ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η Αστυνομία των μεγαλοφραουλάδων

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για όσους διατηρούν την παραμικρή αμφιβολία για το ρόλο που έπαιξε η Αστυνομία στη διάρκεια της τριήμερης απεργίας των μεταναστών εργατών γης στη Ν. Μανωλάδα, η παράθεση και μόνο των γεγονότων είναι αποκαλυπτική. Από την Παρασκευή το πρωί, οι τσιφλικάδες και οι μπιστικοί τους περπατούσαν ανενόχλητοι μέσα στη συγκέντρωση των μεταναστών, βρίζοντας και απειλώντας. Η Αστυνομία έκανε πως δεν τους έβλεπε. Το απόγευμα του Σαββάτου, τρία στελέχη του ΚΚΕ δέχτηκαν τη δολοφονική επίθεση τραμπούκων, στην κεντρική πλατεία της Ν. Μανωλάδας. Η Αστυνομία δεν είδε και δεν άκουσε, γι' αυτό ακόμα υποτίθεται πως ψάχνει να συλλάβει έναν από τους εντεταλμένους δολοφόνους που της υπέδειξε ο γραμματέας της ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ.

Το ίδιο βράδυ στις παράγκες των μεταναστών έγινε η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Αμεση ήταν η παρέμβαση του ΚΚΕ, καθώς ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κόμματος Σπύρος Χαλβατζής έκανε διάβημα διαμαρτυρίας προς τον υφυπουργό Εσωτερικών Π. Χηνοφώτη, απαιτώντας από την κυβέρνηση να αναλάβει τις ευθύνες της και να πάρει άμεσα μέτρα. Το πόσο ίδρωσε το αυτί της κυβέρνησης φάνηκε την επόμενη μέρα, όταν νωρίς το πρωί οι τραμπούκοι προπηλάκισαν μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας στέλεχος του ΚΚΕ. Κάτω από την πίεση των διαδηλωτών συνελήφθη ένας από τους νταήδες της φράουλας, ο οποίος μέχρι το απόγευμα είχε αφεθεί ελεύθερος με εισαγγελική εντολή!

Το αποκορύφωμα ήρθε το απόγευμα της Κυριακής, όταν ο βουλευτής του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος απαίτησε την προστασία των μεταναστών και ιδιαίτερα όσων πρωτοστάτησαν στην απεργία για να πάρει την απάντηση από τον αστυνομικό διοικητή της περιφέρειας ότι «θα τηρηθούν τα νόμιμα μόνο ύστερα από επώνυμη καταγγελία»! Για να μην αναφέρει κανείς την καταγγελία των μεταναστών ότι το πρωί της Κυριακής μεταφέρονταν με τη συνοδεία της Αστυνομίας στα φραουλοχώραφα, για να μη χάσουν ούτε ένα ευρώ οι μεγαλοτσιφλικάδες...

Μαθήματα συνδικαλισμού...

Η άφαντη και ανύπαρκτη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που τόσον καιρό δεν κούνησε ούτε το δαχτυλάκι της για την προστασία των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα, όψιμα δίνει και μαθήματα συνδικαλισμού στα θύματα αυτού του απαράδεκτου καθεστώτος. Με ανακοίνωσή της, σημειώνει ότι «καμιά συμφωνία κάτω από το όριο αυτό (της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης των 30,40 ευρώ μεικτά) δεν είναι νόμιμη και κανείς δε δικαιούται να το διαπραγματεύεται...!»

Καταλαβαίνουμε την προσπάθεια της πλειοψηφίας να βγάλει λάδι την κατάπτυστη συμφωνία της που οδήγησε σήμερα το κατώτερο μεροκάματο μόλις στα 30,40 ευρώ μεικτά. Πάει πολύ όμως, αυτοί που είναι συνυπεύθυνοι γι' αυτό το αίσχος, να παραδίδουν μαθήματα συνδικαλισμού στους μετανάστες εργάτες. Σε ποιους λέει η πλειοψηφία να μην «διαπραγματεύονται»; Σε αυτούς που οι τσιφλικάδες της Μανωλάδας εξαπέλυσαν εναντίον τους μπράβους με καραμπίνες και λοστούς για να σπάσουν την απεργία τους. Σε αυτούς που σήκωσαν κεφάλι και τα 'βαλαν με τα αφεντικά του κάμπου.

... και ο πραγματικός πόνος της ΓΣΕΕ

Και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ τι έκανε; Πού ήταν τόσο καιρό που οι εργοδότες κατάφωρα παραβιάζουν κάθε έννοια νομιμότητας και εργατικών δικαιωμάτων; Και στο κάτω κάτω οι μετανάστες εργάτες καμιά «διαπραγμάτευση» δεν έκαναν. Εδωσαν ένα σκληρό αγώνα, κάτω από τις πιο δύσκολες και αντίξοες συνθήκες με μόνους συμπαραστάτες τις ταξικές δυνάμεις. Η Συλλογική Σύμβαση, έστω και αυτή που υπέγραψε η πλειοψηφία, καθόλου δεν κινδυνεύει από τη στάση των μεταναστών. Από αυτό που κινδυνεύουν όλοι οι εργαζόμενοι Ελληνες και ξένοι και τα εργατικά τους δικαιώματα είναι από την πολιτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, από την αναξιοπιστία της και το διπρόσωπο ρόλο της.

Οσο για την παραίνεση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ προς την κυβέρνηση να επιδοτήσει τους «μικροπαραγωγούς» με το αντίτιμο των ασφαλιστικών εισφορών των εργατών γης, μόνο σαν κοροϊδία και πρόκληση μπορεί να ακούγεται. Μάταια προσπαθεί η ΓΣΕΕ να κρύψει ότι ο πραγματικός αντίπαλος των εργατών γης είναι οι μεγαλοτσιφλικάδες της περιοχής. Γι' αυτούς κόπτεται η ΓΣΕΕ και ζητάει ενίσχυση στο μεροκάματο, δηλαδή τζάμπα χρήμα από τις τσέπες των ίδιων των εργαζομένων για να κερδίζουν ακόμα περισσότερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες φραουλάδες...

Το ίδιο αντιλαϊκό μείγμα

Επειδή πολλές φορές ακούγονται - και καλοπροαίρετα - φωνές για άδικη και υπερβολική κριτική σε βάρος των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ, παραθέτουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την παρέμβαση που έκανε χτες στη γενική συνέλευση της Τράπεζας της Ελλάδος. Ποιο είναι λοιπόν το ιδεολογικοπολιτικό «πιστεύω» της συμβιβασμένης πλειοψηφίας; Ιδού: «Η ΓΣΕΕ διεκδικεί, για την αποτροπή αυτών των δυσμενών εξελίξεων, την αναγκαιότητα διαμόρφωσης ενός νέου αναπτυξιακού πλαισίου και ενός νέου μείγματος οικονομικής πολιτικής, οι προτεραιότητες του οποίου επικεντρώνονται στην επίτευξη της πραγματικής σύγκλισης, στη διαρθρωτική αντί την απορρυθμιστική ανταγωνιστικότητα, στη μετάβαση στην οικονομία της γνώσης και της ποιότητας, στη μετάβαση από την προνομιακή επιχειρηματικότητα στην παραγωγική επιχειρηματικότητα, στην αύξηση των επενδύσεων και της απασχόλησης...». Το ερώτημα είναι απλό. Σε τι θα αλλάξει η καθημερινή ζωή των εργαζομένων αν εφαρμοστεί αυτό το νέο μείγμα πολιτικής; Αυτό «το δείγμα» δεν εφαρμοζόταν από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με ολέθριες συνέπειες για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα; Αρα έχει άδικο το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ που λένε στους εργαζόμενους ότι δεν μπορούν να έχουν καμία εμπιστοσύνη στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ για την οργάνωση της ταξικής πάλης;

Εμπόριο ρύπων και ... συνειδήσεων

Τι σημαίνει, άραγε, η απόφαση του ΟΗΕ να θέσει τη χώρα μας για ένα τρίμηνο εκτός μηχανισμών του Πρωτοκόλλου του Κιότο, δηλαδή εκτός αγοράς εμπορίου ρύπων; Πρόκειται για «χαστούκι» και για «διεθνή καταδίκη», όπως γράφεται στον Τύπο; Και, τελικά, ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Ευθύνεται η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ, επειδή δεν υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου της ρύπανσης των 158 μεγάλων επιχειρήσεων που εντάσσονται στο σύστημα εμπορίας ρύπων; `Η, μήπως, ευθύνονται, όπως ισχυρίζεται το ΥΠΕΧΩΔΕ, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, επειδή το 1995 έδωσαν λανθασμένους υπολογισμούς εκπομπών ρύπων ως προς το έτος βάσης, δηλαδή το 1990, ώστε να καλυφθεί ο στόχος για αύξηση των ρύπων που εκπέμπονται το διάστημα 2008 - 2012 μόνο κατά 25%;

Ολη η υπόθεση, επί της ουσίας, θυμίζει το στίχο του ποιητή «για ένα πουκάμισο αδειανό». Απλώς επιβεβαιώνει την - ομολογημένη, άλλωστε, και κατά την πρόσφατη Διεθνή Διάσκεψη στο Μπαλί - πλήρη αποτυχία του Πρωτοκόλλου του Κιότο. Και ήταν αδύνατο να γίνει αλλιώς. Κι αυτό επειδή το Πρωτόκολλο του Κιότο, με πρωταγωνιστή τη δήθεν «φιλοπεριβαλλοντική» ΕΕ, καθιέρωσε για τις κλιματικές αλλαγές τους λεγόμενους «ευέλικτους μηχανισμούς», με διακηρυγμένους στόχους: Πώς θα διατεθούν λιγότερα χρήματα από τα αναπτυγμένα κράτη, μέσω της εμπορίας ρύπων. Πώς θα επωφεληθεί το μεγάλο κεφάλαιο μέσα από το νέο κερδοσκοπικό χρηματιστήριο ρύπανσης που δημιουργήθηκε. Πώς θα αυξηθεί η «ανταγωνιστικότητα» κάποιων καπιταλιστικών οικονομιών (π.χ. ΕΕ, Ιαπωνία) για το ξεζούμισμα των εργαζομένων στο πλαίσιο του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Πώς θα διευκολυνθούν οι κερδοφόρες επενδύσεις των μονοπωλίων σε αναπτυσσόμενες χώρες.

Εμπόριο ρύπων δε σημαίνει τίποτε άλλο, στην ουσία, από το ότι οι βιομηχανίες αντί να πληρώσουν για να εγκαταστήσουν αντιρρυπαντική τεχνολογία, ώστε να εκπέμπονται λιγότεροι ρύποι στην ατμόσφαιρα, μπορούν να αγοράζουν το «δικαίωμα» να τη βομβαρδίζουν με περισσότερους ρύπους! Είναι ενδεικτικό ότι στο χρηματιστήριο ρύπων, από 30 δολάρια που στοίχιζε πριν από τρία χρόνια κάθε «δικαίωμα» αγοράς ενός τόνου διοξειδίου του άνθρακα, έφτασε πέρσι στα 2,7 δολάρια και σήμερα κυμαίνεται γύρω στο 1 δολάριο. Γιατί, λοιπόν, μια ρυπογόνα βιομηχανία να μην αγοράσει «δικαιώματα» ρύπανσης, που της κοστίζουν φτηνότερα, αντί να επενδύσει σε αντιρρυπαντική τεχνολογία; Αυτό είναι το «κατόρθωμα» του Κιότο, της ΕΕ και των μονοπωλίων! Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν, με την περίπτωση της Ελλάδας, αποκαλύπτεται ότι και τα στοιχεία για τα επίπεδα ρύπανσης είναι πλασματικά και οι μηχανισμοί ελέγχου είναι ανύπαρκτοι. Καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα περιβάλλον και Δημόσια Υγεία.

Ουσιαστικά μέτρα, λοιπόν, για το περιβάλλον και τη Δημόσια Υγεία δεν μπορούν να υπάρξουν όσο τα οποιαδήποτε «μέτρα» καθορίζονται και λειτουργούν, σύμφωνα με τις επιταγές του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Οσο δε λαμβάνονται μέτρα για τη μείωση των ρύπων (αντιρρυπαντική τεχνολογία), την ουσιαστική προστασία των δασών ως φορέων δέσμευσης του διοξειδίου του άνθρακα κ.ά. Ολα αυτά, βέβαια, απαιτούν έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα μονοπώλια. Απαιτούν μια κοινωνία, που θα βάζει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Ολα τα υπόλοιπα που λέγονται αυτές τις μέρες δεν αποτελούν παρά ...«αντιζηλίες» ενόχων και «εμπόριο συνειδήσεων».