Η «ρευστότητα» στο πολιτικό σκηνικό της χώρας από τις κυοφορούμενες ανακατατάξεις δεν άφησε ανεπηρέαστο τον Συνασπισμό, αντίθετα τόσο η ηγεσία του όσο και τα στελέχη που την αντιπολιτεύονται μοιάζει να προσαρμόζουν ανάλογα την πολιτική και τη στάση τους, προετοιμαζόμενοι να συμβάλουν στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού και ευελπιστώντας σε έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο.

Η χρόνια εσωκομματική κρίση διέρχεται μια νέα φάση και η συμβίωση κάτω από την ίδια στέγη στελεχών με εκ διαμέτρου αντίθετες προσεγγίσεις ζητημάτων τακτικής καθίσταται ολοένα και πιο δύσκολη.

Η οριακή είσοδος του Συνασπισμού στη Βουλή στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση, η αποχώρηση ομάδας στελεχών κ.ά., πυροδότησαν την έναρξη μιας περιόδου αντιπαραθέσεων και αντεγκλήσεων μεταξύ τάσεων, ομάδων αλλά και μεμονωμένων στελεχών, για το «τις πταίει».

Μεσολάβησε το 3ο τακτικό Συνέδριο του κόμματος και μια περίοδος νηνεμίας, ως το νέο ξέσπασμα, προσφάτως, της εσωκομματικής κρίσης. Η σύγκρουση και πάλι μεταξύ «αριστερών» και «εκσυγχρονιστών». Οι πρώτοι (με τον αέρα της πλειοψηφίας σε όλα τα επίπεδα της κομματικής ιεραρχίας) δεν κρύβουν τις φιλοδοξίες τους να ηγηθεί ο ΣΥΝ ενός πόλου της Αριστεράς, η συγκρότηση του οποίου θα αποκλείσει - όπως εκτιμούν - τον κίνδυνο της απορρόφησής τους από το κυβερνών κόμμα, που μεγαλώνει όσο πιο έντονα καταγράφεται η ταύτιση σε πολιτικές θέσεις. Για το λόγο αυτό και για την προσέλκυση δυνάμεων φροντίζουν να φιλοτεχνήσουν την εικόνα ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος, με ρητορείες-ακάλυπτες επιταγές, αφού επί της ουσίας δεν υποχωρούν ούτε βήμα από τις γνωστές σοσιαλδημοκρατικές τους θέσεις.

Τις όποιες αμφιβολίες για τους προσανατολισμούς των «εκσυγχρονιστών» διέλυσαν οι δηλώσεις της Μαρίας Δαμανάκη, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της ΚΠΕ (18-19/11), σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, για την ανάγκη δημιουργίας ενός «νέου συνασπισμού εξουσίας από τις παρυφές της κεντροδεξιάς ως την παραδοσιακή Αριστερά, που θα κυβερνήσει την Ελλάδα»! Συν οι κολακευτικές δηλώσεις της για τον δήμαρχο Αθηναίων και η ομολογία της επιθυμίας της να συνεργαστεί μαζί του, με τον όρο «ό,τι κάνουμε να είναι γνήσιο, αληθινό και νέο», και το παζλ μάλλον ολοκληρώνεται!

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, που φέρεται πολύ δυσαρεστημένος από τη στάση της Μ. Δαμανάκη, φρόντισε να της υπενθυμίσει εμμέσως πλην σαφώς την ευθύνη της, όπως και όλων των στελεχών, «να μη ρευστοποιούν το κόμμα σε ένα αγοραίο παζάρι δημοσίων εντυπώσεων»! Ενδειξη ίσως της δυσαρέσκειάς του ήταν η απουσία από την παρουσίαση του βιβλίου της Μ. Δαμανάκη, την οποία όμως τίμησε με την παρουσία του ο Δ. Αβραμόπουλος.

Η σύγκρουση «τάσεων» έγινε εμφανέστερη κατά την προαναφερθείσα συνεδρίαση της ΚΠΕ, η οποία καθόρισε την εκλογική τακτική του κόμματος στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές. Οι πλειοψηφούσες τάσεις, στα πλαίσια των παραπάνω σχεδιασμών τους, επιχείρησαν να πείσουν για τον διακριτό έναντι του ΠΑΣΟΚ ρόλο του ΣΥΝ και να αποκλείσουν το ενδεχόμενο συνεργασιών στις επόμενες εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ωστόσο, ακριβώς επειδή μια τέτοια απόφαση δεν αποτελεί συνέπεια διαφορετικών πολιτικών θέσεων, τελικά δεν πάρθηκε. Αντίθετα, εκείνο που αποφασίστηκε ήταν το εξής: «Κατεύθυνσή μας πρέπει να είναι η αυτόνομη κάθοδος. Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα μετάσχουμε σε ευρύτερα ψηφοδέλτια συνεργασίας»!

Ακόμα όμως και αυτή η «ήξεις-αφήξεις» απόφαση όξυνε παραπέρα τις αντιθέσεις με τους «εκσυγχρονιστές», που την είδαν ως «απειλή», ως μια απόφαση που μπορεί να τορπιλίσει πιθανές μελλοντικές συνεργασίες με το ΠΑΣΟΚ στο επίπεδο της ΤΑ, ως μια απόφαση που προκαταλαμβάνει τις εξελίξεις που θα επέλθουν στο πολιτικό σκηνικό. Ειδικά αυτό το τελευταίο το διακήρυτταν σε όλους τους τόνους. Ισως να γνωρίζουν κάτι περισσότερο...

Η ψυχραιμία και η επιδεικτική αδιαφορία με την οποία η Ρηγίλλης αντιμετωπίζει το υπό κατασκευή κόμμα Αβραμόπουλου, δεν μπορεί να κρύψει τη βαθιά ανησυχία που τη διακατέχει. Ανησυχία που αγγίζει τα όρια του πανικού, καθώς η ηγεσία της ΝΔ αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι το νέο κόμμα του δημάρχου είναι πολύ πιθανόν να της στοιχίσει άλλη μια φορά την άνοδο στην εξουσία.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η ηγεσία της ΝΔ είναι ανήμπορη να αντιδράσει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι πίσω από το νέο κόμμα βρίσκονται οι αρχιτέκτονες του πολιτικού σκηνικού, οι οποίοι εξωθούν το δήμαρχο να προχωρήσει στη δημιουργία κόμματος, ακριβώς για να διαφυλάξουν και προστατεύσουν τα γενικότερα συμφέροντα του συστήματος και του δικομματισμού. Γνωρίζουν, δηλαδή, ότι οι ανάγκες του συστήματος απαιτούν να δημιουργεί κατά τακτά χρονικά διαστήματα αναχώματα και ασφαλείς «βαλβίδες εκτόνωσης» της λαϊκής δυσαρέσκειας ή και ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, που αυτή τη φορά επιδιώκεται να εκφραστούν και με το κόμμα Αβραμόπουλου, μπορεί να την οδηγήσουν για άλλη μια τετραετία στη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αντιλαμβάνονται ότι η όποια «δυναμική» αντίδραση στο νέο κόμμα θα σχολιαστεί αρνητικά από τα ΜΜΕ που υποστηρίζουν και «πατρονάρουν» το εγχείρημα του δημάρχου, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει σε βάρος της ΝΔ.

Πολύ περισσότερο που είναι μάλλον αδύνατο ο Κ. Καραμανλής να καταφέρει να οδηγήσει την «παράταξη» ενωμένη σε αυτές τις εκλογές, όπως στις εκλογές του περασμένου Απρίλη. Ηδη, η συνεργασία με τον Στ. Μάνο καρκινοβατεί, ο Καρατζαφέρης πλαγιοκοπεί από τα ακροδεξιά, και το κόμμα Αβραμόπουλου θα έρθει να δώσει τη χαριστική βολή στην εικόνα ενότητας. Είναι τέτοια η αγωνία του προέδρου της ΝΔ που φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έδωσε την έγκρισή του για επίσημη εκπροσώπηση του κόμματος στις γιορτές μίσους του Μακρυγιάννη, ενώ ευνόησε μια γραμμή πλειοδοσίας από τους βουλευτές του σε φιλοβασιλικές κορόνες με αφορμή την «περιουσία» Γλύξμπουργκ.

Από την άλλη η ηγεσία της ΝΔ βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χρόνια εσωκομματική κρίση, η οποία κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιες διαστάσεις θα προσλάβει, στην περίπτωση που στο πολιτικό σκηνικό θα έχει πάρει «σάρκα και οστά» το κόμμα Αβραμόπουλου. Ηδη ορισμένοι βουλευτές και στελέχη αλληθωρίζουν προς την πλατεία Κοτζιά, ενώ άλλοι (π.χ. Στ. Δήμας) δε διστάζουν να προτείνουν να αντιμετωπιστεί το υπό ίδρυση κόμμα ως «εν δυνάμει σύμμαχος» σε μία μελλοντική κυβέρνηση. Μπροστά σε αυτή την κατάσταση ο Κ. Καραμανλής δεν αποκλείεται να υποχωρήσει στις πιέσεις που του ασκούνται από κορυφαία στελέχη (Ντ. Μπακογιάννη, Μιχ. Λιάπης κ.ά.) και να υποχρεωθεί στο συνέδριο να εκχωρήσει μέρος των εξουσιών του προς όφελος «συλλογικότερων διαδικασιών» και ηγεσίας, προκειμένου να εκτονώσει για ένα διάστημα τη φθοροποιό εσωκομματική αντιπαράθεση.

Μπροστά σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση ο Κ. Καραμανλής επιχειρεί να ανοίξει διέξοδο εντείνοντας τις προσπάθειές του για να καταξιωθεί στα μεγάλα αφεντικά ως φερέγγυος και αποτελεσματικός διαχειριστής των συμφερόντων τους, ώστε να αποσπάσει το «χρίσμα» για τις επόμενες εκλογές. Στο πλαίσιο αυτό πρωταγωνιστεί στην επιτάχυνση των ρυθμών υλοποίησης των νεοφιλελεύθερων «διαρθρωτικών αλλαγών», ασκώντας πιέσεις στην κυβέρνηση και προσφέροντας άλλοθι πολιτικής και «κοινωνικής» συναίνεσης σε αυτές. Παράλληλα, έχει ρίξει τους τόνους στον αγώνα κατά της διαπλοκής, επιχειρώντας να πείσει ότι είναι «υπεύθυνος» και δεν αντιμετωπίζει «επιλεκτικά» τους μεγάλους επιχειρηματίες.

Από την πλευρά του ο δήμαρχος, όλα δείχνουν, ότι έχει μπει σε πορεία χωρίς επιστροφή. Αυτό που αναζητά είναι την κατάλληλη συγκυρία, που θα του επιτρέψει να πλασάρει το κατασκεύασμά του ως «αναγκαίο συμπλήρωμα» του πολιτικού συστήματος. Γνωρίζει, βέβαια, πολύ καλά ότι δεν μπορεί να αρθρώσει κάποια εναλλακτική πρόταση, η οποία θα καλύψει το «πολιτικό κενό» που επικαλείται και γι' αυτό η «επικοινωνιακή στρατηγική» του επικεντρώνεται στην προβολή των διαχειριστικών ικανοτήτων του. Στο πλαίσιο αυτό εδώ και χρόνια έχει φροντίσει να καλλιεργήσει ένα «υπερκομματικό» και «συναινετικό» προσωπείο, ενώ υπογραμμίζει διαρκώς ότι «είναι «αυτοδημιούργητος», δεν προέρχεται από «πολιτικά τζάκια» και είναι εκφραστής «της κοινωνίας των πολιτών». Οσο για το «όραμά» του, το περιέγραψε με παραστατικό τρόπο ο ίδιος στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξή του στη ΝΕΤ: «Εγώ οραματίζομαι τη στιγμή, όπου ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έχουν άτυπα συνεννοηθεί να συναντιούνται μια φορά το μήνα, να κλείνονται σε ένα δωμάτιο, να μην ανακοινώνουν στους δημοσιογράφους τίποτα και να "συνωμοτούν" για το καλό του τόπου».

Το ανατριχιαστικό αυτό παράδειγμα είναι αρκετό για να φανεί πόσο επικίνδυνος είναι για τα λαϊκά συμφέροντα, κάτι που άλλωστε το έχει αποδείξει και με τη δημαρχιακή θητεία του. Από την άλλη, έχει απόλυτη συναίσθηση για το ρίσκο που αναλαμβάνει, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιηθεί και να πεταχτεί στη συνέχεια ως στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια του συστήματος. Ομως είναι δύσκολο και μάλλον αργά να κάνει κάτι γι' αυτό. Εχει μπει για τα καλά στο χορό και δεν μπορεί να κάνει πίσω. Είναι εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα, κυρίως απέναντι στους οικονομικούς προστάτες του...

Τα σχέδιά τους μπορεί να τα χαλάσει ένα ισχυρό Λαϊκό Μέτωπο, που θα επιβάλει τη δική του πρόταση εξουσίας.