«Σκέψου, στο πέρασμα του χρόνου, του κάθε χρόνου, κάθε μήνα, κάθε εβδομάδας, ημέρας, ώρας, δευτερολέπτου. Σκέψου στο πέρασμα κάθε κλάσματος δευτερολέπτου. Σκέψου εκείνη τη στιγμή, όπου ο χρόνος του 2004 θα περνάει το κατώφλι της Ιστορίας και πάνω στο 2005 θα σκουντουφλάει. Σκέψου εκείνη τη στιγμή, εκείνο το απειροελάχιστο κλάσμα, εκείνη την απειροελάχιστη υποδιαίρεση του χρόνου. Οταν όλος ο κόσμος την ανάσα του θα κρατάει μες στο σκοτάδι περιμένοντας τις ελπίδες του το φως του 2005 να τις λυτρώσει, έτοιμοι να ζητωκραυγάσουν και να δείξουν την έξοδο στο παρελθόν και την είσοδο στο μέλλον. Σκέψου πως το πετρέλαιο, ο λιγνίτης, η οποιαδήποτε πρώτη ύλη που μετατρέπεται σε ενέργεια και η ενέργεια σε φως, σκέψου πως όλος αυτός ο μετασχηματισμός μόνο από εσένα είναι μπορετός. Χωρίς εσένα δεν υπάρχει φως. Σκέψου τα λοιπόν όλα αντεστραμμένα. Σε βλέπουν, σου ρίχνουν, σου δίνουν σκοτάδι. Εσύ όμως μονίμως να τους λούζεις όλους στο φως. Σκέψου, εσύ είσαι το Φως!».

Του Δημήτρη Δανίκα, από τη χθεσινή «στήλη άλατος» των «Νέων».