Στα υπόγεια «κάτεργα», όπου δεκάδες μετανάστες προλετάριοι δουλεύουν στοιβαγμένοι μέσα σε άθλιες συνθήκες, μέσα σε κλίμα άγριας εργοδοτικής τρομοκρατίας, ήχησε χτες το κάλεσμα αντίστασης των ταξικών δυνάμεων: «Το Σάββατο, στις 11 το πρωί, κατεβαίνουν οι εργάτες απ' όλη την Ελλάδα... Ελληνες και ξένοι να διαδηλώσουμε μαζί, ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία, την τρομοκρατία!... Μόνο έτσι, με αγώνες, μπορούμε να περιμένουμε καλύτερους καιρούς...».

Συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ απ' το 5ο και 6ο διαμέρισμα, απ' το ταξικό Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος, μέλη της Ενωσης Εργαζομένων Μπανγκλαντές και της Σουδανικής κοινότητας «εισέβαλαν», παρά τις αντιδράσεις της εργοδοσίας, σε υπόγειες βιοτεχνίες στα Πατήσια, με την προκήρυξη για το Συλλαλητήριο και με αιτήσεις εγγραφής στο συνδικάτο στο χέρι. Αντάμωσαν και μίλησαν με εργάτες απ' το Μπανγκλαντές, τη Ρουμανία, απ' το Πακιστάν κι αλλού. Ανθρώπους που άφησαν τις πατρίδες τους με την ελπίδα ότι θα βρουν ένα καλό μεροκάματο, μια ζωή ανθρώπινη, και βρέθηκαν να δουλεύουν για 12 και 14 ώρες, για ένα ξεροκόμματο.

Η αληθινή ελπίδα, όμως, ήταν αυτή που «φώτισε» χτες το κάλεσμα του ΠΑΜΕ: «Πρέπει να μάθει ο κόσμος όλα τα προβλήματα που έχουν οι μετανάστες, πρέπει να παλέψετε μαζί με τους Ελληνες, μέσα απ' τα συνδικάτα...». Η διαφορετική γλώσσα δε στάθηκε εμπόδιο. Δίπλα στις ραπτομηχανές, «στήθηκαν» κι οι κουβέντες. Με σπαστά ελληνικά. Με τη βοήθεια του Τζαφάρ και του Αλεμγκίρ απ' την Ενωση των Μπανγκλαντέζων: «Να του πεις ότι το Σάββατο ξεκινάμε, δεν τελειώνουμε. Πες του ότι θα τον πάρουμε τηλέφωνο, να 'ρθει να μιλήσουμε, να δούμε πώς, μαζί, θα 'χουμε μια καλύτερη ζωή...». Δίπλα στις μηχανές συμπληρώθηκαν και οι πρώτες αιτήσεις εγγραφής στο συνδικάτο.

Ο περαστικός που περπατά έξω απ' τις χαμηλές πόρτες, δεν μπορεί να φανταστεί ότι από πίσω δεκάδες άτομα δουλεύουν πάνω από μια ραπτομηχανή, για 10, για 12 και 14 ώρες, με ξεκούραση μόλις μισής ώρας. Είτε είναι μέρα, είτε είναι νύχτα, στο χώρο δεν μπαίνει ποτέ ο ήλιος. Εξαερισμός δεν υπάρχει.

Σ' ένα απ' αυτά τα υπόγεια, στην Καυτατζόγλου, ο Φαρούκ κι ο Μοκίν απ' το Μπανγκλαντές ράβουν παντελόνια. Πληρώνονται 3 ευρώ την ώρα, όπως εξηγούν στο «Ρ». Η Ιονέλλα κι η Σιμώνα απ' τη Ρουμανία, μόλις 23 χρονών, πληρώνονται με 2 ευρώ. Οταν τις πλησιάσεις, προβάλλει δειλά στο λεπτοκαμωμένο τους πρόσωπο το χαμόγελο. Ο φόβος δε χάνεται ούτε λεπτό απ' το βλέμμα. Το αφεντικό είναι λίγα μέτρα πιο πέρα. «Δεν είναι εύκολο να βρεις δουλιά...» λένε οι κοπέλες.

Την ώρα του διαλείμματος, οι εξήντα άνδρες και γυναίκες έχουν μόλις δυο νιπτήρες για να πλύνουν τα χέρια τους, στην ίδια αίθουσα όπου δουλεύουν. Αλλος χώρος για να κολατσίσουν δεν υπάρχει. Εκεί όπου δουλεύουν σκυμμένοι ώρες ολόκληρες, βγάζουν και το κατσαρόλι με το φαΐ που κουβαλούν απ' το σπίτι.

Η εργοδοσία θορυβήθηκε μόλις οι συνδικαλιστές άρχισαν να μιλάνε πιο καθαρά τη γλώσσα της αλήθειας: «Δε σας πληρώνουν καλά, δε σας βάζουν τα ένσημα που πρέπει, σας κλέβουν απ' το πρωί ως το βράδυ, και πρέπει να τα ξέρετε αυτά...».

Στη βιοτεχνία στην οδό Λυκούδη, τ' αφεντικό ισχυρίστηκε ότι «δεν μπορείτε να τους μιλάτε την ώρα που δουλεύουν, να 'ρθείτε στο διάλειμμα». Η φωνή των συνδικαλιστών δυνάμωσε: «Να διαδηλώσουμε για καλύτερα μεροκάματα, καλύτερες συνθήκες δουλιάς... Οποιοσδήποτε εργοδότης σας τρομοκρατήσει, θ' απευθυνθείτε στο σωματείο... Τ' αφεντικά σας δε θέλουνε να 'ρθείτε στο συλλαλητήριο... Οσο δε φωνάζετε εσείς, αυτοί θα σας κλέβουν...».

«Φοβούνται...» εξηγούν ο Τζαφάρ κι ο Αλεμγκίρ που συνεννοούνται με τους εργάτες.

Ξέρουν όμως ότι πρέπει ν' αντιδράσουν, πρέπει ν' αγωνιστούν. Στο διάλειμμα, οι αιτήσεις εγγραφής για το συνδικάτο γίνονται ακόμα περισσότερες. Γιατί η θέση των μεταναστών εργατών είναι ακριβώς εκεί, στα συνδικάτα, μαζί με τους Ελληνες εργάτες, μαζί με την τάξη τους. Η ίδια θέση θα τους περιμένει και αύριο, στο Πεδίον του Αρεως.