Από όλα τα παραπάνω, αναδεικνύεται πόσο ψεύτικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», «νέο - παλιό», «ευρώ - δραχμή», τις οποίες προβάλλουν τα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Ταυτόχρονα, οι εκτιμήσεις της ΕΕ, των κυβερνήσεων και διάφορων αστών αναλυτών οικονομολόγων είναι ξεκάθαρες: Για μια έστω και «αναιμική» καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτείται η επέκταση της κατάργησης δικαιωμάτων, η ακόμα πιο φθηνή εργατική δύναμη.

Από την άλλη, προϋπόθεση για να «ανακάμψει» ο λαός, να παρεμποδίσει με τον αγώνα του τα αντιλαϊκά μέτρα και να έχει έστω και προσωρινές κατακτήσεις, είναι να απορρίψει μια για πάντα την ξένη προς τα λαϊκά συμφέροντα αντιπαράθεση για δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την καπιταλιστική ανάπτυξη, για την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα. Αυτή η ανάπτυξη είναι που απαιτεί τις πιο βαριές θυσίες και οδηγεί στην εξαθλίωση μεγάλο τμήμα των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων.

Σε μια εποχή που η τεχνολογία, η επιστήμη και η άνοδος της παραγωγικότητας μπορούν να ελαφρύνουν τον ανθρώπινο πόνο και κόπο, μπορούν να αξιοποιηθούν για να έχουν όλοι πλήρεις, σύγχρονες και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, το λαϊκό κίνημα δεν έχει άλλο δρόμο από το να ανασυνταχθεί, να ισχυροποιηθεί η Λαϊκή Συμμαχία και να διεκδικήσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μέσα από την κοινωνικοποίηση όλου του παραγόμενου πλούτου, την αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία, τη μονομερή διαγραφή του χρέους.