Μέσα από τη συμμετοχή μου στη ζωή και δράση της ΚΟ Ηρακλείου, θα ήθελα να αναφερθώ σε ορισμένα συμπεράσματα που βγήκαν και θεωρώ ότι εκφράζουν συνολικά τη δράση του Κόμματός μας.

Σαν Κόμμα σημειώσαμε βήματα το προηγούμενο διάστημα, πίσω όμως από τις εξελίξεις, τις ανάγκες και τις δυνατότητες που είχαμε.

Αυτό συνέβη γιατί δεν υπάρχει ενιαία αντίληψη του στόχου που έχουμε και πώς θα φτάσουμε πιο άμεσα σ' αυτόν, δηλαδή της στρατηγικής και τακτικής μας. Για παράδειγμα, η δουλιά μας στο κίνημα. Αντιλαμβανόμαστε τη συγκρότηση του μετώπου σαν κάτι πέρα και μακριά απ' μας. Δε δουλεύουμε για τη συσπείρωση δυνάμεων από τα κάτω σε κάθε χώρο και κλάδο δουλιάς. Εκεί οφείλεται κατά τη γνώμη μου και η καθυστέρηση για τη συγκρότηση των κλαδικών επιτροπών στους χώρους που έχουμε αποφασίσει. Περιμένουμε ότι αυτό θα γίνει από μόνο του, θα μας έρθει εξ ουρανού.

Θα πρέπει το ΠΑΜΕ να σταματήσει να αποτελεί εσωκομματική διαδικασία. Να πλατύνει ακόμα περισσότερο, συσπειρώνοντας ακόμα πιο πολλούς εργαζόμενους, συνδικαλιστές και σωματεία που εντάσσονται με το πλαίσιό του. Να αποκτήσει ακόμα πιο γερά πόδια στην εργατική τάξη.

Πολλές φορές δουλεύουμε γενικά, δεν απευθυνόμαστε στους εργαζόμενους με τόλμη και πίστη στην πολιτική μας, περιοριζόμαστε σε κάποια συνδικαλιστικά ζητήματα, ορισμένες φορές και αυτά συνθηματολογικά.

Βέβαια δε θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι σε βάρος των ταξικών δυνάμεων. Αυτό, όμως, οφείλουμε να το αλλάξουμε. Και θα αλλάξει ουσιαστικά μέσα από την απόσπαση δυνάμεων που βρίσκονται εγκλωβισμένες στις άλλες πολιτικές δυνάμεις και όχι απλά και μόνο αυξάνοντας την παρουσία μας σε κάποιο σωματείο ή συσπειρώνοντας μόνο τους εαυτούς μας και άντε και κάποιους φίλους του Κόμματος.

Παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας, μόνο μπροστά στις εκλογές κάποιων σωματείων, με στόχο την αύξηση των δυνάμεών μας. Περιοριζόμαστε σε μια καταγραφή φίλων και οπαδών που θέλουμε να εντάξουμε στο ψηφοδέλτιο, χωρίς να τους αξιοποιούμε σωστά, εντάσσοντάς τους πρώτα στη δράση, ώστε ν' αποκτήσουμε επαφή και με άλλους εργαζόμενους. Τελικά εκλέγουμε μέλη στη διοίκηση. Και; Πώς τους αξιοποιούμε; Τους αξιοποιούμε στο να ανοίξουμε δουλιά από τα κάτω ή απλώς για να εκφράζεται η διαφορετικότητά μας μέσα σε μια διοίκηση;

Ξεμπλοκάραμε όλο το προηγούμενο διάστημα με τη δράση μας κάποιους παλιούς δικούς μας. Αρκεί αυτό; Το υπόλοιπο διάστημα, όλα αυτά που λέμε τα προωθούμε στους εργάτες; Πηγαίνουμε στους χώρους δουλιάς; Π.χ. Στους οικοδόμους. Γιατί 1.200 ευρώ; Γιατί 60 ευρώ κατώτερο μεροκάματο; Είμαστε στοχοπροσηλωμένοι για να μπουν όλες οι δυνάμεις μας στη μάχη αυτή; Είναι υπόθεση της ΚΟΒ ή μόνο κάποιου οργάνου; Κινούμαστε στη λογική να δουλέψουν όλες οι δυνάμεις μας; Ή λέμε δεν έρχονται ας τους αφήσουμε. Πώς αξιοποιούμε τον κόσμο που συσπειρώνουμε ή και τις κομματικές δυνάμεις σε αυτή την κατεύθυνση; Το ΠΑΜΕ δεν είναι αυτό. Δεν είναι μια συνδικαλιστική ομάδα που αναμετριέται στις εκλογές των σωματείων, εκφράζεται σε κάποια συνδικαλιστικά όργανα ή κινητοποιεί τις στενά δυνάμεις του ενόψει κάποιων κινητοποιήσεων.

Το ΠΑΜΕ, θα πρέπει να αναδειχτεί ως ο βασικός πόλος ανώτερου συντονισμού και συσπείρωσης των εργαζομένων και των αγώνων τους, από τα κάτω. Δεν μπορούμε να αρκούμαστε στο μοίρασμα κάποιων φυλλαδίων και εξορμήσεων γενικά και παντού, θα πρέπει να δούμε τι δυνάμεις έχουμε. Σε ποιους χώρους βρίσκονται συγκεντρωμένες; Και αντίστοιχα να τις διατάξουμε εκεί. Με καθημερινή επαφή με τους εργαζόμενους, όχι μόνο για τα προβλήματα που έτσι και αλλιώς τα βιώνει ο ίδιος, αλλά για τη διέξοδο. Να πείθουμε ότι σε αυτό το σύστημα ριζικές λύσεις δεν πρόκειται να αποσπάσει, άρα χρειάζεται να παλέψει για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι μόνο για την κατάκτηση πιθανόν κάποιων αιτημάτων.

Φαίνεται όμως ότι δεν είμαστε όλοι πεισμένοι για την πολιτική μας, ή τη θεωρούμε ανέφικτη. Πατώντας στις αδυναμίες μας αλλά και την έλλειψη πολλές φορές διάθεσης για προσφορά, συντηρούμε συνειδητά ή όχι αυτό που έχουμε χωρίς να το αλλάζουμε. Αποδεχόμαστε τις λογικές των άλλων χωρίς να τις αντιπαλεύουμε.

Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αρνήσεων, αντιδραστικών αποφάσεων σωματείων και συλλόγων, απεργοσπαστών κ.ά. που κάτω από το βάρος της πολύχρονης ιδεολογικής παρέμβασης των άλλων δυνάμεων, αλλά και των προβλημάτων, συμμετέχουν και δικές μας δυνάμεις.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας όπως ο καθένας κρίνει. Εχουμε ενιαία τακτική πρέπει να την εφαρμόζουμε. Αποφασιστικά και με πίστη στο Κόμμα να δουλέψουμε για την ισχυροποίησή του στην εργατική τάξη.

Στο νομό Ηρακλείου ιεραρχούμε και λέμε ότι πρέπει να επικεντρώσουμε τη δουλιά μας κατά κλάδο με προτεραιότητα στον τουρισμό, στις κατασκευές και τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Πώς θα γίνει αυτό; Σχεδιασμένη και καθημερινή δουλιά των ΚΟΒ πέρα από το πρόβλημα του κλάδου για τη γενικότερη πολιτική που γεννά το πρόβλημα και αιτήματα που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, την οριστική λύση σε μια άλλη κοινωνία.

Στους οικοδόμους, για παράδειγμα. Λέμε στους εργαζόμενους η ανεργία φουντώνει, τα προβλήματα αυξάνονται κτλ. Αρκεί αυτό για να τον πείσεις ότι η κατάσταση μπορεί ν' αλλάξει; Οχι Πρέπει να δώσεις προοπτική. Να πεις ότι δουλιές υπάρχουν. Να αναδείξεις την ανάγκη για δημόσια έργα, έργα υποδομής, νοσοκομεία, σχολεία κ.ά. Να τα δέσεις όλα αυτά με την ανάγκη για δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία κτλ. Να του θέσουμε το ερώτημα. Μπορεί αυτό το σύστημα να δώσει λύσεις; `Η καλύτερα θέλει; ΟΧΙ. Αρα πρέπει να παλέψεις ενάντια σε αυτή την πολιτική και το σύστημα που τη χρησιμοποιεί, συνολικά, να την ανατρέψεις.

Υπάρχει προοπτική και διέξοδος για τον εργαζόμενο και τη λαϊκή οικογένεια, τίποτα δεν είναι αμετακίνητο, απόλυτο και στέρεο, έτσι όπως θέλουν να μας το παρουσιάσουν.

Στα παραπάνω θα βοηθήσει η σωστή διάταξη των δυνάμεών μας με κυρίαρχο τη δουλιά μας εκεί που δουλεύει και ζει η εργατική τάξη και η νεολαία. Στόχος σε κάθε κλάδο και ΚΟΒ, σε κάθε χώρο δουλιάς και ΚΟΒ. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη και οικοδόμηση. Στρατολογία.

Η δουλιά στην εργατική τάξη θα μας ανοίξει δρόμο για στρατολογία και ο προσανατολισμός μας για ανάπτυξη και στρατολογία θα βοηθήσει ν' ανοίξει δρόμος για τη δουλιά μας στην εργατική τάξη. Αυτά τα δύο πρέπει να τα δούμε δεμένα. Αν όλα τα παραπάνω γίνουν σε κάθε κλάδο δουλιάς και εκφραστεί αυτό συντονισμένα τότε θα έχουμε σημειώσει ένα πολύ μεγάλο βήμα για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων, βασικό όρο για την οικοδόμηση του Μετώπου.

Η απάντησή μας στο «τίποτα δε γίνεται», θα πρέπει να είναι «Τίποτα δεν πάει χαμένο». Να προβάλλουμε τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, την επίλυση των βασικών προβλημάτων στη σοσιαλιστική κοινωνία πέρα από τα λάθη που έγιναν. Να μην τα φοβόμαστε, είναι λάθη που θα μας βοηθήσουν να εκτιμήσουμε καλύτερα την κατάσταση και να μην επαναληφθούν.

Πολλές φορές γύρω από το ζήτημα του σοσιαλισμού στεκόμαστε αμυντικά, με φόβο. Δεν τον προβάλλουμε. Αυτός όμως είναι ο στόχος, η σοσιαλιστική κοινωνία και όταν δεν την υπερασπιζόμαστε σημαίνει ή ότι θεωρούμε ότι δεν είναι εφικτή ή ότι την κρύβουμε εσκεμμένα, φοβούμενοι τη μη αποδοχή του κόσμου.

Διαβάζοντας τις Θέσεις, εύκολα καταλαβαίνεις ότι το Κόμμα, δεν μπορεί να συνεχίσει να αρκείται σε έναν τρόπο δουλιάς που είχαμε μέχρι χτες. Οι απαιτήσεις και τα καθήκοντα για όλους μας έχουν αυξηθεί και αν θέλουμε να λεγόμαστε κομμουνιστές πρέπει να προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε στο έπακρο. Δεν μπορεί να αρκούμαστε σε μια τυπική σχέση με το Κόμμα.

Δανείζομαι μια φράση ενός συντρόφου μας μεγάλου, που είπε ότι «όσο και να προσφέρεις στο Κόμμα είναι λίγο. Αλλοι έδωσαν και τη ζωή τους. Να δίνεις χωρίς να περιμένεις να πάρεις». Γι' αυτό το λόγο δεν μπορεί να συνεχίσουν ούτε τα παρακάλια, ούτε οι αρνήσεις για χρεώσεις και δουλιές που μας αναθέτει το Κόμμα. Πρέπει να σταματήσουμε να λειτουργούμε επιλεκτικά, σε ό,τι μας αρέσει μόνο και αυτό είναι. Πρέπει να γίνουμε το πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης.

Το Κόμμα δεν μπορεί να είναι για τα μέλη του μια ακόμη δραστηριότητα. Είναι τρόπος και στάση ζωής, είναι επιλογή ζωής.

Λαμπρινή Πίττακα

ΚΟ Ηρακλείου