"Με την ένταξή μου στο ΚΚΕ, βρήκα το νόημα της ζωής"... Ηταν τα λόγια που η Λούλα Λογαρά έγραψε στο βιογραφικό της κι αυτό το νόημα έδωσε σ' όλη τη δύσκολη και πολυκύμαντη ζωή της μέσα από την καθημερινή πάλη της από το μετερίζι του ΚΚΕ, το μετερίζι των λαϊκών αγώνων. Είναι το νόημα, που εμπνέει και θα εμπνέει κάθε αγωνιστή, τους νέους και τις νέες, που αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο σοσιαλιστικό. Πέρασε, ήδη, ένας χρόνος από το θάνατό της (Ιούλης 1997) και η κομμουνίστρια Λούλα Λογαρά παραμένει ολοζώντανη στη μνήμη των κομμουνιστών, στη μνήμη όλων των αγωνιστών που έτυχε να τη γνωρίσουν μέσα στους λαϊκούς, εργατικούς αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ανεξαρτησία και κοινωνική προκοπή.

Η Λούλα Λογαρά εντάχτηκε στο λαϊκό κίνημα σε νεαρή ηλικία και ανάλωσε τη ζωή της για τα δίκια της εργατικής τάξης, για το λαό και τον τόπο. Πάλεψε με συνέπεια για τη δημοκρατία, την ειρήνη και το σοσιαλισμό. Γεννήθηκε το 1923 στη Ζάκυνθο και μεγάλωσε σε μια πολυμελή οικογένεια, η οποία έδωσε τα πάντα στον αγώνα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας, για το σοσιαλιστικό μέλλον.

Με την κατάχτηση της χώρας από τους Γερμανούς φασίστες, η Λούλα Λογαρά εντάσσεται στον αντιφασιστικό αγώνα και γίνεται μέλος του ΕΑΜ και συμμετέχει σε όλες τις αγωνιστικές, απεργιακές κινητοποιήσεις στο χώρο δουλιάς της, που ήταν, τότε, το υπουργείο Εργασίας. Αμέσως μετά τη μεγάλη αντιφασιστική διαδήλωση της 5ης Μάρτη 1943 εντάσσεται στο ΚΚΕ, γίνεται μέλος του, τίτλο που κράτησε επάξια για 54 χρόνια μέχρι το θάνατό της. "Η επιλογή μου αυτή, θα σημειώσει η ίδια στο βιογραφικό της, ήταν μια ώριμη επιλογή, ύστερα από πολλή σκέψη και χωρίς ταλαντεύσεις. Ηξερα τι έκανα και τι ήθελα... Είχα βρει το δρόμο μου και το περιεχόμενο της ζωής...".

Πολύ σύντομα, η Λ. Λογαρά γίνεται μέλος της Αχτιδικής Επιτροπής του χώρου της. Στο 8ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος της ΚΕ και στο ιστορικό 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ επανεκλέγεται μέλος της ΚΕ και αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ. Στα επόμενα Συνέδρια, 10ο, 11ο και 12ο, εκλέγεται τακτικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στις γραμμές του Κόμματος, όπως θα πει στον επικήδειό της ο Σπύρος Χαλβατζής, η συντρόφισσά μας Λούλα Λογαρά έδωσε και πήρε πολλά. Εδωσε τη ζωντάνια και τον ενθουσιασμό της. Αφιέρωσε όλη της τη ζωή, για την ανάπτυξη του Κόμματος, για τη συνεχή ενίσχυση των γραμμών του, για την ανάπτυξη του εργατικού και μαζικού λαϊκού κινήματος. Πήρε από το Κόμμα και από το λαϊκό κίνημα τις υψηλές αξίες και τα ιδανικά τους. Την αντίληψη της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της ανιδιοτελούς υπεράσπισης των αδικημένων, την εμπιστοσύνη και την αισιοδοξία για τη νίκη των σοσιαλιστικών ιδεών.

Μετά την απελευθέρωση, ακολούθησε το δύσκολο, μα ηρωικό δρόμο των αγωνιστών και αγωνιστριών της αθάνατης ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης. Οι δυνάμεις του δοσιλογισμού, του ραγιαδισμού και της μισαλλοδοξίας, που κυριάρχησαν στον τόπο μετά την απελευθέρωση, τη συνέλαβαν, τη φυλάκισαν, τη δίκασαν και καταδίκασαν. Ομως, δεν μπόρεσαν να κάμψουν το αγωνιστικό της φρόνημα. Σταθερή και ακλόνητη, η Λ. Λογαρά συνεχίζει στις νέες συνθήκες την αντίσταση και την πάλη της. Η δικτατορία φρόντισε, επίσης, και την κράτησε σε στρατόπεδα συγκέντρωσης απ' όπου απελευθερώθηκε με τη διάλυση των στρατοπέδων. Κατάφερε να βγει παράνομα από την Ελλάδα και να πάρει μέρος στο ιστορικό 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ για να συνεχίσει την πορεία της από τις ηγετικές θέσεις που εκλέχτηκε.

Η Λούλα Λογαρά στάθηκε αταλάντευτη, σταθερή στα "πιστεύω" και τα ιδανικά του ΚΚΕ, στα ιδανικά του μαρξισμού - λενινισμού μέχρι τέλους της ζωής της, παρά τις δυσκολίες που πέρασε το επαναστατικό κίνημα με τις ανατροπές και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Την ίδια περίοδο και παρά τον κλονισμό της υγείας της από τη βαριά αρρώστια, πάλεψε πρωτοπόρα, κόντρα στους "ριψάσπιδες" και τους "αναχωρητές", που εγκατέλειψαν τον αγώνα του κομμουνιστικού κινήματος μετά τις ανατροπές. Υπερασπίστηκε με συνέπεια και πάθος τις μαρξιστικές - λενινιστικές αρχές για το κόμμα νέου τύπου, στην περίοδο που απειλήθηκε η ίδια η συγκρότηση και ύπαρξη του ΚΚΕ. Από τη θέση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, στην κρίσιμη αυτή περίοδο, η Λ. Λογαρά πάλεψε ενάντια στην υπονομευτική δράση των δυνάμεων εκείνων που επιδίωκαν τη διάλυση του ΚΚΕ και τη μετατροπή του σε ένα σοσιαλδημοκρατικό συνονθύλευμα. Μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής της, ακόμα και από το κρεβάτι του νοσοκομείου, η Λούλα Λογαρά δεν έπαψε να αγωνίζεται για το Κόμμα, υπερασπιζόμενη τις αρχές και τα ιδανικά του. Τόσο ψηλά είχε το ΚΚΕ, που θα γράψει στο βιογραφικό της: "Δε συνέλαβα ποτέ τον εαυτό μου να βάζει τίποτε πάνω και πριν από το συμφέρον του Κόμματος. Ακόμα και όταν αυτό μπορούσε να είναι αφάνταστα οδυνηρό για μένα"...

Αυτές είναι οι μεγάλες παρακαταθήκες της κομμουνίστριας, της σεμνής αγωνίστριας του λαού μας, Λούλας Λογαρά, μαζί με όλη την αγωνιστική παρουσία στους αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και κοινωνική προκοπή που εμπνέουν και θα εμπνέουν για πάντα τους κομμουνιστές, όλους τους λαϊκούς αγωνιστές, τη νέα γενιά στους σημερινούς και αυριανούς αγώνες.

Γ. Ζ.

Το κορίτσι αυτό έγινε σύμβολο για την πατρίδα της και τον κόσμο και συγκέντρωσε την τιμή, την αγάπη και τη συμπάθεια που της ανήκαν.

Σ' ένα επεξεργασμένο ντοκιμαντέρ, που κατά καιρούς προβάλλεται και στην ελληνική τηλεόραση - και μετά την πρώτη ασπρόμαυρη φωτογραφία του μικρού κοριτσιού που τρέχει στο μακρύ δρόμο - ακολουθεί η μεθοδευμένη "κάθαρση". Η Κιμ, μεγάλη πια, φεύγει από την πατρίδα της, προτιμά την "ελευθερία" και εγκαθίσταται στον Καναδά.

Λυτρωμένοι, εκείνοι, αισθάνονται απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές. Το μόνο που δεν κάνει η Κιμ είναι να ζητήσει αυτή συγνώμην, από εκείνους που την έκαψαν.

Με ισομετρικές δόσεις συναισθηματικής φόρτισης, όπου το δάκρυ καλλιεργείται ως είδος "εν επαρκεία", το σενάριο κλείνει σ' ένα ρόδινο διάκοσμο λησμοσύνης και συμφιλίωσης.

"Η ζωή της Λούλας Λογαρά διακρίθηκε για την απέραντη αφοσίωσή της στα ιδανικά και τις αρχές του προλεταριακού διεθνισμού και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς. Για την αδιαλλαξία της απέναντι στους ταξικούς αντιπάλους. Εμεινε ανυποχώρητη σε ολόκληρη την πολυκύμαντη ζωή της, την απόλυτα ταυτισμένη με το σκληρό οδοιπορικό του ΚΚΕ και της Εργατικής Τάξης, μπροστά σε κάθε δυσκολία. Αντιμετώπισε ακλόνητα όλα τα εμπόδια. Είτε σαν μέλος του ΚΚΕ, είτε σαν μέλος του ΠΓ της ΚΕ, έμεινε αλύγιστη. Στην παρανομία, στις φυλακές και στις εξορίες, στις πιέσεις της νομιμότητας, η Λούλα Λογαρά στάθηκε με άκαμπτη αγωνιστική αξιοπρέπεια, με απέραντη πίστη στην υπόθεση της πάλης για το σοσιαλισμό.

Η ζωή της σ. Λούλας Λογαρά, χαρακτηριστική της γενιάς του πολέμου, της αντίστασης και των σκληρών διωγμών κατά του ΚΚΕ, είναι γεμάτη παραδείγματα και αποδείξεις για το πόσο όμορφος είναι ο δρόμος που επιλέγει η κάθε εργαζόμενη γυναίκα, προκειμένου να χειραφετηθεί από τα δεσμά της κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Αναδείχνει πρότυπα και αξίες που ταιριάζουν στη φύση της νέας γενιάς, της σημερινής και των άλλων που θα έρθουν, είναι πρότυπα και αξίες διαχρονικές...".

Αυτά είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που διέκριναν την κομμουνίστρια Λούλα Λογαρά, όπως αναφέρονται στην ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατό της. Αυτά τα χαρακτηριστικά επιβεβαίωσε σ' όλη τη μακρόχρονη δράση της η Λούλα Λογαρά. Πορεύτηκε μαζί με το ΚΚΕ, ηγετικό του στέλεχος, συμβάλλοντας σημαντικά στην πολύχρονη ηρωική πορεία του Κόμματος. Γι' αυτήν την ηρωική πορεία του Κόμματος, είναι χαρακτηριστικά ορισμένα απ' αυτά που έγραψε, απαντώντας στους λογής αναθεωρητές και διαστρεβλωτές της ηρωικής ιστορικής πορείας του ΚΚΕ, στην προπαγάνδα της λαθολογίας:

"...Το Κόμμα μας, απαντούσε, δεν έκρυψε ποτέ τα λάθη του, λάθη που έκανε σε μια διαρκή ηρωική και άνιση πάλη στο δύσκολο αυτό σταυροδρόμι που βρίσκεται η χώρα μας, ενάντια σε ποικιλώνυμους και πολύπειρους εχθρούς, δίνοντας σ' αυτήν όλες του τις δυνάμεις και ποτάμι το αίμα των καλύτερων παιδιών του, στελεχών - μελών και οπαδών του. Στην πάλη αυτή, το ΚΚΕ είχε και επιτυχίες και αποτυχίες και νίκες και ήττες. Ποτέ όμως δεν πανικοβλήθηκε, δεν κιότεψε, δεν υποτάχτηκε και δεν υπέστειλε τη σημαία της επαναστατικής πάλης...

...Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο μοναδικά σωστός και επαναστατικός δρόμος για το ευτυχισμένο μέλλον της χώρας μας. Και η ελληνική νεολαία, με τις ανησυχίες που έχει, με τον ενθουσιασμό που τη χαρακτηρίζει, με τις αναζητήσεις που κάνει, με τη φλόγα του αγώνα που την καίει, και με την ωριμότητα και την πείρα που αποκτά, δεν μπορεί παρά να διαλέξει αυτό το δρόμο. Ο δρόμος του ΚΚΕ είναι ο δρόμος των Μπελογιάννηδων"...