Ηταν το πρότυπο κομμουνιστή για όλους μας. Οσοι τον ζήσαμε από κοντά, σε εκείνες τις δύσκολες μέρες που δίναμε τη μάχη για τη διάσωση του Ιστορικού Αρχείου του ΚΚΕ, θα θυμόμαστε για πάντα τη γαλήνια μορφή του συντρόφου Στέφανου που καθημερινά πάσχιζε ανάμεσά μας, μαζί μας, ακούραστος στα 87 του χρόνια για την εκπλήρωση μιας δύσκολης αποστολής. Η καθημερινή προσπάθεια για την αποκατάσταση των ντοκουμέντων του αρχείου ήταν από τις πιο επίπονες πρακτικές δουλιές, που απαιτούσε υπομονή, επιμονή, μαχητικό πείσμα, επαγρύπνηση, πειθαρχία, προσήλωση και ταχύτητα στη δουλιά. Η αποκατάσταση των ντοκουμέντων απαιτούσε ευαισθησία και προσοχή, αλλά και γοργούς ρυθμούς. Κάθε καθυστέρηση μεγάλωνε τη ζημιά της πλημμύρας.

Σε αυτή τη δύσκολη αποστολή ο σύντροφος Παπαγιάννης ήταν πρωτοπόρος. Εγινε το παράδειγμα για μας τους νεότερους, παράδειγμα αφοσίωσης σε ένα δύσκολο καθήκον. Η παρουσία του και η δουλιά του ήταν κίνητρο, κινητήρια δύναμη, ώστε να τα καταφέρουμε το ίδιο καλά όπως αυτός ο σύντροφος, να αφοσιωθούμε το ίδιο αποφασιστικά, με την ίδια ευαισθησία σε αυτό το καθήκον. Ηταν σαν να μας προσκαλούσε σε άμιλλα, δημιουργώντας τις συνθήκες να ανταποκριθούμε σε αυτό που κάναμε. Από πού αντλούσε όλη αυτή τη δύναμη; Από την αταλάντευτη εμπιστοσύνη στο Κόμμα και την αποστολή του, τις αξίες και τα ιδανικά του σοσιαλισμού που υπηρέτησε με συνέπεια. Σε όλη του τη ζωή από τότε που κατάλαβε την κοινωνική αδικία, συνειδητοποιεί και την ανάγκη να την αντιπαλέψει. Οπως έλεγε ο ίδιος, φοιτητής ακόμη στη Σχολή Ευελπίδων, δεχόταν την επίδραση της πολιτικής του ΚΚΕ, που πάλευε για τα προβλήματα του λαού και του τόπου. Στη διάρκεια της μεταξικής δικτατορίας, έλεγε, είχαμε πειστεί για τον πατριωτικό χαρακτήρα του ΚΚΕ. Ετσι, λοιπόν, σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού, εντάσσεται στην αντιδικτατορική πάλη ενάντια στον Μεταξά. Με την εισβολή των Ιταλών φασιστών στην Ελλάδα παίρνει μέρος στον πόλεμο σαν αξιωματικός του στρατού.

Στην τελευταία του συνέντευξη στο "Ριζοσπάστη", μιλώντας για το έπος του λαού στην Αλβανία έλεγε: "Λαός και στρατός μαζί στον ιταλοελληνικό πόλεμο έκαναν πράξη τα εμπνευσμένα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κωστή Παλαμά που είπε: "Αυτό μόνο το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα - Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα". Στην παλλαϊκή εξέγερση και την ενότητα λαού - στρατού συνέβαλε χωρίς αμφιβολία η πατριωτική στάση του ΚΚΕ, που εκδηλώθηκε με τα γράμματα του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ και των φυλακισμένων και εξορίστων κομμουνιστών". Μετά την κατάρρευση του μετώπου, μαζί με άλλους αξιωματικούς που συμμετείχαν στην αντιδικτατορική κίνηση, προσπαθούν να έρθουν σε επαφή με το κόμμα κάτω από αντίξοες συνθήκες. Καθυστέρησαν μερικούς μήνες, αλλά δεν το 'βαλαν κάτω και τα κατάφεραν. Ηταν αποφασισμένοι να συνεχίσουν τον αγώνα. Ολοι σχεδόν αυτοί οι αξιωματικοί εντάχθηκαν στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Ο ίδιος γίνεται μέλος του ΚΚΕ το Μάη του 1942. Ετσι λοιπόν από εύελπις γίνεται αξιωματικός του ΕΛΑΣ, μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού, σαν αξιωματικός στο επιτελείο του Γενικού Αρχηγείου αρχικά, αργότερα στη σχολή πυροβολικού και σαν Διοικητής της μονάδας πυροβολικού του Γράμμου. Η ζωή του γίνεται ένα με την πορεία του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος. Πορεύεται ως το τέλος με τις κομμουνιστικές αρχές, αφιερώνοντας όλες τις δυνάμεις του στην ταξική πάλη για την απελευθέρωση του ανθρώπου από την εκμετάλλευση. Εμεινε όρθιος, ως το τέλος, φωτεινό παράδειγμα διαπαιδαγώγησης για μας και τις μελλούμενες γενιές.

Ο Στ. Παπαγιάννης υπήρξε συνταγματάρχης Πυροβολικού στο ΔΣΕ. Πέρα από τη γενική πολεμική του προσφορά, σε όλη την πορεία του μεγάλου αγώνα, είχε ιδιαίτερη συμβολή και στην ανάπτυξη του όπλου του πυροβολικού στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Σε άρθρο του στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός",στο τεύχος του Γενάρη του 1949 (επανεκδόθηκε πρόσφατα από το "Ρ"), με τίτλο "Το Πυροβολικό μας στο 1948",ανάμεσα στα άλλα, τονίζει:

"Με την έναρξη του 1948, έμπαινε στο στίβο του απελευθερωτικού πολέμου, το όπλο του πυροβολικού, κάνοντας την εμφάνισή του ακριβώς την εποχή που ο λαϊκοεπαναστατικός στρατός μας περνούσε σε ανώτερες μορφές οργάνωσης και δράσης. Κοντά στο δοξασμένο πεζικό μας, που έδινε στην περίοδο αυτή, ιδιαίτερα στη Δυτική Μακεδονία, τις πρώτες σοβαρές ταχτικές του μάχες, ύψωνε τη σημαία του και το νεαρό πυροβολικό μας (...). Οι πρώτοι πυροβολητές μας προέρχονταν από τις μονάδες του πεζικού. Μέσα στη φωτιά των αδιάκοπων μαχών του Δημοκρατικού Στρατού, είχαν ποτιστεί με το ρωμαλέο επιθετικό πνεύμα του λαϊκού αγωνιστή, που παλεύει για τα υψηλά ιδανικά της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της λαϊκής δημοκρατίας (...)".

Μέσα σε άλλο άρθρο του Στ. Παπαγιάννη, στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" (τεύχος Ιούνης '48) με τον τίτλο "Ο Λοχαγός στο ΔΣΕ",αποτυπώνεται η λογική και ο χαρακτήρας του ΔΣΕ ως λαϊκός - επαναστατικός στρατός που ήταν. Στο άρθρο αυτό, δίνει μια συνοπτική εικόνα για τα καθήκοντα του λοχαγού διοικητή λόχου, για το σοβαρό ρόλο του στο ΔΣΕ. Ανάμεσα στα άλλα τονίζει:

"Ο λοχαγός διοικητής λόχου του ΔΣΕ είναι διαλεχτός λαϊκός αγωνιστής. Από απλός μαχητής, αναδείχθηκε μέσα στις σκληρές δοκιμασίες, σε αξιωματικό του Δημοκρατικού Στρατού. Γέννημα και θρέμμα του λαού μας, στον οποίο τρέφει τη μεγαλύτερη αγάπη και αφοσίωση, παλεύει ακούραστα με βαθιά πίστη και απέραντη αισιοδοξία, για τη λευτεριά και ανεξαρτησία της πατρίδας. Αισθάνεται φλογερό μίσος προς τους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους φασίστες λακέδες τους.

(...) Η συμβολή του στο έργο του Δημοκρατικού Στρατού είναι αποφασιστική, γιατί αυτός κρατά τον παλμό της ζωής και της δράσης των μαχητών μας.

Ο λοχαγός διοικητής λόχου, που στέκεται πραγματικά στο ύψος της αποστολής του, αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στην ολόπλευρη προετοιμασία του λόχου του για τη μάχη. Φιλοδοξεί να έχει πάντα το καλύτερο τμήμα στην πειθαρχία και συνοχή, το πιο άρτια εκπαιδευμένο σε όλες τις μορφές του αγώνα, πρώτο στη γενική πολεμική επίδοση. Προσπαθεί να έρχεται πρώτος ο λόχος του στη στρατιωτική παράσταση, πρώτος στο τραγούδι και το χορό, πρώτος στις καλές σχέσεις με το λαό (...).

Ο λοχαγός διοικητής λόχου, που έχει συνείδηση του ρόλου του σαν διοικητής, καθημερινά σφυρηλατεί τους δεσμούς του με τους μαχητές, ολοένα στερεώνει και δυναμώνει την πειθαρχία και τη συνοχή στο τμήμα του. Μέσα στο λόχο του, καλλιεργεί μεθοδικά την ηρωική παράδοση, εκλαϊκεύοντας τους ηρωικούς μαχητές και στελέχη και προσπαθεί αυτός πρώτος να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα προσόντα που θέλει να έχει το τμήμα του. Ζει διαρκώς μαζί με τους μαχητές και ακούραστα φροντίζει για την τροφή τους, για το ντύσιμό τους, την ψυχαγωγία τους. Προσπαθεί συνεχώς να τους ανεβάζει στρατιωτικοτεχνικά, ηθικο-πολιτικά. Τους παρακολουθεί από κοντά, ενδιαφέρεται για τη ζωή τους και τα ιδιαίτερα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα χωριστά (...).

Φροντίζει να γίνεται στο λόχο του σωστή κατανομή των υπηρεσιών και των αποστολών, δίκαια να απονέμονται οι ηθικές αμοιβές, να κρίνονται αντικειμενικά τα λάθη και τα παραπτώματα, αμερόληπτα να επιβάλλονται οι κυρώσεις. Θεωρεί τη ζωή των μαχητών σαν το πιο πολύτιμο κεφάλαιο του λόχου και χωρίς να διστάζει να δώσει θυσίες όπου και όταν χρειάζεται, προσέχει όσο μπορεί να τις αποφεύγει όταν είναι άσκοπες και περιττές. Ιδιαίτερα φροντίζει για τους αρρώστους, μα περισσότερο ακόμα για τους τραυματίες του (...). Με μία λέξη, αυτός ο ίδιος είναι ο καλύτερος μαχητής του λόχου του, ο αγαπητός φίλος και αδελφός για τον κάθε μαχητή, ο πραγματικός σύντροφος και καθοδηγητής. Ξέρει να είναι αδιάλλαχτος, αυστηρός στην τήρηση του κανονισμού, να επιμένει ανένδοτα στην εκτέλεση των διαταγών, προβάλλει όμως το προσωπικό του παράδειγμα στην αυταπάρνηση, στον ηρωισμό, στην αντοχή, στην αφοσίωση, στο καθήκον (...).

Ο καλός διοικητής έχει πάντα έτοιμο το τμήμα του για κίνηση, έτοιμο για μάχη. Κάνει αυστηρό έλεγχο για τις απουσίες των μαχητών, απαιτεί όσοι πηγαίνουν σε αποστολές να γυρίζουν μέσα στην προθεσμία, δεν επιτρέπει στους διμοιρίτες να στέλνουν τους άνδρες εδώ κι εκεί για μικροδουλιές. Κινητοποιεί κάθε φορά όλη την παραταχτή του δύναμη για την εκπαίδευση, για τη δουλιά, για τη μάχη (...).

Την ώρα της μάχης, ο λοχαγός διοικεί το λόχο του, συντονίζει τις κινήσεις των διμοιριών του και τα πυρά τους και δε γίνεται σύνδεσμος ή απλός μαχητής. Μελετά ψύχραιμα και γρήγορα την κατάσταση κάθε στιγμή, όπως παρουσιάζεται, προσπαθεί να νιώσει τις προθέσεις του εχθρού και δίνει τις διαταγές που πρέπει. Κάθε φορά βρίσκεται πιο κοντά στη διμοιρία, που έχει τη σοβαρότερη αποστολή και προς την κατεύθυνση αυτή προσανατολίζει και την εφεδρεία του. Ποτέ δεν ξεχνά ότι είναι ο διοικητής του λόχου και όχι απλός μαχητής".

Συμπληρώνονται το διάστημα αυτό 40 μέρες από το θάνατο του βετεράνου κομμουνιστή Στέφανου Παπαγιάννη ο οποίος πέθανε στις 25 Δεκέμβρη. Μια ζωή στάθηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα και άφησε πίσω του βαριά κληρονομιά σε κάθε κομμουνιστή το ήθος του, την αγωνιστικότητά του, την πίστη του και την προσφορά του στο ΚΚΕ. Υπηρέτησε από διάφορες θέσεις μέχρι το τέλος της ζωής του με αυταπάρνηση το ΚΚΕ.

Γεννήθηκε στην Ικαρία 1908 και το 1926 μπήκε στη Σχολή Ευελπίδων. Πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο και σε συνέχεια εντάχθηκε στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου ήταν γενικός επιτελάρχης του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Συμμετείχε στον αγώνα κατά της δικτατορίας του Μεταξά, όντας αξιωματικός του Πυροβολικού, μέσα από παράνομη αντιφασιστική οργάνωση που είχε ιδρυθεί στις Ενοπλες Δυνάμεις. Το 1942 έγινε μέλος του ΚΚΕ. Μετά τον Εμφύλιο, έζησε στις σοσιαλιστικές χώρες, μέχρι το 1955, οπότε ήρθε παράνομος στην Ελλάδα. Πιάστηκε από την Ασφάλεια το 1956. Δικάστηκε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της κατασκοπίας, ποινή που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Εμεινε στη φυλακή μέχρι τον Ιούνη του 1966.

Τον Απρίλη του 1967 εξορίστηκε στη Γυάρο, στη Λέρο και σε συνέχεια στον Ωρωπό. Απελευθερώθηκε το 1970 και εντάχθηκε αμέσως στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Το 1973 συνελήφθη εκ νέου, κρατήθηκε στα μπουντρούμια της ΕΣΑ και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στη Γυάρο μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας. Πέρασε όλες τις δοκιμασίες αλύγιστος.

Ο σ. Παπαγιάννης εκλέχθηκε μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ στο 9ο, 10ο και 11ο Συνέδριο.