Δικαιολογημένα, ασφαλώς, αμέσως μετά το μεγάλο σεισμό των 9 Ρίχτερ της Ινδονησίας, αλλά και το προερχόμενο από αυτόν φονικότατο τσουνάμι, αναπτύχθηκε μία συζήτηση για το αν ένας παρόμοιος σεισμός, με τη μορφή του «ντόμινο», προκληθεί το επόμενο διάστημα και στη χώρα μας. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό, δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι η Ελλάδα είναι η πιο σεισμογενής χώρα της Ευρώπης και μια από τις πιο σεισμογενείς του κόσμου και επομένως, αργά ή γρήγορα, όπως έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν, ο Εγκέλαδος κάποτε θα ξαναχτυπήσει...

Οι σεισμοί, λοιπόν, δεν μπορούν να αποφευχτούν. Κανείς δεν μπορεί, επίσης, να αποκλείσει την πιθανότητα μετά από κάποιο σεισμό, να χτυπήσουν και τη χώρα μας καταστροφικά παλιρροϊκά κύματα, όπως έγινε, άλλωστε, στις Κυκλάδες μόλις το 1956. Μπορεί, όμως, να περιοριστεί η έκταση των τραγικών συνεπειών τους, καθώς οι θάνατοι, οι τραυματισμοί και οι βλάβες στα κτίρια και σε έργα υποδομής είναι συνέπεια όχι μόνο του σεισμού, αλλά κυρίως της σεισμικής «ευπάθειας» του δομημένου, οικονομικού και κοινωνικού περιβάλλοντος.

Και εδώ ακριβώς εκδηλώνεται - και με δραματικό τρόπο μάλιστα - η πιο τραγική αντίφαση στη χώρα μας: Ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει βεβαιότητα ότι κάποια στιγμή, οπωσδήποτε θα εκδηλωθεί το φαινόμενο, από την άλλη πλευρά υπάρχει η αναλγησία των κυβερνήσεων, οι οποίες αρνούνται επίμονα να πάρουν τα ενδεδειγμένα μέτρα για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας, για την προστασία της ζωής και της περιουσίας των κατοίκων της.

Οπως τόνισε πολύ εύστοχα την περασμένη Δευτέρα το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, «η τραγωδία που έπληξε τη Ν/Α Ασία, από τη μια προκαλεί συναισθήματα οδύνης για το χαμό χιλιάδων ανθρώπων και από την άλλη δημιουργεί ανησυχία για την ανυπαρξία αντισεισμικής θωράκισης της χώρας μας, που βρίσκεται σε ιδιαίτερα σεισμογενή περιοχή. Δίχως πολιτική γης υπέρ του λαού και όχι του κεφαλαίου, δίχως ελεύθερους χώρους και θωράκιση των κλειστών χώρων μαζικής συγκέντρωσης, δίχως πολιτική λαϊκής στέγης με σύγχρονες προδιαγραφές και άλλα μέτρα, ο τόπος θα είναι έρμαιο των σεισμικών φαινομένων. Αμεσα η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να εξαγγείλει πρόγραμμα αντισεισμικής προστασίας και ελέγχου όλων των κτιρίων (νοσοκομείων, σχολείων, εργοστασίων, κλπ.), ενώ το όλο θέμα πρέπει να γίνει υπόθεση του λαϊκού κινήματος».

Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που το ΚΚΕ φέρνει το σοβαρό αυτό θέμα στο προσκήνιο. Θυμίζουμε ότι με ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ από το Σεπτέμβρη του 1999, με αφορμή τον καταστρεπτικό σεισμό της Αθήνας, αλλά και στη συνέχεια με δεκάδες Ερωτήσεις και Επερωτήσεις που κατέθεσε στη Βουλή, έχει ζητήσει ουσιαστικά μέτρα για την αντισεισμική θωράκιση της χώρας.

Σύμφωνα με το ΚΚΕ, η αντισεισμική θωράκιση της χώρας είναι ένα ζωτικής σημασίας μεγάλο έργο υποδομής. Είναι ένα τεράστιο έργο που απαιτεί συνεχή απασχόληση σ' αυτό χιλιάδων επιστημόνων, πολλών ειδικοτήτων, αλλά και χιλιάδων ειδικευμένων εργατοτεχνιτών, που μπορεί να απασχολήσει χιλιάδες εργαζόμενους παραγωγικά και ουσιαστικά ανταποδοτικά, να ανακουφίσει την ανεργία δεκάδων κλάδων. Ενα τέτοιο σχέδιο και η εφαρμογή του θα περιορίσει δραστικά ζημιές και θύματα, αλλά και τεράστιες δαπάνες που έχουμε ως χώρα (έστω αυτή τη μίζερη, αποσπασματική και ελάχιστη), λόγω των καταστροφών από σεισμούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάθε χρόνο στην Ελλάδα δαπανώνται 150 δισ. δρχ. για αποκατάσταση των ζημιών από σεισμούς, ενώ για τους σεισμούς της Αττικής έχουν δαπανηθεί μέχρι τώρα πάνω από 400 δισ. δρχ. Ενα μέρος από αυτά τα χρήματα αν είχαν έγκαιρα χορηγηθεί για μέτρα αντισεισμικής θωράκισης, θα είχαμε λιγότερες καταστροφές και θανάτους από σεισμούς, θα μπορούσαμε να κάνουμε πιο ανθρώπινες πόλεις.

Σύμφωνα με το ΚΚΕ, μια ολοκληρωμένη πολιτική αντισεισμικής θωράκισης πρέπει να περιλαμβάνει:

• Την καταγραφή και παραπέρα έρευνα και μελέτη της σεισμικής επικινδυνότητας των διαφόρων περιοχών της χώρας
• Την αναθεώρηση και βελτίωση του νέου Αντισεισμικού Κανονισμού - σύμφωνα και με την πρόοδο της επιστημονικής έρευνας και γνώσης - και θέσπιση (με ευθύνη και χρηματοδότηση του κράτους) μικροζωνικών μελετών για το κτίσιμο και κατασκευή έργων
• Την άμεση προτεραιότητα για μικροζωνική έρευνα και μελέτη των επικίνδυνων περιοχών, που απαιτούν ειδικούς όρους πολεοδόμησης και κατασκευής των κτιρίων ή απαγόρευση δόμησης σε αυτές τις περιοχές
• Τη διαμόρφωση και υλοποίηση μιας ολοκληρωμένης πολιτικής λαϊκής στέγης
• Το δημόσιο έλεγχο εφαρμογής των θεσπισμένων ειδικών όρων και προδιαγραφών κατασκευής, της ποιότητας των υλικών κλπ., που πρέπει να ανταποκρίνονται στην οξύτητα του φαινομένου στη χώρα μας
• Την αποφασιστική ανάπτυξη του ερευνητικού έργου και του δυναμικού του, καθώς και το συντονισμό τους
• Τον επιστημονικό έλεγχο όλων των κτιρίων του Λεκανοπεδίου, καθώς και των άλλων μεγάλων πόλεων και, ιδιαίτερα, των αυθαιρέτων
• Την ουσιαστική και συνδυασμένη εφαρμογή του Αντισεισμικού Κανονισμού, της νομοθεσίας προστασίας από τον επαγγελματικό κίνδυνο και της Οδηγίας Σεβέζο, που προβλέπει σχέδιο αντιμετώπισης ατυχημάτων μεγάλης έκτασης, για την ασφάλεια των εργαζομένων στις βιομηχανικές περιοχές
• Τη συνεχή ενημέρωση του κόσμου για τη σεισμικότητα της περιοχής όπου ζει και για τον τρόπο αντιμετώπισης του φαινομένου, τόσο ατομικά, όσο και σε επίπεδο γειτονιάς και δήμου
• Την προστασία των υπαρχόντων ελεύθερων χώρων και τη δημιουργία νέων, προκειμένου να αποτελούν χώρους εκτόνωσης και καταφυγής προσωρινής κατάλυσης μετά από ένα σεισμό
• Τη θεσμοθέτηση σχεδίου αντιμετώπισης του φαινομένου σε όλη τη χώρα ανά περιφέρεια και νομό
• Την επικαιροποίηση και τον εκσυγχρονισμό, την ενίσχυση σε υλικοτεχνική υποδομή και ανθρώπινο δυναμικό του μηχανισμού επέμβασης, που θα λειτουργεί με τη συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των φορέων των εργαζομένων και θα επιβάλλει τα απαραίτητα μέτρα για την άμεση ανακούφιση των πληγέντων
• Τη λήψη ειδικών μέτρων προστασίας για τα δημόσια κτίρια και τους χώρους συγκέντρωσης πολλών ανθρώπων (ιδιαίτερα, νοσοκομεία, εκπαιδευτικά ιδρύματα, φροντιστήρια, χώροι συγκέντρωσης και διασκέδασης της νεολαίας, ναοί, συνεδριακά κέντρα, αθλητικοί χώροι, κλπ.), τις υποδομές και τα ιστορικά μνημεία.

Για να εφαρμοστεί, όμως, μια τέτοια πολιτική απαιτείται σύγκρουση με τη σημερινή πολιτική και το σημερινό δρόμο ανάπτυξης, όπου το κέρδος πρωτεύει και ο άνθρωπος περισσεύει...