Για χάρη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας, των επενδύσεων...
Πρόκειται για στρατηγική επιλογή της ΕΕ, με αντίστοιχα μέτρα να παίρνονται σε όλες τις χώρες - μέλη, ενώ πρόκειται για μόνιμη κατάσταση που όλο θα χειροτερεύει για τους λαούς. Η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, δημαγωγικά μιλάει για «ισότιμη πρόσβαση», «καθολική κάλυψη» σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο κ.λπ., γιατί και αυτή θέτει πλαφόν στις δωρεάν ή και ασφαλιστικές παροχές του συστήματος Υγείας. Ας δούμε ορισμένες πλευρές:
Τι επιπτώσεις έχει αυτό για τους ασθενείς; Η πρόληψη είναι ανύπαρκτη, το ίδιο και η ΠΦΥ. Τραγική είναι η κατάσταση στην επαρχία, στα νησιά, όπου δεν υπάρχουν γιατροί βασικών ειδικοτήτων, λείπει νοσηλευτικό προσωπικό, εργαστήρια κά. Οι μονάδες ΠΕΔΥ υπολειτουργούν σε τέτοιο βαθμό, ώστε μόνο υποτυπώδεις υπηρεσίες προσφέρουν. Το μόνιμο προσωπικό στα νοσοκομεία είναι ελάχιστο σε σχέση με τις ανάγκες και ένας νοσηλευτής καλείται να φροντίσει 30 και 40 ασθενείς, λείπουν γιατροί, γίνονται εφημερίες χωρίς όλες τις ειδικότητες.
Οι ασθενείς μπαίνουν σε τεράστιες λίστες αναμονής για να επισκεφτούν έναν γιατρό, να χειρουργηθούν, να νοσηλευτούν. Λείπουν τα απαραίτητα και σύγχρονα μηχανήματα για εξετάσεις και θεραπείες, λείπουν αναλώσιμα υλικά και φάρμακα. Αναστέλλονται χειρουργεία επειδή λείπει υγειονομικό υλικό. Για ένα κρεβάτι ΜΕΘ υπάρχουν λίστες αναμονής 25-30 ασθενών, οι οποίοι μπορεί να περιμένουν έως και 10 ημέρες. Κλείνουν ή συγχωνεύονται κλινικές, κρεβάτια, τμήματα. Ταυτόχρονα, το δημόσιο νοσοκομείο λειτουργεί όλο και πιο έντονα σαν επιχείρηση. Πρέπει να εξασφαλίσει «ίδια» έσοδα για τη λειτουργία του, δηλαδή από τα ασφαλιστικά Ταμεία και τις απευθείας πληρωμές των ασθενών - πελατών.
Οσοι ασθενείς εξαναγκάζονται να προσφύγουν στον ιδιωτικό τομέα είναι αντιμέτωποι με νέα πλαφόν, με νέα «επιδρομή» στο υστέρημά τους. Στις δαπάνες του ΕΟΠΥΥ (2015 - 2018) σε συμβεβλημένους ιδιώτες μπαίνει ετήσιο πλαφόν ύψους 890 εκατ. ευρώ. Αν ξεπεραστεί αυτό το όριο π.χ. για διαγνωστικές εξετάσεις (302 εκατ. ευρώ) οι ασφαλισμένοι θα πληρώνουν από την τσέπη τους όλο το ποσό για εξετάσεις αίματος, υπερήχους, ακτινογραφίες κ.ά.
Δε φτάνει που οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι ξεζουμίζονται στο χώρο δουλειάς, χαρατσώνονται άγρια από τη γενική φορολογία, αυξάνονται οι εισφορές τους, πληρώνουν και ΦΠΑ επειδή αρρώστησαν, για να πάρουν φάρμακο, να κάνουν εξέταση, να νοσηλευτούν! Ηδη λόγω της αύξησης του ΦΠΑ στις υπηρεσίες Υγείας από 13% στο 23%, ηλικιωμένοι που διαβιούν σε οίκους ευγηρίας καλούνται να πληρώσουν κατά μέσο όρο 100 ευρώ επιπλέον το μήνα.
Πλαφόν έχει μπει και στις δαπάνες του ΕΟΠΥΥ για φάρμακα - από το 2016 μέχρι και το 2018 ο Οργανισμός θα δίνει έως 1,94 δισ. ευρώ κάθε χρόνο. Οι ρυθμίσεις, που γίνονται και μέσω του νόμου - «σκούπα» που ψηφίστηκε την Παρασκευή στη Βουλή με τα προαπαιτούμενα μνημονιακά μέτρα, για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, μειώνουν τις δαπάνες του κράτους και των ασφαλιστικών ταμείων, όχι τις πληρωμές των ασθενών: Σταδιακά το διάστημα 2009 - 2014 κράτος και ασφαλιστικά ταμεία πλήρωσαν 57,7% λιγότερα, ενώ οι ασφαλισμένοι 43,1% περισσότερα μέσα από συμμετοχές και εξολοκλήρου πληρωμές. Από 23% η μέση συμμετοχή των ασφαλισμένων εκτοξεύτηκε στο 27% το 2014!
Καθένας που επισκέπτεται ένα δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο φεύγει με μια λίστα εξετάσεων που πρέπει να πληρώσει επειδή δεν «δικαιολογούνται» από τον ΕΟΠΥΥ. Επιπλέον, έχει επιβληθεί συμμετοχή 30% - 50% στα νοσήλια σε συμβεβλημένες ιδιωτικές κλινικές και 15% συμμετοχή σε διαγνωστικές εξετάσεις.
«Χτίζεται», επομένως, ένα ολόκληρο πλαίσιο περιορισμού της δαπάνης του κράτους με τέτοιες δικλίδες ασφαλείας, ώστε ο ασθενής να είναι ο τελικός αποδέκτης των πληρωμών. Μαζί με τη μείωση της χρηματοδότησης των ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος και τους μεγαλοεργοδότες, οδηγούμαστε εκ των πραγμάτων σε ένα πιο ανταποδοτικό σύστημα παροχών, ανάλογα με τις έμμεσες και τις άμεσες πληρωμές του ασφαλισμένου.
Πού θα οδηγηθεί ο άνεργος, ο εργαζόμενος των 400 ευρώ, ο συνταξιούχος των 500 ευρώ, ο αυτοαπασχολούμενος που δεν έχει ούτε τις εισφορές του να πληρώσει; Πού θα οδηγηθούν τα λαϊκά στρώματα των οποίων έχει μειωθεί δραματικά το εισόδημα; Να κάνουν όλο και περισσότερες «εκπτώσεις» σε φάρμακα, θεραπείες, εξετάσεις. 'Η να επισκέπτονται τα Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία των Δήμων, των ΜΚΟ, της Εκκλησίας, των διαφόρων επιστημονικών και φιλανθρωπικών συλλόγων που λειτουργούν με ευρωενωσιακά προγράμματα για τη φτώχεια με τις χορηγίες μεγαλοεργοδοτών, μεγαλοκαναλαρχών μέσω της Εταιρικής Κοινωνικής Ευθύνης.
Ολα αυτά μαζί με τα ελάχιστα εναπομείναντα ιατρεία του ΠΕΔΥ και τους συμβεβλημένους ιδιώτες, θα αποτελούν, με βάση τις εξαγγελίες του υπουργού Υγείας, το νέο πρωτοποριακό, «αριστερού» χαρακτήρα και εμπνεύσεως σύστημα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.
Τα «πλαφόν» δεν είναι στοιχείο «εξορθολογισμού» των δαπανών και «νοικοκυρέματος» του συστήματος Υγείας, αλλά μηχανισμός που περιορίζει δραστικά την κρατική ευθύνη και συμμετοχή, ενισχύοντας αντίστοιχα την ατομική ευθύνη, ανάλογα με τη δυνατότητα αγοράς των υπηρεσιών Υγείας - Φαρμάκου.
Δεν είναι τυχαίο πως η περιστολή των κρατικών δαπανών για κοινωνικές παροχές, όπως οι υπηρεσίες Υγείας, είναι η στρατηγική της ΕΕ στα κράτη - μέλη, σύμφωνα με αποφάσεις της Κομισιόν, Συνόδων Κορυφής κ.λπ. Πέρα από τις χώρες που εφαρμόζονται ήδη τέτοια μέτρα, η Κομισιόν έχει κάνει σύσταση σε άλλες 13 χώρες για αναδιοργάνωση των συστημάτων Υγείας.
Μπορεί η αφετηρία, από την οποία ξεκινούν οι περικοπές στην Υγεία να είναι διαφορετική, ανάλογα και με το βαθμό ανάπτυξης της κάθε καπιταλιστικής χώρας, όμως η κατεύθυνση είναι η ίδια: Μαχαίρι στα δικαιώματα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι κάθε κράτους απαιτούν οι εργαζόμενοι να «κοστίζουν» όλο και λιγότερο, άρα να περικόπτονται - εκτός από μισθούς και συντάξεις - οι κρατικές δαπάνες που αφορούν τις λαϊκές ανάγκες. Είναι μια κατάσταση μόνιμη, προκειμένου να δημιουργείται «ευνοϊκό περιβάλλον» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, τις επενδύσεις.
Ορισμένα παραδείγματα:
Από όλα τα παραπάνω, αναδεικνύεται πόσο ψεύτικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «νέο - παλιό», «ευρώ - δραχμή», τις οποίες προβάλλουν τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, οι εκτιμήσεις της ΕΕ, των κυβερνήσεων και διάφορων αστών αναλυτών οικονομολόγων είναι ξεκάθαρες: Για μια έστω και «αναιμική» καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτείται η επέκταση της κατάργησης δικαιωμάτων, η ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη.
Από την άλλη, προϋπόθεση για να «ανακάμψει» ο λαός, να παρεμποδίσει με τον αγώνα του τα αντιλαϊκά μέτρα και να έχει έστω και προσωρινές κατακτήσεις, είναι να απορρίψει μια για πάντα την ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα αντιπαράθεση για δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα. Αυτή η ανάπτυξη είναι που απαιτεί τις πιο βαριές θυσίες και οδηγεί στην εξαθλίωση μεγάλο τμήμα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.
Σε μια εποχή που η τεχνολογία, η επιστήμη και η άνοδος της παραγωγικότητας μπορούν να ελαφρύνουν τον ανθρώπινο πόνο και κόπο, μπορούν να αξιοποιηθούν για να έχουν όλοι πλήρεις, σύγχρονες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, το λαϊκό κίνημα δεν έχει άλλο δρόμο από το να ανασυνταχθεί, να ισχυροποιηθεί η Λαϊκή Συμμαχία και να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μέσα από την κοινωνικοποίηση όλου του παραγόμενου πλούτου, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, τη μονομερή διαγραφή του χρέους.