Του Διογένη Καμένου από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Ο ένας πλασάρει αέρα κοπανιστό για ρεπορτάζ και χρυσοπληρώνεται, ο δίπλα μηχανόλαδο για λαδάκι του θεού και ο τρίτος ληγμένα, απ' αυτά που, δήθεν, στέλνουν για «ανακύκλωση» οι μεγάλες αλυσίδες τροφίμων.

Ολοι μαζί έχουν ανακηρυχτεί ξανά και ξανά άγιοι του συστήματος. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι το χρήμα δεν προκύπτει από την εκμετάλλευση των εργατών, αλλά από το δαιμόνιο του επιχειρηματία.

Το «δώσε κι εμένα μπάρμπα» αφορά στην πλειοδοσία υποσχέσεων. Που, «παραδόξως», ενώ όλες, μα όλες, αφορούν στο κεφάλαιο, παρουσιάζονται ως φιλολαϊκές.

Ο ένας, συνεπής στην παράδοση του κόμματός του, που είχε δει στα «νέα τζάκια» το «σοσιαλισμό στις 18», ανακαλύπτει τώρα τους «υγιείς επιχειρηματίες» για ένα νέο «σοσιαλισμό». Και υπόσχεται «σταθερό οικονομικό περιβάλλον» (ως γνωστόν, η απεργία συνιστά αστάθεια) και διαβούλευση κοινωνικών εταίρων (άλλη μεγάλη κατάκτηση αυτή για να εξασφαλίζει το κεφάλαιο συλλογικές συμβάσεις με αύξηση ένα ευρώ).

Ο άλλος, που η εφημερίδα της παράταξής του λίγο έλειψε χτες να τον ανακηρύξει και πρωθυπουργό, «χορηγεί» έκτακτο επίδομα, το οποίο, όμως, θα πληρωθεί από το κρατικό ταμείο, δηλαδή από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτό θα πει δίκαιη αναδιανομή. Εκεί που δίνει ρέστα είναι όταν, για μια ακόμα φορά, αφήνει άθιχτους τους νόμους Σιούφα - Ρέππα και επιμένει στην τριμερή χρηματοδότηση που είναι και στα τρία «πόδια» της χρηματοδότηση των Ταμείων μόνο από τους εργάτες (μία από τις κρατήσεις τους, μία από τη φορολογία τους και μία από τις εργοδοτικές εισφορές, που είναι αρπαγμένος δικός τους ιδρώτας).

Μέσα στη σύγχυση που προκλήθηκε για το ποιος δίνει τα περισσότερα στο κεφάλαιο, του ξεφεύγει του Σκανδαλίδη το περί στήριξης της ΝΔ από τον ΣΥΝ, κατηγορία λειψή καθώς και τη ΝΔ και τον ΣΥΝ άλλος τους στηρίζει, αυτός που έχει να κερδίζει από την πολιτική τους, όπως και από την αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ, που καιρό τώρα νιώθει να του παίρνουν το ψωμί απ' το στόμα.

Σ' ένα τέτοιο σκηνικό οι τραπεζίτες είναι στα κιλά τους, όταν εμφανίζονται ως και φιλάνθρωποι με απανωτές προσφορές, σε βαθμό που να αναγκάζουν τον ειδικό αναλυτή να τους συμμαζεύει, γιατί με τόσα που δίνουν κινδυνεύει το ίδιο το τραπεζικό σύστημα!

Δούλεμα; Ναι, αλλά με συναίνεση. Δε βρίσκουν απλά και κάνουν. Είναι σα να τους ζητάς να σε σφάξουν. Αλλιώς δεν εξηγείται.

Το κρίσιμο ήταν και παραμένει το ταμείο. Εκεί ακόμα κι όταν νομίζεις ότι παίρνεις, στην πραγματικότητα πληρώνεις. Οταν καταθέτεις, ο μισθός σου γίνεται χρυσοφόρο κεφάλαιο στα χέρια της τράπεζας κι όταν δανείζεσαι οι τόκοι σου είναι πάλι κεφάλαιο για την τράπεζα. Ετσι και με τις καταθέσεις και αναλήψεις στην πολιτική. Οσο το «ταμείο», την εξουσία δηλαδή, δεν την έχεις εσύ, άλλοι κερδίζουν.

Μακριά απ' τις προσφορές, λοιπόν. Ο,τι με το σπαθί σου κατακτήσεις αυτό και μόνο μπορεί να 'ναι το κέρδος σου.