Σύντροφοι,

Για την κατάθεση τούτων των απόψεων στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, ενόψει του 17ου Συνεδρίου του Κόμματος, με έσπρωξε η αδυναμία μου να αποσαφηνίσω κάποια πράγματα απέναντι στους συντρόφους μου κατά την εσωκομματική διαδικασία συζήτησης των Θέσεων της ΚΕ, ίσως με τη λειψή μου κατανόηση για την έννοια της υπερψήφισής τους.

Σε γενικές γραμμές οι Θέσεις, επαναβεβαιώνοντας τη γραμμή του Προγράμματος του Κόμματος που επεξεργάστηκε καλύτερα το 16ο Συνέδριό του, σίγουρα αποτελούν έναν πολύ γερό σκελετό που προσανατολίζει το Συνέδριο, ως βάση περαιτέρω επεξεργασίας, στο στόχο «ΚΚΕ ΙΣΧΥΡΟ» όπως διατυπώνεται στην πρώτη περίοδο της Θέσης 18.

Θέλω να σταθώ, όμως, σε μια σοβαρή αδυναμία - ή έλλειψη - στο περιεχόμενο των Θέσεων. Εχει γίνει μια πολύ σοβαρή δουλιά στις Θέσεις 13 - 17, ώστε να αποτυπωθούν ανάγλυφα οι καθοδηγητικές αδυναμίες και η αυτοκριτική της ΚΕ παραδειγματίζει.

Απουσιάζει όμως η ολοκληρωμένη αξιοποίησή της και εξηγούμαι:

Καλώς τονίζεται ιδιαίτερα ως κυρίαρχη αιτία της υπολειπόμενης των αναγκών και απαιτήσεων απόδοσης της ΚΕ το γεγονός πως δεν κατέκτησε το κύριο: «Να εμπεδωθεί σε βάθος και ουσία η ιδεολογικοπολιτική ενότητα... η ενιαία αντίληψη όχι μόνο για το περιεχόμενο της στρατηγικής αλλά και για το πώς αυτή προωθείται...» (Θ. 16 παρ.1, ξανά στις Θ. 16, Θ. 17) - δηλαδή η διαλεκτική σύνδεση της τακτικής με τη στρατηγική. Κι αυτό όχι μονάχα στο σύνολο της κλίμακας του Κόμματος, ή του στελεχικού του δυναμικού μα και στο επίπεδο της ίδιας της ΚΕ (Θ. 15, Θ. 16).

Ετσι επιβίωσαν «διαμορφωμένες αντιλήψεις και πρακτικές» ιδιαίτερα «στον προσανατολισμό δράσης στο μαζικό κίνημα» (Θ. 15). Ακολούθως. η ΚΕ «δεν άνοιξε θαρραλέα... κλπ.» (Θ. 16, παρ. 4). «Οι σωστές θέσεις και αποφάσεις της ΚΕ δε συνοδεύτηκαν... Δεν μπόρεσε με επάρκεια και πρακτικό πνεύμα να βοηθήσει και να προσανατολίσει τα παρακάτω καθοδηγητικά όργανα...» (Θέση 17 παρ. 6 - 7) και παρακάτω (παρ.10) «δεν κατάφερε να συνδυάζει με ολοκληρωμένο τρόπο τις πολιτικές αποφάσεις με τη λήψη όλων των απαραίτητων οργανωτικών μέτρων...». Γίνεται σωστά ιδιαίτερη κριτική και στη Γραμματεία της ΚΕ, που έχει την πρώτη ευθύνη της σύνδεσής της μέσω των κρίκων με τα παρακάτω όργανα έως την ΚΟΒ.

Να πώς απαντούν οι Θέσεις σ' αυτό το «κύριο καθήκον» (Θ. 16): «Η νέα ΚΕ... να καθοδηγεί και να προσανατολίζει με βάση τη στρατηγική του Κόμματος, με ποιότητα, επάρκεια, ικανότητα. Να εξασφαλίσει ότι θα απαλλαγούμε από όλα τα βαρίδια των υποκειμενικών αδυναμιών μας, οι οποίες εντοπίζονται σήμερα στην αφομοίωση της στρατηγικής, στην ενιαία αντίληψη για το πώς δουλεύουμε, πώς προωθούμε τις αποφάσεις» (Θ. 34, παρ.1).

Μόνο όποιος κλείνει συνειδητά τα μάτια, όποιος δεν αντιλαμβάνεται την ισχυροποίηση του Κόμματος ακριβώς με τη μαρξιστική - λενινιστική διατύπωση της Θέσης 18, δε θα δει εδώ μια ταυτολογία στη θέση της αναμενόμενης λύσης. Η Θέση 34 αναφέρεται στις υποκειμενικές αδυναμίες που προσεγγίζονται στη Θέση 15, όπου αναφέρεται καθαρά η διαλεκτική τους σχέση με την απουσία ενιαίας αντίληψης κλπ., πρώτα και κύρια σε επίπεδο ΚΕ.

Ο βαθμός προσέγγισης και κατάκτησης της ενιαίας αντίληψης στην ΚΕ, αλλά και σε όλη την κλίμακα του Κόμματος, ιστορικά είναι αντιστρόφως ανάλογος με την ένταση της εσωκομματικής ιδεολογικής διαπάλης, την περιστροφή της γύρω από πιο πρωτεύοντα προβλήματα, αγγίζοντας και προβλήματα που έχουν λυθεί στο Πρόγραμμα του Κόμματος, στις αποφάσεις των Συνεδρίων και των Πανελλαδικών Σωμάτων.

Είναι κυρίως εκεί που πρέπει να αναφέρεται το καθήκον της ΚΕ «Να κρατά ανοιχτό, επεξεργασμένο με επιχειρήματα και πειστικότητα, ιδεολογικό μέτωπο, σε κάθε μορφής παρέκκλιση, στις επιζήμιες για το εργατικό λαϊκό κίνημα αντιλήψεις» (Θ. 34, παρ. 2). Καμιά αναφορά όμως σ' αυτές τις αντιλήψεις και το ιδεολογικό μέτωπο σ' αυτές, με μία πολύ αδρή εξαίρεση στη Θέση 33, όπου σκιαγραφεί απλά ορισμένες τέτοιες στη δράση του Κόμματος στις μαζικές οργανώσεις. Ετσι και τα κριτήρια ανάδειξης στελεχών, ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, κουτσουρεύονται, παρά τις σωστές επισημάνσεις και το χώρο που καλώς αφιερώνεται σ' αυτά (Θ. 34).

Η έμμεση ομολογία της ύπαρξης ιδεολογικής διαπάλης στις γραμμές μας δεν πρέπει να μας τρομάζει, είναι ιστορικά αναπόφευκτο φαινόμενα σε όλη τη ζωή των κομμουνιστικών κομμάτων. Οφειλε όμως η ΚΕ να ανοίξει «ιδεολογικό μέτωπο» πιο απαιτητικά πριν τη σύνταξη του κειμένου των Θέσεων, ξεσκεπάζοντας τις «επιζήμιες» αντιλήψεις πρώτα μέσα στο εσωτερικό της, δίνοντας με αποφασιστικότητα το στίγμα και τη ΘΕΣΗ της πάνω σε όλα τα ζητήματα, όπου η διαπάλη διεξάγεται. Κάνοντάς τα επίκεντρο του προσυνεδριακού διαλόγου, κύριο αντικείμενο της εσωκομματικής και της δημόσιας προσυνεδριακής συζήτησης, εκθέτοντας τα μέλη και στελέχη του Κόμματος πάνω στα ζητήματα αυτά, στην κρίση των σωμάτων που τα εκλέγουν σαν αντιπροσώπους και τελικά συνέδρους.

Το 17ο Συνέδριο του Κόμματος είναι το καθ' ύλην αρμόδιο να δώσει απαντήσεις, να οδηγήσει την εσωκομματική πάλη έως την τελική της έκβαση, να εξασφαλίσει με την απόφασή του και την εκλογή της ΚΕ ένα ποιοτικό άλμα προς την κατάκτηση της ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ για το περιεχόμενο της στρατηγικής του Κόμματος μα και τη διαλεκτική της σύνδεση με την τακτική (που οφείλει να υπηρετεί τη στρατηγική, δηλαδή το σοσιαλισμό, δηλαδή την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, μέχρι και την αταξική κοινωνία, όπου το Κόμμα εξαφανίζεται έχοντας επιτελέσει την ιστορική του αποστολή), στην ΚΕ - Ενιαίο Καθοδηγητικό Κέντρο του Κόμματος Νέου Τύπου, και με σιδερένια πειθαρχία διαμέσου των καθοδηγητικών κρίκων σε όλη την κλίμακα του Κόμματος.

Αντ' αυτού ο Θέσεις - δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω το γιατί - αποφεύγουν να πάρουν θέση (sic) στην εσωκομματική πάλη. Απλά ομολογούν πως η ύπαρξή της στο ανώτατο μεταξύ των Συνεδρίων καθοδηγητικό όργανο δυσχεραίνει κατά πολύ το καθήκον της Θέσης 18, το κεντρικό ζήτημα της πολύπλευρης ισχυροποίησης του Κόμματος στην κατεύθυνση της ανταπόκρισής του στην ιστορική του αποστολή. Αποφεύγει η ΚΕ την προετοιμασία του Συνεδρίου να οδηγήσει τούτη την πάλη αποφασιστικά στην έκβασή της, αναγκαίο όρο και προϋπόθεση της πραγματοποίησης του διακηρυγμένου στόχου του.

Θεωρώ πως αποτελεί χρέος των συνέδρων που θα αναδειχτούν από τις προσυνεδριακές συνδιασκέψεις των οργανώσεων του Κόμματος, έστω και αν από αυτές, με ευθύνη της ΚΕ, απουσίασε σε μεγάλο βαθμό η συζήτηση για τα ζητήματα όπου επικεντρώνεται η απουσία της ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, να φέρουν το Συνέδριο αντιμέτωπο με το κύριο αυτό καθήκον.

Καθοδηγούμαστε από το Πρόγραμμα του Κόμματος, έχουμε επεξεργαστεί με αποφάσεις των Συνεδρίων, ας μου επιτραπεί, πρωτοπόρα διεθνώς τη στρατηγική και την τακτική μας. Σ' αυτή την κατεύθυνση ενισχυτικά και η απόφαση της ΚΕ «Η πολιτική συσπείρωσης και συνεργασίας του ΚΚΕ» σχετικά και με το χαρακτήρα του ΑΑΔΜ, το χαρακτήρα της εξουσίας, τον αυτοτελή ρόλο του Κόμματος στη διαπάλη εντός του Μετώπου. Καιρός να ξεμπερδεύουμε με ένα πρόβλημα που αλλοιώνει τη φυσιογνωμία και το χαρακτήρα του ΚΚΕ ως επαναστατικού κόμματος τάξης.

Επειδή στον αντίποδα μέσα απ' το δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο έχει προταθεί η ενθάρρυνση της απουσίας της ΕΝΙΑΙΑΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, απαντώ με τη φράση του Β.Ι. Λένιν: «Προτού ενωθούμε και για να ενωθούμε είναι ανάγκη πρώτα να χαράξουμε μεταξύ μας μια σταθερή και ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή» (Απαντα, τ.4, σελ. 362,363, «Σύγχρονη Εποχή»), συμπληρώνοντας πως αφού η γραμμή χαραχτεί - έχει ήδη χαραχτεί απ' τα ντοκουμέντα των προηγούμενων Συνεδρίων, οι απέναντι δεν μπορούν να παραμένουν στο Κόμμα, χωρίς αυτό να τους αποκλείει σαν συμμάχους, σαν πρωτεργάτες της οικοδόμησης του ΑΑΔΜ, συναγωνιστές στην πάλη για τη λαϊκή εξουσία.

ΥΓ.: Καμία ανοχή στα φαινόμενα που αναφέρονται στη Θ. 16, παρ. 4 με προεξάρχον αυτό του φιλελευθερισμού. Κριτήρια όχι μόνο για την ανάδειξη και παραμονή στελεχών, μα για την ένταξη και παραμονή των μελών! Αυστηρά μέτρα για την απαρέγκλιτη εφαρμογή του Καταστατικού και από το τελευταίο μέλος!

Μανουσάκης Μάνος

ΚΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Ηράκλειο - Κρήτης

Μέσα από τη συμμετοχή μου στη ζωή και δράση της ΚΟ Ηρακλείου, θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένα συμπεράσματα που βγήκαν και θεωρώ ότι εκφράζουν συνολικά τη δράση του Κόμματός μας.

Σαν Κόμμα σημειώσαμε βήματα το προηγούμενο διάστημα, πίσω όμως από τις εξελίξεις, τις ανάγκες και τις δυνατότητες που είχαμε.

Αυτό συνέβη γιατί δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη του στόχου που έχουμε και πώς θα φτάσουμε πιο άμεσα σ' αυτόν, δηλαδή της στρατηγικής και τακτικής μας. Για παράδειγμα, η δουλιά μας στο κίνημα. Αντιλαμβανόμαστε τη συγκρότηση του μετώπου σαν κάτι πέρα και μακριά απ' μας. Δε δουλεύουμε για τη συσπείρωση δυνάμεων από τα κάτω σε κάθε χώρο και κλάδο δουλιάς. Εκεί οφείλεται κατά τη γνώμη μου και η καθυστέρηση για τη συγκρότηση των κλαδικών επιτροπών στους χώρους που έχουμε αποφασίσει. Περιμένουμε ότι αυτό θα γίνει από μόνο του, θα μας έρθει εξ ουρανού.

Θα πρέπει το ΠΑΜΕ να σταματήσει να αποτελεί εσωκομματική διαδικασία. Να πλατύνει ακόμα περισσότερο, συσπειρώνοντας ακόμα πιο πολλούς εργαζόμενους, συνδικαλιστές και σωματεία που εντάσσονται με το πλαίσιό του. Να αποκτήσει ακόμα πιο γερά πόδια στην εργατική τάξη.

Πολλές φορές δουλεύουμε γενικά, δεν απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους με τόλμη και πίστη στην πολιτική μας, περιοριζόμαστε σε κάποια συνδικαλιστικά ζητήματα, ορισμένες φορές και αυτά συνθηματολογικά.

Βέβαια δε θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι σε βάρος των ταξικών δυνάμεων. Αυτό, όμως, οφείλουμε να το αλλάξουμε. Και θα αλλάξει ουσιαστικά μέσα από την απόσπαση δυνάμεων που βρίσκονται εγκλωβισμένες στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και όχι απλά και μόνο αυξάνοντας την παρουσία μας σε κάποιο σωματείο ή συσπειρώνοντας μόνο τους εαυτούς μας και άντε και κάποιους φίλους του Κόμματος.

Παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας, μόνο μπροστά στις εκλογές κάποιων σωματείων, με στόχο την αύξηση των δυνάμεών μας. Περιοριζόμαστε σε μια καταγραφή φίλων και οπαδών που θέλουμε να εντάξουμε στο ψηφοδέλτιο, χωρίς να τους αξιοποιούμε σωστά, εντάσσοντάς τους πρώτα στη δράση, ώστε ν' αποκτήσουμε επαφή και με άλλους εργαζόμενους. Τελικά εκλέγουμε μέλη στη διοίκηση. Και; Πώς τους αξιοποιούμε; Τους αξιοποιούμε στο να ανοίξουμε δουλιά από τα κάτω ή απλώς για να εκφράζεται η διαφορετικότητά μας μέσα σε μια διοίκηση;

Ξεμπλοκάραμε όλο το προηγούμενο διάστημα με τη δράση μας κάποιους παλιούς δικούς μας. Αρκεί αυτό; Το υπόλοιπο διάστημα, όλα αυτά που λέμε τα προωθούμε στους εργάτες; Πηγαίνουμε στους χώρους δουλιάς; Π.χ. Στους οικοδόμους. Γιατί 1.200 ευρώ; Γιατί 60 ευρώ κατώτερο μεροκάματο; Είμαστε στοχοπροσηλωμένοι για να μπουν όλες οι δυνάμεις μας στη μάχη αυτή; Είναι υπόθεση της ΚΟΒ ή μόνο κάποιου οργάνου; Κινούμαστε στη λογική να δουλέψουν όλες οι δυνάμεις μας; Ή λέμε δεν έρχονται ας τους αφήσουμε. Πώς αξιοποιούμε τον κόσμο που συσπειρώνουμε ή και τις κομματικές δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση; Το ΠΑΜΕ δεν είναι αυτό. Δεν είναι μια συνδικαλιστική ομάδα που αναμετριέται στις εκλογές των σωματείων, εκφράζεται σε κάποια συνδικαλιστικά όργανα ή κινητοποιεί τις στενά δυνάμεις του ενόψει κάποιων κινητοποιήσεων.

Το ΠΑΜΕ, θα πρέπει να αναδειχτεί ως ο βασικός πόλος ανώτερου συντονισμού και συσπείρωσης των εργαζομένων και των αγώνων τους, από τα κάτω. Δεν μπορούμε να αρκούμαστε στο μοίρασμα κάποιων φυλλαδίων και εξορμήσεων γενικά και παντού, θα πρέπει να δούμε τι δυνάμεις έχουμε. Σε ποιους χώρους βρίσκονται συγκεντρωμένες; Και αντίστοιχα να τις διατάξουμε εκεί. Με καθημερινή επαφή με τους εργαζόμενους, όχι μόνο για τα προβλήματα που έτσι και αλλιώς τα βιώνει ο ίδιος, αλλά για τη διέξοδο. Να πείθουμε ότι σε αυτό το σύστημα ριζικές λύσεις δεν πρόκειται να αποσπάσει, άρα χρειάζεται να παλέψει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι μόνο για την κατάκτηση πιθανόν κάποιων αιτημάτων.

Φαίνεται όμως ότι δεν είμαστε όλοι πεισμένοι για την πολιτική μας, ή τη θεωρούμε ανέφικτη. Πατώντας στις αδυναμίες μας αλλά και την έλλειψη πολλές φορές διάθεσης για προσφορά, συντηρούμε συνειδητά ή όχι αυτό που έχουμε χωρίς να το αλλάζουμε. Αποδεχόμαστε τις λογικές των άλλων χωρίς να τις αντιπαλεύουμε.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αρνήσεων, αντιδραστικών αποφάσεων σωματείων και συλλόγων, απεργοσπαστών κ.ά. που κάτω από το βάρος της πολύχρονης ιδεολογικής παρέμβασης των άλλων δυνάμεων, αλλά και των προβλημάτων, συμμετέχουν και δικές μας δυνάμεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας όπως ο καθένας κρίνει. Εχουμε ενιαία τακτική πρέπει να την εφαρμόζουμε. Αποφασιστικά και με πίστη στο Κόμμα να δουλέψουμε για την ισχυροποίησή του στην εργατική τάξη.

Στο νομό Ηρακλείου ιεραρχούμε και λέμε ότι πρέπει να επικεντρώσουμε τη δουλιά μας κατά κλάδο με προτεραιότητα στον τουρισμό, στις κατασκευές και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Πώς θα γίνει αυτό; Σχεδιασμένη και καθημερινή δουλιά των ΚΟΒ πέρα από το πρόβλημα του κλάδου για τη γενικότερη πολιτική που γεννά το πρόβλημα και αιτήματα που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, την οριστική λύση σε μια άλλη κοινωνία.

Στους οικοδόμους, για παράδειγμα. Λέμε στους εργαζόμενους η ανεργία φουντώνει, τα προβλήματα αυξάνονται κτλ. Αρκεί αυτό για να τον πείσεις ότι η κατάσταση μπορεί ν' αλλάξει; Οχι Πρέπει να δώσεις προοπτική. Να πεις ότι δουλιές υπάρχουν. Να αναδείξεις την ανάγκη για δημόσια έργα, έργα υποδομής, νοσοκομεία, σχολεία κ.ά. Να τα δέσεις όλα αυτά με την ανάγκη για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία κτλ. Να του θέσουμε το ερώτημα. Μπορεί αυτό το σύστημα να δώσει λύσεις; `Η καλύτερα θέλει; ΟΧΙ. Αρα πρέπει να παλέψεις ενάντια σε αυτή την πολιτική και το σύστημα που τη χρησιμοποιεί, συνολικά, να την ανατρέψεις.

Υπάρχει προοπτική και διέξοδος για τον εργαζόμενο και τη λαϊκή οικογένεια, τίποτα δεν είναι αμετακίνητο, απόλυτο και στέρεο, έτσι όπως θέλουν να μας το παρουσιάσουν.

Στα παραπάνω θα βοηθήσει η σωστή διάταξη των δυνάμεών μας με κυρίαρχο τη δουλιά μας εκεί που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη και η νεολαία. Στόχος σε κάθε κλάδο και ΚΟΒ, σε κάθε χώρο δουλιάς και ΚΟΒ. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη και οικοδόμηση. Στρατολογία.

Η δουλιά στην εργατική τάξη θα μας ανοίξει δρόμο για στρατολογία και ο προσανατολισμός μας για ανάπτυξη και στρατολογία θα βοηθήσει ν' ανοίξει δρόμος για τη δουλιά μας στην εργατική τάξη. Αυτά τα δύο πρέπει να τα δούμε δεμένα. Αν όλα τα παραπάνω γίνουν σε κάθε κλάδο δουλιάς και εκφραστεί αυτό συντονισμένα τότε θα έχουμε σημειώσει ένα πολύ μεγάλο βήμα για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων, βασικό όρο για την οικοδόμηση του Μετώπου.

Η απάντησή μας στο «τίποτα δε γίνεται», θα πρέπει να είναι «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Να προβάλλουμε τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, την επίλυση των βασικών προβλημάτων στη σοσιαλιστική κοινωνία πέρα από τα λάθη που έγιναν. Να μην τα φοβόμαστε, είναι λάθη που θα μας βοηθήσουν να εκτιμήσουμε καλύτερα την κατάσταση και να μην επαναληφθούν.

Πολλές φορές γύρω από το ζήτημα του σοσιαλισμού στεκόμαστε αμυντικά, με φόβο. Δεν τον προβάλλουμε. Αυτός όμως είναι ο στόχος, η σοσιαλιστική κοινωνία και όταν δεν την υπερασπιζόμαστε σημαίνει ή ότι θεωρούμε ότι δεν είναι εφικτή ή ότι την κρύβουμε εσκεμμένα, φοβούμενοι τη μη αποδοχή του κόσμου.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, εύκολα καταλαβαίνεις ότι το Κόμμα, δεν μπορεί να συνεχίσει να αρκείται σε έναν τρόπο δουλιάς που είχαμε μέχρι χτες. Οι απαιτήσεις και τα καθήκοντα για όλους μας έχουν αυξηθεί και αν θέλουμε να λεγόμαστε κομμουνιστές πρέπει να προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε στο έπακρο. Δεν μπορεί να αρκούμαστε σε μια τυπική σχέση με το Κόμμα.

Δανείζομαι μια φράση ενός συντρόφου μας μεγάλου, που είπε ότι «όσο και να προσφέρεις στο Κόμμα είναι λίγο. Αλλοι έδωσαν και τη ζωή τους. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις». Γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να συνεχίσουν ούτε τα παρακάλια, ούτε οι αρνήσεις για χρεώσεις και δουλιές που μας αναθέτει το Κόμμα. Πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε επιλεκτικά, σε ό,τι μας αρέσει μόνο και αυτό είναι. Πρέπει να γίνουμε το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Το Κόμμα δεν μπορεί να είναι για τα μέλη του μια ακόμη δραστηριότητα. Είναι τρόπος και στάση ζωής, είναι επιλογή ζωής.

Λαμπρινή Πίττακα

ΚΟ Ηρακλείου