συνασπισμού εκδηλώνεται με κάθε ευκαιρία, διαπερνά τη δράση τους, τη στάση τους, τη ρητορική τους παντού και πάντα. Από τα πιο μικρά ως τα πιο μεγάλα. Πριν λίγες μέρες, ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρας, από το Μαντούδι της Εύβοιας, δήλωνε: «Θα γνωρίζετε ότι λίγους μήνες πριν στη Γερμανία η τοπική κοινωνία αποφάσισε με δημοψήφισμα να μην εγκατασταθούν μονάδες λιθάνθρακα. Και αυτές τις μονάδες που δεν εγκαθίστανται στην Ευρώπη, διότι εκεί λειτουργεί η δημοκρατία και η τοπική κοινωνία έχει άποψη, έρχονται τα μεγάλα συμφέροντα να τις εγκαταστήσουν στην περιφέρεια της χώρας μας. Ερχονται να τις εγκαταστήσουν εδώ. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εδώ δε θα τους ζητήσει κανένας λογαριασμό. Διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι εδώ μπορούν να μας κοροϊδέψουν. Εμείς λοιπόν σήμερα, με τη δική σας εδώ παρουσία, τους απαντάμε: Δεν πρόκειται να μας κοροϊδέψετε».

Και αμέσως μετά ζητούσε δημοψήφισμα σε όλες τις τοπικές κοινωνίες στις οποίες η κυβέρνηση σχεδιάζει να εγκαταστήσει μονάδες λιθάνθρακα, λέγοντας: «Κάτι τέτοιο γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρέπει στη χώρα μας επιτέλους να λειτουργήσει η δημοκρατία».

Αλήθεια ποιον πιστεύει ότι κοροϊδεύει ο κ. Τσίπρας επικαλούμενος μια - ανύπαρκτη - Ευρώπη όπου κατά τους ισχυρισμούς του κυριαρχεί η δημοκρατία, όπου η γνώμη του λαού γίνεται σεβαστή, όπου τα μεγάλα συμφέροντα ή καλύτερα το μεγάλο κεφάλαιο δεν αλωνίζει, επιβάλλοντας τα συμφέροντά του με την αρωγή των πολιτικών του εκπροσώπων; Γιατί ότι κοροϊδεύει είναι δεδομένο. Εξιδανικεύοντας την αστική δημοκρατία (άλλων χωρών), εμπαίζοντας ότι αυτή μπορεί να λειτουργεί προς όφελος των πολλών (σε κάποιες άλλες χώρες), για να καταλήξει το ακροατήριό του συνειρμικά στο συμπέρασμα ότι η λύση βρίσκεται εντός της αστικής δημοκρατίας, αρκεί να βρεθούν κάποιοι που σωστά θα την υπηρετήσουν στη θέση των σημερινών «ανίκανων».

Ο λόγος περί συνείδησης...

«Πώς αισθάνεστε τη συνείδησή σας; Τι λέτε το βράδυ στην προσευχή σας; (...) Πώς το ανέχεστε αυτό;». Ηταν μερικά από τα λόγια με τα οποία απευθύνθηκε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Αλαβάνος, στον πρωθυπουργό, μιλώντας στη Βουλή στη συζήτηση για τη νεολαία. Αλήθεια, ο κ. Αλαβάνος πιστεύει ότι τα κυβερνητικά στελέχη έχουν τύψεις συνειδήσεως; Οτι νιώθουν υπόλογοι απέναντι στο ...θεό που πιστεύουν; Μα, η πολιτική που εφαρμόζουν είναι απολύτως συνεπής με την ταξική συνείδηση που έχουν ως πολιτικοί εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης που θεό της έχει το κέρδος. Ο Αλ. Αλαβάνος θα μπορούσε μερικά τέτοια ερωτήματα να τα απευθύνει στον εαυτό του και στο κόμμα του. Γιατί είναι υποκριτικό να οδύρονται για τους νέους και τα χαμένα εργασιακά τους δικαιώματα όταν έχουν ψηφίσει το Μάαστριχτ. Είναι υποκριτικό να αναφέρονται στους ιδιωτικούς υπαλλήλους με «οργή», για όσα υφίστανται, όταν οι δυνάμεις του ΣΥΝ στον κλάδο αυτό τα έχουν κάνει «πλακάκια» με τις δυνάμεις που στήριξαν τη μερική απασχόληση («φρούτο» του Μάαστριχτ κι αυτή), που υπογράφουν κατάπτυστες συμβάσεις κ.ο.κ. Και είναι υποκριτικό να μιλάει ο κ. Αλαβάνος για «το συνδικαλιστικό κίνημα που πρέπει να κατέβει από τους ψηλούς ορόφους. Πρέπει να κατέβει από τους ψηλούς ορόφους της ΓΣΕΕ και να μπει μέσα εκεί που βρίσκεται η νεολαία η οποία δυναστεύεται», όταν μ' αυτό το κίνημα των «υψηλών ορόφων» έχει επιλέξει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να συμπορεύεται.

Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Αλέκος Αλαβάνος φρόντισε πραγματικά να δώσει το στίγμα της διακυβέρνησης που ονειρεύονται στον ΣΥΡΙΖΑ όσο πιο πιστά μπορούσε. Και εμείς σας το μεταφέρουμε αυτούσιο, όπως το ...αποκάλυψε, σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», προχτές 23/3/2008.

Ο συντάκτης της εφημερίδας ρωτά τον Α. Αλαβάνο:

-- Κάνετε λόγο για την προοπτική μιας αριστερής διακυβέρνησης. Τι μορφή θα έχει αυτή η διακυβέρνηση;

Και αυτός απαντά:

-- Ομορφη. Χαρούμενη. Αισιόδοξη. Πολύχρωμη. Καινοτόμα.

Φαίνεται πως ήρθε ...άνοιξη και βαράει κατακέφαλα...

Συνεχίζουμε!

Ο πολύμηνος αγώνας που έδωσαν χιλιάδες εργαζόμενοι ενάντια στα αντιασφαλιστικά μέτρα της κυβέρνησης είναι μεγάλης σημασίας και αποτελεί παρακαταθήκη για το κίνημα. Η μάχη ήταν δύσκολη. Ο χαρακτήρας της σύγκρουσης, οι αρνητικοί για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα συσχετισμοί σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, η επιθετικότητα του κεφαλαίου, που επιθυμούσε διακαώς τις νέες αντιασφαλιστικές ανατροπές, οι συναποφάσεις των κομμάτων του ευρωμονόδρομου στο πλαίσιο της ΕΕ για την αύξηση του εργάσιμου βίου και την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης, συμπεριλαμβανομένου και του τομέα της Υγείας, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που φανερώνουν τις σύνθετες δυσκολίες της αναμέτρησης.

Στην ανάπτυξη, στην οργάνωση, στη μαζικοποίηση και το βάθεμα του περιεχομένου αυτού του αγώνα καθοριστική και αδιαμφισβήτητη ήταν η συμβολή του ΠΑΜΕ και των ταξικών δυνάμεων σε κάθε κλάδο, είτε ως πλειοψηφίας, είτε ως μειοψηφίας. Ο πρωτοπόρος ρόλος του στην ενημέρωση, στον ξεσηκωμό, στη συσπείρωση και την ενιαία δράση των εργαζομένων, η πλατιά, μαζική δουλειά στους χώρους εργασίας και τις συνοικίες, οι εκατοντάδες κεντρικές και περιφερειακές αγωνιστικές παρεμβάσεις του την ώρα που η συνδικαλιστική πλειοψηφία είχε κηρύξει σιωπητήριο, συντέλεσαν ώστε χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι να βγουν στο δρόμο. Να κατανοήσουν το χαρακτήρα της επίθεσης και να αντιπαρατεθούν με όρους συνολικής σύγκρουσης με την αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική. Να διεκδικήσουν όχι μόνο την απόσυρση του νομοσχεδίου της κυβέρνησης, αλλά και την κατάργηση των νόμων Σιούφα - Ρέππα, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους.

Αυτό εκφράστηκε στις πρωτόγνωρα μαζικές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ -πολλαπλάσιες σε όγκο από εκείνες που διοργάνωσε ο εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός -, στην ενίσχυσή του με νέες δυνάμεις. Στο δυνάμωμα των ταξικών συνδικάτων με εργαζόμενους που έκαναν για πρώτη φορά το βήμα. Η δράση και το πλαίσιο του ΠΑΜΕ συνέβαλαν καθοριστικά ώστε ο αγώνας των εργαζομένων να καθυστερήσει, να βάλει εμπόδια στο αντιασφαλιστικό έργο της κυβέρνησης, να την υποχρεώσει σε υποχωρήσεις και ελιγμούς, να μεγαλώσει η αμφισβήτηση του δικομματισμού και της πολιτικής του, να ακυρωθεί η όποια προσπάθεια συκοφάντησης των αγώνων των εργαζομένων και ενεργοποίησης του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Το εργατικό - λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να δεχτεί τετελεσμένα. Η ψήφιση του νομοσχεδίου πρέπει να σημάνει την απαρχή ενός νέου, ακόμα πιο μαζικού, πολύμορφου και, κυρίως, βαθιά πολιτικοποιημένου αγώνα. Για να μείνουν κενό γράμμα τα αντιασφαλιστικά μέτρα, να πάρει απάντηση το σύνολο της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Για Συλλογικές Συμβάσεις στο ύψος των πραγματικών αναγκών. Η πολύμηνη μάχη προσφέρει πλούσια πείρα για να βγάλουν οι εργαζόμενοι συμπεράσματα για τους όρους και τις προϋποθέσεις που πρέπει να συγκεντρώνει το κίνημα ώστε να γίνεται ολοένα και πιο αποτελεσματικό. Για το ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των κομμάτων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στηρίζουν ή εξωραΐζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Σ' αυτή την κατεύθυνση οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα εντείνουν τη δράση τους το επόμενο διάστημα, με βαθιά την πίστη ότι το δίκιο θα κριθεί στους δρόμους του ταξικού αγώνα.