Βασικός στόχος όλης αυτής της πρωθυπουργικής προσπάθειας ήταν - και παραμένει φυσικά - να ξορκίσει την κρίση που έχει εκδηλωθεί στο εσωτερικό της κυβέρνησής του.

Με άλλα λόγια, η κρίση εντός του ΠΑΣΟΚ οφείλεται, ακριβώς, σε αντικειμενικά δεδομένα, τα οποία είτε συσσωρεύονται, ενισχύοντας τα χαρακτηριστικά της υπόκωφης κρίσης, είτε βρίσκουν την ευκαιρία να εκδηλωθούν με τη μορφή προσωπικών αντιδικιών και διαγκωνισμών.

Η εξήγηση που θέλουν να δίνουν οι κυβερνώντες και οι πολιτικοί αναλυτές των επιφαινομένων, είναι πως η εικόνα αυτή οφείλεται στο γεγονός πως το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πλέον «όραμα» να προτείνει στην ελληνική κοινωνία. Από τη στιγμή που επιτεύχθηκε η ΟΝΕ, λένε, δεν υπάρχει άλλος στόχος που να λειτουργεί ως... «κίνητρο δημιουργικότητας» για την κυβέρνηση και τα στελέχη της. Μόνο που το εν λόγω παραμύθι - εκτός του ότι θέλει να δικαιώσει αναδρομικά το Γολγοθά της ΟΝΕ καθώς και να «εκτονώσει» τη λαϊκή αγανάκτηση για την εντός ΟΝΕ εποχή - πάσχει και από ένα εγγενές πρόβλημα. Είναι ένα κουτό παραμύθι, τόσο όσο και τα «Λαλιωτικά» περί μετατροπής του 2004 σε «νέο εθνικό ιδεώδες»...

Αυτός ο «εφιάλτης» είναι ένα γεγονός που επιβεβαιώνεται αν δει κανείς την πολιτική του ΠΑΣΟΚ στα εργασιακά, την επερχόμενη επίθεση στο ασφαλιστικό, τον προϋπολογισμό λιτότητας κλπ. Η συνέπεια είναι να αφαιρείται από το ΠΑΣΟΚ η δυνατότητα να καλύπτει τη στυγνή νεοσυντηρητική πολιτική του πίσω από «κεντροαριστερές» φιοριτούρες. Είναι τόσο σφοδρή η αντιλαϊκή επιδρομή, που τα λόγια αποδεικνύονται πολύ φτηνά για να την απαλύνουν.

Από εδώ ξεκινούν τα προβλήματα για την κυβέρνηση. Ομως στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που συνιστά πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ, αποτελεί πρόβλημα, συνολικά, για το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο «μονόδρομος» της ολιγαρχίας είναι «μονόδρομος» και για (όλα) τα κόμματά της. Συνεπώς η φθορά αξιοπιστίας επιδρά σε ολόκληρο το αστικό πολιτικό εποικοδόμημα. Βέβαια, οι κραδασμοί στο ΠΑΣΟΚ έχουν μεγαλύτερη σημασία, λόγω της θέσης του κόμματος αυτού στο σύστημα διαχείρισης των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Το πρόβλημα, δε, επιτείνεται, από τη στιγμή που η (όπως φαίνεται παρατεταμένη) «διαπλοκολογία», αφαιρεί από το ΠΑΣΟΚ τα εύσημα που με τόσο κόπο κατέκτησε. Τα εύσημα του ικανού «διαιτητή» μεταξύ των αντιτιθέμενων οικονομικών συμφερόντων μερίδων του μεγάλου κεφαλαίου.

Από δω και πέρα αρχίζουν να βγαίνουν στο προσκήνιο οι «σωτήρες». Και τέτοιους έχει πολλούς το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι γεμάτο από επετηρίδα «πρωθυπουργήσιμων». Αλλοι από αυτούς, επενδύουν στη σκέψη ότι ο Σημίτης «μπορεί και να πέσει» - ένα γεγονός τύπου «Σαμίνα» και καθαρίσαμε, υποστηρίζουν (!!!!) - που σημαίνει ότι οι ίδιοι δηλώνουν «παρόντες» από σήμερα ώστε να είναι εκεί την κατάλληλη στιγμή (περίπτωση Τσοχατζόπουλου). Αλλοι πάλι περιμένουν ότι μια ομαλή μετάβαση στη μετα-Σημιτική εποχή είναι εκείνη που θα διευκολύνει τα δικά τους σχέδια (περιπτώσεις Γ. Παπανδρέου, Β. Παπανδρέου, Ε. Βενιζέλου κλπ.). Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι, όπως ο Πάγκαλος, που θεωρούν ότι άλλοι πρωτοκλασάτοι, όπως ο Παπανδρέου, τους κλείνουν το δικό τους δρόμο κ.ο.κ.

Το σίγουρο είναι πως όλους αυτούς, είτε ως πολιτικούς φορείς είτε ως πολιτικά πρόσωπα, τα λαϊκά στρώματα θα τους βρουν μπροστά τους στο μέλλον. Ολοι αυτοί θα είναι που θα καμώνονται τα «φρέσκα υλικά» μιας «ανασύνθεσης» που στην πραγματικότητα (όσο κι αν γαρνιριστεί με «μεσσίες» τύπου Αβραμόπουλου, ή με «οριζοντιο-εκσυγχρονιστές» τύπου Δαμανάκη και Μπίστη), θα αποτελεί την ανακύκλωση των υπαλλήλων της ολιγαρχίας σε άλλα πόστα.