Οι αμφίσημες δοκιμασίες της μικρής Κιμ | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Οι αμφίσημες δοκιμασίες της μικρής Κιμ

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ

Εκατομμύρια φωτογραφίες της έκαναν το γύρο του κόσμου και προκάλεσαν φρίκη. Η Κιμ ήταν η μικρή Βιετναμέζα που κατακάηκε, μαζί με χιλιάδες άλλα παιδιά και άμαχο πληθυσμό, από τις αμερικανικές εμπρηστικές βόμβες ναπάλμ. Η Κιμ επέζησε, μετά από 17 επώδυνες χειρουργικές - πλαστικές επεμβάσεις σε όλο της το σώμα και έγινε το σύμβολο όσων συμπατριωτών της σκοτώθηκαν και ακρωτηριάστηκαν, όσων χωριών αφανίστηκαν, όσων δασών και καλλιεργειών έμειναν έρημες εκτάσεις για πολλά χρόνια.

Το κορίτσι αυτό έγινε σύμβολο για την πατρίδα της και τον κόσμο και συγκέντρωσε την τιμή, την αγάπη και τη συμπάθεια που της ανήκαν.

Η εικόνα, όμως, του κοριτσιού, που τρέχει γυμνούλι με καθολικά εγκαύματα, έπρεπε ν' αντιστραφεί, να μεταβάλει το συναισθηματικό ψυχισμό των ανθρώπων. Η Κιμ, στα πλαίσια ενός μεθοδικού αμερικανικού πλαισίου επικοινωνιακής πολιτικής, έπρεπε από θύμα - σύμβολο, να μεταβληθεί σε σύμβολο συμφιλίωσης με τους θύτες της, παρέχοντας άφεση αμαρτιών και στα πρόσωπα - υποκείμενα της βίας του πολέμου.

Σ' ένα επεξεργασμένο ντοκιμαντέρ, που κατά καιρούς προβάλλεται και στην ελληνική τηλεόραση - και μετά την πρώτη ασπρόμαυρη φωτογραφία του μικρού κοριτσιού που τρέχει στο μακρύ δρόμο - ακολουθεί η μεθοδευμένη "κάθαρση". Η Κιμ, μεγάλη πια, φεύγει από την πατρίδα της, προτιμά την "ελευθερία" και εγκαθίσταται στον Καναδά.

Από εκεί, σε μια βήμα προς βήμα τηλεοπτική παρακολούθηση, γίνεται γέφυρα επικοινωνίας και παροχής συγνώμης προς όσους έκαψαν το Βιετνάμ και την ίδια. Σε συγκεντρώσεις βετεράνων του βρώμικου πολέμου, αυτή που είναι το θύμα, τους παρηγορεί για τη συμμετοχή τους σε βαρβαρισμούς, τους απαλλάσσει από τις τύψεις και τους δίνει άφεση αμαρτιών.

Λυτρωμένοι, εκείνοι, αισθάνονται απαλλαγμένοι από τύψεις και ενοχές. Το μόνο που δεν κάνει η Κιμ είναι να ζητήσει αυτή συγνώμην, από εκείνους που την έκαψαν.

Με ισομετρικές δόσεις συναισθηματικής φόρτισης, όπου το δάκρυ καλλιεργείται ως είδος "εν επαρκεία", το σενάριο κλείνει σ' ένα ρόδινο διάκοσμο λησμοσύνης και συμφιλίωσης.

Κάπου εδώ, θυμάσαι τον ποιητή "Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε...". Γιατί οι ζωντανοί πρέπει να θυμούνται.