Τα απανωτά πλήγματα της ιρακινής αντίστασης κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, προκαλούν το θαυμασμό όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται τη σημασία που έχει σήμερα ν' αποδεικνύεται, στην πράξη, πως οι λαοί δεν ανέχονται την υποδούλωση και οι ιμπεριαλιστές δεν είναι ανίκητοι. Βεβαίως, υπάρχουν κι άλλοι που εκφράζουν τη λύπη τους για την «αιματοχυσία στο Ιράκ» και διαμαρτύρονται για το «χαμό αθώων».

Αλλά, προς τι η στεναχώρια για το αίμα των μισθοφόρων και των προδοτών; Και γιατί είναι αθώος όποιος υπηρετεί τους κατακτητές της πατρίδας του, στρεφόμενος κατά των συμπατριωτών του, που πολεμούν για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία;

Μερικοί, αποδεχόμενοι τον ισχυρισμό του Μπους και του Μπλερ, υποστηρίζουν ότι στο Ιράκ δεν εκδηλώνεται αντίσταση, αλλά τρομοκρατία. Δεν πρωτοτυπούν... Ανέκαθεν και εσαεί οι κατακτητές και οι συνακόλουθοί τους θα συκοφαντούν την αντίσταση ονομάζοντάς την τρομοκρατία. Ας μην ξεχνάμε ότι τρομοκρατικές χαρακτηρίστηκαν όλες οι απελευθερωτικές εξεγέρσεις και λαϊκές επαναστάσεις. Από την αμερικανική ως τη γαλλική κι από την ελληνική μέχρι τη ρωσική.

Υ.Γ. Από μια άποψη οι συκοφάντες έχουν και δίκιο. Πράγματι η λαϊκή αντίσταση τρομοκρατεί. Μόνο που δεν τρομοκρατεί τους αθώους, αλλά τους ένοχους...