«Εκθεση ιδεών» χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνος τις προγραμματικές δηλώσεις, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι σε αυτές, παρά το γενικόλογο χαρακτήρα τους, περιλαμβάνεται όλο το αντιδραστικό και αντιλαϊκό πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής που θα ακολουθηθεί το επόμενο διάστημα.

Ο Α. Αλαβάνος είπε ότι η κυβέρνηση είναι κυβέρνηση μειοψηφίας που δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση και έκανε λόγο για πρωτοφανή προσπάθεια εξαγοράς ψήφων που έγινε στις πυρόπληκτες περιοχές με τη χορήγηση των διάφορων επιδομάτων.

Παρουσίασε ένα δεκάλογο αιτημάτων που θα παλέψει το επόμενο διάστημα το κόμμα του. Ανάμεσά τους και αυτό που κάνει λόγο «πολιτική ειρήνης ενάντια στα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ», στο οποίο όμως δε γίνεται καμία αναφορά στο λαϊκό αίτημα για την αποχώρηση της χώρας μας από αυτήν την ιμπεριαλιστική συμμαχία.

Τα αιτήματα αυτά, είπε, μπορούν να αποτελέσουν αιχμή όπου «μπορεί να κινητοποιηθεί και να συναντηθεί η κοινωνία». Τα απευθύνουμε, είπε, «σε όλες τις δυνάμεις που μπορούμε να συναντηθούμε» ανάμεσά τους και «ριζοσπαστικές από το σοσιαλιστικό χώρο δυνάμεις». Με τον τρόπο αυτό έκλεισε, για μια ακόμα φορά, το μάτι στο ΠΑΣΟΚ όπως κάνει συχνά το τελευταίο διάστημα. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εκτίμησε ότι το τοπίο άρχισε να αλλάζει στις εκλογές που έγιναν και είπε ότι κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης από τη ΝΔ θα «αλλάζει σε μεγάλο βάθος».

Με ενθουσιασμό υποδέχτηκαν και με σθένος στηρίζουν τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης οι μεγαλοβιομήχανοι, των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετούνται από την επίσπευση των αντιλαϊκών και αντεργατικών «μεταρρυθμίσεων». Ο ΣΕΒ αναφέρει σε ανακοίνωσή του ότι η δέσμευση του πρωθυπουργού στη Βουλή πως θα «προχωρήσει αποφασιστικότερα στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων» είναι «πράγματι το διακύβευμα της νέας κυβερνητικής τετραετίας». Βασικό θέμα που θέτουν οι βιομήχανοι είναι το Ασφαλιστικό και σε αυτό αναλώνουν την υπόλοιπη τοποθέτησή τους για τις προγραμματικές, με μια κύρια αξίωση: Ριζική ανατροπή του υφιστάμενου συστήματος και θέσπιση ενός άλλου, που θα «στηρίζει την ανάπτυξη». Και είναι γνωστό ότι ως «ενίσχυση της ανάπτυξης» οι μεγαλοεπιχειρηματίες εννοούν την ενίσχυση της τσέπης τους.

Ειδικότερα,

• απορρίπτουν το υφιστάμενο ασφαλιστικό σύστημα, δηλώνοντας ότι «δεν προσφέρει πλέον ουσιαστικές παροχές και ασφάλεια στους εργαζόμενους»
• δηλώνουν ότι ο «διάλογος είναι εξ ορισμού χωρίς παγίδες»
• προτιμούν - πονηρά - να γίνουν κοινές προτάσεις από τους «κοινωνικούς εταίρους» για να αποφευχθούν κομματικές αντιπαραθέσεις και η «φοβία του πολιτικού κόστους»
• τονίζουν ότι ασφάλεια για τον εργαζόμενο δεν είναι η «καλλιέργεια ψευδαισθήσεων», αφήνοντας να εννοηθεί ότι κάθε σκέψη για βελτίωση των παροχών είναι ψευδαίσθηση
• υπογραμμίζουν ότι η «ποιοτική και οικονομικά επαρκής κοινωνική ασφάλιση εξασφαλίζει τον εργαζόμενο απέναντι σε απρόσμενες εξελίξεις και κινδύνους, ενώ παράλληλα στηρίζει την ανάπτυξη - που αποτελεί τον κύριο πόρο χρηματοδότησης του συστήματος»
• μετά από όλα αυτά σημειώνουν ότι «για τον ΣΕΒ, πάντως, δεν υπάρχουν εκ προοιμίου θέσεις».

Την ίδια ώρα, οι μεγαλοβιομήχανοι αποποιούνται κάθε ευθύνης για την κατάσταση του ασφαλιστικού συστήματος (βλέπε θαλασσοδάνεια, εισφοροδιαφυγή κλπ.), θεωρώντας το κράτος (το διαχρονικά «δικό τους» κράτος) υπεύθυνο για κακή διαχείριση των αποθεματικών και χρόνια κομματικοποίηση των Ταμείων. Παράλληλα, ανασύρουν εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα, όπως ότι αν δε γίνουν αλλαγές, «καταδικάζουμε τα παιδιά μας να δουλεύουν πιο σκληρά από εμάς προκειμένου να πληρώσουν τις δικές μας συντάξεις. Και καταδικάζουμε τα εγγόνια μας να δουλεύουν πιο σκληρά από τα παιδιά μας και να μην μπορούν ούτε να πληρώσουν τις συντάξεις των παιδιών μας».