Πεδίο δράσης κάθε σημείο της Γης όπου διακυβεύονται τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων, αλλά και το εσωτερικό της Γερμανίας
Από τον... πρόλογο κιόλας, η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, ξεκαθαρίζει το χαρακτήρα της αναθεώρησης της «πολιτικής ασφάλειας». Γράφει ανάμεσα στ' άλλα: «Ο κόσμος του 2016 είναι αναστατωμένος (...) Η ειρήνη και η σταθερότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ακόμα και για την Ευρώπη. Σε αυτήν την αλλαγμένη κατάσταση, η αποστολή της ομοσπονδιακής κυβέρνησης είναι να επαναπροσδιορίσει τα ενδιαφέροντα, τις προτεραιότητες και τους σκοπούς της πολιτικής ασφάλειας της χώρας μας (...) Το οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας σημαίνει ότι είναι καθήκον μας να αναλάβουμε ευθύνες για την ασφάλεια της Ευρώπης, σε συνεργασία με τους ευρωπαϊκούς και υπερατλαντικούς εταίρους μας...».
Η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας, πάλι, γίνεται ακόμα πιο συγκεκριμένη: «Στις παρούσες κρίσεις η Γερμανία έδειξε ότι έχει τη θέληση να αναλάβει ευθύνες στην πολιτική ασφάλειας. Δείξαμε επίσης πως είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ηγεσία».
Οσο για τη «σημαία» των νέων αυτών «αγώνων» της γερμανικής αστικής τάξης στον επικίνδυνο στίβο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, δεν μπορεί παρά να γράφει όσα συνοπτικά ξεκαθαρίζει το κείμενο από τις πρώτες του σελίδες για την ανάγκη η «πολιτική ασφάλειας» «να διασφαλίσει την ευημερία (...) μιας ισχυρής γερμανικής οικονομίας, όπως επίσης και ενός ελεύθερου και απρόσκοπτου παγκόσμιου εμπορίου», να προωθήσει την... «υπεύθυνη χρήση των περιορισμένων αγαθών και των σπάνιων πόρων σε όλο τον κόσμο», «να βαθύνει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» και να «κατοχυρώσει τη διατλαντική συνεργασία». Με δυο λόγια, να υπηρετήσει - όπου και ό,τι κι αν χρειαστεί - τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων της Γερμανίας και τις βασικές στρατηγικές τους επιλογές.
Από πού προκύπτουν οι ανησυχίες, οι φόβοι και η αποφασιστικότητα την οποία διαμηνύουν οι Γερμανοί καπιταλιστές; Η ανάλυση που κάνει το κείμενο στην ενότητα «Ο ρόλος της Γερμανίας στον κόσμο και η προσέγγιση της ασφάλειας» εκπλήσσει για τον κρυστάλλινο, όσο και ωμό τρόπο που περιγράφονται ο λυσσαλέος ανταγωνισμός που οξύνει η καπιταλιστική κρίση αλλά και οι ανακατατάξεις που προκαλεί στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Να, αναλυτικά, το σχετικό απόσπασμα (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Η Γερμανία είναι ιδιαίτερα διασυνδεδεμένη με τον υπόλοιπο κόσμο και - εξαιτίας της οικονομικής, πολιτικής και στρατιωτικής της σημασίας, όσο και των αδυναμιών της - έχει ευθύνη να συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση της παγκόσμιας τάξης (...) Με αυτήν τη νέα πραγματικότητα έρχονται περισσότερες επιλογές για άσκηση επιρροής αλλά και αυξημένες ευθύνες.
Η Γερμανία έχει μια ισχυρή οικονομία, που ωφελείται από μια σταθερή κοινωνία, υψηλής ποιότητας υποδομές και μια υψηλά ειδικευμένη εργατική δύναμη που ενισχύεται με τη μετανάστευση. Πολιτικά (...) μπορεί να βασίζεται στο ισχυρό δίκτυο διμερών, ευρωπαϊκών και υπερατλαντικών δεσμών της και στις θεσμικές δομές της (...).
Μακροπρόθεσμα, ωστόσο, είναι απίθανο η Γερμανία να διατηρήσει τη θέση της ως η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως. Οι οικονομίες των αναδυόμενων δυνάμεων στην Ασία και τη Λατινική Αμερική κατά πάσα πιθανότητα θα ξεπεράσουν τη γερμανική - αν και όχι την ευρωπαϊκή - σε ακαθάριστο εθνικό προϊόν τα επόμενα χρόνια.
Η γερμανική ευημερία και οικονομία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τις κατάλληλες συνθήκες - στην Ευρώπη και παγκόσμια.
Η Γερμανία είναι πλήρως ενσωματωμένη στις ροές του διεθνούς εμπορίου και των επενδύσεων. Η χώρα μας είναι ιδιαίτερα εξαρτώμενη από τις ασφαλείς διαδρομές εφοδιασμού, τις σταθερές αγορές και τα λειτουργικά δίκτυα πληροφοριών και επικοινωνιών. Αυτή η εξάρτηση θα συνεχίσει να αυξάνεται. Η ανταγωνιστικότητα της Γερμανίας ως βιομηχανικού έθνους εξαρτάται γι' αυτό όλο και περισσότερο από το προβάδισμά της στην καινοτομία». Αλλά φυσικά για ένα τέτοιο στόχο δεν αρκεί η ένταση της εκμετάλλευσης της «υψηλά ειδικευμένης» εργατικής τάξης της Γερμανίας...
Το ίδιο «περίπλοκο, εκρηκτικό, δυναμικό και γι' αυτό ολοένα και πιο απρόβλεπτο» περιβάλλον ασφαλείας, που γεννάνε οι αβυσσαλέες αντιθέσεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, περιγράφεται και σε άλλα σημεία του κειμένου για να στοιχειοθετηθεί η «μεταβατικότητα στη διεθνή τάξη». Το κείμενο ξεχωρίζει τρία σημεία:
Από την «πυριτιδαποθήκη» αυτή των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που τροφοδοτούν οι μεγάλες δυσκολίες ανάκαμψης από την καπιταλιστική κρίση, δεν θα μπορούσαν φυσικά παρά να βγαίνουν και κάθε είδους «τέρατα», πραγματικά ή κατασκευασμένα, αλλά σίγουρα «χρήσιμα» στους κάθε είδους σχεδιασμούς. Ολα, δηλαδή, όσα η «Βίβλος» εκτιμά ότι αποτελούν «άγνωστες προκλήσεις» για την πολιτική ασφάλειας, στις οποίες συμπεριλαμβάνει... τα πάντα. Από τη «διακρατική τρομοκρατία» των «τεράτων» που έσπειραν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις έως τις «προκλήσεις για τη διαδικτυακή ασφάλεια και τη ροή πληροφοριών», τις διακρατικές συγκρούσεις και την παγκόσμια κούρσα των εξοπλισμών, τη διάδοση των όπλων μαζικής καταστροφής, τα «εύθραυστα κράτη», τις απειλές για τα τηλεπικοινωνιακά συστήματα, τις γραμμές προμηθειών πρώτων υλών, Ενέργειας, εμπορευμάτων και μεταφορών («ιδιαίτερα σημαντικών για ένα εξαγωγικό έθνος όπως η Γερμανία»), τη «μη ελεγχόμενη» μετανάστευση, την κλιματική αλλαγή και τις επιδημίες, την ασφάλεια του Διαστήματος, όλα μα όλα τα ζητήματα μπαίνουν στο στόχαστρο της «πολιτικής ασφάλειας» της Γερμανίας ως εν δυνάμει κίνδυνοι για τα συμφέροντα των μονοπωλίων της, αλλά και ως εν δυνάμει προσχήματα για τις σχεδιαζόμενες νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τον αναβαθμισμένο ρόλο που φέρεται αποφασισμένη να παίξει σε διεθνές επίπεδο.
Μέσα σε αυτό το «κουβάρι», η «Βίβλος» ορίζει ρητά ότι «δεν είναι πλέον δυνατή μια διακριτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική ασφάλεια (...) Οι περιστάσεις απαιτούν μια αποτελεσματική ολιστική κυβερνητική προσέγγιση στο ζήτημα της ασφάλειας». Στην «ολοκληρωτική» αυτή προσέγγιση κρίσιμο ρόλο έχει η θωράκιση της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό, η «ιδιαίτερης σημασίας» «ενίσχυση της συνοχής και της στιβαρότητας της χώρας μας ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει στις τωρινές και μελλοντικές απειλές», όπως αναφέρεται.
Γι' αυτό και η έκθεση επισημαίνει ότι «η εθνική ασφάλεια δεν είναι μόνο ζήτημα του κράτους, αλλά ολοένα και περισσότερο ένα κοινό καθήκον του κράτους, της βιομηχανίας, της επιστημονικής κοινότητας και της κοινωνίας. Η κοινή κατανόηση των πιθανών κινδύνων είναι η βάση για να χτιστεί η αντοχή όλης της κοινωνίας», θυμίζοντας ταυτόχρονα ότι «το κράτος και η βιομηχανία ήδη έχουν μια στενή συνεργασία ασφαλείας, που περιλαμβάνει την προστασία κρίσιμων υποδομών και της οικονομίας».
Εδώ δεν μπορεί να διαφύγουν της προσοχής δύο σημαντικά ζητήματα:
Η πολύπλευρη «ασφάλεια στο εσωτερικό», αλλά και η στράτευση του λαού στους στόχους της αστικής τάξης είναι εξάλλου και προϋπόθεση ώστε η γερμανική αστική τάξη να «ανοίξει τα φτερά της» στις νέες περιπέτειες για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που ναι μεν λέει η έκθεση «παραμένουν στενά συνδεδεμένα με εκείνα των συμμάχων και συνεταίρων μας (αφού) μόνο σε συνεργασία με άλλους η Γερμανία μπορεί (...) να κάνει αποτελεσματική χρήση των σημαντικών αλλά περιορισμένων πηγών και να ξεδιπλώσει την καινοτόμο παραγωγική της δυναμική», αλλά «την ίδια στιγμή, η ικανότητά μας να ανταποκρινόμαστε μέσα σε ένα διεθνές - και συγκεκριμένα ευρωπαϊκό και διατλαντικό - πλαίσιο βασίζεται σε μια καθαρά εθνική θέση».
Μέσα σε αυτά τα όρια, που καθορίζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, η «Βίβλος» αποτυπώνει μια σειρά από στρατηγικές επιλογές και στόχους της αστικής τάξης της Γερμανίας αλλά και την πρόθεσή της να παίξει έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο:
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο «προβληματισμός» που βρίσκεται διάχυτος σε διάφορα σημεία του κειμένου για τα πολύ θολά όρια ανάμεσα στην ιμπεριαλιστική ειρήνη και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη.
Συγκεκριμένα, το κείμενο, δίπλα στην «αναγέννηση των παραδοσιακών πολιτικών πυγμής, που περιλαμβάνουν τη χρήση στρατιωτικών μέσων για την προώθηση των εθνικών συμφερόντων και τις σημαντικές προσπάθειες εξοπλισμών», καταγράφει τη δράση των κάθε λογής μηχανισμών και των «επιχειρήσεων αποσταθεροποίησης» (βλέπε «πολύχρωμες επαναστάσεις» κ.ο.κ.) με το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Επιπρόσθετα, μη-κρατικοί παράγοντες και συγκεκριμένα κράτη καταφεύγουν σε μεθόδους "υβριδικού" πολέμου. Αυτός περιλαμβάνει τη χρήση στρατιωτικών μέσων κάτω από το κατώφλι του συμβατικού πολέμου. Ο σκοπός είναι η υπονόμευση ενός κράτους με ένα συγκαλυμμένο τρόπο. Αυτή η προσέγγιση συνδυάζει διαφορετικά πολιτικά και στρατιωτικά μέσα και εργαλεία, με έναν τρόπο ο οποίος δεν αποκαλύπτει τις πραγματικές επιθετικές προθέσεις, έως ότου όλα τα μέρη του παζλ να έχουν συμπληρωθεί...».
«Οι υβριδικές τακτικές», λέει το κείμενο, μιλώντας για τις νέες μορφές που παίρνει ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος «θολώνουν τα όρια ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη (...). Οι ρόλοι του επιτιθέμενου και της αμυνόμενης παράταξης γίνονται εσκεμμένα δυσδιάκριτοι. Η πρόθεση είναι να καθυστερήσουν ή να αποφύγουν εντελώς την άμεση και αποφασιστική απάντηση του κράτους που βρίσκεται υπό επίθεση και της διεθνούς κοινότητας».
Ενδεικτικό, εξάλλου, είναι και το πώς αυτός ο «θολός» πόλεμος - επέκταση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης αξιοποιείται και για συνολικότερα μέτρα θωράκισης της αστικής εξουσίας με το προχώρημα μιας σειράς μέτρων καταστολής, αλλά και στοίχισης των λαών πίσω από τα συμφέροντα των καπιταλιστών: «Η επιτυχής πρόληψη των υβριδικών απειλών επιτάσσει την κρατική και κοινωνική αντοχή», γράφεται στο κείμενο, που περιγράφει μια σειρά από μέτρα όπως «ένα αποτελεσματικό σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης», βασισμένο «σε ένα ακριβές και ευέλικτο σύστημα δεικτών και ισχυρές αναλυτικές ικανότητες».
Οι παραδοχές αυτές επιβεβαιώνουν την ανάγκη η εργατική τάξη κάθε χώρας να μη σέρνεται πίσω από τους φανερούς ή «δυσδιάκριτους» σχεδιασμούς των διαφόρων τμημάτων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, αλλά να χαράξει τη δική της αυτοτελή γραμμή πάλης και εξόδου από τα «θολά ναρκοπέδια» του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης».
Το παρακάτω μικρό «ημερολόγιο» αποτυπώνει ως ένα βαθμό το πλαίσιο μέσα στο οποίο έγινε η «διακήρυξη αρχών» της γερμανικής πολιτικής «ασφάλειας», αλλά και συνολικότερα η συζήτηση που έχει ανοίξει για το θέμα. Είναι ενδεικτικό κι αυτό του «κουβαριού» των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που όλο και περιπλέκονται με μεγάλους κινδύνους για τους λαούς.
8 Ιούλη - Ξεκινά η 27η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ. Αποφασίζει την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική Ρωσία, τη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού στρατιωτικών δυνάμεων και σύγχρονων όπλων στην Ανατολική - Κεντρική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής, την ανάπτυξη της λεγόμενης «Πυραυλικής Ασπίδας» στην Πολωνία και τη Ρουμανία, την παραπέρα ανάμειξη των ΝΑΤΟικών μηχανισμών στις υποθέσεις «ασφάλειας» και «άμυνας» Ουκρανίας, Γεωργίας και Μολδαβίας, την ενίσχυση της παρουσίας ναυτικών δυνάμεων στη Μαύρη Θάλασσα, στην Ανατολική και Κεντρική Μεσόγειο, αλλά και στο Αιγαίο.
13 Ιούλη - Η Γερμανίδα υπουργός Αμυνας Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν παρουσιάζει τη «Λευκή Βίβλο για την ασφάλεια» της Γερμανίας.
14 Ιούλη - Μακελειό στη Νίκαια της Γαλλίας με 84 νεκρούς. Την ευθύνη αναλαμβάνει το «Ισλαμικό Κράτος».
Νωρίτερα, η Γερμανίδα υπουργός Ντε Λάιεν δήλωνε ότι «η Γερμανία και η Γαλλία επιθυμούν να σφυρηλατήσουν μια στενότερη αμυντική συνεργασία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έπειτα από την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ενωση», διατυπώνοντας την πρόταση για «δημιουργία ενός ευρωπαϊκού πολιτικοστρατιωτικού αρχηγείου...».
15 Ιούλη - Απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία. Η τουρκική κυβέρνηση κατηγορεί εμμέσως για εμπλοκή τις ΗΠΑ. 8 Τούρκοι στρατιωτικοί καταφεύγουν με στρατιωτικό ελικόπτερο στην Αλεξανδρούπολη.
15 - 24 Ιούλη - Σε διάστημα δέκα ημερών πραγματοποιούνται στο έδαφος της Γερμανίας 3 διαφορετικές επιθέσεις. Η μία φέρεται να έχει ακροδεξιά κίνητρα και άλλες δύο συνδέονται με το «Ισλαμικό Κράτος».
17 Ιούλη - Σκοτώνονται στη Λιβύη τρεις Γάλλοι κομάντος, επιβεβαιώνοντας, για πρώτη φορά, επίσημα - μετά το 2011 - τη δράση ξένων δυνάμεων στο έδαφος της Λιβύης.
19 Ιούλη - Στο όνομα της «υπεράσπισης της ασφάλειας» της χώρας από την τρομοκρατία, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποφασίζει να παρατείνει για ένα ακόμη εξάμηνο την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στη χώρα που σε λίγο συμπληρώνει τον ένα χρόνο.
20 Ιούλη - Η κυβέρνηση της Τουρκίας κηρύττει τη χώρα σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», καταρχάς για ένα τρίμηνο, για την «προστασία της συνταγματικά κατοχυρωμένης τάξης».
Η Europol δημοσιεύει την ετήσια έκθεσή της για την κατάσταση στο μέτωπο της «τρομοκρατίας» εντοπίζοντας «ανοδική πορεία».
24 Ιούλη - Η Ντε Λάιεν δηλώνει ότι η Μπούντεσβερ (οι ομοσπονδιακές Ενοπλες Δυνάμεις) «είναι έτοιμη να αναπτυχθεί, λόγω τρομοκρατικής επίθεσης, στο εσωτερικό της χώρας». Ο υπουργός Εσωτερικών, Τόμας ντε Μεζιέρ, δηλώνει ότι η «εσωτερική ασφάλεια είναι πρώτα και κύρια υπόθεση της αστυνομίας αλλά το σύνταγμα επιτρέπει τη βοήθεια του ομοσπονδιακού στρατού σε περίπτωση εξαιρετικού, ακραίου κινδύνου».
28 Ιούλη - Στη Γαλλία, ανακοινώνεται η συγκρότηση της Εθνοφρουράς, Σώματος αποτελούμενου από εφέδρους.